120 ΧΤΥΠΟΙ ΤΟ ΛΕΠΤΟ

Σεπ 29, 2017 Κινηματογράφος 0

120 BATTEMENTS PAR MINUTE

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 28/9/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου που παρατίθενται μετά από αυτό το κείμενο.

ΣΥΝΟΨΗ

Η κίνηση υπέρ των ατόμων που πάσχουν από AIDS, όταν οι κρατικές υπηρεσίες και οι εταιρείες δεν ενδιαφέρονται, είναι το θέμα αυτής της ταινίας, οι κινήσεις της δεκαετίας του 1980, μας δείχνει όμως την αίσθηση και όχι μία ρεαλιστική απεικόνιση των γεγονότων, δίνοντας περισσότερο χώρο στο συναίσθημα παρά στην έντονη δράση.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Η ταινία του Robin Campillo, «120 χτύποι το λεπτό», είναι μία παθιασμένα στρατευμένη ταινία υπέρ της κίνησης που υπερασπίζεται αυτούς που νοσούν από AIDS, την ACT UP, στη Γαλλία, έτσι όπως εμφανίστηκε προς τα τέλη της δεκαετίας του 1980, αυτή την κίνηση που ζητούσε μεγαλύτερη οικονομική υποστήριξη στις έρευνες για το AIDS. Η ταινία συνδυάζει την ελεγεία, την τραγωδία, το χαρακτήρα του επείγοντος και την προκλητική ευφορία.

Ο Campillo, ο οποίος σα σεναριογράφος έκανε το «Ανάμεσα στους τοίχους», το 2008, γεννήθηκε το 1962 στο Μαρόκο, εδώ σκηνοθετεί και γράφει το σενάριο. Θυμάται την εμπειρία και τη συντροφικότητα της κίνησης ACT UP, ως ένα είδος πολέμου και ριζικών μεταβολών, όπως το 1848 ή το 1968, η τελευταία ημερομηνία είναι πιο κοντινή στα χαρακτηριστικά αυτού του κινήματος. Πριν από την είσοδο της ομάδας «Woke», η ACT UP είχε καταφέρει να εξεγείρει την ομοφυλοφιλική κοινότητα για τη μοιρολατρία και τις παγίδες, να εξεγερθούν ενάντια στην εχθρική αυτοπεποίθηση της πολιτικής και της φαρμακευτικές εταιρείες που πίστευαν ότι η όλη κατάσταση δεν ενέπνεε το χαρακτήρα του επείγοντος.

Οι μεσήλικες που ήταν στελέχη στις φαρμακευτικές εταιρείες ήταν φανερά ενοχλημένοι με τους νεαρούς και είχαν το θράσος να τους λένε τι θα κάνουν. Υπήρχαν πολλοί που πίστευαν ότι οι κινήσεις συμπόνιας δεν έπρεπε να ισχύουν για τους νέους που είχαν προσβληθεί από τον ιό HIV και ότι στην ομοφυλοφιλική κοινότητα άξιζε να υποφέρει επειδή ανεπαίσχυντως είχαν αφεθεί στην απόλαυση. Ήταν μία λογική τιμωρίας, θεολογική, η οποία σίγουρα δεν εφαρμόζεται στους καπνιστές και στους πότες, στα νοσοκομεία. Χωρίς σχόλια και με την αίσθηση του χιούμορ, ο Campillo τυχαία μας επιτρέπει να απορροφήσουμε την ειρωνεία των κινηματιών, ζητώντας περισσότερες ιατρικές πληροφορίες.

Είναι μία δυναμική αφήγηση για την αγάπη, τη ζωή και τη φιλία, η οποία μπορεί να συγκριθεί με το ντοκιμαντέρ του David France, «How to survive a palque» (2012), με το ίδιο θέμα, στις ΗΠΑ. Ως μυθοπλαστική αναπαράσταση φαίνεται ευγενική, αποποιείται το ρομαντισμό, την άποψη που κυριαρχούσε στην ταινία «Blue is the warmest colour» (2013), του Abdellatif Kechiche.

Η ταινία αναφέρεται στον ανδρικό κορμό της ACT UP, ομοφυλόφιλοι που ήταν θετικοί στον ιό HIV, κινηματίες που είχαν βρει μία τελεολογική μέθοδο να υποστηρίζουν τη στρατηγική τους, επειδή ο χρόνος, όπως και η ζωή, τελειώνει σύντομα, υιοθετώντας το σήμα του «time out» για να συντομέψουν τις μεγάλες ομιλίες και τη χαρακτηριστική κίνηση του τρίτου δαχτύλου, αντί για χειροκρότημα. Η ταινία ξεκινά με μία καταστροφή: οι κινηματίες διέκοψαν ένα ιατρικό συμβούλιο πετώντας ψεύτικο αίμα σε ένα ομιλητή και δένοντάς τον με χειροπέδες στη θέση του. Είναι μία τρομερή στιγμή απειθαρχίας που τους επιτρέπει να αναπαραστήσουν τη βία. Μία κακή δημοσιότητα.

Και ακόμα η ACT UP πιστεύει σε αυτή την οριακή παραβατική πράξη: μέσα από το ψεύτικο αίμα στα αντικείμενα, εξαιτίας κάποιων καταστροφών, αλλά κυρίως εξαιτίας της έκπληξης και της διαταραχής, είναι τα μόνα που ανακατεύουν τα πράγματα. Το ψεύτικο αίμα είναι ανατριχιαστικό και υπάρχει μία διασκεδαστική στιγμή όταν δείχνεται ο τρόπος πώς να το φτιάχνεις σε μία μπανιέρα, κάτι που είναι συζητήσιμο. Είναι μία εικόνα που αναφέρεται σε ένα σεξπηριακό όνειρο, το οποίο αναφέρεται στην τρέλα, όπου ο Seine έγινε κόκκινος. Αυτές οι τακτικές τους έφεραν στο τραπέζι των συνεδριάσεων, οι πολιτικοί και τα στελέχη αναγκάστηκαν να συνομιλήσουν με την ACT UP που έκανε πιο έντονο το κλίμα και ανάγκασε στη διάχυση των πληροφοριών και των ερευνών, κάτι που θα ήταν αδύνατον χωρίς αυτές τις κινήσεις. Η ταινία του Campillo ανακαλεί όλα αυτά.

Όσον αφορά στους κινηματίες, ο Nohuel Perez Biscayart ενσαρκώνει το Σον, ένα νευρώδη, έξυπνο άντρα που κάθεται πίσω, φωνάζει και προκαλεί πράγματα που φαντάζονται λάθος, πάντα στην πρωτοπορία της κίνησης, ο οποίος ποτέ δεν απογοητεύεται. Ο Νάθαν, εδώ ο Arnaud Valois, είναι ένας ήσυχος άντρας, αρνητικός στον ιό HIV, γοητευμένος με το Σον. Η Adele Haenel ενσαρκώνει τη Σοφία, μία αναστατωμένη οργανώτρια, και ο Antoine Reinartz θα παίξει το Θιμπό, κάποιον που η εξουσία του στην ομάδα είναι η αιτία των εντάσεων στη δυναμική της.

Η ταινία τους ακολουθεί και το αντάρτικό τους, υπεράνω κάθε συναγερμού, μπαίνει μέσα στα γραφεία των εταιρειών, ξεσηκώνει διαμαρτυρίες, ενώ οι εργαζόμενοι τους βλέπουν μέσα από την απογοήτευση που τους παραλύει. Είναι στην πραγματικότητα πολύ λίγοι, αυτές τις στιγμές. Βρίσκονται όμως για ένα σκοπό και σύντομα ξεπετιούνται. Ο Campillo δεν τους δείχνει στις συγκρούσεις με την αστυνομία ή τις μεγάλης διάρκειας φυλακίσεις, μετά από κάθε διαμαρτυρία.  Ενδιαφέρεται για τη ζωή τους πριν και μετά τις δράσεις τους.

Αυτό είναι απαιτητικό, σχεδόν επαγγελματικό. Κάπου ο Campillo δείχνει το Νάθαν που ρωτά το Σον τι θα κάνει ο καθένας στη ζωή του, όταν δε θα μάχονται, όταν θα ζουν «κανονικά». Η ερώτηση είναι αναπάντεχη, ακόμα αιρετική. Προσηλώνονται σε ένα στόχο. Όμως η υπό ανάπτυξη σχέση του Νάθαν και του Σον είναι το πεδίο όπου δομείται το δράμα, δίνοντας συναίσθημα και προσδιορισμό.

