ΓΥΑΛΙΝΟ ΚΑΣΤΡΟ

Σεπ 15, 2017 Κινηματογράφος 0

THE GLASS CASTLE

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 14/9/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου που παρατίθενται μετά από αυτό το κείμενο.

ΣΥΝΟΨΗ

Η Ζανέτ ζει δύσκολα χρόνια στη Νέα Υόρκη. Αυτό θα σημαδέψει τη ζωή της, ακόμα και όταν θα μεγαλώσει και θα προσπαθήσει να φτιάξει τη ζωή της. Στην ταινία το «Γυάλινο κάστρο» («The glass castle»), βλέπουμε αυτές τις συμπεριφορές που μας οδηγούν στη δυστυχία.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Οι σχέσεις που δεσμεύουν συχνά ενοχλούν ή ακόμα σε κάνουν να ντρέπεσαι, δημιουργούν έναν κόσμο που είναι οικείος στην Jannette Walls, αξέχαστος, μέσα από τα σκληρά χρόνια της παιδικής της ηλικίας. Το βιβλίο της «The glass castle», αναλυτικό, ζωντανό και ανεξιχνίαστο, είναι εξίσου αφιερωμένο στην αγάπη και στην εξομολόγηση των παθών, γεμάτο αισθήματα σε κάθε επίπεδο. Ο σκηνοθέτης Destin Daniel Cretton, επιχειρεί να κάνει το ίδιο, από τις παραχωρήσεις μέχρι τις προσδοκίες, βαδίζει αυτό το δρόμο και φτάνει σε ικανοποιητικές κινηματογραφικές σκηνές.

Αλλά η ένωσή του με την Brie Larson, όπως είχε συμβεί και στο παρελθόν, με επιτυχία αιχμαλωτίζει την ουσία τη μνήμης, με τη συνδρομή και τη δυναμική εργασία των Woody Harrelson και Naomi Watts, ως τα εμπνευσμένα άτομα, που εμπλέκονται από μόνα τους, τους καλοθελητές αλλά και ξεπεσμένους μποέμ που εμπλέκουν τα παιδιά τους στη δαιδαλώδη ζωή, όπως επίσης και στην ατομική τους πρόοδο, να μάθουν να παίρνουν αποστάσεις.

Ο Cretton και ο συνσεναριογράφος του, Andrew Lanham, βαθμολογούν με 0 τη σχέση της Ζανέτ με τον πατέρα της, Ρεξ, ο οποίος μάχεται ενάντια στον καπιταλισμό, την περιβαλλοντική αποσάθρωση, το ρατσισμό και την υποκρισία. Όλα αυτά σε διαφορετικές μορφές, αλλά, την ίδια στιγμή είναι μέθυσος, τυραννικός μέσα στην οικογένειά του, βρίσκει τη διέξοδο στο ποτό. Τόσο ο χαρισματικός Harrelson όσο και οι νεαρές συμπρωταγωνίστριές του, ο πατέρας και η κόρη, σε διαφορετικές ηλικίες, δίνουν μία δυναμικότητα στην ιστορία, η οποία χάνεται όταν το σενάριο μπαίνει στη σπουδή των χαρακτήρων. Αυτή η έλλειψη ισορροπίας και οι ρωγμές ενοχλούν τους φανατικούς του μυθιστορήματος, όπως και αυτούς που για πρώτη φορά θα έρθουν σε επαφή με αυτή την ενδιαφέρουσα αφήγηση.

Στην ταινία έχουμε τις διαδρομές μπρος και πίσω, ανάμεσα στην παιδική ηλικία της Ζανέτ και τη ζωή της στο Μανχάταν το 1989, όπως θα έκανε μία πετυχημένη στήλη κουτσομπολιών. Οι γονείς της ζούσαν στη Lower East Side και έψαχναν τα σκουπίδια στους δρόμους, αυτό θα έρθει σε άμεση αντίθεση με την ζωή της, ως ενήλικη, τις επαγγελματικές της συνεργασίες, τον έρωτά της.

