ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ιούλ 28, 2014 Νέα 0

ΤΑ ΜΑΝΤΑΤΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

οικονομικά σκάνδαλα;

Σε λίγες ημέρες, στο τέλος Ιουλίου, ολοκληρώνεται η θητεία του διοικητικού συμβουλίου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου.

Είχε διοριστεί στις 20 Ιουλίου του 2011 από τον τότε υπουργό Πολιτισμού Παύλο Γερουλάνο. Πρόεδρος του Δ.Σ. είχε τοποθετηθεί ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης. Πριν από λίγους μήνες ο διορισμός αυτός απεδείχθη έκνομος λόγω του ασυμβίβαστου του αξιώματος με αυτό του δημάρχου. Εντέλει ο κ. Μπουτάρης παραιτήθηκε τον Νοέμβριο του 2013 και χρειάστηκε ειδική νομοθετική ρύθμιση, προκειμένου να αρθούν τυχόν εμπόδια στην εκλογιμότητά του. Ωστόσο αυτή δεν ήταν η μόνη έκνομη κατάσταση στο Φεστιβάλ και σίγουρα ήταν η πλέον αθώα.

Αρκετό καιρό μετά την παραίτηση Μπουτάρη τοποθετήθηκε πρόεδρος ο έως τότε αντιπρόεδρος, σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής. Ένας διορισμός, καρπός πλούσιου παρασκηνίου, πολιτικού και όχι μόνο. Στο τέλος του μήνα κλείνει ο κύκλος αυτού του Δ.Σ. Ο νέος υπουργός Πολιτισμού Κώστας Τασούλας, εκτός από την επιλογή των μελών του νέου Δ.Σ., έχει και το βαρύ έργο να διερευνήσει τα «έργα και τις ημέρες» του απερχόμενου. Έργο με το οποίο θα είχε ενδεχομένως ενδιαφέρον να ασχοληθεί και η δικαιοσύνη. Ξεσκονίζοντας τον φάκελο «Φεστιβάλ Κινηματογράφου»:

1. Ο (μη) διορισμός γενικού διευθυντή
Σύμφωνα με το νόμο Γερουλάνου για τον κινηματογράφο, ο οποίος ψηφίστηκε τον Δεκέμβριο του 2010 η θέση γενικού διευθυντή του Φεστιβάλ προκηρύσσεται από το Δ.Σ. του Οργανισμού το πολύ έως τέσσερις μήνες μετά το διορισμό του. Υπενθυμίζεται ότι το παρόν Δ.Σ. διορίστηκε τον Ιούλιο του 2011. Ωστόσο χρειάστηκε να περάσει σχεδόν ένας χρόνος, Ιούνιος του 2012, για να προκηρύξει τη θέση του γενικού διευθυντή. Η προκήρυξη συνέπεσε με την ανάληψη του υπουργείου από τον Κώστα Τζαβάρα. Όταν εκείνος τη διάβασε, διαπίστωσε ότι ήταν εξόχως «φωτογραφική», προκειμένου να καταλάβει τη θέση ήδη στέλεχος του Φεστιβάλ, το οποίο διέθετε «εμπειρία από ανάλογες διεθνείς διοργανώσεις». Κατόπιν αυτών, ο Τζαβάρας «πάγωσε» την προκήρυξη.

Στο μεταξύ, έως την ψήφιση του νόμου Γερουλάνου και προκειμένου να τρέξει η διοργάνωση του 2010, ο τότε υπουργός Πολιτισμού έχρισε προσωρινό κουμανταδόρο το Δημήτρη Εϊπίδη, ήδη διευθυντή του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Το παράδοξο είναι ότι έκτοτε, και χωρίς ποτέ να υπάρξει σχετική υπουργική απόφαση, ο Εϊπίδης ασκεί κανονικά χρέη γενικού διευθυντή στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, στηριζόμενος σε κάποιες προφορικές παρατάσεις από τους εκάστοτε υπουργούς. Ωστόσο, ο Εϊπίδης, ως διευθυντής, έχει το δικαίωμα υπογραφής στη διαχείριση σημαντικών οικονομικών κονδυλίων και μάλιστα του ΕΣΠΑ, παρά το μετέωρο της θέσης του.

