ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2013-ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΡΑ

Νοέ 04, 2013 Κινηματογράφος 0

ΤΡΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

και μια αργεντίνικη

Η δεύτερη μέρα του Φεστιβάλ ξεκίνησε με περισσότερο με ελληνικό χρώμα. Τρεις ταινίες ελληνικές και μιια από την Αργεντινή. Μας έμεινε όμως η πολύ καλή γεύση για τις δύο από αυτές που -τι ευχάριστη έκπληξη- είναι ελληνικές! Προσπαθούμε να κρίνουμε αντικειμενικά τα δρώμενα στο Φεστιβάλ και πολύ περισσότερο τις ταινίες, “Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά”, της Ελίνας Ψύκου, και η “Miss Violence”, του Αλέξανδρου Αβρανά, πραγματικά μας ενδιέφεραν πολύ.

ΒΟΥΤΙΑ ΣΤΑ VIDEO GAMES

Η ταινία του Θάνου Τσαβλή, “Goldfish” (2013), ήταν η πρώτη που μας καλημέρισε. Πρόκειται για μια μελλοντολογική αφήγηση, όπου η Ελλάδα έχει βουτήξει για τα καλά στην οικονομική κρίση, έχει χρεωκοπήσει και έχουμε επιστρέψει στη δραχμή. Το μυαλό του καθενός πηγαίνει σε μια αναφορά στους τρόπους άμυνας και επιβίωσης των Ελλήνων. Το μυαλό του σκηνοθέτη ταξίδεψε σε μια φουτουριστική βία που είχε βαθιά τις ρίζες της στο φαντασιακό και στη δομή των video games. Κάπου είδαμε και κάποιες επιρροές από το “Attenberg”, της Αθηνάς-Ραχήλ Τσαγκάρη, αλλά δεν μπορεί να πιστοποιηθεί κάποια άλλη ομοιότητα ούτε στην αισθητική ούτε στην αφήγηση. Ο σκηνοθέτης αναλώνεται στο να μας δείχνει έναν ήρωα-τιμωρό, ο οποίος προσπαθεί να προστατεύσει τα θύματα της αυταρχικής αστυνομίας και των ιδιωτών πρακτόρων της. Οι πολεμικές τέχνες, η βία στην κοινωνία, τα διάφορα levels σε αυτή την αφήγηση, μας οδηγούν στο τέλος που είναι η επικράτηση του ήρωά μας. “Και λοιπόν;”, θα μου πείτε. Δεν μπορώ δυστυχώς να σας απαντήσω. Η ίδια η ταινία δεν μου αφήνει πολλά περιθώρια.

Αντίθετα, η ταινία της Ελίνας Ψύκου, “Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά” (2013), μας δείχνει ότι αυτή η σκηνοθέτης συνεχίζει την πολύ ενδιαφέρουσα πορεία της από τις ταινίες μικρού μήκους. Αυτό που την ενδιαφέρει είναι η ψυχογράφηση των ηρώων της, στις ταινίες μικρού μήκους. Εδώ προεκτείνει τη θεματική της για να φτάσει σε ένα κοινωνικό σχόλιο στο χώρο των ΜΜΕ και στην απάνθρωπη ανταγωνιστικότητα που υπάρχει σε αυτόν. Ο εξαιρετικός Χρήστος Στέργιογλου κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο και οδηγεί την ταινία, μέσα από αλλεπάληλες εντάσεις, σε μια κορύφωση προς το τέλος, όταν ο Παρασκευάς, μετά από την σκηνοθετημένη απαγωγή του, θέλει να επιστρέψει στο χώρο των ΜΜΕ, όπου ήταν κυρίαρχος, με τους δικούς του όρους. Μπαίνει στο τούνελ και οδεύει προς την Αθήνα. Η αφήγηση είναι πολύ καλή, οι ανατροπές είναι που κρατούν ζωηρό το ενδιαφέρον, το ψυχικό τοπίο συνεχώς αλλάζει προς μια εσωτερική αναζήτηση, στην αρχή, για να φτάσει σε έναν παροξυσμό, προς το τέλος. Ο φόνος, στο τέλος, όπως και οι στημένες σκηνές των τηλεοπτικών συνεργείων είναι μια υπερβολή που θα μπορούσε να την αποφύγει, μια υπερβολή που κινδύνευσε να χαλάσει όλη την ταινία.

Η ΕΝΔΟΟΙΚΟΓΕΝΑΙΚΗ ΒΙΑ

Με την ταινία “Λάθος ώρα” (“Deshora”), 2013, της Barbara Sarasola-Day, θα ταξιδέψουμε στην Αργεντινή. Σε μια τεράστια φάρμα όπου ο εξάδλεφος της γυναίκας του ιδιοκτήτη θα καταφύγει για να βρει τον εαυτό του μετά από την αποτοξίνωση από τα ναρκωτικά. Η ταινία είναι συμπαραγωγή Αργεντινής-Κολομβίας-Νορβηγίας και μας περιγράφει αυτό το ψυχολογικό τοπίο με έναν νατουραλιστικό τρόπο. Μοιραία καταλήγουμε σε ένα νοητό ερωτικό τρίγωνο και την εκδίωξη του νεαρού από τη φάρμα. Όμως πιο μπροστά έχουμε δει έναν ήρεμο τρόπο ζωής που μέσα του κρύβει εντάσεις. Μέχρι εκεί φτάνει το ενδιαφέρον της ταινίας και μέχρι εκεί μπορούμε να την αναλύσουμε.

Να τελειώσουμε με την εξαιρετική ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά, “Miss Violence” (2013), ελληνική παραγωγή, η οποία έρχεται αμέσως μετά από το “Without”. Κάποιοι βρήκαν σε αυτή την ταινία τον “Κυνόδοντα”, του Γιώργου Λάνθιμου, ή “Το κάστρο της αθωότητας”, του Ραούλ Ρουίζ, αντιγραφή του οποίου ήταν η ταινία του Λάνθιμου, αλλά ο Αβρανάς προεκτείνει την αφήγησή του μπαίνοντας βαθιά μέσα στην οικογενειακή βία. Έχουμε έναν πατέρα που είναι συγχρόνως και παππούς, έχει αυταρχική συμπεριφορά και οδηγεί τα παιδιά του στην πορνεία. Όλα σκάνε όταν η 11χρονη Αγγελική αυτοκτονεί. Όταν τα κορίτσια του φτάσουν στην ηλικία των 11 χρόνων ωθούνται στην πορνεία, μετά από βιασμό. Παρουσιάζει ένα πολύ καλό πρόσωπο έξω στην κοινωνία, είναι ευγενικός, αλλά η βιτρίνα δεν έχει να κάνει με αυτό που υπάρχει μέσα στον ψυχικό του κόσμο. Η γυναίκα του κάνει υπομονεί και τα ανέχεται. Η κόρη του η Μυρτώ έχει επαναστατήσει. Η μεγαλύτερη κόρη του είναι σε κατάσσταση ανιακή και είναι έγκυος. Όλα τελειώνουν όταν η γυναίκα του θα το μαχαιρώσει (καταπληκτική η σκηνή που καθαρίζει το μαχαίρι, σα να ζητά την κάθαρση μετά από αυτό που έχει σκεφτεί να κάνει), αλλά μετά θα εξασκήσει μεγαλύτερη βία. Φταίει ο βίαιος πατέρας ή βίαιη μητέρα; Και οι δύο. Η βία υπάρχει στην οικογένεια, όπως υπήρξε, μεταδιδόταν από γενιά σε γενιά και δυνάμωνε όλα αυτά τα χρόνια στην ελληνική κοινωννία. Για πρώτη φορά ο ελληνικός κινηματογράφος μπόρεσε, με αυτή την ταινία, να βάλει ο δάχτυλο στην πληγή και να αναδείξει το πραγματικό της πρόσωπο, με τον πιο καλλιτεχνικό και ρεαλιστικό τρόπο.

Γιάννης Φραγκούλης