ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ

Σεπ 03, 2024 Θέατρο 0

ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΘΕΑΤΡΟΥ

ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Εθνικότητά μου είναι το χρώμα του ανέμου: γράφει ο Γιάννης Φραγκούλης

Η παράσταση του θεατρικού εργαστηρίου «Θέσπις», του Δήμου Νεάπολης-Συκεών, «Εθνικότητά μου είναι το χρώμα του ουρανού», παρουσιάστηκε στο ανοιχτό θέατρο Μάνος Κατράκης, την Τρίτη 27 Αυγούστου 2024, στα 31^α Μερκούρεια. Την σκηνοθεσία υπογράφουν ο Γιώργος Κιουρτσίδης και η Άννα-Μαρία Αγγελίδου.

Εθνικότητά μου είναι το χρώμα του ανέμου: Το έργο

Ο Ματέι Βίζνιεκ καταγράφει με αγωνία τα καταστροφικά πάθη που δοκιμάζουν την ανθρώπινη ψυχή. Αυτή η συρραφή κειμένων έχει στοιχεία από την πλύση εγκεφάλου, την επιβολή κατεστημένης νοοτροπίας, την χειραγώγηση του ανθρώπου από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τα σύνορα που βρίσκονται παντού για να εγκλωβίζουν τις ανθρώπινες ψυχές, τέλος, τα καταστροφικά δεινά του πολέμου.

Μπορούμε να πούμε ότι η «Εθνικότητά μου είναι το χρώμα του ανέμου» είναι μια από τις παραστάσεις που είναι επίκαιρες. Θα παραμείνουν στην επικαιρότητα όσο η ανθρώπινη ψυχή θα ταλαιπωρείται και θα δοκιμάζεται από αυτά τα αποτελέσματα των ενεργειών που δημιουργούν όσοι θέλουν να καταπιέσουν τον άνθρωπο, με σκοπό να αποκτήσουν κέρδη, προσφορά σε αυτούς που διοικούν μιαν απάνθρωπη κοινωνία.

Εθνικότητά μου είναι το χρώμα του ανέμου: Τα σώματα

Σε αυτή την παράσταση είχαμε συρραφή κειμένων του Ματέι Βίζνιεκ. Το Θεατρικό Εργαστήρι Θέσπις μελέτησε και απέδωσε αυτά τα κείμενα, δίνοντάς τους τον θεατρικό χαρακτήρα που προσδιορίζει το απόκοσμο στην ανθρώπινη κοινωνία. Το Θεατρικό Εργαστήρι «Θέσπις», με ερασιτέχνες ηθοποιούς, ανέλαβαν έναν άθλο. Με τίτλο «Εθνικότητά μου είναι το χρώμα του ανέμου» έκαναν μια συρραφή των κειμένων του Ματέι Βίσνιεκ, απέδωσαν τόσο το πάθος όσο και την απελπισία που χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο στην εποχή μας.

Ο φουτουρισμός είναι διάχυτος σε όλο το έργο. Οι ηθοποιοί είναι γυναίκες και δύο άντρες. Το σώμα των αντρών είναι ο φορέας της εξουσίας που η πατριαρχία θέλει να επιβάλλει και στην σύγχρονη κοινωνία. Με αυτό τον τρόπο ξεχωρίζουν οι καταπιεζόμενοι από τους καταπιεστές τους. Αν δούμε πιο προσεχτικά τις δομές του θεατρικού λόγου θα παρατηρήσουμε ότι οι άντρες είναι μόνο ο φορέας της εξουσίας. Αυτό σημαίνει ότι και οι ίδιοι καταπιέζονται από μία αόρατη εξουσία. Αυτό το αόρατο μας παραπέμπει στο θεό που, στις μονοθεϊστικές θρησκείες, θέλει να επιβάλλει τη μόνη και σωστή άποψη. Δεν δέχεται την διαφορετική άποψή.

Εθνικότητά μου είναι το χρώμα του ανέμου: Το νόημα της καταπίεσης

Στην παράσταση «Εθνικότητά μου είναι το χρώμα του ανέμου» βλέπουμε τις γυναίκες σε ένα διπλό ρόλο: Το σώμα τους ταυτίζεται με αυτό της γυναίκας που βασανίζεται και καταπιέζεται από το άντρα-αφέντη. Συγχρόνως αυτό το σώμα είναι το σημαίνον όλων των σωμάτων που δοκιμάζονται από την καταπίεση, είτε είναι άντρες είτε είναι γυναίκες. Με αυτό τον τρόπο το σώμα των γυναικών είναι απροσδιόριστο, ως σημαίνον, ορίζει μια αφήγηση, άρα εννοιοδοτεί, έχοντας γίνει σημαινόμενο, για να χάσει πάλι την εννοιοδότησή του, να γίνει πάλι σημαίνον, ένα απροσδιόριστο σώμα. Έτσι η αφήγηση αναδιπλώνεται, έχει ρυθμό και μπορεί να περιγράψει γλαφυρά και να ζωντανέψει τα νοήματα.