2. Οι αποδοχές του γενικού διευθυντή
Πέρα, όμως, από το νόμιμο ή μη της άσκησης των καθηκόντων του γενικού διευθυντή από τον Εϊπίδη, ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι αποδοχές του. Αλήθεια, ποιος είναι ο μισθός του; Ο ίδιος διατείνεται ότι «το Δ.Σ., για λόγους οικονομίας, με εξουσιοδότησε να ενεργώ ως γενικός διευθυντής και ως διευθυντής Φεστιβάλ (Κινηματογράφου και Ντοκιμαντέρ) δύο διαφορετικές θέσεις με τον ίδιο αρχικό μισθό». Ωστόσο, από τα στοιχεία που υπάρχουν στον φάκελο «Φεστιβάλ Κινηματογράφου» προκύπτει ότι οι απολαβές του για το έτος 2012 ανήλθαν σε 64.721 ευρώ. Το ποσόν αυτό επιμεριζόμενο ανά μήνα προδίδει μάλλον δύο μισθούς, αντί ενός, της τάξης των περίπου 5.000 ευρώ καθαρά! Την ίδια ώρα, όλα τα υπόλοιπα στελέχη του δημοσίου έχουν υποστεί τις συνέπειες του μνημονίου και του συνεπακόλουθου ενιαίου μισθολογίου. Γιατί αυτό δεν εφαρμόστηκε στο Φεστιβάλ;

Διότι εκεί εξακολουθεί να επικρατεί ένα εξαιρετικά θολό τοπίο εξαιτίας της απουσίας εσωτερικού κανονισμού (μ’άλλα λόγια, οργανογράμματος). Ο νόμος Γερουλάνου προέβλεπε ότι ο κανονισμός θα έπρεπε να κατατεθεί προς έγκριση από το Δ.Σ. προς τους υπουργούς Πολιτισμού, Οικονομικών και Εσωτερικών τέσσερις μήνες από την τοποθέτησή του. Δηλαδή το αργότερο ως το Νοέμβριο του 2011. Κι όμως, ακόμη και σήμερα το Φεστιβάλ στερείται εσωτερικού κανονισμού, προφανώς όχι τυχαία.

Πέραν όλων αυτών των προκλητικών πράξεων και παραλείψεων, υπάρχει και το εξής ερώτημα: «Πόσο νόμιμο -αλλά και ηθικό- είναι να εισπράττονται «εκτός έδρας» αποζημιώσεις για κάθε επίσκεψη του διευθυντή στη Θεσσαλονίκη, η οποία σύμφωνα με τον νόμο, αποτελεί την έδρα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου; Κι όμως, από τα στοιχεία του φακέλου προκύπτει ότι ο Εϊπίδης για κάθε μέρα παραμονής του στη Θεσσαλονίκη εισπράττει 80 ευρώ «εκτός έδρας», συν άλλα 40 για τη συμμετοχή του στις συνεδριάσεις του Δ.Σ. Και μη νομίζετε πως είναι ο μόνος κάτοικος του. Κλεινού Άστεως, ο οποίος τσεπώνει «εκτός έδρας» όταν βρίσκεται στην έδρα του Οργανισμού στον οποίο υπηρετεί. Με την ευκαιρία μήπως μπορεί να μας διαφωτίσει το Φεστιβάλ τι ποσά και σε ποιους καταβάλλει ετησίως για εκτός έδρας αποζημιώσεις;