Ο Σον είναι πιθανόν αυτός που έχει λόγο στην ταινία. Μετά από ότι γίνεται, μετά από μία πετυχημένη διαμαρτυρία, θα πάνε στο σπίτι με το μετρό και θα συζητήσουν πως η εγγύτητα του θανάτου δίνει ένταση στη ζωή τους. Αυτή τη στιγμή, η πόλη, μέσα από το παράθυρο του τραίνου φαίνεται όμορφη, σα μία όψη μοντερνισμού. Το Παρίσι τους ανήκει, όπως ο Jacques Rivette θα έλεγε. Αλλά ο Σον σηκώνεται και χλευάζει. Αισθάνεται το χλευασμό: Αυτό το καταραμένο και χωρίς νόημα συναίσθημα δεν τους βοηθάει. Φυσικά και αυτό δεν ισχύει. Ακόμη, ένα μέρος της εξαιρετικής δύναμης της ACT UP που εκρηκτικά καταγράφεται στην πολιτισμική ιστορία είναι ότι ήταν κάτι που έδινε αξία στη ζωή, που έκανε τους ανθρώπους να σκεφτούν το θάνατο, το τελευταίο ταμπού.

Τους ανεβάζει στον ουρανό, όχι εν δυνάμει, αλλά αναγκαστικά. Για πολλά από αυτά τα άτομα, στα είκοσί τους χρόνια, ο θάνατος είναι κάτι το συνηθισμένο. Για τον ομοφυλοφιλική γενιά του 1980 και για την ACT UP, η θνησιμότητα, η αρρώστια και το πένθος ήταν γεγονότα που τα είχαν συνηθίσει, χωρίς τη βοήθεια των κρατικών υπηρεσιών. Η ταινία αποβλέπει στο χτυποκάρδι. Είναι γεμάτη από κινηματογραφική ζωή.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ 

Κριτική Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα)

Έτσι αυτό που ξεκινά ως στρατευμένη δήλωση εξελίσσεται σε κάτι πολύ πιο περίπλοκο πολιτικά, φιλοσοφικά και κινηματογραφικά, με τον Καμπιγιό, ο οποίος μας αιφνιδιάζει διαρκώς διηγηματικά, να καταφέρνει να συνδυάσει υποδειγματικά το πραγματικό με το φαντασιακό και τον κρότο του πρωτοσέλιδου με τον ψίθυρο της κάθε άγνωστης, μικρής ανθρώπινης ιστορίας… Περισσότερα

Κριτική Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλλος (Lifo)

Διαρκεί πολύ, όσο χρειάζεται ωστόσο, και καθρεφτίζει το πνεύμα μιας εκτεταμένης κρίσης, λιώνοντας την ιστορική μνήμη στα πρόσωπα που καλούνται να τη διαδώσουν. Αντίθετα από το επείγον, σοκαριστικό και άκρως σαρκικό αποχαιρετιστήριο ταξίδι του Σιρίλ Κολάρ στον κόσμο των ζωντανών στις Άγριες Νύχτες (Nuits Sauvages) του 1995, οι 120 Χτύποι γνέφουν σε έναν ερωτισμό που απειλήθηκε, πάλεψε στα πέτρινα χρόνια και νίκησε ενάντια στα προγνωστικά… Περισσότερα

Κριτική Μανώλης Κρανάκης (flix.gr)

Καθαρίζοντας τα μάτια σου από τα δάκρυα στους σοφά βωβούς τίτλους τέλους της ταινίας, μπορείς πλέον να δεις με καθαρό βλέμμα πως οι τόσο ξεφτισμένες από την εύκολη και λαϊκίστικη χρήση των ημερών μας έννοιες της «αντίστασης», της «δράσης», του «ακτιβισμού», της «αλληλεγγύης» και της «αυτοοργάνωσης» έχουν νόημα μόνο όταν είσαι διατεθειμένος να φτάσεις σε εκείνο το σημείο όπου η καρδιά χτυπάει στο όριο των 120 χτύπων το λεπτό. Ισως γιατί μόνο σε εκείνο το σημείο κάθε μάχη, κάθε νίκη και κυρίως κάθε ήττα και κάθε θυσία αρχίζει να αποκτά πραγματικό νόημα… Περισσότερα

Κριτική Γιώργος Καραλιάς (filmakias.gr)

Το 120 BPM είναι ένα βαριά συναισθηματικά φορτισμένο φιλμ για τη φιλία, τη ζωή και τον έρωτα που σίγουρα υπερβαίνει τα όρια της γκέι κοινότητας και θα ενδιαφέρει αρκετό κόσμο. Είναι απόλυτα ειλικρινές για τις δυσκολίες της ζωής ενός οροθετικού, αλλά δεν χάνει ποτέ την ελπίδα και το χιούμορ του. Ένα αρνητικό κομμάτι της ταινίας είναι ο ρυθμός της σε κάποια μέρη, και ειδικά στην τελευταία πράξη που κατεβάζει αρκετά στροφές, κάτι το οποίο προκαλεί προβλήματα σε μια ταινία διάρκειας 144 λεπτών… Περισσότερα

Κριτική iefimerida.gr

Ο έρωτας και ο θάνατος συναντιούνται συνεχώς με σπαρακτικό τρόπο κι έτσι ο Καμπιγιό μέσα από πλάνα απαράμιλλης αισθητικής και ποίησης ξεπερνάει τις παγίδες της εύκολης συγκίνησης και δημιουργεί ένα βαθιά υπαρξιακό οικοδόμημα, που συγκλονίζει. Τολμηρός , αλλά όχι ακραίος ο σκηνοθέτης μιλάει ανοιχτά για θέματα που ενοχλούν ακόμα και σήμερα την κοινωνία, και μεταφέρει τους χτύπους της καρδιάς μια ομάδας ανθρώπων που διεκδικούν το δικαίωμά τους στη ζωή , ενώ αντιμετωπίζουν το αναπόφευκτο του θανάτου. Ο Ναχουέλ Περέζ Μπισκαγιάρ και ο Αρνό Βαλουά σε δυο εξαιρετικές ερμηνείες δίνουν σάρκα και οστά σε δυο ήρωες που αποκλείεται να μην σας αγγίξουν με το θάρρος τους… Περισσότερα

Κριτική Θόδωρος Γιαχουστίδης (moviesltd.gr)

Για να μην είναι μια ταινία συνεχούς λόγου (και διαλόγου, εντάξει) ο σκηνοθέτης παίρνει δύο από τους πρωταγωνιστές του και επικεντρώνεται στην ερωτική τους ιστορία. Διαφορετικά, αν δεν υπήρχε το συγκεκριμένο love story, θα μπορούσε απλά να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για την Act Up. Όλο αυτό το «μιλάμε, μιλάμε, μιλάμε» δίνει αυθεντικότητα, στερεί όμως από το να κερδίσει η ταινία πόντους σε ότι αφορά τη μυθοπλασία της. Η ερωτική ιστορία του παθιασμένου και επαναστάτη Σον με τον δυναμικό και… τυχερό Νατάν λειτουργεί ως το συναισθηματικό επίκεντρο του φιλμ, για να κρατήσει το ενδιαφέρον των θεατών, γκέι και στρέιτ. Έχει τις στιγμές της αυτή η ιστορία και συγκινεί ακριβώς επειδή δεν έχει καλό τέλος. Επειδή η αρρώστια δεν κάνει διακρίσεις… Ενδιαφέρουσα ταινία, ίσως να έχει μερικούς παραπάνω… χτύπους απ’ όσους χρειάζεται (λίγο κόψιμο στο μοντάζ θα την έκανε πιο σφιχτή, πιο να κρατάει τον θεατή) αλλά η καρδιά της χτυπάει στο σωστό σημείο. Ακούγεται και μια παραλλαγή του ύμνου των Bronski Beat «Smalltown Boy» που κάνει τα πράγματα πιο συναισθηματικά φορτισμένα… Περισσότερα

Κριτική Κωνσταντίνος Καϊμάκης (Athens Voice)

Ο Καμπιγιό κάνει μια ορμητική «πολεμική» ταινία όπου η συλλογική προσπάθεια βρίσκεται απέναντι στη θεσμική αλλά και κοινωνική αδιαφορία, που θριάμβευσε στις Κάννες αποσπώντας το δεύτερο σημαντικότερο βραβείο στο Διαγωνιστικό Τμήμα, το Μέγα Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής… Περισσότερα

Κριτική Γιάννης Ζουμπουλάκης (Το Βήμα)

Χαρακτηριστικό δείγμα στρατευμένης τέχνης που στόχο έχει να προβληματίσει και όχι να προκαλέσει. Ισως όμως θα έπρεπε να είναι λίγο μικρότερη σε διάρκεια, καθότι στις δύο ώρες και 40 λεπτά φαίνεται να έχει εξαντλήσει πια το θέμα της, έχοντας ήδη πει ό,τι ήταν να πει. Βραβεύθηκε πάντως (και δικαίως) με το μεγάλο βραβείο της Επιτροπής εφέτος στο Φεστιβάλ των Καννών και η ταπεινή μου πρόβλεψη είναι ότι έχει πιθανότητες να βρεθεί στην πεντάδα των υποψήφιων ταινιών για το Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας… Περισσότερα

Κριτική Αχιλλέας Βασιλείου (cinepivates.gr)

Δυνατό αλλά και κουραστικό ταυτόχρονα, το 120 Χτύποι Το Λεπτό είναι μια ταινία που έχει την λάμψη και τον κρότο ενός πυροτεχνήματος αλλά που σύντομα σβήνει και μένει η ανάμνηση του. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Αντιθέτως ο ακούσιος ενθουσιασμός που μας προκαλεί μια ταινία, σημαίνει οτι ο σκηνοθέτης χτύπησε συναισθηματική φλέβα. Και εκεί το 120 Χτύποι τα καταφέρνει περίφημα.  Προορισμένο να αρέσει και να αγαπηθεί από μια συγκεκριμένη ομάδα θεατών αλλά και να εξορκίσει τα εφηβικά φαντάσματα του σκηνοθέτη. Προσωπικά η καρδιά μου -κινηματογραφικά- μπορεί να έμεινε στους 60 χτύπους αλλά αναγνωρίζουμε την δύναμη και το τσαγανό μιας ταινίας που ήδη έχει αγαπηθεί… Περισσότερα

Κριτική filmboy.gr

Με το πάθος της, έκανε ακόμα και τον πρόεδρο της επιτροπής του Φεστιβάλ Καννών, Pedro Almodovar να συγκινηθεί στη συνέντευξη τύπου, περιγράφοντας την κινηματογραφική της δύναμη, την επίκαιρη ανάγνωση της αλλά και την πολιτική της βαρύτητα. Το 120 Χτύποι το Λεπτό είναι μια ταινία ουμανιστική, σπαρακτική και παρορμητική! Μια ταινία – ωδή της συλλογικότητας, του αγώνα προς έναν κοινό σκοπό αλλά και της αγάπης, αυτής που δίνεται χωρίς όρια και κάνει την καρδιά να χτυπά σε 120 παλμούς!.. Περισσότερα

Κριτική Τατιάνα Καποδίστρια (tospirto.net)

Γεμάτη με μικρές ποιητικές (μα καθόλου λυρικίζουσες) λεπτομέρειες –από τα μόρια σκόνης στην πίστα του κλαμπ που μεγεθύνονται και παίρνουν σχήμα κυττάρου, έως τον κατακόκκινο Σηκουάνα που παραπέμπει στα θύματα της νόσου– η ταινία του Καμπιγιό είναι ένα συναρπαστικό, ουμανιστικό πολιτικοκοινωνικοερωτικό δράμα που αφορά τον καθένα. Αν, μάλιστα, είχε συμμαζέψει τη διάρκειά του περικόπτοντας τις λίγο-πολύ επαναλαμβανόμενες διαδικασίες των συνελεύσεων, θα μιλούσαμε για μια εξαιρετική ταινία… Περισσότερα

Κριτική Στράτος Κερσανίδης (left.gr)

Στις αρχές του 1990 εμφανίζεται το Έιντς, μια άγνωστη αρχικά ασθένεια η οποία προκαλεί πολλούς θανάτους. Στο Παρίσι μια ομάδα ακτιβιστών προσπαθεί να αφυπνίσει την κοινή γνώμη αλλά και να πιέσει για την ανακάλυψη φαρμάκου… Περισσότερα

