filmandtheater ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ ΤΡΙΤΗ

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ ΤΡΙΤΗ

Σεπ 23, 2018 Κινηματογράφος 0

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ

ΤΡΙΤΗ 18 ΣΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2018

του Γιάννη Φραγκούλη

Οι σκηνοθέτες των ταινιών που προβλήθηκαν χθες βράδυ, διεκδικώντας τα βραβεία του 41^ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, συμμετείχαν σήμερα σε μια απολαυστική συζήτηση με τους κριτικούς κινηματογράφου Κώστα Κωνσταντινίδη και Κωνσταντίνο Καϊμάκη, αλλά και με το κοινό του Φεστιβάλ.

«Η γυναίκα στο δωμάτιο», σκηνοθέτης Ρωμανός Παπαϊωάννου.

Πρόκειται για την πτυχιακή ταινία του νεαρού σκηνοθέτη, με ήρωα έναν άνθρωπο που παλεύει με τους δαίμονές του και πρέπει να πάρει μία μεγάλη απόφαση. Βασίστηκε σε ένα διήγημα του Στίβεν Κινγκ, από τα λίγα του γνωστού συγγραφέα χωρίς υπερφυσικά στοιχεία, στο οποίο, ο σκηνοθέτης πρόσθεσε τη μορφή του Θανάτου. «Μέσω ενός σάιτ του Στίβεν Κινγκ, ήρθα σε επαφή με τους συνεργάτες του και με αντίτιμο ένα δολάριο πήρα τα δικαιώματα του διηγήματος. Ο Κινγκ ενθαρρύνει τους μικρομηκάδες και τους δίνει τη δυνατότητα να μεταφέρουν τα διηγήματά του στην μεγάλη οθόνη», εξήγησε. «Επιπλέον, τους δίνει απόλυτη ελευθερία».

Ο Ρωμανός Παπαϊωάννου δεν έχει ζήσει καταστάσεις όπως του ήρωα απλά έχει νιώσει αυτό το συναισθηματικό αδιέξοδο. Επέλεξε ασπρόμαυρη φωτογραφία, μία νουάρ αισθητική, έναν άνθρωπο με μαύρα, έναν με άσπρα και μία γυναίκα, τη μάνα του ήρωα, να χαροπαλεύει μέσα σε ένα δωμάτιο. «Η μητέρα του διηγήματος είναι καλοκάγαθη και ευγενική ψυχή όμως εγώ θέλησα να αντανακλά, ως χαρακτήρας, τις μητέρες και τις γιαγιάδες που ξέρω».

Η ταινία περιγράφει έναν φαύλο κύκλο: «Να μην παίρνεις μία απόφαση, να είσαι κολλημένος σε μία δουλειά που δε σε αντιπροσωπεύει, να έχεις αφήσει την οικογένεια πίσω για να φροντίσεις τη μητέρα σου, να βιώνεις το αδιέξοδο του ποτού… Τελικά αυτός που έρχεται να σε βγάλει από το αδιέξοδο αυτό είναι ο θάνατος».

«Calling», σκηνοθέτης Άρτεμις Αναστασιάδου.

Είναι η πτυχιακή της σκηνοθέτριας και πραγματεύεται τη σεξουαλική βία ενάντια στις γυναίκες -ένα μεγάλο θέμα στην Αμερική και όχι μόνο. Όμως ο βιασμός εδώ, όπως εξήγησε ο παραγωγός της ταινίας, καθώς η σκηνοθέτρια δεν ήταν παρούσα, δεν αφορά τις συνήθεις περιπτώσεις, «δηλαδή δε μιλάμε για το βιασμό μιας νέας κοπέλας από πάθος και πόθο. Αντίθετα, έχει να κάνει με την επιβολή εξουσίας από έναν λευκό προς την Μεξικανή εργαζόμενή του, που είναι μιας κάποιας ηλικίας, όχι ιδιαίτερα όμορφη, που δεν προκαλεί. Είναι ο εργοδότης της και την έχει παρενοχλήσει σεξουαλικά και στο παρελθόν. Μάλιστα ο βιασμός της γίνεται στο ίδιο της το σπίτι». Όμως αυτή τη φορά η γυναίκα, μητέρα ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες, καλεί τελικά την Άμεσο Δράση. Και το κάνει για να προχωρήσει επιτέλους.

«Δεσμοί», σκηνοθέτης Ανδρόνικος-Κωνσταντίνος Δημόπουλος.

Η ταινία αποτελεί μία προσπάθεια του δημιουργού της να εξετάσει πόσο ισχυροί είναι οι δεσμοί κάποιου με την πατρίδα του, την οικογένεια του και τους φίλους του, πόσο ισχυρή είναι η νοσταλγία για την πατρίδα. Ο ήρωας της ταινίας (Μάξιμος Μουμούρης), που έχει μία ζηλευτή καριέρα στη Βοσνία, δεν μπορεί να αντέξει την ξενιτιά και τελικά παίρνει την απόφαση να επιστρέψει στην Ελλάδα. Καταλήγει σε αυτήν την απόφαση μετά από αρκετή σκέψη, περνά από μία διαδικασία κατά την οποία εξετάζει αν η αρχική του επιλογή να μεταναστεύσει και να ζήσει στο εξωτερικό είναι αυτό που πραγματικά ήθελε και αν ο τρόπος ζωής του στο εξωτερικό τον ικανοποιεί. «Ακόμα και αν εξασφαλίσεις ένα ωραίο σπίτι, μία καλή δουλειά και μία καλή ερωτική σχέση που μοιάζει με το ιδανικό, προτεραιότητα είναι ο ψυχικός κόσμος του καθενός και αυτό θα πρέπει να αποτελεί πρωταρχικό στόχο», υποστήριξε ο σκηνοθέτης. «Ακόμα και η αποτυχία όταν είναι μία συνειδητή απόφαση, οδηγεί στην ευτυχία. Οι επιλογές μας χαράζουν την πορεία μας».

«The sound», σκηνοθέτης Antony Petrou.

Το «The Sound» είναι ένα δράμα με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας. Πραγματεύεται την ζωή μιας οικογένειας που ένα μέλος της, η μητέρα, αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα: ακούει έναν παράξενο ήχο, που μόνο εκείνη μπορεί να αντιληφθεί. Μέσα από την οπτική μιας έφηβης κοπέλας προσπαθεί να καταδείξει το ζήτημα της διαχείρισης μιας βαριάς ψυχικής νόσου. Η νεαρή κοπέλα εκτός από την άρρωστη μητέρα της βιώνει και την αποξένωση από τον πατέρα της αφού η επικοινωνία μεταξύ τους είναι περιορισμένη. Έτσι βυθίζεται στην μοναξιά της και καταφεύγει στην τεχνολογία και την επικοινωνία με αγνώστους ανθρώπους στο διαδίκτυο, που υποστηρίζουν θεωρίες συνωμοσιολογίας, από τους οποίους προσπαθεί να αντλήσει πληροφορίες για το ζήτημα που την απασχολεί. «Η έμπνευση μου, για τον παράξενο αυτό ήχο, προέρχεται από προσωπικό βίωμα. Έπαιζα μπάσο σε ένα συγκρότημα και ένοιωθα συνεχώς ένα βουητό στα αυτιά μου. Αρχικά νόμιζα ότι το βουητό προέρχεται από την δουλειά μου αλλά τελικά διαπίστωσα πως πάσχω από μια παραπλήσια νόσο με αυτή της πρωταγωνίστριας: ένιωθα τον ήχο αυτό να μου τρυπά τον εγκέφαλο και άλλες στιγμές της καθημερινότητας μου. Στη συνέχεια διαπίστωσα ότι η πάθηση μου είναι κληρονομική αφού και η μητέρα μου έπασχε από αυτό». Στην δική του περίπτωση, ευτυχώς, το τέλος ήταν διαφορετικό. «Υποβλήθηκα σε χειρουργική επέμβαση και απαλλάχτηκα από αυτό».