3. Οι οφειλές προς το ΙΚΑ
Επισήμως, έχει καταγραφεί στην τριετία 2010-2013 οφειλή 373.471,80 ευρώ από ανεξόφλητες εισφορές του Φεστιβάλ προς το ΙΚΑ. Φαίνεται ότι στο Φεστιβάλ κάτι δεν πήγαινε καλά πριν να μπούμε στα βαθιά της οικονομικής κρίσης. Ωστόσο, κάποια στιγμή, προκειμένου να διασκεδαστεί πρόσκαιρα η διαδεδομένη αντίληψη ότι ο μεγαλύτερος μπαταχτσής είναι το ίδιο το κράτος, το υπουργείο απέστειλε έκτακτη επιχορήγηση προς το Φεστιβάλ προκειμένου να καλυφθεί το χρέος προς το ΙΚΑ. Ω του θαύματος όμως, ο «διευθυντής» (τα εισαγωγικά προδίδουν το έκνομο του γεγονότος), με τη σύμφωνη γνώμη του Δ.Σ., προβαίνει σε ρύθμιση των χρεών με το ΙΚΑ σε 48 δόσεις, χρησιμοποιώντας την έκτακτη επιχορήγηση του υπουργείου για την κάλυψη άλλων τρεχουσών αναγκών, διαφορετικών από τον λόγο για τον οποίο είχαν δοθεί τα χρήματα.

4. Η πρόσληψη διοικητικής διευθύντριας
Η προαναφερθείσα απουσία εσωτερικού κανονισμού έχει κι άλλες, ενδεχομένως πιο δυσάρεστες οικονομικές επιπτώσεις για τον Οργανισμό. Εκμεταλλευόμενοι τον οργανωτικό χυλό του Φεστιβάλ, διάφοροι επιτήδειοι κατόρθωσαν να παρεισφρήσουν σε αυτό, προσφέροντας αδιευκρίνιστες υπηρεσίες έναντι παχυλών αμοιβών. Λόγου χάριν, ποια ανάγκη υπαγορεύει την πρόσληψη διοικητικής διευθύντριας μέσω ιδιωτικής εταιρείας; Και το κορυφαίο; Διοικητική διευθύντρια τοποθετήθηκε η σύζυγος του ιδιοκτήτη αυτής της εταιρείας.

Ποια να είναι άραγε τα καθήκοντα αυτής της διοικητικής διευθύντριας; Σύμφωνα με το νόμο, αφού αποτελεί πρόσληψη μέσω εταιρείας, δεν μπορεί να ασκεί διοίκηση «εν τη στενή εννοία», δηλαδή να δίνει εντολές -και μάλιστα γραπτές- σε μόνιμους υπαλλήλους του Φεστιβάλ. Συμβαίνει πράγματι αυτό ή μήπως παραβιάζεται; Και μήπως η εν λόγω «διευθύντρια» (να τα πάλι τα εισαγωγικά) υποκαθιστώντας τον ασθενούντα Εϊπίδη προβαίνει σε ευρεία και ενδεχομένως μη σύννομη διαχείριση οικονομικών κονδυλίων;

Επιπλέον, μήπως εισπράττει και αυτή εκτός έδρας αποζημιώσεις κάθε φορά που ανεβαίνει από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη; Πράξη που, αν συμβαίνει, είναι ολότελα παράνομη, αφού δεν αποτελεί προσωπικό της διοίκησης, αλλά διά νόμου τα έξοδά της οφείλουν να καλυφθούν από την εταιρεία του συζύγου της, μέσω της οποίας έγινε η πρόσληψη.

