19ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Μαρ 07, 2017 Κινηματογράφος 0

3-12 Μαρτίου 2017

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ

Τα ντοκιμαντέρ τους προβάλλονται σήμερα στο 19^ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Λίγο πριν τις προβολές, Έλληνες και ξένοι σκηνοθέτες, τα πρόσωπα της μέρας, μας μιλούν για τις ταινίες τους:

«Stories Our Cinema (Did) Not Tell», Φερνάντα Πεσόα

«Γνώριζα αρκετά καλά προηγουμένως αυτές τις ταινίες γιατί είχα δουλέψει πάνω στα αρχεία του βραζιλιάνικου σινεμά όταν φοιτούσα στη σχολή κινηματογράφου, αλλά δεν ήξερα τι να κάνω με αυτά. Δύο πράγματα μου έδωσαν κίνητρο: Πρώτον, η προσέγγιση του Marc Ferro να θεωρεί όλες τις ταινίες ένα εν δυνάμει ιστορικό ντοκουμέντο. Εάν κάθε ταινία είναι ικανή να αποκαλύψει κάτι για τη χρονική περίοδο όπου γυρίστηκε, γιατί όχι και αυτές οι ταινίες, οι περισσότερες εκ των οποίων δημιουργήθηκαν στη Βραζιλία κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας; Κατά δεύτερον, με ενέπνευσε μια φράση του σκηνοθέτη William E. Jones: «’Ακόμα και σε ένα απίθανο μέρος, είναι δυνατό να βρούμε ίχνη της πρόσφατης ιστορίας μας». Αυτό προσπαθούσα να αποδείξω στο ντοκιμαντέρ μου: ότι ακόμα και σε αυτές τις ταινίες, που θεωρούνταν μη πολιτικά και χυδαία, η ιστορία μας βρίσκεται εκεί.»

«Lute electric» Βασίλης Δημητριάδης, Μιχάλης Γεράνιος

«Το ηλεκτρικό λαούτο είναι ένα καινούργιο όργανο, γενικά, καλύπτει μία θέση στην παγκόσμια οργανολογία, που ήταν κενή. Έτσι κλείνει ένα κενό μιας γέφυρας η οποία ενώνει όλα τα όργανα και τα ηχοχρώματα. Δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Όπως διαφέρει η ηλεκτρική κιθάρα από την κλασσική, διατηρώντας ορισμένα κοινά στοιχεία, έτσι και το ηλεκτρικό λαούτο διαφέρει από το παραδοσιακό κρητικό, διατηρώντας δεσμούς με την ιστορία της κρητικής μουσικής και παράλληλα ανοίγοντας νέους δρόμους.»

«Deadline», Μένιος Καραγιάννης

«Είναι η σχέση που έχουμε με τον θάνατο, αυτή που καθορίζει και τη σχέση που έχουμε με τη ζωή μας. Οφείλουμε να ανοίξουμε έναν διάλογο με κάτι που είναι αδιαπραγμάτευτο και κοινό σε όλους μας, μια γενική μοίρα, και ουσιαστικά κάνοντάς το, να συνειδητοποιήσουμε ότι έτσι απομακρύνουμε τον φόβο (που είναι φυσιολογικός) και δημιουργούμε μια εξοικείωση με το αναπόδραστο. Ας μην ξεχνάμε ότι ο θάνατος είναι μεν ένας τρομακτικός σύντροφος, αλλά σύντροφος σε κάθε περίπτωση.»

«Όλυμπος: τέσσερα μονοπάτια για να φτάσεις τους Θεούς», Νίκος Ντούρλιος

«Πιστεύω ότι το ντοκιμαντέρ αυτό, μας φέρνει πιο κοντά στις καθαρές πηγές της ιστορίας μας. Αυτό κυρίως συμβαίνει μέσα από τις μαρτυρίες και τις διηγήσεις των ανθρώπων που έζησαν σ’ αυτά τα μέρη πρωταρχικά, με τις μαγικές εικόνες του μυθικού αυτού βουνού, με τα συναισθήματα που μας προξενούν όλα αυτά αλλά και τη μεγάλη προτροπή να περπατήσουμε και εμείς στους ιερούς αυτούς τόπους και να βιώσουμε την ατμόσφαιρά τους.»

«Vergot», Τσετσίλια Μπότσα Βολφ

«Τα όρια μιας αλπικής κοιλάδας, ενός μικρού χωριού με αγενείς βουνίσιους αγρότες, ίσως να μην είναι τόσο διαφορετικά από μία αστική περιοχή ή μία μικρή κοινότητα. Σίγουρα πρέπει να παλέψεις κόντρα στη μοναξιά, την απομόνωση, την παραδοσιοκρατία και την προκατάληψη, αλλά κάθε άνθρωπος στα βάθη της καρδιάς του πρέπει στη ζωή του να παλέψει για να ανακαλύψει ολοκληρωτικά τον εαυτό του, να το επικοινωνήσει με άλλους, να αναγνωριστεί και, πάνω απ’ όλα, να αγαπηθεί. Και το μόνο πιθανό κλειδί που σε πάει πέρα από τα όριά σου είναι η θέληση να αγαπήσεις, αλλά το να πεις ”σ’ αγαπώ” κάποιες φορές είναι πραγματικά δύσκολο.»

«Upon the shadow», Ναντά Μεζνί Χαφαϊέντ

«Οι σύγχρονες αραβικές κοινωνίες μπορούν γενικά να χαρακτηριστούν ως ομοφοβικές, καθώς οι συμπεριφορές προς άτομα της ΛΟΑΤ κοινότητας στις αραβικές χώρες είναι εξαιρετικά περίπλοκες. Κυρίως δεν αναφέρονται στην ΛΟΑΤ κοινότητα γιατί δεν υπάρχουν, και δεν υπάρχουν διότι δεν θέλουν ποτέ να μιλούν γι’ αυτές. Οι ΛΟΑΤ κοινότητες είναι παραμελημένες και τις αποφεύγουν τελείως.»

«Εγώ, ο άλλος άνθρωπος», Λουκάς Αγέλαστος, Σπυριδούλα Γκούσκου

«Το ντοκιμαντέρ μας, δείχνει ότι τα πιο πολλά άτομα που αντιμετωπίζουν την τόσο δύσκολη κατάσταση της αστεγίας, δεν στερούνται μόνο την οικονομική δυνατότητα αλλά και τους οικογενειακούς δεσμούς. Η κοινωνική κουζίνα, ο Άλλος Άνθρωπος, πράττει αυτό που η κοινωνική πρόνοια αδυνατεί: επανεντάσσει στην κοινωνία ανθρώπους που το έχουν μεγάλη ανάγκη, αναθέτοντάς τους αρμοδιότητες (μαγειρεύουν οι ίδιοι οι άστεγοι), βοηθώντας τους να ξανανιώσουν χρήσιμοι και παραγωγικοί, κάνοντας τους να αισθανθούν και πάλι μέλη μιας μεγάλης οικογένειας», Σπυριδούλα Γκούσκου.

Γιάννης Φραγκούλης

• Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης