filmandtheater THE WALL - filmandtheater

THE WALL

Μάι 21, 2017 Κινηματογράφος 0

Στις αίθουσες από 18/5/2017

Ένας Αμερικάνος στρατιώτης βρίσκεται λιπόθυμος κάπου σε ένα πολεμικό πεδίο στο Ιράκ. Ο σύντροφος και συμπατριώτης του, ο Άιζακ, τον παρακολουθεί χωρίς να μπορεί να κάνει κάτι, πίσω από έναν ετοιμόρροπο τοίχο, προσπαθεί να προφυλαχτεί από τα πυρά ενός ελεύθερου σκοπευτή. Μία ακόμα πολεμική ταινία που φιλοδοξεί να περάσει ένα αντιπολεμικό κλίμα και να μην πατήσει στα συνήθη μονοπάτια των πολεμικών ταινιών, χωρίς να καταφέρνει.

Κριτική Γιάννης Καντέας-Παπαδόπουλος (Αθηνόραμα)

Χωρίς να αποτυγχάνει στον αφηγηματικό στόχο του, το φιλμ μπλέκεται σε ένα φαύλο κύκλο ειρωνικών σχολίων (μέσω ασυρμάτου ) μεταξύ του Άιζακ και του αντιπάλου του την ώρα που ο τελευταίος τον παρακολουθεί σαδιστικά να αιμορραγεί και να αφυδατώνεται. Η απουσία ουσιαστικής αιτίας με βάση την οποία ο Ιρακινός δεν δίνει μια εύκολη και καθαρή λύση, η ατελείωτη φλυαρία και η μονότονη πορεία προς την προβλέψιμη τελική αναμέτρηση, παρά ένα στιγμιαίο plot twist, απομακρύνουν κάθε ενδεχόμενο αγωνίας κι ενδιαφέροντος για την τύχη του ήρωα… Περισσότερα

Κριτική Χρήστος Μπακατσέλος (flix.gr)

Για τον Νταγκ Λάιμαν πόλεμος, πέρα από τις πομπώδες μάχες γεμάτες εκρήξεις και τους διαμελισμούς, μπορεί να σημαίνει και απομόνωση. Πάνω σε αυτό το θεμέλιο, χτίζει ένα σκηνικό αρκετά μινιμαλιστικό, τοποθετώντας τους χαρακτήρες του στις πιο στρατηγικά κατάλληλες θέσεις για να δημιουργήσει την ένταση και το σασπένς που χρειάζεται, από την αρχή κιόλας της ταινίας, ακόμη και σε ένα τόσο ανοιχτό περιβάλλον όπως αυτό της ιρακινής ερήμου… Περισσότερα

Κριτική iefimerida.gr

Ο Νταγκ Λάιμαν («The edge of Tomorrow» και «Bourne Identity»), υπογράφει ένα ψυχολογικό θρίλερ, μια ενδιαφέρουσα εξερεύνηση του τρόπου που λειτουργεί πραγματικά ο πόλεμος, όπου άγνωστοι σκοτώνουν αγνώστους, απλώς γιατί πρέπει να επιβιώσουν… Περισσότερα

Κριτική Κωνσταντίνος Καϊμάκης (Athens voice)

Η ιστορία σε μια πρώτη ανάγνωση δεν μας κεντρίζει το ενδιαφέρον, αλλά ο νεοϋορκέζος Νταγκ Λάιμαν δεν είναι τυχαίος. Πρώτος εκείνος έχτισε το μύθο του αμνησιακού Τζέισον Μπορν στο «Χωρίς ταυτότητα» το 2002, ενώ ήταν κι ο… κουμπάρος μιας ταινίας που γέννησε το μεγαλύτερο χολιγουντιανό γάμο της εποχής («Ο κύριος και η κα Σμιθ»). Εδώ και πάλι αποδεικνύει το αλάνθαστο σκηνοθετικό ένστικτό του, πλάθοντας ένα υποδειγματικό σε κάθε λεπτομέρεια πολεμικό θρίλερ που παρακολουθείται με κομμένη την ανάσα παρά το… θεατρικό σκηνικό… Περισσότερα

Κριτική Τάσος Μελεμενίδης (Lifo)

Ο Άαρον Τέιλορ Τζόνσον στηρίζει το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, συνομιλώντας με τον sniper-φάντασμα και αμπελοφιλοσοφώντας για τον πόλεμο, τις προσωπικές του ευθύνες αλλά και τις αντίστοιχες των ΗΠΑ, για να καταλήξει, πολύ επιφανειακά, στο παράλογο του πολέμου την διαπίστωση πως είτε ζωντανός είτε πεθαμένος παραμένει το θύμα της όλης κατάστασης… Περισσότερα

Κριτική Αγγελική Στελλάκη (cinepivates.gr)

Ένα εξαιρετικά απλό σενάριο από τον Ντουέιν Γουόρελ (τον σεναριογράφο του Iron Fist) που στην ανάπτυξή του θυμίζει θεατρικό έργο. Τρεις χαρακτήρες, ένας εκ των οποίων κινείται και δρα επί σκηνής με ένα σφιχτοδεμένο σενάριο που δεν περιλαμβάνει περιττές πληροφορίες. Το πρόβλημα της ταινίας είναι η ίδια η στάση της απέναντι στο θέμα της. Οι ιστορίες με ελεύθερους σκοπευτές είναι μάλλον συνηθισμένες στο αμερικανικό σινεμά (περισσότερο η ταινία φέρνει στο νου την ταινία Phonebooth παρά την ταινία Εχθρός Προ των Πυλών), και εδώ παρακολουθούμε την σύγχρονη εκδοχή αυτής της ιστορίας. Ωστόσο, ενώ με τα λόγια του σκοπευτή η ταινία επιχειρεί να δικαιολογήσει τη στάση του, με τη σκηνοθεσία κάνει το εντελώς αντίθετο. Αυτός είναι ένας κρυφός και σαδιστής εχθρός, τον οποίο ποτέ δεν βλέπουμε, καθώς η κάμερα είναι καθηλωμένη στον αμερικανό στρατιώτη… Περισσότερα

Κριτική Άγγελος Πολύδωρος (aggelospolidoros.blogspot.gr)

Πρόκειται για δύο μοιραία πρόσωπα, εκ των οποίων βλέπουμε μόνον τον αμερικανό και τη σκοπευτική διόπτρα του ιρακινού, που ευρισκόμενος σε πλεονεκτική θέση, θέλει κουβεντούλα για να σπάσει το ηθικό του στόχου του. Έχοντας διεισδύσει στη συχνότητα του αμερικανικού ασυρμάτου και μιλώντας με τον Άιζακ, θέλει να μαθαίνει τα προσωπικά του και ταυτόχρονα να σχολιάζει τη ματαιότητα του πολέμου γενικά, και τον παραλογισμό της παραμονής των αμερικανών μέσα στο ίδιο του το σπίτι, την πατρίδα του. Βέβαια δικαιολογίες (τα συμφέροντα) υπάρχουν για όλα, αλλά για έναν πόλεμο δεν φταίνε οι απλοί στρατιώτες, που αυτό που τους απομένει και τους κάνει εχθρούς είναι η επιβίωση. «Ο τοίχος που πίσω του κρύβεσαι», λέει σε κάποια στιγμή ο ιρακινός σκοπευτής στον αμερικανό, «ήταν κάποτε σχολείο» και σ’ αυτή τη φράση κρύβεται η τραγικότητα και η ειρωνεία της ταινίας… Περισσότερα