5. Οι περίεργες συμβάσεις
Ωστόσο, δε σταματούν εδώ οι παραδοξότητες. Η επιλογή της συγκεκριμένης εταιρείας δεν έγινε μέσω ανοιχτού δημόσιου (και γιατί όχι και διεθνούς) διαγωνισμού, αλλά κατόπιν πρόσκλησης ενδιαφέροντος. Η σύμβαση έργου που υπέγραψε με το Φεστιβάλ ήταν τετραετούς διάρκειας και έληξε την 1η Ιουνίου 2014. Η ετήσια αμοιβή της εταιρείας ανέρχεται σε 36.000 ευρώ. Όμως, από τις εκταμιεύσεις του Φεστιβάλ εμφανίζονται να καταλήγουν στην εν λόγω εταιρεία απείρως μεγαλύτερα ποσά. Ενδεικτικά αναφέρονται: 126.534,12 ευρώ για το 2011, άλλες 114.583,47 ευρώ για το 2012 και 114.303,87 ευρώ για το πρώτο επτάμηνο του 2013.

Σε τι έργο, λοιπόν, αντιστοιχούν αυτά τα ποσά; Και εάν πρόκειται για επιπλέον έργο, πέραν της αρχικής σύμβασης, αυτό με ποιο τρόπο ανατέθηκε στη συγκεκριμένη εταιρεία; Ποιος ο ρόλος σε αυτές τις αναθέσεις της διοικητικής διευθύντριας-συζύγου του ιδιοκτήτη της εταιρείας;
Επιπλέον ερώτημα: Πέρα από τη σύμβαση τετραετούς διάρκειας έναντι ετήσιας αμοιβής 36.000 ευρώ, έχει υπογράψει το Φεστιβάλ με την εν λόγω εταιρεία άλλες συμβάσεις ή ακόμη και ιδιωτικά συμφωνητικά, στα οποία μάλιστα αναφέρεται ότι «οι συμβαλλόμενοι κρατούν μυστική κάθε πληροφορία που σχετίζεται με την παρούσα σύμβαση.»; Προς τι, αλήθεια, τέτοιοι πρωτοφανείς ειδικοί όροι εμπιστευτικότητας;

Υπουργική ολιγωρία
Για όλα τα ανωτέρω βεβαίως, δεν μπορεί, κάτι θα γνώριζαν οι προηγηθέντες υπουργοί Τζαβάρας και Παναγιωτόπουλος. Και εάν αυτοί ροκάνιζαν το χρόνο, αυτός πιέζει πλέον το νέο υπουργό Κ. Τασούλα να λάβει αποφάσεις. Ο χρόνος συσσώρευσε και τα προβλήματα, τα οποία έχουν έναν ορατό ορίζοντα διαπίστωσής τους από τον Τασούλα, το τέλος Ιουλίου, οπότε και λήγει η θητεία του τρέχοντος και ημιπαράλυτου Δ.Σ. (καθώς δύο μέλη έχουν καταργηθεί και ουδέποτε αντικαταστάθηκαν). Τότε απαιτείται μια γενναία κίνηση να κόψει τον ομφάλιο λώρο της μίνι διαπλοκής και να προχωρήσει σε πλήρη ανανέωση προσώπων και καταστάσεων.

Διότι, η καθυστέρηση στην τοποθέτηση γενικού διευθυντή, πέρα από τα προφανή προβλήματα, απλώνει τα πλοκάμια της και στις άλλες τέσσερις διευθυντικές θέσεις, τις οποίες προβλέπει ο νόμος Γερουλάνου και οι οποίες προκηρύσσονται από τον γενικό διευθυντή. Έτσι, το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, η Οικονομική Διεύθυνση, η Καλλιτεχνική Διεύθυνση και το Μουσείο Κινηματογράφου παραμένουν ακέφαλα όπως ο θεσμός-πατέρας (το Φεστιβάλ) στην οικογένεια του οποίου ανήκουν. Κι’απ’ό,τι φαίνεται το υπό Σμαραγδή Δ.Σ. είναι ανίκανο να ελέγξει οτιδήποτε. Ο υπουργός μπορεί; Και επιπλέον, μήπως εκτός του υπουργού είναι καιρός να παρέμβει και η δικαιοσύνη;

(πηγή εφημερίδα «Θεσσαλονίκη»)