ΟΙ ΑΛΕΠΟΥΔΕΣ

Μαρ 06, 2014 Θέατρο 0

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΗΣ ΑΛΕΠΟΥΣ

Τι κοινό έχουν οι αλεπούδες με τους ανθρώπους; Κατά πόσο είναι τέρατα οι αλεπούδες και κατά πόσο οι άνθρωποι; Που κρύβεται εκεί μέσα ο αυταρχισμός στον άνθρωπο; Ερωτήσεις που θα πρέπει βρει ο θεατής στο θεατρικό έργο «Αλεπούδες», ερωτήσεις που αφορούν πλέον το σύνολο του δυτικού κόσμου. Το Θέατρο «Επί Κολωνώ» ανεβαίνει για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη και γεμίζει σχεδόν την αίθουσα του θεάτρου Αυλαία.

Η Ελένη Σκότη έχει κάνει τη σκηνοθεσία. Προτίμησε ένα σκηνικό που μπορεί πάρα πολύ εύκολα να μεταβληθεί και να αλλάξει όλο το τοπίο. Έτσι έχουμε τα εξής διαφορετικά τοπία: το σπίτι των χωρικών, επιμερισμένο, τον εξωτερικό του χώρο, το χωράφι μπροστά σε αυτό και το δάσος. Μία πολύ απλή ξύλινη κατασκευή αρκεί. Στο βάθος, στο μαύρο ύφασμα προβάλλεται η βροχή και μας μεταδίδει την έντασή της, όπως επίσης αυξάνει το ρυθμό του θεάματος. Μινιμαλισμός και φουτουρισμός που μας οδηγούν πίσω στην avant-garde, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της αισθητικής αυτής της παράστασης.

Με τέσσερις ηθοποιούς έχουμε έναν ολοκληρωμένο διάκοσμο που αντιπροσωπεύει την αγγλική κοινωνία του περασμένου αιώνα. Οι αλεπούδες είναι η αφορμή. Καταστρέφουν τις καλλιέργειες και δεν αφήνουν να αναπτυχθεί η αγροτική παραγωγή. Έτσι τουλάχιστον το βλέπουν οι αρχές και έχουν κάνει ένα σώμα από ελεγκτές που ελέγχουν τα αγροκτήματα, με σκοπό να τα πάρουν από αυτούς που δεν μπορούν να αναπτύξουν την αγροτική οικονομία, έτσι ώστε να υπάρχει η επάρκεια στη χώρα.

Αυτό που είναι αξιοσημείωτο είναι ότι αυτοί οι ελεγκτές έρχονται από οικογένειες που έχουν διαλυθεί, έχουν πάρει τα παιδιά από τους γονείς και, κατά συνέπεια, δεν έχουν κάτι που να αναφέρονται στο συναισθηματικό τους κόσμο. Έτσι δεν μπορούν να αξιολογήσουν τις καταστάσεις, να κρίνουν για το καλό και για το κακό των συνανθρώπων τους. Η κρίση τους είναι ψυχρή και τελικά απάνθρωπη.

Βλέπουμε τις διαφορετικές ψυχικές καταστάσεις στις οποίες φέρνει ένας από αυτούς το ζευγάρι που διαχειρίζεται μια φάρμα. Τους ελέγχει και τους απειλεί ότι αν δε συμφωνήσουν με τις πρακτικές του θα τους την πάρει και θα καταλήξουν εξαθλιωμένοι εργάτες σε μιας πόλη. Ο άντρας πείθεται ότι είναι κίνδυνος οι αλεπούδες. Η γυναίκα κρατά μια ενδιάμεση στάση. Η φίλη της είναι εναντίον του κυνηγιού των αλεπούδων και, όταν αυτό μαθαίνεται, το σκάει για το τη Βόρεια Αγγλία ένα βράδυ. Σπιουνιές, τρομοκρατία και κάπου εκεί ο ψύχραιμος εκτελεστής τους που θα την «πέσει» στη γυναίκα του αγρότη. Θα πεθάνει όπως αξίζει σε μια αλεπού.

Οι μεταφορές είναι σχετικά αδύναμες. Φέρνουν όμως στο πολιτικό τοπίο και ειδικά στην καταπίεση του ανθρώπου. Φέρνουν επίσης στην παθητική στάση που κάποτε ξεσπά, αλλά δεν μπορεί να λειτουργήσει επαναστατικά. Φυσικά δεν αφορά μόνο την Αγγλία, αλλά είναι ένα παγκόσμιο θέμα.

Πολύ όμορφες οι ηθοποιίες. Ο Δημήτρης Λάλος ήταν σχεδόν αγνώριστος, πολύ καλός όμως στις μεταπτώσεις αυτού του χαρακτήρα. Η Ιωάννα Παππά κράταγε το ίσον και έδειχνε τις αυξήσεις ή τις μειώσεις της έντασης. Ο Γιώργος Χατζηνικολάου στα σκηνικά έκανε εξαιρετική δουλειά, ο μινιμαλισμός τους ήταν απόλυτα εκφραστικός. Η Ελένη Σκότη κατάφερε να κάνει μια πολύ καλή σύνθεση, να χρησιμοποιήσει με τον πιο όμορφο τρόπο το βίντεο (θυμούμαστε τις δουλειές του Γιάννη Κακλέα), εδώ το βίντεο είναι ένα παράθυρο που εκτείνει το σκηνικό χώρο. Η μουσική ανέβαζε τα συναισθηματικά κρεσέντο όταν έπρεπε.