ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ

Ιαν 28, 2023 Κινηματογράφος 0

ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΦΘΑΛΜΟΥΣ ΤΟΥ ΤΕΙΡΕΣΙΑ

TRIANGLE OF SADNESS

Το τρίγωνο της θλίψης: γράφει ο Γιάννης Τσιτσίμης

Αναψηλαφώντας το έργο του Σουηδού δημιουργού Ρούμπεν Εστλουντ και κυρίως το «Play» του 2011, «Tourist» του 2015 και το «Τετράγωνο» του 2017, δεν μπορείς να μη σταθείς στη απίστευτη κριτική διάθεση που έχει απέναντι στις αρρώστιες που μαστίζουν την εποχή μας και την οδηγούν σε καταθλιπτικές καταστάσεις.

ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ: ΜΕΙΓΜΑ ΕΚΡΗΚΤΙΚΟ

Το αόρατο τσιμέντο της σύγχρονης αστικής οικογένειας όπου τα ψέματα κυριαρχούν και διαμορφώνουν ανθρώπους, την πλουτοκρατία που σε συνεργασία με την εξουσία κάνουν επιδρομές στο κέρδος, σε βάρος των φτωχών του πλανήτη, την υποκρισία που σαν γνήσιο παιδί του καπιταλισμού σκοτώνει τα νιάτα, τον απατηλό κόσμο της μόδας και του lifestyle, τη βρωμιά που κρύβουν μέσα στα χρήματα οι εκπρόσωποι της «καθώς πρέπει» τάξης.

Όλη αυτή η δυναμική μεταφέρεται σα μείγμα εκρηκτικό στη νέα του ταινία, «Το τρίγωνο της θλίψης»: Είναι το σημείο πάνω από τα μάτια στο μέτωπο που τα μοντέλα σκυθρωπιάζουν παρουσιάζοντας ρυτίδες εφόσον τους ζητηθεί από τη φωτογράφιση της εταιρίας που διαφημίζουν. Μια θλίψη με άλλα λόγια τεχνητή, ψεύτικη κατά παραγγελία εταιρική στον διάφανο κόσμο της μπουρζουαζίας).

Η ταινία χωρίζεται αριστοτεχνικά σε τρία μέρη με το ενδιάμεσο να κυριαρχεί σε διάρκεια: Η σχέση ενός ζευγαριού που εργάζονται και οι δύο σαν μοντέλα με τη γυναίκα επιτυχημένη και τον άντρα άνεργο. Ένα πολυτελές γιοτ στις ακτές της Ελλάδας με μια κρουαζιέρα πλούσιων ανθρώπων που περιφρονούν τους πάντες και τα πάντα. Μια ομάδα που προσπαθεί να επιβιώσει σε μια έρημη ακτή ως ναυαγοί του προηγούμενου μέρους.

ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ: Η ΤΕΛΙΚΗ ΕΞΟΝΤΩΣΗ

Η διάθεση για μια ανηλεή κριτική στο σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα είναι έκδηλη όπως και το καυστικό χιούμορ. Αναβλύζει παντού όπως για παράδειγμα τη στιγμή που ο Ρώσος μεγιστάνας παραδέχεται πως έκανε περιουσία επειδή πουλάει «σκατά» ή ο εμετός σε ακατάσχετα και υπερβολικά επίπεδα όταν η θάλασσα αγριεύει και το γιοτ χορεύει στα κύματα.

Πολλές φορές η ακρότητα στην οποία φθάνει ο Έστλουντ ίσως δεν είναι απαραίτητη. Η ταινία «Το τρίγωνο της θλίψης» έχει τέτοιο ρυθμό που και χωρίς τις υπερβολές στους διαλόγους προχωρεί μέχρι την τελική εξόντωση του ατόμου που καταδικάστηκε χάρη στον «πολιτισμό μας» να ζει επιφανειακά. Να είναι ανήμπορο να επιβιώσει έστω και μια ώρα χωρίς την υποστήριξη της τεχνολογίας.

ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ: ΤΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ

Τι έχουμε λοιπόν εδώ, σε μια ταινία που κέρδισε φέτος τις Κάννες; Η πάλη των τάξεων όπως δεν κινηματογραφήθηκε ποτέ τα τελευταία δέκα χρόνια στον κινηματογράφο. Το τίμημα της ευθύνης του ατόμου που θέλει να απαλλαχτεί από αυτή στο υποσυνείδητό του είναι τρομακτικό.

Εμφανίζονται: η μετατροπή των δήθεν πολιτισμένων σχέσεων σε εγωπαθή συναισθήματα αρχικά: Απελπισία και παραίτηση στη συνέχεια και δολοφονικές διαθέσεις στο τέλος. Αρκεί το άτομο να παγιδευτεί για λίγο καιρό χωρίς τα απαραίτητα καπιταλιστικά του δεκανίκια της ετοιμοπαράδοτης ζωής.

Οι κατώτερες τάξεις που περνούν αόρατες μπρος στις κοιλιές των λεφτάδων. Κι όλοι αυτά δοσμένα με δυνατούς διαλόγους και μπόλικη δόση εμετού και… έσχατης κοπρολογίας…

Τελικά είναι απαραίτητος ο υπερβολικός συμβολισμός του Έστλουντ; Μήπως το πάθος του σκηνοθέτη να τα πει όλα εναντίον της κοινωνίας που δημιουργήσαμε για να ζήσουν μόνο όσοι βολεύονται καταστρέφοντας οτιδήποτε γύρω μας, ρίχνει τελικά σκιά στο σενάριο;

ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ: Η ΜΕΤΑΦΟΡΑ

Ας πάρουμε για παράδειγμα ανάλυσης τη σκηνή που ο διαρκώς μεθυσμένος καπετάνιος του γιοτ (λατρεμένος Γούντι Χάρλελσον) αρχίζει τα μαρξιστικά τσιτάτα από το μικρόφωνο ανακοινώσεων του καραβιού εν τω μέσω καταιγίδας στη θάλασσα!

