ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΑΚ

Ιούν 05, 2014 Νέα 0

ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ;

Πριν λίγες μέρες «έσκασε μύτη» η είδηση ότι η ΕΑΚ σχολίασε ότι υπάρχει παντελής έλλειψη κινηματογραφικής πολιτικής από την Κυβέρνηση. Ειπώθηκε το προφανές και όλοι έκαναν τους έκπληκτους. Όλοι όσοι ανήκουν στον κινηματογραφικό χώρο στην Ελλάδα. Nα δούμε όμως τα πράγματα λίγο πιο ψύχραιμα, για να μπορέσουμε να κάνουμε μια εκτίμηση της κατάστασης και να κατανοήσουμε τι περίπου έχει γίνει στην Ελλάδα, αυτά τα χρόνια, στον κινηματογραφικό χώρο.

Ξεκινώντας απ’την αρχή, θα πρέπει να διευκρινίσουμε ποια είναι αυτή η ΕΑΚ. Θα τη θυμόμαστε όλοι σαν Ομίχλη ή σαν FOG όταν κάποιοι κινηματογραφιστές αποφάσισαν να κάνουν την επανάστασή τους. Πολύ γρήγορα κατάλαβαν δεν ήταν παρά ένας ακόμη τρόπος για να περάσουν πολιτικές και πρακτικές που εξυπηρετούν αυτούς που θέλουν να βγάλουν υπερκέρδος από τις κινηματογραφικές παραγωγές χωρίς να παράγουν πολλά πράγματα. Στην αρχή ήταν κάποιοι σκηνοθέτες, προφανώς δυσαρεστημένοι από τον καθαρά διακοσμητικό ρόλο της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών (ΕΕΣ), την απουσία του πολιτικού της λόγου, αποφάσισαν να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους. Με πάθος έκαναν αυτό που το ονόμασαν Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη, δίνοντας του το όνομα FOG.

Όντως, στην πρώτη χρονική περίοδο το πάθος ήταν μεγάλο και ο ενθουσιασμός μεγαλύτερος. Πολύ λίγοι μπόρεσαν να δουν τότε αυτό που σε δύο χρόνια έγινε. Η ονομασία FOG φέρνει στο Filmmakers of Greece, δηλαδή μια αντικατάσταση της ΕΕΣ, άλλο αν δεν ήθελαν να το παραδεχτούν. Αυτό που έλειπε στις πρώτες συνελεύσεις, κάτι σαν τις διεργασίες της κομμούνας, ήταν η πολιτική. Ουσιαστικά κρίσιμα ερωτήματα δεν απαντήθηκαν ποτέ όπως: Ποια πολιτική για τον κινηματογράφο θέλουμε; Ποιος θα είναι ο Νόμος Πλαίσιο που θα μπορεί να «τρέξει» καλύτερα την κινηματογραφική παραγωγή; Με ποιο τρόπο θα θέλαμε τις συμπαραγωγές με άλλες χώρες; Ποιο χαρακτήρα θα θέλαμε να έχουν τα φεστιβάλ στην Ελλάδα; Αυτά για να αναφέρουμε μερικά. Καταλήξαμε τελικά πάλι σε μια απολίτικη κατάσταση.

Επειδή είναι αυτονόητο ότι μια πολιτική κατάσταση θα πρέπει να αντιμετωπισθεί μόνο με πολιτικό τρόπο, γρήγορα οι επίδοξοι επαναστάτες αντικαταστάθηκαν από παλιότερους κινηματογραφιστές, Πρόεδρος έγινε ο Μπουλμέτης και ο πολιτικός λόγος, της επονομαζόμενης πλέον Ακαδημίας Κινηματογράφου, περιορίστηκε στις προτάσεις ταινιών στην Ακαδημία Κινηματογράφου των ΗΠΑ, για τα Όσκαρ. Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι αυτή η επαναστατική διαδικασία μας έδωσε ένα σώμα που προωθούσε κάποιες ταινίες για τα Όσκαρ. Με ποια όμως κριτήρια, με ποια αξιολόγηση, με ποια διαδικασία, ήταν διαφανής ή όχι; Ερωτήματα που τέθηκαν και δεν απαντήθηκαν ποτέ.

