ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΣΤΟΕΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Η ΣΗΜΑΣΙΑ

Μάι 01, 2014 Κινηματογράφος 0

ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΤΟ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ

Πρωτομαγιά. Μια ημέρα με ένα διπλό συμβολισμό: ο ερχομός της άνοιξης και η επιθυμητή αλλαγή στην κοινωνία -όπως και στη φύση- για την οποία αγωνίζονται τα ζωντανά και υγιή κύτταρα της κοινωνίας, τα άτομα που σκέφτονται το κοινό καλό και όχι το ατομικό τους συμφέρον μόνο. Η Πρωτομαγιά, η εργατική εκδοχή της, έχει να δείξει ένα διαφορετικό πρόσωπο στη Θεσσαλονίκη: αγώνες, εργατικό κίνημα, στη Βενιζέλου και Εγνατία συγκρούσεις με την αστυνομία και νεκροί. Και αν τότε γίνονταν αυτά, σήμερα γίνεται κάτι ανάλογο και έχουμε κερδίσει τη μάχη του καναπέ, με το τηλεκοντρόλ και τα πληκτρολόγιο του υπολογιστή για όπλο, κερδίζουμε τη μάχη για την αλλαγή στην κοινωνία ή έτσι νομίζουμε!!

Η συλλογικότητα είναι το πρώτο αποφασιστικό βήμα. Στο χώρο της τέχνης το ατομικό και το συλλογικό συνυπάρχουν και αλληλοσυγκρούονται με ένα διαλεκτικό τρόπο. Η ατομικότητα διαμορφώνεται μέσα από το συλλογικό και μετά το επηρεάζει. Αυτή η συλλογικότητα δοκιμάζεται για ένα τριήμερο, μετά την Πρωτομαγιά στη Θεσσαλονίκη. Για πρώτη φορά στο χώρο των σκηνοθετών της Βορείου Ελλάδας δοκιμάζεται αυτή η συλλογικότητα. Από τις 2 μέχρι 4 Μαΐου 2014 θα προβληθούν ταινίες των Ελλήνων σκηνοθετών, σε τρεις στοές της πόλης, σε ένα Φεστιβάλ που συνενώνει και αναδεικνύει το μοναδικό και το πολλαπλό στην Έβδομη Τέχνη.

Το μοναδικό: οι μοναδικές δημιουργίες, η κάθε ταινία που ξεχωρίζει από την άλλη, ακόμα και αν έχουν το ίδιο θέμα, έχει διαφορετική αισθητική και μεταδίδει άλλο μήνυμα. Το πολλαπλό: η κάθε δημιουργία είναι ένας κόκκος που αν μπει δίπλα σε έναν άλλο τότε η συνάθροιση όλων αυτών θα κάνει μια εικόνα που θα μας δείξει το μεγαλείο της. Αυτή η εικόνα θα μπορούσε να είχε μια λεζάντα: η κινηματογραφική δημιουργία στη Θεσσαλονίκη. Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να συνοψιστεί όλη αυτή η φεστιβαλική εκδήλωση, να αναδειχτεί η σημασία της. Να γνωρίσει τους σκηνοθέτες που ζουν σε αυτή την πόλη ο κόσμος που ζει και δουλεύει στην ίδια πόλη, στη Θεσσαλονίκη, να ζήσει για μια στιγμή τη διαφορετική οπτική της πραγματικότητας, μέσα από το νου και τα μάτια ενός καλλιτέχνη.

Σε δεύτερη μοίρα έρχεται η συζήτηση. Ο κάθε θεατής θα έχει την ευκαιρία να συζητήσει με τους σκηνοθέτες για τη ταινία τους και για την θέση τους, η οποία έχει ιδεολογική βαρύτητα. Εδώ έχουμε μια άλλη δημιουργία: οι εικόνες από την ταινία, οι εικόνες από τις άλλες ταινίες, οι κουβέντες των σκηνοθετών και των δημιουργών που αφορούν σε αυτές τις ταινίες, όλα αυτά δημιουργούν ένα σύμπαν που διαχέεται στο χωροχρόνο για να φτιάξει μια άλλη πραγματικότητα, αυτή που λαμβάνει υπόψη της τις διάφορες απόψεις, δομείται και αναδομείται κάθε στιγμή.

Μια πραγματικότητα σε διαρκή εξέλιξη, υπάκουει στη διαλεκτική και πάντα ρέει όπως τα νερά ενός ποταμού, αλλάζει και ποτέ δε μένει η ίδια. Έτσι η Θεσσαλονίκη δεν μπορεί να είναι η ίδια με αυτή που έχουμε στο μυαλό πριν να δούμε μια ταινία, ακόμα και αν αυτή η δημιουργία που είδαμε δε μιλά άμεσα για τη Θεσσαλονίκη. Αυτή η πόλη σα χώρος, χρόνος και ιδεολογία έχει να κάνει άμεσα με τις επιθυμίες του κάθε ανθρώπου που διαμορφώνονται κάθε στιγμή όσο διαρκεί αυτό το ταξίδι μας στο χωροχρόνο, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, ενσυνείδητα ή ασυνείδητα.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά της Τέχνης. Είναι η γενεσιουργός αιτία για κάθε αλλαγή που γίνεται ή που πρόκειται να γίνει. Η απόλυτη ανάγκη του ανθρώπου για να μην πούμε ποτέ κάτι τέτοιο: «Άδειο το βλέμμα σου, κούφιες οι ώρες μας, στα ενυδρεία σε χώσαν ζωή/Συνηθισμένοι καθένας στο ρόλο του, κι η φαντασία μας έχει χαθεί./Την ξεπουλήσαμε στο γιουσουρούμ, για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ», ενθυμούμενοι το Νικόλα Άσιμο. Αυτό μπορούμε να προσφέρουμε στην κοινωνία: το όνειρο και την ελπίδα για ένα άλλο μέλλον.

Η εισαγωγή

Γιάννης Φραγκούλης