Το σκληροπυρηνικό, καυστικό χιούμορ συνυπάρχει με μια αχρείαστη κατάσταση. Κανείς δεν είναι σε θέση να ακούσει τη λεκτική «κομμούνα» του καπετάνιού αφού όλοι κάνουν εμετό σαν καπιταλιστικά γουρούνια…

Η μεταφορά ως δομικό στοιχείο του σεναρίου μάς παρουσιάζει λέξη προς λέξη την αλήθεια του σκηνοθέτη. Την ενστερνιζόμαστε ή όχι είναι δικαίωμά μας σαν θεατές, δεν μπορούμε όμως να παραβλέψουμε την προειδοποίηση του δημιουργού: Αυτοί που επέλεξαν να ζήσουν σε βάρος των άλλων με κομπίνες, χρηματισμούς και ανήθικες συναλλαγές με την εξουσία, αργά η γρήγορα θα βρεθούν στις μυλόπετρες της εξέγερσης, της λαϊκής αντιπαράθεσης.

ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ: ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Όπως και να ΄χει, η ταινία δεν είναι τυχαία μία από τις -λίγες- επιτυχίες του «μη εμπορικού» κυκλώματος του κινηματογράφου. Σε μια εποχή που οι Αμερικάνοι νιώθουν αμήχανα εγκλωβισμένοι σε άσκοπες επαναλήψεις (Avatarτζήδες) και οι Ασιάτες δημιουργοί παραμένουν σε παρατεταμένη κρίση (βλέπε το ασυμμάζευτο ανούσιο «Απόφαση Φυγής» του Παρκ Τσαν Γου που το θεώρησαν μερικοί και ταινία της χρονιάς!!!)

Σε μια εποχή που 1650 (!!!) κριτικοί ψήφισαν σαν καλύτερη ταινία όλων των εποχών το απόλυτα βαρετό «Jeanne Dielman» της Σαντάλ Άκερμαν. Ταινίες όπως το «Τρίγωνο της θλίψης» δεν ξεχωρίζουν απλώς. Σηματοδοτούν την ώρα έναρξης ενός νέου κινηματογράφου. Ενός κινηματογράφου που τολμά σε καιρούς χαλεπούς να υψώνει τη γροθιά του με τόλμη και θέση πολιτική απέναντι στην ξεφτιλισμένη τάξη τού κάθε πολιτικού –λαμόγιου- αρπακτικού που δήθεν υπερασπίζεται στα κοινοβούλια της Ευρώπης το δικαίωμα στην εργασία των απλών ανθρώπων.

Στο επερχόμενο ναυάγιο του καπιταλισμού, θα επιβιώσουν μόνο του κόσμου οι καταφρονεμένοι. Οι υπόλοιποι αναζητήστε η σωτηρία σας στο instagram…

ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ

(TRIANGLE OF SADNESS)

Σκηνοθεσία: Ruben Östlund

Σενάριο: Ruben Östlund

Φωτογραφία: Fredrik Wenzel

Μοντάζ: Mikel Cee Karlsson, Ruben Östlund

Ήχος: Bilge Bingul, Johannes Dekko, Morten Fagelund, Anton Zalecki

Κοστούμια: Sofie Krunegård

Καλλιτεχνική διεύθυνση: Gabriel de Knoop, Daphne Koutra, Josefin Åsberg

Παραγωγοί: Philippe Bober, Julio Chavezmontes, Mike Goodridge, Faruk Guven, Per Damgaard Hansen, Erik Hemmendorff, Giorgos Karnavas, Konstantinos Kontovrakis, Clemens Köstlin, Marina Perales Marhuenda, Olivier Père

Παίζουν: Thobias Thorwid (Λιούις), Harris Dickinson (Καρλ), Charlbi Dean (Γιάγια), Jiannis Moustos (οδηγός), Vicki Berlin (Πάουλα), Dolly De Leon (Αμπιγκέιλ), Timoleon Gketsos (μάγκας), Alicia Eriksson (Αλίσια)

Χώρα παραγωγής: Σουηδία, Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Μεξικό, Τουρκία, Ελλάδα, ΗΠΑ, Δανία, Ελβετία

Γλώσσα: ακάν, αγγλικά, σουηδικά, γερμανικά, γαλλικά, ελληνικά, ταγκαλόγκ

Έτος παραγωγής: 2022

Είδος: κωμωδία, τραγωδία

Διάρκεια: 147’

Εταιρεία διανομής: Feelgood Entertainment

Ημερομηνία εξόδου στις αίθουσες: 13/9/2022.

Για περισσότερες πληροφορίες για το κάστινγκ και τα τεχνικά θέματα δείτε εδώ

Διαβάστε τις κριτικές ταινιών που έχουμε δημοσιεύσει

Διαβάστε τις κριτικές κινηματογράφου στο σάιτ της ΠΕΚΚ

Δείτε τα βίντεο που έχουμε δημιουργήσει