MADELEIN COLLINS

Ιούν 19, 2022 Κινηματογράφος 0

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΩΝ

ΣΤΟΝ ΨΥΧΙΣΜΟ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Madelein Collins: γράφει ο Νίκος Θωμόπουλος

Η ταινία του Antoine Barraud προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου στην Ελλάδα. Δημοσιεύουμε την κριτική αυτής της ταινίας εδώ.

MADELEIN COLLINS: ΣΥΝΟΨΗ

Η Τζουντίθ ζει διπλή ζωή μεταξύ Ελβετίας και Γαλλίας. Έχει δεσμό με τον Αμπντέλ με τον οποίο μεγαλώνει ένα κοριτσάκι. Παιδί της αδερφής της που έχει πεθάνει. Ο Αμπντέλ είναι ο πρώην άντρας της αδελφής της. Την ερωτεύτηκε πριν ακόμα φύγει απ’τη ζωή η αδερφή της. Παράλληλα βλέπει τον Μελουίλ με τον οποίο έχει δύο μεγαλύτερα αγόρια. Υπάρχει κάτι ανάμεσα σε μυστικά και ψέματα. Σταδιακά κλονίζονται οι εύθραυστες ισορροπίες παγιδεύοντας την Τζουντίθ σε ένα πιεστικό αδιέξοδο με μόνη λύση την φυγή.

MADELEIN COLLINS: Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Η Τζουντίθ είναι μια πανέμορφη γοητευτική γυναίκα με εύθραυστη ευαίσθητη ψυχολογία. Έχει ιδιαίτερη αδυναμία στην κόρη της αδερφής της. Αγαπάει και τα δικά της παιδιά χωρίς να μπορεί να τους δώσει τον χρόνο που της ζητάνε για να σταθεί κοντά τους. Υπάρχουν οι δύο άντρες της ζωής της. Ο νεώτερος Αμπντέλ έχει ένα ορμητικό ερωτικό πάθος για αυτήν απαιτώντας να του στέκεται ως ερωμένη αλλά και ιδανική μητέρα για την ανιψιά της. Με συνεχείς συγκρούσεις που αποδυναμώνουν την βασική ηρωίδα της ταινίας.

Αυτή βρίσκει ένα πιο ήρεμο καταφύγιο στον άντρα της Μελβίλ. Έναν ευγενικό, χαμηλών τόνων, καλλιεργημένο χαρακτήρα που την αντιμετωπίζει με στοργική αγάπη χωρίς έντονο πάθος. Ανυποψίαστος για το διπλό παιχνίδι που του παίζει. Η μικρή της ανιψιά έχει ξεσπάσματα θλίψης και ανασφάλειας κάθε φορά που η Τζουντίθ φεύγει. Η ταινία ακολουθεί την πορεία της ψυχολογικής κατάρρευσης της πρωταγωνίστριας. Όσο παλεύει συνεχώς με ενοχές, ανασφάλειες και βασανιστικά εσωτερικά διλήμματα. Χωρίς να φορτίζεται η ταινία με συγκινησιακό μελό, ύφος δυσανάλογο με τις λεπτές αποχρώσεις ενός ψυχολογικού δράματος με κοινωνικές προεκτάσεις.

MADELEIN COLLINS: Η ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ

Σύμφωνα με τις κοινωνικές συμβάσεις και τους ηθικούς κανόνες η όλη συμπεριφορά της Τζουντίθ είναι καταδικαστέα. Έρχεται να ανατρέπει την κανονικότητα των οικογενειακών δομών. Ώστε στο τέλος να φαίνεται στην κορύφωση της ταινίας ότι η Τζουντίθ δεν αντέχει ούτε θέλει να ακολουθήσει εξαναγκαστικά συμβατικές λύσεις. Απολογείται για τις ενοχές της. Αφήνει όλα της τα αγαπημένα πρόσωπα για να βρει μόνη της τις ψυχικές ισορροπίες της και το χαμένο εαυτό της.

Ο σκηνοθέτης κάνει μια ενδιαφέρουσα όσο και υπόγεια ενδοσκόπηση της γυναικείας ενσυναίσθησης και ευαισθησίας. Επιλέγει μια ηρωίδα με δύο διαφορετικά πρόσωπα-ρόλους, της ερωτικής γοητείας και της αφοσιωμένης μητέρας. Με απώτερο στόχο να αποκαλύψει σταδιακά ένα είδος «τέρατος» σύμφωνα με τις έννοιες περί καλού και κακού. Προκαλεί ίσως σε μια μερίδα των θεατών τη στοχοποίησή της ως ψεύτρα και υποκρίτρια απέναντι στα παιδιά της. Προκειμένου να κρατήσει απεγνωσμένα καλυμμένες τις δικές της συναισθηματικές ανάγκες. Να μη δυσαρεστήσει επώδυνα τα δικά της παιδιά και την μικρότερη (5 ετών) ανιψιά της. Όπως και τους δύο δίκαιους και στοργικούς απέναντί της άντρες της ζωής της.

MADELEIN COLLINS: ΜΕΤΑΠΤΩΣΕΙΣ

Νομίζω ότι η σκηνοθεσία δικαίωσε τη σκιαγράφηση του χαρακτήρα και τις ψυχολογικές μεταπτώσεις της Τζουντίθ. Χωρίς να οδηγείται σε εύκολες και πιο συμβατικές σεναριακές λύσεις κάθαρσης και ακροτήτων ψυχολογικής βίας. Αυτές που χαρακτηρίζουν συνήθως παρόμοιες ταινίες του ααμερικάνικου κινηματογράφου.

Η ταινία είναι ένα θετικό δείγμα σύγχρονου ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Κινητοποιεί το θεατή να προβληματιστεί για την ηθική του στάση απέναντι στα κρίσιμα κοινωνικά και ψυχολογικά προβλήματα και διλήμματα. Έτσι όπως τα θέτει η ταινία με κύριο σημείο αναφοράς το ρόλο της γυναίκας ως ερωμένης και μητέρας.

MADELEIN COLLINS

Σκηνοθεσία: Antoine Barraud

Σενάριο: Antoine Barraud, Héléna Klotz

Φωτογραφία: Gordon Spooner

Μοντάζ: Anita Roth

Μουσική: Romain Trouillet

Ήχος: Benoit Barraud, Benjamin Benoit, Jürg Lempen, Théo Viroton

Κοστούμια: Claire Dubien

Σκηνικά: Marine Michelems

Παραγωγή: Joëlle Bertossa, Jean-Yves Roubin, Justin Taurand, Cassandre Warnauts, Flavia Zanon

Παίζουν: Virginie Efira (Τζουντίθ Φοβέ), Quim Gutiérrez (Αμπντέλ Σοριάνο), Bruno Salomone (Μελβίλ Φοβέ), Jacqueline Bisset (Πάτι), François Rostain (Φράνσις), Loïse Benguerel (Νινόν Σοριάνο), Thomas Gioria (Γιόρις Φοβέ), Valérie Donzelli (Μαντλέιν Ρεινάλ), Nadav Lapid (Κουρτ), Nathalie Boutefeu (Κριστίν)