41ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΎ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Σεπ 27, 2018 Κινηματογράφος 0

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2018

του Γιάννη Φραγκούλη

Το φεστιβάλ φτάνει στην κορύφωσή του, με τα αίθρια των γραφείων του Φεστιβάλ να πλημμυρίζουν από κόσμο. Οι σκηνοθέτες, πιστοί στο ραντεβού τους με τους κριτικούς κινηματογράφου Κώστα Κωνσταντινίδη και Κωνσταντίνο Καϊμάκη απάντησαν σε ερωτήσεις και συζήτησαν με το κοινό.

«Hippo», σκηνοθέτης Θεοφύλακτος Αργυρού.

O Hippo είναι ένας μαθητής που δέχεται μπούλινγκ από τους συμμαθητές του λόγω της εμφάνισης του αλλά καταλήγει να κάνει και αυτός μπούλινγκ -και αυτή είναι η ιδιαιτερότητα της ταινίας. Η βίαιη αντίδραση του είναι ουσιαστικά η δική του διαφυγή  σε αυτό το παιχνίδι επιβίωσης. Η μετάλλαξη του από ένα συνεσταλμένο παιδί σε ένα «αγρίμι»-ιπποπόταμο έγινε μέσα σε 5 μήνες. Το παρατσούκλι που του δίνουν λόγω του όγκου του δεν είναι τυχαίο στην ταινία: στους ιπποπόταμους οφείλεται ένα μεγάλο ποσοστό θανάτων, όσο κι αν φαίνονται χαριτωμένοι και αθώοι. Έτσι και ο ήρωας στην αρχή μοιάζει ήσυχος αλλά γρήγορα αρχίζει να φέρεται σα θηρίο. Η μεταστροφή γίνεται όταν καταλαβαίνει τις δυνάμεις του κι όταν αναγνωρίζει την αποδοχή από τον περίγυρο του. «Η μάζα αποθεώνει τα τέρατα και τους εκλέγει κιόλας… Όταν ένας άνθρωπος κερδίζει εξουσία μεταλλάσσεται». Η ταινία πάει τη σύγχρονη μάστιγα που λέγεται εκφοβισμός ένα βήμα παρακάτω.

«Διάβαση», σκηνοθέτης Νίκος Μαθιός.

Η ταινία «Διάβαση» καταπιάνεται με ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα, την αναπηρία ενός κοριτσιού. Παρουσιάζει μία κραυγαλέα αντίθεση: αυτήν της ζωής στην φύση με αυτήν στην πόλη. Με τον τρόπο αυτό φανερώνει τις δυσκολίες στην κίνηση των ΑμεΑ στους δρόμους και τα πεζοδρόμια λόγω της ανυπαρξίας δομών όπως οι ράμπες. Αυτός είναι ο λόγος που τα άτομα με κινητικά προβλήματα είναι συνήθως κοινωνικά αποκλεισμένα. Στην ταινία, μία νεαρή και όμορφη κοπέλα σε αναπηρικό αμαξίδιο βρίσκει ως μοναδικό τρόπο διαφυγής την μουσική και τη φαντασία. Ο αποκλεισμός της οφείλεται στην απάθεια και την αδιαφορία του κόσμου απέναντι σε αυτά τα άτομα. Παρ’ όλ’αυτά σκοπός του σεναριογράφου και του σκηνοθέτη ήταν να αφήσουν μία αισιόδοξη χροιά στους θεατές της ταινίας  -η κοπέλα θα βρει τον δρόμο της. Η συγκεκριμένη ταινία, παραγωγής της Horme Pictures είναι προϊόν συλλογικής δουλειάς, μιας παρέας η οποία ανταλλάσσει ιδέες και παρέχει βοήθεια ο ένας στον άλλον.

«Η στιγμή», σκηνοθέτης Γιαννης Στεφανάκις.

Ο γνωστός εικαστικός συμμετέχει φέτος για δεύτερη φορά στο Φεστιβάλ. Φέτος, με μία έγχρωμη ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο καλλιτέχνης, ο οποίος εικονογραφεί το πέρασμά του μέσα από μία ουτοπική πόλη. Κατά την διάρκεια της περιπλάνησής του αυτής, «συλλέγει» στιγμές και εμπειρίες που σταδιακά προστίθενται στον καμβά του. Την ταινία ονόμασε «Στιγμή», διότι για τον ίδιο η ζωή είναι σύντομη σαν μία στιγμή που όμως μπορεί να περιέχει ακόμα και πολλές ζωές. Ο καλλιτέχνης εμπνέεται από όσα συναντά και τελικά  αφήνει πίσω το δικό του στίγμα. Στην ταινία υπάρχουν πολλά σουρεάλ στοιχεία κάτι που αντιβαίνει με το γεγονός ότι τα γεγονότα από τα οποία άντλησε πληροφορίες είναι υπαρκτά.

«Springtime rest», σκηνοθέτης Γιάννης Ζαφείρης.

Η ταινία περιστρέφεται γύρω από τον φόβο του εγγονού ότι θα χάσει τη γιαγιά του. Αυτός είναι εξάλλου και ο φόβος του ίδιου του σκηνοθέτη, σύμφωνα με τα λεγόμενα του. Η δημιουργία της ταινίας πηγάζει δηλαδή από τη σκέψη του μήπως μια μέρα πάει στο χωριό και δε βρει την γιαγιά του. «Θεωρούσα χρέος μου να κάνω αυτή την ταινία για να τιμήσω την γιαγιά μου αλλά και για να ξορκίσω το φόβο μου, να τον ξεπεράσω και να πάω παρακάτω την ζωή μου». Στην σύγχρονη οικογένεια, υποστήριξε, «η ζωή ενός νέου και μιας γιαγιάς δεν συγχρονίζονται και έτσι χάνεται πολύτιμος χρόνος». Ο τίτλος παραπέμπει στην κούραση της ηλικιωμένης από την ζωή. Διότι σημαίνει ξεκούραση, αλλά ξεκούραση με την έννοια της ανάπαυσης και για την γιαγιά.

«Yawth», σκηνοθέτες Λήδα Βαρτζιώτη και Δημήτρης Τσακαλέας.

Οι δύο σκηνοθέτες εμπνεύστηκαν την ταινία από τη νέα γενιά, δηλαδή την δική τους γενιά, και την αλόγιστη χρήση κινητών τηλεφώνων. Αυτό το μεταφέρουν στη ταινία καθιστώντας τα κινητά έναν ακόμα χαρακτήρα της ταινίας. Οι χαρακτήρες της ιστορίας φανερώνουν στοιχεία της προσωπικότητας τους κατά το ήμισυ όταν συναναστρέφονται με κάποιον δια ζώσης και το άλλο μισό όταν επικοινωνούν μέσω των κινητών τους συσκευών. Η ταινία θίγει την διάσπαση προσοχής που συνοδεύει την κατάχρηση στα social media. «Μπορεί, δηλαδή, ενώ μιλάμε με κάποιον, την ίδια στιγμή να βρισκόμαστε και σε έναν παράλληλο κόσμο.». Πάντως, υπογράμμισαν, «δεν είμαστε σε θέση να κρίνουμε το φαινόμενο αυτό διότι εξελίσσεται ακόμα και εμείς, θέλοντας και μη, είμαστε μέρος του. Για τον ίδιο λόγο δεν επιθυμούμε η ταινία μας να έχει διδακτικό χαρακτήρα.». Στόχος τους ήταν απλώς να καταγράψουν το φαινόμενο και να το περιγράψουν κρατώντας αποστάσεις. Καταλήγοντας επισήμαναν πως έγκειται στον καθένα ξεχωριστά το πώς θα χρησιμοποιεί τα social media.

«Συλλέκτης», σκηνοθέτης Θοδωρής Βουρνάς.

Η ταινία «Συλλέκτης» περιστρέφεται γύρω από δυο χαρακτήρες ισότιμους αλλά διαφορετικούς μεταξύ τους. Ο ένας είναι δολοφόνος και ο άλλος ερευνητής-συγγραφέας ο οποίος θαυμάζει το serial killer και ταυτίζεται με την νοσηρότητα του. Ο πρώτος προσπαθεί να φτιάξει τον τέλειο φόνο και ο δεύτερος την τέλεια ιστορία. Η ιδέα για την ταινία προέκυψε από την ίδια την ζωή αφού, όπως ανέφερε ο σκηνοθέτης, και η ζωή αντιγράφει την τέχνη και η τέχνη τη ζωή. Ο δολοφόνος της ταινίας, σκοτώνει για να κλέψει κάποιο ιδιαίτερο θετικό χαρακτηριστικό από τα θύματά του. Όμως όταν γνωρίζει τον έρωτα όλα αλλάζουν. «Στόχος της ταινίας ήταν να δείξει πως οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν με λιγότερους νοσηρούς τρόπους όπως ας πούμε με τον έρωτα».

«Ρίτα», σκηνοθέτης Γιώργος Δανόπουλος.

Ο σκηνοθέτης Γιώργος Δανόπουλος πιστεύει πως για να μπορέσει ένας σκηνοθέτης να αποτυπώσει ένα γεγονός σε μία ταινία με ακρίβεια πρέπει να το βιώσει πρώτα. Αυτό ακριβώς συνέβη με τη Ρίτα, μία μεγάλης ηλικίας ιερόδουλη στην Αθήνα, της οποίας τη ζωή έκανε ντοκιμαντέρ. Στο ντοκιμαντέρ καταγράφει μία ολόκληρη ζωή, άσχημες αλλά και ωραίες στιγμές,  χαρές και λύπες. Στην ταινία δε βλέπουμε το πρόσωπο και τα χαρακτηριστικά της Ρίτας. «Αυτό συμβαίνει γιατί δεν πρόκειται για ρεπορταζιακή αφήγηση». Εξάλλου, σύμφωνα με τον ίδιο, το γεγονός ότι δεν αποκαλύπτεται η ταυτότητα της εγείρει τη φαντασία όλων. Το σενάριο της ταινίας ήταν η εξιστόρηση της ιστορίας της από την ίδια καθώς δεν υπήρχε κάτι γραμμένο και βασικό στοιχείο των γυρισμάτων, ήταν ο αυθορμητισμός της Ρίτας.

«Μόνο αγάπη», σκηνοθέτης  Μιχάλης Χαπέσιης.

Η ταινία είναι ένας προβληματισμός  γύρω από το τι είναι η αγάπη και από την καλή και από την ανάποδη. Σε ένα μονοπλάνο, μία κοπέλα οδηγεί με ταχύτητα ένα αυτοκίνητο φορτισμένη συναισθηματικά, καθώς ακούμε την φωνή ενός άντρα να της αφηγείται  τα πραγματικά του συναισθήματα για αυτήν. Ο σκηνοθέτης καθόταν δίπλα στην ηθοποιό καθώς αυτή οδηγούσε κανονικά ενώ ταυτόχρονα ανταποκρινόταν σε κάθε οδηγία του.  «Τα λόγια αγάπης δεν είναι ποτέ σταθερά αλλάζουν ανάλογα με την κατάσταση, ανάλογα με τους ανθρώπους», υπογράμμισε ο σκηνοθέτης.

«Πολυέλαιος», σκηνοθεσία Αντώνης Γλαρός.

Ένας αξιωματικός παρακολουθεί τα τεκταινόμενα μέσα από το φέρετρο, στη κηδεία του. Ο ήρωας μιλάει εκ του ασφαλούς γνωρίζοντας τι σκέφτονται οι άλλοι γι’ αυτόν, και, μέσα από την συνθήκη αυτή, αποκαλύπτονται οι πραγματικές επιθυμίες, οι πράξεις και τα ανεκπλήρωτα θέλω των ανθρώπων του περιβάλλοντός του. Μιλώντας για την ανατροπή στο τέλος, ο σκηνοθέτης είπε πως «ο σεξουαλικός προσδιορισμός ναι μεν δεν αποτελεί αμάρτημα στις μέρες μας, αλλά αποτελεί ακόμα κοινωνικό ταμπού σε πολλά επίπεδα κυρίως όταν ο κεντρικός χαρακτήρας εργάζεται στον στρατό». Επέλεξε να γυρίσει ασπρόμαυρο το όνειρο και έγχρωμη την πραγματικότητα, αλλά, καθώς για την εκκλησία δεν τους δόθηκε άδεια, στήθηκε ένα green box προκειμένου να την αναπαραστήσουν. Όσο για τον τίτλο της ταινίας, ο ήρωας έχει φοβία με τους σεισμούς και ο πολυέλαιος βρίσκεται από πάνω του μετέωρος, έτοιμος να πέσει και να τον πλακώσει.

