19ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Μαρ 14, 2017 Κινηματογράφος 0

3-12 Μαρτίου 2017

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ

Τα ντοκιμαντέρ τους προβάλλονται σήμερα στο 19^ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Λίγο πριν τις προβολές, έλληνες και ξένοι σκηνοθέτες, τα πρόσωπα της μέρας, μας μιλούν για τις ταινίες τους:

«Ants on a shrimp», Μαουρίς Ντέκερς

Φυσικά και υπάρχουν πολλές ταινίες για σεφ, τις ονομάζουν food porn, μοιάζουν με διαφημίσεις και περιγράφουν συχνά ανθρώπους σαν τον Ρενέ ως «Θεούς του φαγητού». Φυσικά, δεν είναι θεοί… Είναι κανονικοί άνθρωποι, φανταστικοί άνθρωποι, έχουν απίστευτες δεξιότητες, είναι πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν και δουλεύουν πολύ σκληρά.

«It’s not yet dark» Φράνκι Φέντον

Θέλω να ελπίζω ότι το κοινό θα μπορέσει να διακρίνει το ταλέντο του Simon. Είναι ένας εξαιρετικός ποιητής και αυτό περνάει στις λέξεις του ακόμα και σε πολύ στοιχειώδες επίπεδο. Και μόνο από τον τίτλο του βιβλίου του και της επίσης ομότιτλης ταινίας μας, μπορεί κανείς να αντιληφθεί πόσο του αρέσει να παίζει με τη σειρά των λέξεων και να τις διατυπώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κάποιος από το κοινό στο Φεστιβάλ Σάντανς παρατήρησε ότι δεν αναφερθήκαμε ούτε μία φορά στην αναπηρία. Μου άρεσε αυτό, διότι δεν πρόκειται για την αναπηρία του ήρωα, αλλά ακριβώς για το αντίθετο.

«Sacred water», Ολιβιέ Ζουρντέν

Όταν μιλάμε για απεικόνιση της σεξουαλικότητας στην Αφρική και ιδιαίτερα στη Ρουάντα, τείνουμε να σκεφτούμε βιασμό, βία και κλειτοριδεκτομή. Ήθελα να προκαλέσω αυτή την αντίληψη, ακολουθώντας με την κάμερά μου μια γυναίκα που σπάει όλα τα ταμπού γύρω από τη γυναικεία απόλαυση, χωρίς ταυτόχρονα να εξιδανικεύει τις σεξουαλικές πρακτικές των αφρικανικών χωρών.

«Η ιστορία είμαι εγώ-Ανδρέας Λεντάκης», Μένος Δελιοτζάκης

Πιστεύω ότι υπάρχει μία ανάγκη επιστροφής στο πολιτικό ντοκιμαντέρ. Παρατηρούμε κατά τα τελευταία έτη μια τάση ανακύκλωσης των παλιών ιδεολογιών: ο φασισμός έχει ανέβει στην Ευρώπη, κάτι που ήταν αδιανόητο πριν μερικά χρόνια, ενώ στη Σοβιετική ένωση διαπιστώνεται μία μικρή έστω τάση αναβίωσης του κομουνισμού. Μέσα από τους αγώνες, την ευρύτερη ηθική στάση, την πολιτική πρακτική και τις ιδέες του Ανδρέα Λεντάκη, μπορούμε να πάρουμε το έναυσμα για μία επιστροφή στην πραγματική πολιτική δράση.

«Μνήμες» Νίκος Καβουκίδης

Νομίζω ότι η ελληνική κοινωνία σήμερα οφείλει να προβληματιστεί σε βάθος πάνω σε θεμελιώδη γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας της. Σαν άνθρωπος της εικόνας πιστεύω πολύ στη δύναμή της, και επειδή πολλά πράγματα δεν διδάσκονται στα σχολεία, εδώ υπάρχει ένα αρχείο σημαντικό για την ιστορική μνήμη με υλικό, το 80% του οποίου δεν έχει προβληθεί. Το ντοκιμαντέρ αυτό είναι από τη μία η ματιά αυτών των ανθρώπων που κατέγραφαν τα τότε κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, με κινηματογραφική αισθητική, κι από την άλλη, αντί για σπικάζ, στίχοι μεγάλων μας ποιητών που άλλοι τους μελοποίησαν κι εγώ τους έκανα εικόνα.

«Φαντάσματα πλανιούνται πάνω από την Ευρώπη», Μαρία Κουρκούτα και Νίκη Γιάνναρη

Η Ειδομένη είναι ένας χώρος πολιτικής, σημαδεμένος από τις χειρονομίες των σωμάτων που συναντήθηκαν εκεί, μέσα στη λάσπη βουλιάζοντας σε μιαν ατέλειωτη αναμονή, μπροστά στα κλειστά σύνορα  και διαδήλωσαν την επιθυμία τους για ελευθερία. Ελπίζουμε πως η ταινία μας αποτυπώνει αυτήν την εμπειρία  μέσα από την ίδια τη φόρμα της: τις διάρκειες των πλάνων, τα κάδρα, το μοντάζ, τα λόγια που ανταλλάσσονται και ακούγονται.

«The wonder kid», Γιώργος Παντελεάκης

Το άθλημα της πυγμαχίας είναι παρεξηγημένο σ’αυτή τη χώρα γιατί ο κόσμος δεν έχει καμιά άμεση εμπειρία απ’αυτό. Δεν γίνονται αγώνες και έχει επικρατήσει μία κατασκευασμένη εικόνα για την πυγμαχία, διαμορφωμένη από την τηλεόραση και το Hollywood, το οποίο εστιάζει μόνο στην υπερβολή και τη βία. Μέσω του κινηματογράφου τεκμηρίωσης, που είναι το ντοκιμαντέρ, παρακολουθούμε εκ του σύνεγγυς τους ανθρώπους που ασχολούνται με το άθλημα, βλέπουμε πώς είναι στην καθημερινή τους ζωή, και αυτή η διαδικασία συμβάλλει στην αποκατάσταση της πραγματικής του εικόνας.

«Της πατρίδας μου η σημαία», Στέλιος Χαραλαμπόπουλος

Η ιστορία αυτού του χωριού στον 20^ο αιώνα είναι μια μικρογραφία της πορείας της χώρας. Λίγο πολύ τα πράγματα που συνέβησαν εκεί, αφορούσαν και άλλες περιοχές της Ελλάδας: από τον πόλεμο με τους Ιταλούς και την Κατοχή, μέχρι και τα πρώτα ρεύματα μετανάστευσης σε Αυστραλία και Αμερική. Επειδή πρόκειται για το χωριό καταγωγής μου, όλα αυτά τα κατέγραφα εδώ και 15 χρόνια. Παρατηρώντας την πορεία των κατοίκων του, προέκυψε ένα ντοκιμαντέρ που, δείχνοντας ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται, μιλάει για το σήμερα.

Γιάννης Φραγκούλης

• Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης