SOUS LE CIEL D’ALICE

Ιούν 21, 2022 Κινηματογράφος 0

ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΩΝ

ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ ΤΟΥ ΛΙΒΑΝΟΥ

Sous le ciel d’Alice: γράφει ο Νίκος Θωμόπουλος

Γαλλική δραματική ταινία, ρομαντική, μας μεταφέρει από το ψυχικό τοπίο στη σκληρή πραγματικότητα. Την είδαμε στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, στην Αθήνα.

SOUS LE CIEL D’ALICE: ΣΥΝΟΨΗ

Τη δεκαετία του 1950, η νεαρή Αλίς μετακομίζει από την Ελβετία στον Λίβανο. Εκεί αναζητεί μια καλύτερη και πιο συναρπαστική ζωή. Σε αυτή τη χώρα θα γνωρίζει και θα ερωτευτεί το Τζόσεφ. Έναν αστροφυσικό με όνειρο και σκοπό να στείλει ένα πύραυλο με τον πρώτο Λιβανέζο στο διάστημα.

Η Αλίς γοητεύεται από την προσωπικότητα και τις γνώσεις του. Διαθέτει τη ρομαντική αφέλεια που την κάνει να βρει μια θέση στην οικογένειά του. Όμως μετά από μερικά ανέμελα χρόνια, ο εμφύλιος πόλεμος ξεσπά στη χώρα. Εισβάλλει στον παράδεισό τους δοκιμάζοντας τη σχέση τους με δυσάρεστα αποτελέσματα.

SOUS LE CIEL D’ALICE: Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Στην πρώτη της ταινία μεγάλου μήκους, η νεαρή Chloé Mazlo πειραματίζεται με την τεχνική του ανιμέισιον. Έχει ειδικότητα στη γραφιστική. Με αυτά τα εφόδια χρησιμοποιεί πλάνα της ταινίας, ως αυτόνομες σεκάνς. Δημιουργεί έτσι χρονικές συνδέσεις με το παρελθόν της Αλίς: Όταν εγκαταλείπει τους γονείς της ύστερα από μία γλυκόπικρη παιδική και εφηβική ηλικία.

Οι σεκάνς με ανιμέισιον, ως εμβόλιμες σφήνες, δίνουν ένα πιο ανάλαφρο τόνο δραματουργικά στην ταινία. Αλλά δομικά, σε σχέση με το ρυθμό και το μοντάζ κατά τη γνώμη μου, δε λειτουργούν αρμονικά. Έτσι ώστε η ταινία να έχει ένα ρυθμό με φυσική νοηματική ροή.

Σύντομα η ταινία γίνεται ελαφρώς αδιάφορη στο θεατή. Ειδικά στο πρώτο μισό της φανερώνοντας μια πρωτόλια ματιά. Αδυνατεί να διαχειριστεί σεναριακά και δομικά το υλικό της ταινίας. Κατά συνέπεια χάνεται η όποια αίσθηση του σασπένς που θα κινητοποιούσε το θεατή να μπει μέσα στο ταξίδι της ιστορίας της ταινίας. Η τελική αίσθηση αφήνει μια φευγαλέα αίσθηση κωμικοτραγικού ύφους με φόντο ως μπακράουντ τη σύγχρονη ταραγμένη ιστορία του Λιβάνου.

SOUS LE CIEL D’ALICE

(ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ ΤΟΥ ΛΙΒΑΝΟΥ)

Σκηνοθεσία: Chloé Mazlo

Σενάριο: Chloé Mazlo, Yacine Badday

Φωτογραφία: Hélène Louvart

Μοντάζ: Clémence Carré

Μουσική: Bachar Khalifé

Ήχος: Nicolas Fournier, François Boudet

Κοστούμια: Alexia Crisp-Jones

Καλλιτεχνική διεύθυνση: Marios Neocleous

Παραγωγή: Frédéric Niedermayer

Παίζουν: Alba Rohrwacher (Αλίς), Wajdi Mouawad (Τζόζεφ), Isabelle Zighondi (Μόνα), Mariah Tannoury (Μιμί), Jade Breidi (Τόνι), Odette Makhlouf (Αμάλ), Hany Tamba (Τζορτζ), John Chelhot (Φάντι)

Χώρα παραγωγής: Γαλλία

Γλώσσα: αραβικά, γαλλικά, ιταλικά

Έτος παραγωγής: 2020

Χρώμα: έγχρωμη

Είδος: τραγωδία

Διάρκεια: 92΄.

Για περισσότερες πληροφορίες για τεχνικά θέματα και γα τους συντελεστές δείτε εδώ.

Διαβάστε τις κριτικές ταινιών που έχουμε δημοσιεύσει.

Δείτε τα βίντεο που έχουμε ετοιμάσει.