19ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Μαρ 13, 2017 Κινηματογράφος 0

3-12 Μαρτίου 2017

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΜΕΡΑ

Τα ντοκιμαντέρ τους προβάλλονται σήμερα στο 19^ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Λίγο πριν τις προβολές, Έλληνες και ξένοι σκηνοθέτες, τα πρόσωπα της μέρας, μας μιλούν για τις ταινίες τους:

«Santoalla», Άντρου Μπέκερ, Ντάνιελ Μέρερ

Το σκηνικό, το καστ των χαρακτήρων και το μυστήριο, όλα έμοιαζαν πολύ παράξενα για να είναι αληθινά. Αρχικά δουλέψαμε πάνω σε ένα μυθοπλαστικό σενάριο, προτού αποφασίσουμε να το γυρίσουμε ως ντοκιμαντέρ. Έπειτα από αυτό, ο επίλογος αυτής της ταινίας προέκυψε πιο τραγικός από ο,τιδήποτε μπορούσαμε να είχαμε γράψει σα σενάριο.

«Transitioning: transgender children», Ροσέρ Ολιβέρ, Ολιβέλα, Λουί, Μονσεράτ, Σατόρε

Είμαι σίγουρος ότι ο θεατής θα συγκλονιστεί με το θάρρος, την ευθύτητα και την ωριμότητα αυτών των διεμφυλικών αγοριών και κοριτσιών που μιλούν στο φακό για την ταυτότητά τους. Ελπίζω η μαρτυρία τους να μας κάνει πιο ενήμερους για την ανθρώπινη διαφορετικότητα και να σπάσει τις προκαταλήψεις που πολλοί ακόμα συντηρούν στην κοινωνία μας εναντίον των διεμφυλικών ανθρώπων.

«All Governments lie: truth, deception and the spirit of I. F. Stone», Φρέντ Πίμποντι

Υπάρχει μία έκφραση που λέει ότι η καλή δημοσιογραφία οφείλει να παρηγορεί τους πλήττοντες και να πλήττει τους προνομιούχους. Αυτό με έκανε να θυμηθώ τον I. F. Stone. Ήθελα να πω την ιστορία αυτών των παθιασμένων ανεξάρτητων δημοσιογράφων, παλιών και νέων, να φέρω το κοινό μέσα στον κόσμο τους και να πω την ιστορία αυτών των ριζοσπαστών από τη δική μου οπτική γωνία. Ως πρώην ερευνητής παραγωγός της εκπομπής του CBC «The Fifth Estate» και της εκπομπής «20/20» του ABC, γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι να ξεσκεπάζεις την απάτη και να αποκαλύπτεις την αλήθεια.

«Για μια άλλη ζωή», Λώρεντ Λάφλιν

Οι πρόσφυγες συχνά συγκεντρώνονται και επιχειρούν όλοι μαζί μαζικές εξόδους προκειμένου να ξεφύγουν απ’τον πόλεμο, τις οικονομικές διαμάχες ή τις πολιτικές διώξεις. Δεν κοιτάμε πάντα τις προσωπικές κακουχίες που κάθε άτομο αντιμετωπίζει όταν αφήνει πίσω του την οικογένεια, τη χώρα, τους φίλους και τις συνήθειές του. Στην περίπτωση της Ζέινα, η σεξουαλικότητά της ήταν ένας επιπρόσθετος λόγος για να ελευθερώσει τον εαυτό της από τα δεσμά της μη-ανοχής και να βγει έξω στον κόσμο, αλλά αυτή η καταπίεση συνεχίστηκε από τους συντρόφους της πρόσφυγες, αφού έφτασε στην Ευρώπη. Η εκπληκτική προσαρμοστικότητα της Ζέινα και το κουράγιο της, επικράτησαν και πάτησε στα πόδια της όταν αντιμετώπισε αυτή τη μισαλλοδοξία. Ελπίζω ότι η ταινία μου αντανακλά αυτή τη δύναμη.

«Γιάννης Καστρίτσης: ο άνθρωπος και ο ίσκιος», Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος

Ειδικό στοιχείο της καλλιτεχνικής προσωπικότητας του Γιάννη Καστρίτση, είναι ο τόπος καταγωγής του, η φύση και ο άνθρωπος. Αυτά τα στοιχεία εντοπιότητας τα αναγάγει σε οικουμενικά. Αυτό, νομίζω, είναι που πρέπει να προσέξουμε κι εμείς σήμερα: να διατηρήσουμε τη θέση μας σ’αυτό τον κόσμο, αποδεχόμενοι αυτό που είμαστε. Ο μόνος τρόπος να διατηρηθούμε ζωντανοί, είναι να πάψουμε να φοβόμαστε αυτό που είμαστε, να το αποδεχτούμε ολοκληρωτικά

«Το πρώτο γεύμα-ταξίδι της τροφής», Νίκος Νταγιαντάς, Λευτέρης Χαρίτος, Ανδρέας Αποστολίδης, Yuri Averof

Μιλάμε πολύ για τον ελληνικό πολιτισμό, θαυμάζουμε τις μεγάλες δημιουργίες και τα επιτεύγματά του αλλά δεν συνειδητοποιούμε πώς σχετίζονται όλα αυτά με την τροφή. Εμείς, από την πλευρά μας και μέσα από το ντοκιμαντέρ μας, διαπιστώσαμε ότι όλα αυτά τα σπουδαία πράγματα ξεκινάνε από τη σχέση των Ελλήνων με το φαγητό. Πολιτισμοί που μας εντυπωσιάζουν, όπως ο Μινωικός ή ο Μυκηναϊκός, άνθισαν μετατρέποντας την ανάγκη για τροφή σε κινητήριο δύναμη εξέλιξης. Μ’αυτά τα δεδομένα, η ταινία μας παρουσιάζει μια εναλλακτική ιστορία της Ελλάδας (Γιούρι Αβέρωφ).

«Που είσαι Σιγκάλ;», Άγγελος Ράλλης

Αυτό που με ώθησε να ασχοληθώ με την τραγωδία της συγκεκριμένης θρησκευτικής μειονότητας, δηλαδή των Γεζίντι, ήταν το γεγονός ότι εντόπισα στα γεγονότα αυτά αναλογίες και ομοιότητες με το θέμα της προηγούμενης ταινίας μου, «A place for everyone», στο επίκεντρο της οποίας βρισκόταν η γενοκτονία μιας φυλής στη Ρουάντα. Το αρχικό μου σχέδιο ήταν να φτιάξω μια τριλογία βασισμένη στην μετα-τραυματική συμπεριφορά. Όταν πληροφορήθηκα, λοιπόν, από τα ΜΜΕ για το δράμα των Γεζίντι, ένιωσα ότι αυτή ήταν μια ιστορία που ήθελα να καταγράψω.

Γιάννης Φραγκούλης

• Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης