ΜΙΚΡΑ ΒΗΜΑΤΑ

Ιούν 16, 2017 Κινηματογράφος 0

SAGE FEMME

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 15/6/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Δύο γυναίκες με εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής και ενδιαφέροντα μπαίνουν στο ίδιο πεδίο διαβίωσης, με αποτέλεσμα να αλλάξει η ζωή τους, μέσα από αυτή την αλληλόδραση. Σε αυτή την ταινία ο Martin Provost χρησιμοποιεί ένα  από τα ιερά τέρατα της παγκόσμιας ηθοποιίας, την Catherine Deneuve, η οποία παρά τα 74 της χρόνια παραμένει γοητευτική, για την ηθοποιία της θα μιλήσουμε παρακάτω. Η ταινία κινείται μεταξύ του δίπολου έρωτα και θάνατου, βασικός άξονας και δείκτης της ψυχικής διαδρομής του ανθρώπου, σύμφωνα με τη φροϊδική ψυχολογία.

Η μία είναι μαία η άλλη πάσχει από καρκίνο. Η πρώτη βλέπει το νοσοκομείο, στο οποίο δουλεύει, να κλείνει. Θέλει να δουλέψει σε μία μοντέρνα κλινική, σε ένα  εργοστάσιο βρεφών όπως λέει, δείχνοντας έτσι μία επιθυμία ανανέωσης και στροφής προς το σύγχρονο τρόπο ζωής. Η ζωή βλέπεται από τη γυναικεία ματιά, ο άντρας είναι ένα διακοσμητικό στοιχείο. Εμείς, ως παρατηρητές, καλούμαστε να διαμορφώσουμε τη δική μας άποψη.

Το Χόλιγουντ έχει διαλέξει για τις γυναίκες τους εξής τρεις ρόλους: αφελής, κατήγορος και γοητευτική κυρία μεγάλης ηλικίας. Το γεγονός είναι ότι πολλά δυνατά ταλέντα ηθοποιών είδαν το απόθεμά τους να εξαντλείται, με άδικο τρόπο, όταν έφτασαν στη μέση ηλικία, σε σχέση με το πώς τους έβλεπε η αμερικάνικη κινηματογραφική βιομηχανία, αυτό όμως αλλάζει όσον αφορά στο γαλλικό κινηματογράφο.

Ο Martin Provost αποδεικνύει πως ο γαλλικός κινηματογράφος ξέρει να «χρησιμοποιεί» τις γυναίκες μιας κάποιας ηλικίας. Εδώ έχει την Catherine Frot και την Catherine Deneuve ως κύριο ατού του για να φτιάξει μία ταινία που μιλάει για τη φιλία, τη συγχώρεση, τη δυναμική.

Η ανύπαντρη μητέρα, η Κλερ (Catherine Frot), ζει μόνη της, σαν ένα βαμπίρ, στα προάστια του Παρισιού. Κοιμάται τις μέρες και δουλεύει τις νύχτες ως μαία σε ένα τοπικό νοσοκομείο. Βρίσκεται όμως σε ένα σημείο αλλαγής. Ο γιος της, ο οποίος σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο, ενδιαφέρεται μόνο για τη διασκέδασή του και αυτή πρόκειται να χάσει τη δουλειά της, το νοσοκομείο δεν μπορεί να αντέξει στον ανταγωνισμό. Η Frot μπορεί να είναι μία αναγνωρισμένη κωμική ηθοποιός, να θυμηθούμε την «Marguerite», για την οποία κέρδισε πέρυσι το βραβείο Cesar, εδώ όμως παίζει πολύ καλά ένα δραματικό ρόλο και τον υποστηρίζει όσο πρέπει.

Η άλλη ηθοποιός δεν έχει ανάγκη από εισαγωγές και παρουσιάσεις. Η Catherine Deneuve είναι η Μπεατρίς εδώ, και έρχεται να κάνει ίσως έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας της, η οποία είναι πολύ γνωστή ακόμα και στον πιο ανίδεο. Πάσχει από καρκίνο και δεν αφήνει πίσω της την έντονη ζωή της. Θα πάει να συναντήσει την κόρη ενός εραστή της, το οποίο έχει αφήσει εδώ και τριάντα χρόνια, την Κλερ.