Κριτική Μαριάννα Τσότρα (cinefreaks.gr)

Το 120 BPM είναι μια απίστευτης κινηματογραφικής έντασης και δύναμης αλλά και τεράστιας πολιτικής σημασίας ταινία, επάξιος νικητής του Μεγάλου Βραβείου της Επιτροπής στις φετινές Κάννες και ίσως ο δικαιωματικός Χρυσός Φοίνικας, μια από τις καλύτερες ταινίες του προγράμματος των Νυχτών Πρεμιέρας, τη φιλμική εμπειρία της οποίας δεν πρέπει κανείς να χάσει με την έξοδό της στις αίθουσες… Περισσότερα

Κριτική moveitmag.gr

Μία καταπληκτική κινηματογράφηση με εικόνες που εντυπώνονται βαθιά στη θύμησή σου, δίχως πολλές λέξεις και φληναφήματα. H σκηνοθετική μαεστρία είναι έκδηλη, αφού πολύ έξυπνα οι συναισθηματικά έντονες σκηνές αποφορτίζονται από σκηνές μουσικής, ακριβώς όπως η ίδια η ζωή των πρωταγωνιστών αποφορτίζεται από την ένταση της ζωής τους με βραδιές σε κλαμπ. Ο τρόπος με τον οποίο τα σώματα μπλέκουν μεταξύ τους στις ερωτικές σκηνές ακτινοβολεί πάθος και σεβασμό, και εν τέλει μία καθάρεια επικοινωνία. Τα πρόσωπα της ταινίας είναι ολοκληρωμένες φιγούρες, σμιλευμένες με τεράστια λεπτομέρεια, κάτι που επιβεβαιώνεται με την εξέλιξή τους μέσα στην ιστορία και το καστ των νέων αυτών ηθοποιών ανταποκρίνεται στις προσδοκίες με τους Nahuel Perez Biscayart, Arnaud Valois, Adèle Haenel, Antoine Reinartz να ακτινοβολούν υποκριτικά… Περισσότερα

Κριτική Νίκος Πολάτος (freecinema.gr)

Η τηλεταινία του HBO «The Normal Heart»(2104) ήταν ασύγκριτα πιο εύστοχη σε ό,τι έχει να κάνει με την εξάπλωση και πρόληψη του ιού του AIDS (για την Αμερική, ειδικά), ενώ αν και η ομοφυλοφιλική δράση τίθεται σε ορθές βάσεις χωρίς κάποιον μεγαλόσχημο ηρωισμό, τολμώ να πω πως η αντίστοιχη κινηματογραφική παραγωγή του βρετανικού «Pride» (2014), έστω και με ένα εντελώς διαφορετικό και ιδεολογικό background, πετύχαινε καλύτερα τους στόχους της. Εκείνη, όμως, ήταν κωμωδία, δεν ήταν σοβαρός, διαλεκτικός κινηματογράφος, βραβευμένος στις Κάννες… Περισσότερα

120 ΧΤΥΠΟΙ ΤΟ ΛΕΠΤΟ

(120 BATTEMENTS PAR MINUTE)

Σκηνοθεσία: Robin Campillo

Σενάριο: Robin Campillo, Philippe Mangeot

Φωτογραφία: Jeanne Lapoirie

Μοντάζ: Robin Campillo, Stephanie Leger, Anita Roth

Μουσική: Arnaud Rebotini

Παραγωγοί: Hugues Charbonneau, Marie-Ange Luciani

Παίζουν: Nahuel Pérez Biscayart (Σον), Arnaud Valois (Νάθαν), Adèle Haenel (Σοφία), Antoine Reinartz (Θιμπό), Félix Maritaud (Μαξ), Médhi Touré (Ζερμέν), Aloïse Sauvage (Εύα), Simon Bourgade (Λικ), Catherine Vinatier (Έλεν), Saadia Bentaïeb (μητέρα του Σον)

Χώρα παραγωγής: Γαλλία

Έτος παραγωγής: 2017

Γλώσσα: γαλλικά

Διάρκεια: 140΄

Είδος: δράμα

Ημερομηνία εξόδου: 28/9/2017

Εταιρεία διανομής: Weird Wave.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

• Κριτικές ταινιών