Με αυτό τον τρόπο οι έννοιες που υπάρχουν στο κείμενο έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο που βρίσκεται σε απόγνωση και δοκιμασία. Με τον κάθε άνθρωπο. Ακουμπούν την ανθρώπινη ψυχή και η ταύτιση είναι κάτι που θα έλθει πολύ γρήγορα. Για να γίνει αυτό θα πρέπει η ερμηνεία να είναι απόλυτα ακριβής, να μην περισσεύει τίποτε. Όλοι οι ηθοποιοί παίζουν καλά, είναι ο χαρακτήρας που θέλουν να περιγράψουν. Αφήνουν κενά, είναι προφανές, όμως αυτή η απουσία προσδιορισμού καλεί τον θεατή να δώσει την δική του ερμηνεία, να τοποθετήσει, σε αυτό το παζλ, την δική του αφηγηματική θέση. Έτσι ο λόγος εξελίσσεται και αποκτά σάρκα και οστά στην δεύτερη ή στις επόμενες αναγνώσεις, αυτές που γίνονται αφού το έργο έχει τελειώσει.

Εθνικότητά μου είναι το χρώμα του ανέμου: Η ανατροπή

Ο λόγος του Βίζνιεκ είναι απλός, καταγγελτικός και πολύ αιχμηρός. Κάθε σημείο του είναι μια πληγή που δεν κλείνει γιατί δεν την αφήνουν να επουλωθεί. Από το ένα χτύπημα μέχρι το επόμενο δεν υπάρχει χρόνος για ίαση. Ο άνθρωπος θα πρέπει να είναι μια πληγή που θα επαιτεί την θεραπευτική βοήθεια του δυνάστη του, γιατί αυτόν ξέρει και αγνοεί την δική του δύναμη. Στην «Εθνικότητά μου είναι το χρώμα του ανέμου» βλέπουμε ξεκάθαρα αυτή την μεγάλη πληγή. Ακούμε την έκκληση για βοήθεια, δεν βλέπουμε καμιά πρωτοβουλία, από την μεριά των δοκιμασμένων, για να αλλάξει κάτι. Ο άνθρωπος ζει μηχανικά, ακολουθεί την μοίρα του. Οι ηθοποιοί παίζουν μηχανικά, σαν ρομπότ, χωρίς ψυχή.

Θα ήταν χρήσιμο, για να αντιληφθεί πιο εύκολα ο θεατής αυτό το χάος, μια κινησιολογία που θα εξέφραζε μόνο αυτό τον εσωτερικό πόνο. Η κίνηση να ήταν συναίσθημα μόνο. Να τοποθετούσε αυτή την σωματική αφήγηση και να την άφηνε στον αφηγηματικό χώρο για να δείξει την αντιδιαστολή, το απάνθρωπο, την ανθρώπινη καταστροφή. Η Ιστορία, έλεγε ο Έριχ Φρομ, είναι η αφήγηση της ανθρώπινης βίας. Σε αυτή την παράσταση το βλέπουμε σε διαφορετικές εκδοχές και το καταλαβαίνουμε πολύ καλά. Θα κάνουμε κάτι να αλλάξουμε αυτή την «μοίρα»; Αυτό φαίνεται να ρωτά ο Ματέι Βίζνιεκ.

ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ

Συγγραφέας: Ματέι Βίζνιεκ

Σκηνοθεσία: Γιώργος Κιουρτσίδης, Άννα-Μαρία Αγγελίδου

Μετάφραση: Έρση Βασιλικιώ

Αγωγή του λόγου-κινησιολογία: Γιώργος Κιουρτσίδης, Άννα-Μαρία Αγγελίδου

Επιμέλεια μουσικής: Γιώργος Κιουρτσίδης, Άννα-Μαρία Αγγελίδου

Σκηνικά: Γιώργος Κιουρτσίδης, Άννα-Μαρία Αγγελίδου

Κοστούμια: Γιώργος Κιουρτσίδης, Άννα-Μαρία Αγγελίδου

Ηθοποιοί: Στέλιος Σουρβάς, Γρηγόρης Ζαγόρας, Ροδούλα Αθανασίου, Ευστρατία Καλογερούδη, Μαρία Φαρμάκη, Ιωάννα Τσουβελεκίδου, Πετρούλα Κατσιμπέλη, Θεοδώρα Πολυμέρη, Γιώργος Βαρθόπουλος

Παραγωγή: Θεατρικό Εργαστήρια «Θέσπις» του Δήμου Νεάπολης-Συκεών

Θέατρο: Ανοιχτό θέατρο Μάνος Κατράκης, Συκιές Θεσσαλονίκη

Ημερομηνία παράστασης: 27/8/2024.

Επιστροφή στο εισαγωγικό σημείωμα-ευρετήριο άρθρων

Διαβάστε για τα Μερκούρεια

Δείτε τα βίντεο που έχουμε δημιουργήσει