Θα μπορούσε να είχε επαναπαυτεί στις δάφνες της, η μεγάλη κυρία του γαλλικού κινηματογράφου, και να δουλεύει μόνο για ρόλους που θα της αποφέρουν οικονομικά και θα διατηρούν την εικόνα της. Κάνει όμως μία στροφή με κάτι πιο εξειδικευμένο. Παίζει με την καρδιά της, παραμένει ασυμβίβαστη, δίνει την καλύτερη ερμηνεία της, στα τελευταία χρόνια. Για να είμαστε ειλικρινείς, ανεβάζει την ταινία. Ο Provost φτιάχνει μία συμβατική φιγούρα μεσόκοπης γυναίκας που έχει ένα προσκήνιο, για να φτιάξει το χαρακτήρα της, με τον πιο στέρεο τρόπο.

Η υπόθεση δε μας δίνει πολλές εκπλήξεις και η ιστορία βασίζεται σε αποτελεσματικές δομές που είναι έγκαιρες στο χρόνο. Η Μπεατρίς γνωρίζει την Κλερ που δεν πίνει, δεν τρώει κρέας, δεν κάνει κάτι το «περίεργο». Ο σκηνοθέτης μας προτείνει πότε η Κλερ θα αφεθεί στην αλλαγή του τρόπου ζωής της.

Αυτό που λείπει από την αφήγηση είναι η οπτική φινέτσα παρά η ανθρώπινη διάδραση. Η Κλερ έχει πολλούς λόγους για να ανησυχεί για την πρώην ερωμένη του πατέρα της, ο οποίος όταν τον άφησε ήταν τόσο μελαγχολικός στη ζωή του. Αυτή η δράση μεταξύ των δύο χαρακτήρων δημιουργεί αμφιβολίες για την επιστροφή της Μπεατρίς στη ζωή της Κλερ, πως αυτή θα αντιδράσει με αυτό που έχει μπροστά της.

Οι δυο ηθοποιοί δημιουργούν ένα τρομερό δίδυμο. Σκηνές που συνεργάζονται και που συμβιώνουν, όπως όταν η Κλερ προσκαλεί την Μπεατρίς να μείνει μαζί της στο διαμέρισμά της, όπου θα υπάρξουν στιγμές μνησικακίας, συγχώρεσης, θυμού, τρυφεράδας, χαράς και μία νύξη ερωτισμού.

Η πιο όμορφη σκηνή της ταινίας είναι όταν οι δύο γυναίκες έχουν μπροστά τους τη φωτογραφία του πατέρα της Κλερ, του άντρα που τους συνδέει, όταν ο γιος της κινείται μέσα στο δωμάτιο. Βλέποντας τη φωτογραφία του παλιού έρωτά της και του νεαρού παιδιού, πηγαίνει κατευθείαν σε αυτόν και το φιλά στα χείλη. Η ταινία δε χάνει από χιούμορ και πάθος, αφήνει τις στιγμές να δώσουν τον εύθυμο και μελαγχολικό αίσθημά τους, μέσα στο χρόνο. Όπως κάνει η ζωή στην πραγματικότητα.

Οι άντρες υπονοούνται. Η εξουσία του πατέρα είναι πανταχού παρούσα χωρίς να κάνει αισθητή την παρουσία της. Τη νιώθουμε και έρχονται από το ασυνείδητό μας είτε αυτά που έχουμε κάνει στις κόρες μας -οι άντρες- είτε αυτά που έχουν πάθει οι γυναίκες, με ενεργητικό ή παθητικό τρόπο από τον πατέρα. Η φροϊδική ψυχανάλυση δε στιγματίζει την ταινία, υποβοηθά τη σεναριακή δομή της.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα)

Ένα σοφό κάστινγκ φέρνει σε απολαυστική ερμηνευτική αντιπαράθεση την ευαίσθητη, άψογη για άλλη μία φορά Κατρίν Φρο («Το Κορίτσι που Γύριζε τις Σελίδες», «Υψηλή Μαγειρική» ) με την Κατρίν Ντενέβ, σε έναν από τους καλύτερους πρόσφατους ρόλους της, καθώς δύο εντελώς αντίθετες γυναίκες, περικυκλωμένες από τις έννοιες της ζωής και του θανάτου (το επάγγελμα της μαίας, ο καρκίνος της Μπεατρίς ), προσπαθούν να «απελευθερωθούν», η καθεμία με το δικό της τρόπο. Το πρόβλημα είναι πως αυτός είναι σεναριακά εντελώς μπανάλ, με ελάχιστο βάθος και στοιχειώδες σασπένς, ανίκανος να προσδώσει πραγματικό ενδια­φέρον σε αυτήν τη δραματικά χιου­μοριστική μελέτη χαρακτήρων. Η προσθήκη του φορτηγατζή Ολιβιέ Γκουρμέ είναι δραματουργικά διακοσμητική, το φινάλε κορυφώνεται με (υποτίθεται ) υπόγεια ένταση και η αρχική υπόσχεση για μια ενήλικη, τρυφερή δραμεντί μένει τελικά ανεκπλήρωτη… Περισσότερα

Κριτική Τατιάνα Καποδίστρια (tospirto.net)

Δυστυχώς, παρά τις απανωτές γλυκόπικρες (και καλομονταρισμένες από την Αλμπερτίν Λαστερά) σκηνές μεταξύ των δυο γυναικών, ο τρόπος που το σενάριο και η σκηνοθεσία του Προβόστ ξεδιπλώνουν τα θέματα του φιλμ είναι βαρετός και πλατειάζει. Ναι, υπάρχουν νύξεις περί ζωής, θανάτου, επιλογών και, κυρίως, περί της ικανότητας να αποδέχεσαι και τα καλά και τα στραβά της ζωής, αλλά τίποτα δεν αναπτύσσεται ελκυστικά –ειδικά η παράμετρος «μαία», που υποτίθεται ήταν η γενεσιουργός αυτοβιογραφική έμπνευση του Προβόστ, περνάει ψιλοανεκμετάλλευτη (εξόν από κάτι σχεδόν ντοκιμαντερίστικα πλάνα αληθινών τοκετών)… Περισσότερα

Κριτική Θόδωρος Γιαχουστίδης (moviesltd.gr)

Οι δύο σπουδαίες ηθοποιοί παίζουν εξαιρετικά και είναι απολαυστικό να τις βλέπεις μαζί στη μεγάλη οθόνη. Η ταινία βγάζει χιούμορ, συγκίνηση, συναίσθημα από πράγματα μπανάλ, κοινότοπα, πράγματα που έχουμε δει και ξαναδεί. Και τι πειράζει; Ο στόχος επιτυγχάνεται Και σε όλα αυτά να μπαίνει και ο πάντα ευπρόσδεκτος Olivier Gourmet ως ο φορτηγατζής της διπλανής πόρτας, που βοηθάει στο ξεμπλοκάρισμα της Κλερ. Και υπάρχουν σκηνές υπέροχες, με κορυφαία εκείνη του φιλιού που δίνει η Μπεατρίς στον γιο της Κλερ όταν τον βλέπει καθώς οι δυο γυναίκες κοιτούν σλάιντς από τον άντρα που τις καθόρισε, τον πατέρα της Κλερ, ο οποίος είναι ίδιος με τον εγγονό του. Η μουσική του Grégoire Hetzel μαϊκλναϊμανίζει, η ταινία είναι καλογυρισμένη, μια χαρά! Δεν είναι η κλασική γαλλική κομεντί, που κυριαρχεί στα ελληνικά θερινά σινεμά: είναι σαφώς καλύτερη. Και θα την εκτιμήσουν πολύ και άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας… Περισσότερα

Κριτική Θόδωρης Κουτσογιαννόπουλος (Lifo)

Αδάμαστη αλλά και ευαίσθητη, η Γκαμπριέλ της Ντενέβ δίνει παλμό και χιούμορ σε κάθε της σκηνή και είναι πραγματικά απολαυστικό να βλέπουμε τον ζωντανό θρύλο της Γαλλίας να τζογάρει σε κακόφημη λέσχη, να λικνίζεται βάζοντας παλιούς δίσκους στο πικάπ, να οδηγεί τριαξονικό, χωρίς να εγκαταλείπει την… Ντενέβ και την εικόνα που γνωρίζουμε τόσο καλά. Απλώς τη σπάει με στυλ και αυτήν τη βραχεία έκρηξη που φυλάει για τις δύσκολες στιγμές… Περισσότερα

Κριτική Μανώλης Κρανάκης (flix.gr)

Ενα (ερωτικό και όχι ταυτόχρονα) φιλί τους στο στόμα προς το τέλος της ταινίας γίνεται μια από τις πιο δυνατές στιγμές μιας ανθρώπινης ταινίας που παίζει με τους κύκλους της ζωής που κλείνουν και αυτούς που ανοίγουν αλλά και όλα τα μικρά ή μεγάλα βήματα που πρέπει να κάνεις ενδιάμεσα αν θες να μην μείνεις για πάντα στο παρελθόν… Περισσότερα

Κριτική Άγγελος Πολύδωρος (myfilm.gr)

Ο Μάρτιν  Προβόστ αντιμετωπίζει με σεβασμό και τολμηρό ρεαλισμό το λειτούργημα της μαίας (που αποτελεί και το γαλλικό τίτλο της ταινίας) και θίγει τις συγκρούσεις των δύο γυναικών δραματικά και αθόρυβα… Περισσότερα

Κριτική Νίκος Παλάτος (freecinema.gr)

Ο Προβό καταφέρνει να πάρει δύο εξαιρετικές ερμηνείες από τις σπουδαίες πρωταγωνίστριές του (αν και η Φρο δεν μπορεί να συγκριθεί σαν μέγεθος ονόματος με την παγκόσμια diva Ντενέβ, έχοντας χτίσει τη φήμη της στα στενά όρια της πατρίδας της περισσότερο), προδίδεται όμως από τη συμβατικότητα του σεναρίου του. Είναι βέβαιον πως οι επιφυλάξεις που έχει η μία για την άλλη θα καμφθούν… Περισσότερα

Κριτική Αγγελική Στελλάκη (cinepivats.gr)

Η ταινία του Μαρτίν Προβόστ αναφέρεται στα νέα ξεκινήματα και στο να αντιμετωπίζεις τη ζωή που έχεις ζήσει για πάρα πολύ καιρό με τρόπο διαφορετικό. Η Μπεατρίς έρχεται να αναστατώσει την τακτοποιημένη ζωή της Κλαιρ, δίνοντας μια αίσθηση περιπέτειας και ελευθερίας (ανάλογη με εκείνη που είχε και η ίδια πάντα). Είναι μάλλον ειρωνικό το γεγονός ότι μία γυναίκα σαν την Κλαιρ που φροντίζει να φέρνει στο φως τόσες καινούριες ζωές, αδυνατεί να δει την έλλειψη φλόγας στη δική της… Περισσότερα

Κριτική Μαριάννα Τσότρα (moveitmag.gr)

Η ταινία του Martin Provost (Seraphine, Violette) μεταχειρίζεται με διακριτικότητα αλλά και αγάπη το θέμα της, δύο γυναίκες εκ διαμέτρου αντίθετες μεταξύ τους, η μία κλειστή και εσωστρεφής με μια μονότονη και συμβατική ζωή, η άλλη ένα πάλαι ποτέ party animal που ζούσε κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία της καιρό πριν συνειδητοποιήσει ότι το τέλος ίσως όντως να έρχεται… Περισσότερα

Κριτική Αριστέα Τομοπούλου (cinefreaks.gr)

Οι ερμηνείες των δύο ηθοποιών είναι καλές αλλά αυτό απο μόνο του δεν φτάνει για να κρατήσει την ταινία. Το The Midwife γίνεται συχνά πολύ μελοδραματικό χωρίς λόγο και κουράζει τον θεατή… Περισσότερα

ΜΙΚΡΑ ΒΗΜΑΤΑ

(SAGE FEMME/THE MIDWIFE)

Σκηνοθεσία: Martin Provost

Σενάριο: Martin Provost

Φωτογραφία: Yves Cape

Μοντάζ: Albertine Lastera

Μουσική: Grégoire Hetzel

Παραγωγοί: Jacques-Henri Bronckart, Olivier Bronckart, Olivier Delbosc

Παίζουν: Catherine Deneuve (Μπεατρίς), Catherine Frot (Κλερ), Olivier Gourmet (Πολ), Quentin Dolmaire (Σιμόν), Mylène Demongeot (Ρολάντ), Pauline Etienne (Σεσίλ), Pauline Parigot (Λουσί), Marie Gili-Pierre (Εβελίν), Audrey Dana (διευθύντρια μοντέρνου νοσοκομείου)

Χώρα παραγωγής: Γαλλία

Έτος παραγωγής: 2017

Γλώσσα: γαλλικά

Διάρκεια: 136΄

Είδος: δράμα

Ημερομηνία εξόδου: 15/6/2017

Εταιρεία διανομής: Seven Films.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

• Κριτικές ταινιών