«Σελφίτιδα», σκηνοθέτης Πέγκυ Ζούτη.

Η ταινία δείχνει 3 φίλους οι οποίοι παρουσιάζουν τις δήθεν τέλειες ζωές τους στα κοινωνικά δίκτυα, όμως το τελευταίο 24ωρο βρίσκονται αντιμέτωποι με την πραγματικότητα. Οι χαρακτήρες της ταινίας, είναι καθημερινά άτομα  τα οποία ζουν το δικό τους δράμα, το οποίο  όμως καμουφλάρουν στα social media. Όμως στο τέλος έρχονται αντιμέτωποι με τη πραγματικότητα και ξεμπροστιάζονται. Σελφίτιδα είναι μία διαγνωσμένη από το 2014  ψυχική διαταραχή κατά την οποία το άτομο βγάζει εμμονικά σέλφις. Για την σκηνοθέτρια υπάρχουν τρία στάδια αυτού του εθισμού: η οριακή , η οξεία και η χρόνια σελφίτιδα και ελπίζει να καταλάβουμε το πρόβλημα που υπάρχει και να αρχίσουμε να το αντιμετωπίζουμε. «Είμαστε εθισμένοι διότι θέλουμε να φαινόμαστε όμορφοι, πάντα ελκυστικοί, αποδέκτες πολλών λάικ»

«Άβανος», σκηνοθέτης Παναγιώτης Χαραμής.

Η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός νεαρού ζευγαριού σε μία μικρή πόλη στη Θράκη, οι οποίοι ζουν υπό ασφυκτική πίεση, και παρακολουθεί  την αναμενόμενη έκρηξή τους. Και οι τέσσερις χαρακτήρες αντιμετωπίζουν τους δικούς τους δαίμονες. Ο τόπος είναι πολύ σημαντικός για το σκηνοθέτη -επέλεξε ένα χωριό με στοιχεία της ελληνικής επαρχίας, όπου λόγω του συνοριακού του χαρακτήρα έχει έντονη αστυνομική παρουσία. Όλοι υπό πίεση, παλεύουν να επιβιώσουν καθένας με τον τρόπο του και κάποιοι εκρήγνυνται. Αυτή η πίεση εκτονώνεται και αυτό είναι καλό.

«Fake news», σκηνοθέτης Δημήτρης Κατσιμίρης.

Μια «you tuber» -στον ρόλο η Λένα Κιτσοπούλου- θέλει να σκηνοθετήσει το βιασμό μιας Ελληνίδας από δύο ξένους, με σκοπό να εκτοξεύσει τα views των συνδρομητών. Το σκηνοθέτη απασχόλησε η ιδέα του τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα και κατά πόσο συνδέονται τα fake news με το φασισμό και τις ακροδεξιές τάσεις. «Στην ουσία είναι ένα φαινόμενο της εποχής, καθώς βομβαρδιζόμαστε από ψευδείς ειδήσεις από παντού, με αποτέλεσμα να διακρίνουμε δύσκολα την αλήθεια από το ψέμα, αναπαράγοντας κάποιες φορές ειδήσεις που στο τέλος ανακαλύπτουμε πως έχουν προέλθει από περίεργα μυαλά. Συγκεκριμένα στο you tube  δημιουργούν ψεύτικες περσόνες που από πίσω τους κρύβονται περίεργα μονοπάτια και σκέψεις. Στο βωμό των κλικς και για να γίνει ένα βίντεο viral, δηλαδή ευρέως διαδεδομένο, έχουμε δει κάποιοι να πουλάνε τη ψυχή τους στο διάβολο». Η ηρωίδα, βγάζει έναν έντονο ρατσισμό και κινείται στη λογική ότι αφού έχουμε πληρώσει κάποιον μπορούμε να τον εκμεταλλευτούμε, όμως τελικά στο βίντεο αναγκάζεται να παίξει η ίδια.

«Παρεμπιπτόντως», σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Οικονόμου.

Πρόκειται για ένα κλειστό δράμα χαρακτήρων που οδηγεί στην αποδόμηση μιας φαινομενικά ευτυχισμένης οικογένειας. «Αν και είμαι animator ενθουσιάστηκα από το σενάριο και δεν μπορούσα να μην την κάνω», είπε ο Κωνσταντίνος Οικονόμου. Η ηρωίδα αποκαλύπτει σε μία τηλεφωνήτρια, αλλά μπροστά στην οικογένειά της, ένα μυστικό που κρατούσε καλά κρυμμένο από τους δικούς της. «Με ενθουσίασε ο δυνατός χαρακτήρας της ηρωίδας. Βασικό συστατικό της ταινίας όμως, παρά το θέμα του, ήταν το χιούμορ. Πολλοί πίστευαν πως κάτι τέτοιο, δηλαδή μία τόσο προσωπική εξομολόγηση σε μία τηλεφωνήτρια, δε γίνεται, όμως  από την στιγμή που  έκανα την ταινία, πολλοί ήρθαν και μου είπαν ότι τους συνέβη κάτι ανάλογο. Με τον τρόπο αυτό θέλησα να δείξω την ανακούφιση και την αίσθηση κάθαρσης της πρωταγωνίστριας που κρατούσε κρυφό κάτι τόσο σημαντικό».

«Live», σκηνοθέτης Βασίλης Σταυρόπουλος.

Στην ταινία ο ήρωας, ένας πιτσιρικάς, επιλέγει να καταγράψει live την αυτοκτονία ενός άντρα, και ανεβαίνει στην ταράτσα. Είναι ένα σχόλιο για το πόσο έχουν διεισδύσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στη ζωή μας. «Ο ήρωας προτίμησε να καταγράψει όπως και οι υπόλοιποι το γεγονός, παρά να προσπαθήσει με τους άλλους να αποτρέψει αυτήν τη πράξη. Ως ένας φιλόδοξος νεαρός  που θέλει τη μεγαλύτερη απήχηση στο δικό του βίντεο, αποφασίζει να ανέβει πάνω για να το τραβήξει από κοντά, όμως τελικά σκοντάφτει και πέφτει αυτός από την ταράτσα. Η επιτυχία μεγάλη, καθώς πέφτοντας, η κάμερα συνεχίζει να καταγράφει»…

«Sisters», σκηνοθέτης Lyuba Kryvokhyzha

Δυο Ρωσίδες αδερφές ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα. Όταν η μία βάζει τέλος στην ζωή της, η άλλη, προκειμένου να πάρει εκδίκηση για το θάνατο της μικρής της αδερφής καταφεύγει στην αυτοδικία. Όμως στην προσπάθεια της να σκοτώσει το βιαστή της αδερφής της σκοτώνει λάθος άνθρωπο… Ποιος είναι ο ορθότερος τρόπος αντίδρασης; αναρωτιέται η σκηνοθέτρια. Είναι η αυτοδικία ή τα νόμιμα μέσα που παρέχει το κράτος; Στην περίπτωση της ταινίας η ηρωίδα δεν προσφεύγει στην δικαιοσύνη καθώς ανακαλύπτει πολύ αργότερα πως η αυτοκτονία της αδελφής της οφείλεται σε βιασμό. Η σκηνοθέτρια ήθελε ταυτόχρονα να δείξει πόσο παραπλανητική μπορεί να είναι η εικόνα ενός βιαστή, καθώς αυτός μπορεί να μοιάζει ευγενής, καλοσυνάτος και ευπαρουσίαστος. Πάντως για ένα πράγμα είναι πεπεισμένη: «η ατιμωρησία οδηγεί μαθηματικά στο έγκλημα».

• Φεστιβάλ Δράμας