Αυτό το στοιχείο στο σενάριο, η πιο σημαίνουσα απομάκρυνση από το υλικό από το οποίο αυτό παρήχθη, κάνει την ανάπτυξή του πιο γενική και εξαναγκαστική. Αυτός θα πρέπει να είναι ο συλλογισμός του Cretton: η Ζανέτ με τα φροντισμένα καφέ μαλλιά της και τα απαίσια ρούχα, στιλ δεκαετίας του 1980, εξαναγκάζεται σε ένα ρόλο, στον οποίο δεν είναι αρκετά καλή.

Ακόμα, στο σενάριο, όσον αφορά στην έφηβη Ζανέτ, είναι όλα θολά δομημένα, μέσα από την κάθαρση, είναι η ευκαιρία να δούμε τα πρόσωπα των Larson και Watts, μέσα από τη βιτρίνα ενός εστιατορίου, σε μία πολύ όμορφη σκηνή. Η κόρη κάθεται μετωπικά, η μητέρα της τρώει τα νουντλς και δηλώνει στην κόρη της ότι οι αξίες της είναι μπερδεμένες, η Ζανέτ περιορίζεται να απαντήσει προτάσσοντας το δάχτυλό της, δείχνοντας ότι είναι αρραβωνιασμένη. Ο Ρεξ προσπαθεί να επιβιώσει, κάνοντας μικροδουλειές, η Ροζ Μαρί, η μητέρα, εξασκεί τις καλλιτεχνικές της δραστηριότητες, η Ζανέτ βρίσκεται σε μία κατάσταση όπου θέλει να τα ξεκαθαρίσει όλα.

Ένα ατύχημα και η παραμονή του κοριτσιού στο νοσοκομείο, είναι ο τρόπος που διαλέγει ο σκηνοθέτης να παρουσιάσει την οικογένεια. Εξαιτίας της  μουσικής, αυτή η σκηνή γίνεται κωμική, αλλά δεν είναι μεμψίμοιρη. Έτσι καταλαβαίνουμε ότι οι γονείς δεν προσπαθούν να κάνουν το παραμικρό για τα παιδιά τους, όταν δεν έχουν τα απαραίτητα για να ζήσουν, το φαγητό για να περάσουν κάποιες μέρες. Τίποτε δε θα τους παρακινήσει να προστατεύσουν τα παιδιά τους, περιορίζονται στην εύκολη κοινωνική κριτική και στην πολεμική στη γιαγιά. Αποποιούνται την ευθύνη και δημιουργούν ένα τραύμα στο παιδί.

Ο χαρακτήρας της Ζανέτ διαμορφώνεται μέσα από τις σχέσεις της με τους άλλους, όπου θα βρει τη ζεστασιά και τη φροντίδα. Οι άλλες δομές των χαρακτήρων, αντίθετα, είναι θολά δομημένες, αφήνοντας ένα κενό στο σενάριο. Στην ταινία ξεγυμνώνονται οι χαρακτήρες και η δομή πάει κατευθείαν στον πυρήνα των σχέσεων, αυτό δημιουργεί συναίσθημα, αντίθεση στο σκοτεινό περιβάλλον του πατέρα και περίπλοκη πλοκή όσον αφορά στις αλήθειες, για τη ζωή, που βασανίζουν τη Ζανέτ, χωρίς όμως να εγγράφονται, αυτές οι αξίες, σε ένα σώμα. Με στιλ σχεδόν ντοκιμαντερίστικο, ο σκηνοθέτης ανακατεύει την πραγματικότητα, δίνει τις αντιθέσεις, την απομόνωση, τις ωμές επαφές, την ουσιαστική έλλειψη της απόλαυσης.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα)

Αν και όλο το δραματικό παιχνίδι στηρίζεται πάνω στην αντιφατική πολυπλοκότητα των χαρακτήρων (και του νοήματος της ζωής εντέλει ), η ταινία δεν μπορεί να ξεπεράσει την ασυγκράτητη επιθυμία της να γίνει αρεστή στον θεατή και να οδηγηθεί σε ένα προβλέψιμα συγκαταβατικό τέλος, καταφεύγοντας σε σχηματικές απλοποιήσεις, μελοδραματικές κορόνες και συμπεράσματα ψυχανάλυσης δι’ αρχαρίους… Περισσότερα