Η επόμενη εξέλιξη ήταν να αντικατασταθεί ο Μπουλμέτης, να φύγουν όλα τα προσχήματα και οι αχυράνθρωποι, για να αναλάβουν αυτοί που πραγματικά διοικούσαν την Ακαδημία: οι παραγωγοί, οι περισσότεροι εκτός κινηματογραφικού χώρου. Η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου (ΕΑΚ) αποφάσισε να δώσει βραβεία, τα οποία αντικατέστησαν τα Κρατικά Βραβεία, μάλιστα με νομοθετική ρύθμιση, ιδού η παρέμβαση του υπουργείου, χωρίς να έχει οριστεί η διαδικασία και πολύ περισσότερο το αδιάβλητό της. Το πιο γελοίο είναι ότι και αυτά τα βραβεία δεν μπόρεσαν να δώσουν μια ώθηση στις ταινίες, παρά τις γκλάμουρους τελετές που είδαμε.

Το 2014, πολλά χρόνια αργότερα, ακούμε την ΕΑΚ να καταγγέλλει το υπουργείο Πολιτισμού ότι δεν έχει κάποια πολιτική για τον κινηματογράφο. Γιατί αυτή έχει κάνει προτάσεις; Έχει ένα αναπτυξιακό σχέδιο που να αφορά στον ελληνικό κινηματογράφο; Αυτό που ξέουμε είναι ότι υπάρχει ένα σωματείο που εξυπηρετεί τους εργοδότες και μόνο. Είναι φανερό ότι θέλουν να προβάλλουν τον εαυτό τους ακόμη μια φορά, για να παίξουν κάποιο οικονομικό παιχνίδι που θα εξυπηρετεί την εργοδοσία, δηλαδή τους ίδιους. Είναι ένας προάγγελος κάποιων άλλων διακανονισμών. Αλλιώς πώς να εξηγήσεις αυτή την προσποιητή άγνοια;

Δεν ήξεραν τόσα χρόνια ότι το υπουργείο Πολιτισμού απλά δεν λειτουργεί; Ότι ο υπουργός Πολιτισμού ενδιαφέρεται για άλλα θέματα εκτός του κινηματογράφου; Ποιες ήταν οι παρεμβάσεις τους όλο αυτό τον καιρό; Τι έκαναν για την απόδοση του 1.5% επί του ποσού των διαφημίσεων από τα τηλεοπτικά κανάλια; Η παρέλαση υπουργών πολιτισμού, Βενιζέλος, Σαμαράς, Βουλγαράκης, Τατούλης, Γερουλάνος κ.ά., δεν κατάφερε παρά να μας δώσει αλλαγές προσώπων και όχι πολιτικών. Ο κινηματογράφος όμως θέλει πολιτικές και όχι διακηρύξεις και ψεύτικα λόγια.

Θέλουμε σωματεία που τουλάχιστον να σέβονται τον εαυτό τους. Δυστυχώς τα σωματεία κινηματογράφου στην Ελλάδα δείχνουν ότι δε νοιάζονται παρά για να κάνουν εκδηλώσεις που δείχνουν ότι υφίστανται σαν ζωντανοί νεκροί. Η πολιτική τους παρέμβαση είναι ανύπαρκτη. Η απάθεια των ανθρώπων του κινηματογράφου δείχνει ότι πρόκειται για ένα κλινικά νεκρό, τον ελληνικό κινηματογράφο. Όσες προσπάθειες γίνονται ακόμα είναι από όραμα, φιλότιμο ή ηρωισμό μερικών, λίγων ατόμων. Το πτώμα, κύριοι των σωματείων και του υπουργείου, πότε θα το θάψουμε; Πότε θα απαντήσουμε στην ερώτηση: χρειαζόμαστε ή όχι τον κινηματογράφο στην Ελλάδα; Μετά ας απαντήσουμε στην άλλη ερώτηση: Ποιος θα είναι αυτός;

Γιάννης Φραγκούλης