ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΗ ΝΥΧΤΑ

Σεπ 09, 2017 Κινηματογράφος 0

IT COMES AT NIGHT

Στις 7/9/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου που παρατίθενται μετά από αυτό το κείμενο.

ΣΥΝΟΨΗ

Μια αφύσικη απειλή τρομοκρατεί τον κόσμο, και ένας άντρας με την οικογένεια του έχουν βρει την ασφάλεια σε ένα απομονωμένο σπίτι. Η ηρεμία τους θα δοκιμαστεί όταν φτάσει στο σπίτι μια απεγνωσμένη νεαρή οικογένεια που αναζητά καταφύγιο.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Ο φόβος τρώει την ψυχή, στο «Έρχεται τη νύχτα» («It comes at night»), μία φοβιστική αφήγηση, αποκαλυπτική για την αμερικάνικη παράνοια, του Trey Edward Shults, σκηνοθέτη και σεναριογράφου, γνωστού από την ταινία «Krisha», σε δύο εκδοχές, μικρού μήκους, το 2014, και μεγάλου μήκους το 2015. Η δεύτερη ταινία μυθοπλασίας του έχει στο επίκεντρο της ένα σπίτι ξύλινο, απομονωμένο από τον κόσμο. Όπως και στη σχεδόν παρόμοια αφήγηση του «The survivalist», του Stephen Fingleton, η πλοκή απλώνεται μέχρι τα άκρα ενός αντικρουόμενου πολιτισμού, όπου οι χαρακτήρες βιώνουν τη δυσπιστία, την απελπισία και ένα εντατικό προσδιορισμό για να προστατέψουν αυτά που είναι δικά τους. Ακόμα, ο τρόμος βρίσκεται μακριά από τα δάση, είναι αυτό που απειλεί να κομματιάσει αυτό το κοινωνικό σύνολο.

Με έναν ήχο, όπως αυτός της αναπνοής, σα να βγήκε από μία μάσκα που σε προστατεύει από τα αέρια, ακούγεται η φωνή: «Με ακούς;», επιμένοντας: «Σε αγαπώ, μπαμπά, ναι.». Αλλά μέσα από αυτές τις κουβέντες, που δεν προσδιορίζουν χώρο, σκοτώνουμε αυτούς που αγαπάμε, σε αυτή την περίπτωση ένα μολυσμένο συγγενή που τον εκτελούμε σε ένα σκοτεινό υπόγειο. «Αυτό δεν το είδε», αναφέρει η Σάρα στο δεκαεπτάχρονο γιο της, τον Τράβις, μετά την εκτέλεση του παππού του. Όμως τα τραυματισμένα μάτια του Τράβις είναι το μέσο που βλέπουμε όλο το γύρω κόσμο, μοιραζόμαστε τα όνειρά και τους εφιάλτες του, όπως όταν τον ακολουθούμε στους κλειστοφοβικούς χώρους ενός σπιτιού που είναι τόσο φρούριο όσο και φυλακή.

Μία νεύρωση που έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη τάση για καταστροφή, υπαγορεύει αυτή την αφήγηση, όπου ο Πολ κανονίζει τη συμπεριφορά της κόρης του, της οποίας οι μόνο δίοδοι διαφυγής είναι μία κλειδωμένη πόρτα και το τέλος ενός σφραγισμένου διαδρόμου. Οι ευτυχισμένες σκηνές της οικογένειας αποτυπώνονται σε φωτογραφίες που δίνουν την εντύπωση ενός πρόσφατου παρελθόντος, όμως ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης φροντίζει αυτό το παρελθόν να το αφήσει θολό και απροσδιόριστο. Οι λάμπες και οι φακοί, στο εσωτερικό, θα μας οδηγήσουν στην αντίθεση του φωτός και του σκοταδιού.

Υπάρχει ένας αυστηρός κανόνας: πάντα θα κινούνται ανά ζεύγη, θα τρώνε μαζί, ποτέ δε θα πηγαίνουν έξω τη νύχτα. Όταν κάποιος ξένος θα προσπαθήσει να μπει μέσα στο σπίτι τους, ο Πολ αναγκάζεται να ενώσει τις δυνάμεις του με τον εισβολέα Ουίλ, του οποίου του προσφέρει καταφύγιο, το συνεργάτη του Κιμ και το νεαρό γιο του Άντριου. Κανονίζουν για το φαγητό, τα ζώα και τις επισκέψεις, αναγνωρίσιμες αξίες για τη ζωή τους. Αλλά ο ερχομός των νεοεισερχομένων ξυπνάει την επιθυμία του Τράβις να χαράξει μία γραμμή ανάμεσα σε αυτόν και τον πατέρα του, όπως ένας υπνοβάτης που ανοίγει την πόρτα για να πάει στο άγνωστο.

Εκτός από τις αναγωγές στο «Night of the living dead», του Romero, και του Kubrick, το «The shining»,ο Shults αναφέρει το μυθιστόρημα του William Golding, «Lord of the flies», ως επιρροή, και εισάγει στην αισθητική του τα έργα του Bruegel. Ως πρώην εκπαιδευτικός, ο Πολ έχει σπουδάσει την άνοδο και την πτώση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και φαίνεται ότι βλέπει την ιστορία να επαναλαμβάνεται, μέσα στον μικροκοσμό του. Ο σκηνοθέτης επικεντρώνει, με έντονο τρόπο, στην απώλεια της αθωότητας του Τράβις. Εδώ θα βρούμε τις αναφορές τόσο στο «Blue velvet», του Lynch, όσο και στο «The people under the stairs», του Wes Craven, όταν ο Τράβις θυμάται τις εφηβικές του στιγμές, τα μεγάλα χρονικά διαστήματα στη σοφίτα, όπου βίωσε ότι η αγάπη και η ζωή είναι τόσο ζοφεροί πόθοι.

Αυτοί οι πόθοι του δημιουργούν αισθήματα ενοχής, νυχτερινές φαντασιώσεις, γεμάτες από σωματικές εκκρίσεις και μοιραία θέλγητρα. Όταν ονειρεύεται, η οθόνη στενεύει σχεδόν ανεπαίσθητα, συμπιέζεται από πάνω και από κάτω, σα να ανοίγουν διάπλατα τα μάτια του και να καταπιέζεται ο ψυχικός του κόσμος. Το κινηματογραφικό τοπίο μεταλλάσσεται σε μία καταστροφική κορύφωση, η οποία θα μπορούσε να διαβαστεί ως ένας ονειρικός πυρετός. Ίσως και όχι.

Η μουσική, ο ρυθμός που αυτή δίνει, μας δίνει την εντύπωση των τρομαχτικών εξάρσεων που απειλούν και καταστρέφουν. Αυτά δείχνουν επιρροές από τις πειραματικές δημιουργίες των Krzysztof Penderecki και Toru Takemitsu. Ο Πολ αναφέρει ότι αν θέλουμε να είναι κακός, τότε θα γίνει, όμως σε αυτή την αφήγηση δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι, μόνο υποψίες, απομόνωση και μολύνσεις. Είναι η ζοφερό όραση ενός κόσμου που έχει χάσει την αντικειμενική ματιά του, κατεβαίνει σε μία δηλητηριασμένη άβυσσο, στο χάος και στην καταστροφή. Κάτι που ηχεί σα μία σύγχρονη χορδή.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Γιάγκος Αντίοχος (Αθηνόραμα)

Πέρα από το ενδιαφέρον εγκεφαλικό παιχνίδι όμως, ένα σωρό ερωτήματα πυροδοτούνται από την κυνικότητα του ενστίκτου επιβίωσης, την αυταπάτη της αυτόνομης οικογενειακής προστασίας/ευημερίας, την οπλοκατοχή και τη σχετικότητα των ηθικών κανόνων. Παρά τις μικρές αδυναμίες του (μονοδιάστατη ερμηνεία του Κέλβιν Χάρισον Τζ., διαχείριση εξωτερικών χώρων ), το φιλμ αποτελεί μία από τις ανεξάρτητες εκπλήξεις της χρονιάς… Περισσότερα

Κριτική Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος (Lifo)

Αποφεύγοντας, λοιπόν, τις μεγάλες εντυπώσεις και τα μεταφυσικά ερωτηματικά, η λιγοστή δράση παραμένει εντός των τειχών, ξεχασμένη σε ένα τυπικό αγροτικό περιβάλλον, με ένταση στα κόκκινα που διακόπτει τις σιωπές και την παρατεταμένη αναμονή. Το υπαρξιακό κομμάτι, ωστόσο, δεν απογειώνεται ποτέ, σαν μια εσωτερική θύελλα που προβλέπεται και τελικά δεν εκδηλώνεται… Περισσότερα

Κριτική Κωστής Μπίτσιος (apotis4stis5.com)

Η υπόθεση, όπως εξελίσσεται, δεν δίνει πολλές ευκαιρίες στους ηθοποιούς να ξεχωρίσουν. Σου μένει όμως η σκληρότητα του Edgerton, η αφέλεια του Harrison Jr., η πειθώ του Abbot και η σπαρακτική Keough. Ο θεατής θα πρέπει να ανακαλύψει αν είναι δυνατή η ασφαλής συνύπαρξη των χαρακτήρων του έργου… Περισσότερα

Κριτική Θανάσης Πατσαβός (flix.gr)

Μόνο που η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, οι αμήχανες εντάσεις και τα αλλεπάλληλα βλέμματα καχυποψίας που τόσο πειστικά σερβίρουν η μινιμαλιστική σκηνοθεσία και οι ρεαλιστικές ερμηνείες δεν αρκούν για να συντηρήσουν το ενδιαφέρον για κάτι που σταδιακά αποκαλύπτεται ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια καλοφτιαγμένη αλλά ολότελα κενή άσκηση ύφους. Ειδικά όταν όλη αυτή η αναμονή καταλήγει σε μια τετριμμένη παραβολή για τα άκρα όπου μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, όταν ο πολιτισμός μοιάζει να έχει καταρρεύσει, προκειμένου να επιβιώσει και να προστατεύσει εκείνους που αγαπά… Περισσότερα

Κριτική Γιώργος Noir Παπαϊωσήφ ( blog.athensweekly.gr)

Η πλοκή και οι απαραίτητες επεξηγήσεις μένουν εκτεθειμένα, κρεμασμένα σε κοινή απορία, καθώς, ο ναρκισσισμός του στην πετυχημένη σκοτεινή ατμόσφαιρα, τα κλειστοφοβικά πλάνα και την ευλύγιστη χρήση της κινούμενης κάμερας τον αποπροσανατολίζουν αισθητά στο να εμβαθύνει με αποτέλεσμα να κουράζει. Καλή η προσπάθεια του νεαρού σκηνοθέτη, βαθιά όμως η φιλοσοφική λίμνη που βούτηξε, που σιγά σιγά θα την εξερευνήσει. Άλλωστε είναι μόνο 29 χρόνων… Περισσότερα

Κριτική Θόδωρος Γιαχουστίδης (moviesltd.gr)

Μια ιστορία που κινείται σε ελάσσονες κλίμακες πετυχαίνοντας όμως το μάξιμουμ των επιδιώξεών της. Κλειστοφοβία και αυτόβουλος εγκλεισμός, ο πολιτισμός που έχει χαθεί και το δάσος που μπορεί να κρύβει χίλια δυο μυστικά μεταξύ των οποίων και τους… φορείς της ασθένειας. Τελικά, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι στα αρχικά πλάνα της ταινίας βλέπουμε λεπτομέρειες από τον πίνακα του Πίτερ Μπρίγκελ «Ο Θρίαμβος του Θανάτου». Και ό,τι είναι αυτό που έρχεται τη νύχτα, έρχεται τελικά και την ημέρα. Για να δρέψει τον καρπό των φόβων μας. Να είστε τελείως βέβαιοι γι’ αυτό… Περισσότερα

Κριτική Κωνσταντίνος Καϊμάκης (Athens Voice)

Αγχωτικό και κλειστοφοβικό εσχατολογικό θρίλερ, με το σασπένς να χτίζεται υπόγεια και μεθοδικά μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας (δεν ονομάζεται ποτέ η αιτία που μολύνονται οι άνθρωποι, ούτε ο τόπος και ο χρόνος της ιστορίας), ενώ ο  ταλαντούχος Σουλτς («Krisha»») βγάζει τρόμο από τα πιο απλά και συνηθισμένα, τονίζοντας την αδυναμία του ανθρώπου να ελέγξει τη μοίρα του… Περισσότερα

Κριτική Ηλίας Φραγκούλης (freecinema.gr)

Απομένει μια «κατακλείδα» δραματικής κορύφωσης που δεν φέρνει τίποτε το καινούργιο στα κινηματογραφικά πράγματα, δηλώνοντας την απανθρωπιά τού είδους μας με μια φαταλιστική σκληρότητα τόσο στερεότυπη που σου προκαλεί ανία (ή και θλίψη για τον χαμένο σου χρόνο…), δίχως την παραμικρή ελπίδα να ξεπεταχτεί, έστω και την τελευταία στιγμή, μια τρελή ανατροπή (έτσι, για να σώσει κάποια προσχήματα). Αν τώρα σε προετοίμασα για ένα κοινωνικό, ψυχολογικό δράμα με ύπουλα φοβικές πινελιές, μπορεί και να το «χωνέψεις» με περισσότερα ελαφρυντικά. Μεταξύ μας, όμως, περισσότερες πιθανότητες σου δίνω να μην θυμάσαι ότι το «Έρχεται τη Νύχτα» υπήρξε ποτέ… Περισσότερα

Κριτική Τατιάνα Καποδίστρια (tospirto.net)

Ο γάμος μεταξύ του λευκού Πολ και της μαύρης Σάρα, λόγου χάρη, ή ο έξω κόσμος (δεν υπάρχει ΜΜΕ ούτε για δείγμα), το παρελθόν και το ποιόν των ηρώων παραμένουν ανεξερεύνητες «λεπτομέρειες» που λουφάζουν μπρος στον φόβο του θανάτου. Τον οποίον ο σκηνοθέτης ενισχύει μέσα από τους υποβλητικούς εφιάλτες του 17χρονου Τράβις, ή κάτι κλεφτά πλάνα στον πίνακα του Μπρούγκελ, «Ο θρίαμβος του θανάτου». Δυστυχώς, όλο αυτό το υπαινικτικό και αμφίσημο στιλ αφήνει ξεκρέμαστο το φινάλε και εκτεθειμένο τον Σουλτς, ο οποίος θέλει ακόμα δουλειά πριν κατακτήσει αυτό που (νομίζω ότι) επιχειρεί εδώ… Περισσότερα

Κριτική Αγγελική Στελλάκη (cinepivates.gr)

Οι βιβλικές αναφορές της ταινίας γίνονται, επίσης, φανερές, τόσο μέσα από τη χρήση του πίνακα «The Triumph of Death», όσο και από τον τίτλο της ταινίας που προέρχεται από την προς Θεσσαλονικείς επιστολή του Αποστόλου Παύλου «Η ημέρα του Κυρίου θα έρθει όπως ο κλέφτης τη νύχτα». Ο σκηνοθέτης αναφέρεται τόσο στον κυριολεκτικό επισκέπτη (τον Γουίλ που «παραβιάζει» την κόκκινη πόρτα), όσο και στην γενικότερη απειλή που αποτελεί η ασθένεια, αλλά και τα πιο σκοτεινά μας ένστικτα… Περισσότερα

Κριτική Άκης Καπράνος (Τα Νέα)

Και επειδή ο άνθρωπος δείχνει ανίκανος να αγαπήσει τον εαυτό του, ούτως ώστε να αγαπήσει και τους άλλους, τούτη η ασθένεια έρχεται να «καθαρίσει» τη μητέρα φύση (δεν είναι διόλου τυχαίο που ο Σουλτς ξεκίνησε τη φιλμική του σταδιοδρομία ως βοηθός του Τέρενς Μάλικ!) από το είδος μας που την κατάντησε σ’ αυτά τα χάλια. Τα σημάδια αυτού του τραύματος αναζητήστε τα στην τωρινή πολιτική συγκυρία – και ο Σουλτς δείχνει ακόμα πιο «θυμωμένος» από τον Τζορτζ Ρομέρο: Η «Νύχτα των ζωντανών νεκρών» «έκλεινε» με έναν πυροβολισμό. Η «Νύχτα» του Σουλτς με έναν ψίθυρο… Περισσότερα

Κριτική iefimerida.gr

Ο Σουλτς εστιάζει στις σχέσεις  που αναπτύσσονται ανάμεσα στα  χαρακτήρες του  και τους ωθεί στα άκρα. Οι  ηθικές αρχές και τα συναισθήματά τους υποχωρούν μπροστά στη ανάγκη να επιβιώσουν  και ο φόβος μια επικείμενης καταστροφής  οδηγεί τα βήματά τους.  Δεν αποφεύγει παρόλα αυτά τις επαναλήψεις, όμως δημιουργεί κορυφώσεις, δείχνοντας ότι παρά το νεαρό της ηλικίας του- είναι μόλις είκοσι οχτώ χρόνων- κατέχει τα μυστικά του horror… Περισσότερα

Κριτική Φοίβος Κρομμύδας (cinefreaks.gr)

Με έντονες σκιάσεις, μουχλιασμενους φωτισμούς σε σχεδόν chiaroscuro επίπεδα, με μια σιωπηλή αλλά ασίγαστη ένταση και με μια πλοκή η οποία παραμένει ανοιχτή σε ερμηνείες και σχολιασμούς, η ταινία τραβάει μια δική της ρότα πάνω στον Παγκόσμιο Χάρτη του τρόμου, τραβώντας την προσοχή με το λιτό αλλά περιεκτικό κινηματογραφικό λέγειν της, απορρίπτοντας τη φανφάρα και το έκφυλο jumpscare για μια εσωτερική και οπωσδήποτε έντονη εμπειρία. Κοινώς: αν έχετε παίξει το The Last of Us, ίσως εδώ βρείτε ένα κινηματογραφικό αντίστοιχο. Το μέχρι στιγμής καλύτερο θρίλερ της χρονιάς και φαβορί για τις λίστες του 2017… Περισσότερα

Κριτική Στράτος Κερσανίδης (kersanidis.wordpress,com)

Ο φόβος δημιουργεί ανασφάλεια, ο άνθρωπος οχυρώνεται, χτίζει τείχη προστασίας γύρω του, αυτοπεριορίζεται, ασφυκτιά και αναζητά τα απομεινάρια της απολεσθείσας ελευθερίας του μέσα στον εκούσιο εγκλεισμό. Αυτοπαγιδεύεται και οδηγείται από μόνος του στο τέλος. Κι έτσι η ανθρωπότητα παύει να υπάρχει όπως την ξέραμε… Περισσότερα

ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΗ ΝΥΧΤΑ

(IT COMES AT NIGHT)

Σκηνοθεσία: Trey Edward Shults

Σενάριο: Trey Edward Shults

Φωτογραφία: Drew Daniels

Μοντάζ: Matthew Hannam, Trey Edward Shults

Μουσική: Brian McOmber

Παραγωγοί: Corey Deckler, David Kaplan, Keetin Mayakara, Andrea Roa

Παίζουν: Joel Edgerton (Πολ), Christopher Abbott (Ουίλ), Carmen Ejogo (Σάρα), Riley Keough (Κιμ), Kelvin Harrison Jr. (Τράβις), Griffin Robert Faulkner (Άντριου), David Pendleton (Μπαντ), Mikey (Στάνλεϊ)

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ

Έτος παραγωγής: 2017

Γλώσσα: αγγλικά

Διάρκεια: 91΄

Είδος: τρόμος, μυστήριο

Ημερομηνία εξόδου: 7/9/2017

Εταιρεία διανομής: Seven Films.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

• Κριτικές ταινιών