ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ SOLARIS-Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Μαρ 01, 2014 Κινηματογράφος 0

Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ

Την Τρίτη 4 Μαρτίου 2014, στο Café Bazaar, Παπαμάρκου 34, πίσω από την πλατεία Άθωνος, κοντά στην πλατεία Αριστοτέλους, στη Θεσσαλονίκη, συνεχίζεται το αφιέρωμα στον Εσωτερικό λόγο στον κινηματογράφο. Με το «Αίμα του ποιητή» (1932), του Ζαν Κοκτώ, μπαίνουμε σε ένα διαφορετικό πεδίο της τέχνης: ο κινηματογράφος συναντά και ενώνεται με τις άλλες μορφές τέχνης και δημιουργεί τη δική του αφηγηματική σφαίρα, μια καθαρά πνευματική δημιουργία του σκηνοθέτη-δημιουργού της ταινίας.

Ο Ζαν Κοκτώ χαρακτήριζε ο ίδιος τον εαυτό του ως κινηματογραφιστή, διαχωρίζοντας τη θέση του από αυτή του σκηνοθέτη, με την έννοια ότι δημιουργεί τόσο πνευματικά όσο και σωματικά το έργο του. Γράφει το δικό του σενάριο, το σκηνοθετεί και επεμβαίνει, ως εικαστικός καλλιτέχνης, στο φιλμ, κάνει το μοντάζ μόνος του. Είναι ποιητής. Και σαν τέτοιος ποιεί το δημιούργημα του που είναι, τελικά, ένα κινηματογραφικό ποίημα. Μιλά για τον πόνο του ποιητή, για το αίμα του που είναι κάτι σαν το μελάνι που ρέει από τις φλέβες του και αποτυπώνεται στο χαρτί, δημιουργεί λέξεις, φράσεις, κείμενο.

Είναι εικαστικός καλλιτέχνης και σαν τέτοιος συναντά και τις άλλες μορφές τέχνης. Βάζει αφηγηματικά αποσπάσματα από διάφορες τέχνες και φτιάχνει ένα ομοιογενές δημιούργημα το οποίο θα μας εισάγει στην καλλιτεχνική δημιουργία και στις δομές της, έτσι όπως υπάρχουν μέσα από μυθολογικά στοιχεία, αρχέγονα και σύγχρονα. Τα σύμβολα μπαίνουν μέσα στην αφηγηματική διαδικασία και γίνονται αυθαίρετες-παγκοσμιοποιημένες έννοιες, σημαίνοντα, για να γίνουν πιο συγκεκριμένα, σημαινόμενα, αυστηρά καθορισμένες έννοιες που προτείνουν μια αντίληψη της πραγματικότητας. Μπορούμε να πούμε ότι από πολύ νωρίς ο Κοκτώ εισάγει τον ενοποιημένο τρόπο αφήγησης που πέρνα μέσα από τα διάφορα αφηγηματικά τοπία. Χρησιμοποιεί τη μυθολογία εντάσσοντάς την στη σύγχρονη αφήγηση, βγάζοντας από αυτήν τη σκόνη του χρόνου για να τη ζωντανέψει.

Την Τρίτη 11 Μαρτίου 2014 συνεχίζουμε αυτό το αφιέρωμα με το «Θεώρημα» (1968) του Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Με αυτή την ταινία έχουμε να κάνουμε με μια άλλη θεώρηση του αυταρχισμού της κοινωνίας, μεταγενέστερη από το Μάη του ΄68, με τον οποίο είχε ασχοληθεί ο Παζολίνι με το «Οιδίπους τύραννος», ένα χρόνο πριν. Εδώ έχουμε να κάνουμε με το θεό-πατέρα που κυριαρχεί στην ψυχή του ανθρώπου σαν μια υπερδομή και καθορίζει τον ψυχικό του κόσμο.

Υπενθυμίζουμε ότι οι προβολές θα γίνονται στο Café Bazaar, Παπαμάρκου 34, πίσω από την πλατεία Άθωνος, κοντά στην πλατεία Αριστοτέλους, στη Θεσσαλονίκη, στις 8.00 μ.μ., κάθε Τρίτη. Για την ταινία θα μιλήσει ο Γιάννης Φραγκούλης και η Χριστίνα Γκωλέκα, θεωρητικοί του κινηματογράφου. Η συζήτηση θα προσπαθήσει να διερευνήσει αυτά τα αφηγηματικά τοπία που μας δημιουργούν την προσομοίωση της ζωής στο αφηγηματικό-καλλιτεχνικό χώρο, έναν προτεινόμενο τρόπο ζωής για τον κάθε άνθρωπο.