43ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ: ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ

Σεπ 21, 2020 Κινηματογράφος 0

43^ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ

20-26 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2020

ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ

γράφει ο Γιάννης Φραγκούλης

Σε αυτή την αφήγησή μας από τις ταινίες που είδαμε στο Φεστιβάλ της Δράμας δεν έχουμε να παρουσιάσουμε τόσο καλές στιγμές, όσον αφορά στη φόρμα και στην αφήγηση του κινηματογράφου. Υπάρχουν μικρά διαμαντάκια που αφήνουν ένα μικρό στίγμα, τόσο που ακουμπά στην ψυχή μας και τη σημαδεύει, παίζουν με την ευαισθησία και τον ανθρωπισμό, ενεργοποιώντας την ποιότητα της ανθρωπιάς, έτσι όπως μόνο στην τέχνη μπορούμε να βρούμε.

Ο Ηλίας Δούλης έφερε την ταινία του, «Τοπίο με καλύβα και δάσος», 3΄, πειραματική, μυθοπλασία, Ελλάδα, έγχρωμη, έχοντας δει την ταινία μπορούμε να την κατατάξουμε σε ένα κινηματογραφικό παιχνίδι, δεν πειραματίζεται σε μία φόρμα ή μία αφήγηση, αλλά είναι μία άσκηση του ίδιου του σκηνοθέτη, ο οποίος έχει κάνει δύο ταινίες μικρού μήκους, ως σκηνοθέτης και έχει συμμετάσχει σε αρκετές ταινίες υπό διάφορες ειδικότητες. Μας δείχνει έναν άντρα που ζωγραφίζει ένα τοπίο, μία γυναίκα που τον προσεγγίζει, μάλλον ερωτικά, παίρνει ένα πίνακά του και όταν αυτός τον καρφώνει στον τοίχο σκοτώνεται ο άντρας που ήταν στη μεσοτοιχία, στην από πίσω πλευρά. Σκηνοθεσία Ηλίας Δούλης, σενάριο ο Ηλίας Δούλης και ο Αριστομένης Θεοδωρίδης, φωτογραφία ο Ηλίας Δούλης, μοντάζ ο Ηλίας Δούλης, ερμηνεύουν οι Κώστας Τσαρούχης, Γιώργος Γκότζος και Ευγενία Κοκολάκη.

Ο Δημήτρης Ζάχος θα κάνει την τέταρτη ταινία του, «Βούτα», 18΄, μυθοπλασία, Ελλάδα, έγχρωμη. Στρωτή αφήγηση που έχει να κάνει με τη ζωή ενός νέου που ο πατέρας του είναι στη φυλακή και αυτός προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του, έχοντας μία δουλειά και ένα χόμπι που είναι το πέταγμα των περιστεριών. Το ριψοκίνδυνο πέταγμα των περιστεριών Βούτα, που τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα και λίγο πριν να προσεγγίσουν το έδαφος επιβραδύνουν, παρομοιάζεται με τη ζωή αυτού του νέου. Η αφήγηση της ταινίας σταματά σε αυτή την παρομοίωση. Δεν σε εντυπωσιάζει, σου αφήνει όμως μία γλυκιά γεύση για την καλοσύνη και την αθωότητα των νέων παιδιών που πιστεύουν στο συνάνθρωπό τους. Στη σκηνοθεσία ήταν ο Δημήτρης Ζάχος, στο σενάριο ο Γιώργος Τελτζίδης, στη φωτογραφία ο Μιχάλης Γκατζόγιας, στο μοντάζ η Ιωάννα Σπηλιοπούλου, ερμηνεύουν οι Χρήστος Χαλίλογλου, Μίλτος Σωτηρακόπουλος, Τσιμάρας Τζανάτος, Ειρήνη Τσαλέρα, Παντέλης Δεντάκης και Νίκος Ντάλας.

«Τεό, ο γείτονάς μου», 14΄, ντοκιμαντέρ, έγχρωμο, Ελλάδα, η ταινία του Χρήστου Καρτέρη είναι το πορτρέτο ενός εκκεντρικού άντρα. Η κάμερα είναι ουδέτερη, παρακολουθούμε τη ζωή του, το λόγο του μπροστά στην κάμερα, τη ζωή και τα ενδιαφέροντά του, με τέτοιο τρόπο που μπροστά μας ξεδιπλώνεται ένας άλλος τρόπος διαβίωσης που μπορεί να φαίνεται σε εμάς παράξενος, έχει όμως τη λογική του. Η ταινία μας βάζει στη σκέψη αν έχουμε μπει στον «κόπο» να δούμε και άλλους ανθρώπους σαν τον Τεό, όχι όμως εξωτικά, αλλά σαν όντα αυτής της κοινωνίας. Αν αποκλείουμε ανθρώπους και λογικές ακολουθώντας την πεπατημένη, αποκλείοντας έτσι την ποικιλότητα στην ανθρώπινη κοινωνία. Σε αυτό το σημείο υπάρχει η δύναμη αυτής της ταινίας, στο απλό που τελικά γίνεται περίπλοκο. Στη σκηνοθεσία, στο σενάριο, στη φωτογραφία και στο μοντάζ είναι ο Χρήστος Καρτέρης, ερμηνεύει τον εαυτό του ο Τεό.

Η Αφροδίτη Κατερινοπούλου θα κάνει την ταινία «Κάρτ-ποσταλ από το Ελληνικό», 23΄, μυθοπλασία, Ελλάδα, έγχρωμη. Με αφηγηματικό άξονα ένα παιδί που παίζει με το αεροπλανάκι του, το οποίο σκαλώνει μία πανύψηλη φοινικιά, και την προσπάθεια να το απεγκλωβίσουν, βλέπουμε ιστορίες ανθρώπων που έχουν στον πυρήνα τους το παλιό αεροδρόμιο της Αθήνας, το Ελληνικό. Μέσα από συμπεριφορές διαβάζουμε την ιστορία αυτού του μέρους έτσι όπως δε θα μας την πει κανένας ιστορικός και ειδικός. Η αφήγηση είναι ανθρωποκεντρική, αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση για αυτό που χάνεται, για το παλιό, λίγο πριν έρθει το νέο και καταστρέψει αναμνήσεις και συναισθήματα. Συμπαθητική ταινία κινηματογραφημένη με απλό τρόπο, μπαίνει μέσα στο θέμα και βρίσκει το περίπλοκο, ίσως και το παγκόσμιο. Ση σκηνοθεσία και το σενάριο η Αφροδίτη Κατερινοπούλου, στη φωτογραφία ο Παύλος Μαυρικίδης, στο μοντάζ η Δανάη Κατινού, ερμηνεύουν οι Πάνος Καμμένος, Δανάη Λουκάκη, Ερρίκος Μηλιάρης, Θάλεια Σταματέλου, Φοίβος Συμεωνίδης και Σωτήρης Τσακομίδης.

«Σεβεράμπες», 11΄, ανιμέισιον, Ελλάδα, έγχρωμο, είναι η ταινία του Τζώρτζη Κόντου που μας αφηγείται ένα φουτουριστικό κόσμο. Οι μηχανές κυβερνούν τον κόσμο και οι άνθρωποι απαγορεύεται να ασχοληθούν με οποιαδήποτε καλλιτεχνική έκφραση. Η τιμωρία τους θα είναι η φυλάκιση και ο θάνατος. Όμως η μουσική θα βοηθήσει έναν από αυτούς να δραπετεύσει και να βρει μία αποικία από άλλους ανθρώπους που ασχολούνται με τη μουσική, κάτι σα μία καλλιτεχνική παροικία. Η ταινία είναι καλά δουλεμένη, θα μπορούσαμε να πούμε ότι διαπραγματεύεται το θέμα των «Μοντέρνων καιρών», του Τσάρλι Τσάπλιν, μας μιλά για ένα θέμα επίκαιρο, την επιβολή ενός τρόπου ζωής στον άνθρωπο, δείχνοντας μας ότι υπάρχει ένας δρόμος αντίστασης μέσα από την οργανωμένη πάλη. Δεν μας συνεπαίρνει επειδή το καλλιτεχνικό σύνολο δεν είναι τέτοιο που θα το θαυμάσουμε σαν κάτι το καινούργιο, είναι όμως μία ευχάριστη νότα στη μονοτονία που υπάρχει στο χώρο του ανιμέισιον. Στη σκηνοθεσία στο σενάριο, στη φωτογραφία και στο μοντάζ ο Τζώρτζης Κόντος.

Ο Γιώργος Κορακιανίτης θα κάνει με την ταινία του, «Fiat lux», 10΄, μυθοπλασία, Ελλάδα, έγχρωμη, μία παραβολή για τις φοβίες του ανθρώπου. Όταν η νύχτα πέφτει, ανοίγουν οι πόλεις του φωτός. Τα αστέρια δεν είναι ορατά εκεί και αυτό απορρυθμίζει τους ανθρώπους. Η ιδέα μιας σκοτεινής πόλης γεμίζει με φόβο κάθε κομμάτι της. Ο απέραντος έναστρος ουρανός μένει ατάραχος στις μικρές φωτεινές πληγές. Ίσως είναι εκεί για να θυμίζει στους ανθρώπους πόσο μικροί είναι. Όμως το μοντάζ δεν μας πηγαίνει στο φαντασιακό ούτε υπάρχουν έστω και λίγο αυτά τα εφέ που θα μας έδιναν μία εικόνα ενός φανταστικού κόσμου, για να μπορέσουμε να μπούμε στο υστερικό του ανθρώπου και να ανιχνεύσουμε τον ψυχικό του κόσμο. Με την έλλειψη των συμβολικών στοιχείων που θα μας οδηγούσαν σε ένα δρόμο, όπως προαναφέραμε, και με τον πολύ αργό ρυθμό της ταινίας, ο οποίος σε πολλά σημεία ήταν αδικαιολόγητος, μπορούμε μόνο να μιλήσουμε για τις καλές προθέσεις του σκηνοθέτη και όχι για ένα αποδεκτό σκηνοθετικό αποτέλεσμα. Στη σκηνοθεσία και το σενάριο είναι ο Γιώργος Κορακιανίτης, στη φωτογραφία ο Αλέξανδρος Κόντος, στο μοντάζ ο Βαγγέλης Κατσαρός, ερμηνεύουν οι Εύη Σαουλίδου, Γιώργος Μπινιάρης, Τίτος Λίτινας, Ζωή Σιγαλού και Σπύρος Μάστορας.

Η ταινία «Ηρώ», 15΄, μυθοπλασία, Ελλάδα, έγχρωμη, του Αλέξη Κουκιά-Παντελή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα κινηματογραφικό ανέκδοτο. Γεμάτο φάρσες, με αφηγηματικό μοτίβο το ταξίδι μιας μητέρας και της κόρης της για πετάξει τις στάχτες του θανόντα, δεν μπορεί να ενεργοποιήσει ούτε το συναίσθημα της απώλειας ή της λύπης. Το σενάριο δεν πείθει, η σκηνοθεσία δεν μπαίνει μέσα στον αφηγηματικό κόσμο, δεν θα μπορέσει κάποιος να μιλήσει για ένα κινηματογραφικό προϊόν που δεν ακολουθεί τους νόμους της αφήγησης του κινηματογράφου. Στη σκηνοθεσία και στο σενάριο ο Αλέξης Κουκιάς-Παντελής, στη φωτογραφία ο Davor Marenjak, στο μοντάζ η Νίκη Μαλλιωτάκη, ερμηνεύουν οι Θανάσης Πετρόπουλος, Ηρώ Πουλή, Ελίνα Μαντίδη, Ελεάνα Καυκαλά, Μάκης Παπαδημητρίου και ο Γιάννης Τσορτέκης.

Η Δέσποινα Κούρτη, έχοντας ήδη κάνει ταινίες με σημαντικές επιτυχίες, θα φέρει την «Άγρια Δύση», 18΄, μυθοπλασία, Ελλάδα, έγχρωμη. Ο Αργύρης βρίσκεται στα πρώτα στάδια της άνοιας. Μαζί με την κόρη του Σόφη, έχουν συμφωνήσει την είσοδό του στο γηροκομείο. Ο Αργύρης έχει ένα κρυφό σχέδιο. Θέλει να πάρει τη ζωή στα χέρια του. Η απόφασή του θα φέρει την Σόφη αντιμέτωπη με ένα δίλημμα. Η κάμερα κινηματογραφεί από κάποια απόσταση, έτσι ώστε να αφήσει την αφήγηση να μιλήσει στην ψυχή του ανθρώπου. Οι ηθοποιοί παίζουν πολύ καλά, με αδιόρατες κινήσεις δείχνουν το συναίσθημα που παράγεται. Η λύπη για το γέρο άνθρωπο δεν έρχεται ποτέ, γιατί αυτός φαίνεται ότι είναι κύριος του εαυτού του, με άλλα λόγια παλεύει να πάρει τη ζωή στα χέρια του, έτσι αφήνει το δίλημμα στην κόρη του για το τι θα αποφασίσει τελικά για αυτόν και για αυτή. Στην τελευταία σκηνή μπαίνουμε στο συναισθηματικό αδιέξοδο, όμως χωρίς να πέσουμε στο τραγικό. Στη σκηνοθεσία η Δέσποινα Κούρτη, στο σενάριο ο Βαγγέλης Σέρφας, στη φωτογραφία ο Γιώργος Βαλσαμής, στο μοντάζ ο Βαγγέλης Σέρφας, ερμηνεύουν οι Γιώργος Κέντρος και Γιούλα Μπούνταλη.

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ

• Φεστιβάλ Δράμας