Κριτική Χρήστος Μπακατσέλος (flix.gr)

Αν και η ουσία της ιστορίας περιστρέφεται γύρω από τον ρόλο της Λάρσον, είναι η ερμηνεία της Αντερσον που με αφοπλιστική ωριμότητα και ειλικρίνεια κάνει μια ταινία που ειναι η ίδια ένα γυάλινο κάστρο να αντέχει στους κραδασμούς, χτισμένη καθως είναι με φτηνά υλικά, πάνω σε σαθρά θεμέλια… Περισσότερα

Κριτική Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλς (Lifo)

Δυστυχώς, λείπουν η εξυπνάδα και η κόψη στους διαλόγους και η αιχμή στις καταστάσεις και συνολικά η πρωτοτυπία από μια αληθινή saga που μας ζητά να ρίξουμε μια συμπονετική ματιά σε έναν πολύπλοκο, βίαιο μέθυσο με τρυφερές αναλαμπές, σε ένα παρατεταμένο μελό που φαίνεται να έρχεται τουλάχιστον μισή ώρα πριν από το φινάλε… Περισσότερα

Κριτική Τατιάνα Καποδίστρια (tospirto.net)

Μολαταύτα, υπάρχει ατμόσφαιρα (ειδικά στα φλασμπάκ), και μια υπέροχη σκηνή με τον στοργικό, μα πάντα ιδιοσυγκρασιακό πατέρα Ρεξ να δίνει μαθήματα ζωής στην μικρή ακόμη Τζανέτ (απίθανη η 9χρονη Έλα Άντερσον) με αφορμή και γύρω από μια φωτιά. Συνολικά, πάντως, ήθελα κάτι περισσότερο, ρε γαμώτο… Περισσότερα

Κριτική Κωνσταντίνος Καϊμάκης (Athens Voice)

Οι βασικοί χαρακτήρες είναι καλοδουλεμένοι, η σταδιακή μεταμόρφωση της ψυχολογίας της ηρωίδας έχει σταθερή βάση αλλά οι δραματικές σκηνές (παρά την ένταση που βγάζουν) είναι σχεδιασμένες απόλυτα προβλέψιμα και μόνο στο κλείσιμο της ταινίας η χρήση του βιντεογραφημένου υλικού από τις πραγματικές οικογενειακές συναντήσεις της συγγραφέως προσφέρει μια πιο ρεαλιστική και αυθεντική χροιά στα όσο είχαμε παρακολουθήσει προηγουμένως… Περισσότερα

Κριτική Γιώργος Νυκταράκης (filmboy.gr)

Αυτά που μένουν είναι οι ερμηνείες, με την ωραία σκιαγράφηση του πατέρα από τον Woody Harrelson, και κάποιες αποσπασματικές επικριτικές ατάκες προς τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Από την άλλη χάνει σε ύφος και στο όχι τόσο γενναίο σενάριο. Η επιλογή δική σας… Περισσότερα

Κριτική Νίκος Παλάτος (freecinema.gr)

Μπορεί αυτό να σημαίνει μια υποσυνείδητη επιλεκτικότητα μνήμης μοναχά των καλών και ευχάριστων από τους τέσσερίς τους (έχοντας πλέον καταφέρει, όπως βλέπουμε στους τίτλους τέλους, να βρουν τον δρόμο τους στη ζωή), δείχνοντας ταυτόχρονα μια απαράμιλλη μεγαλοψυχία και διάθεση για συγχώρεση, αν και αυτό δύσκολα μπορεί να αιτιολογηθεί βάσει όσων έχουν διαδραματιστεί επί της οθόνης. Η κάθαρση είναι συνήθως καλοδεχούμενη, πλην όμως η εικόνα μιας μειλίχιας ενότητας, αν και εκ των πραγμάτων αληθινής, δεν μπορεί να γίνει πιστευτή, με τον τρόπο τουλάχιστον που έχει αποδοθεί εδώ… Περισσότερα

Κριτική iefimerida.gr

Ο Γούντι Χάρελσον, ένας ιδιαίτερος ηθοποιός, βρίσκει έναν ενδιαφέροντα τρόπο να ισορροπεί ανάμεσα στις αντιφάσεις του πατέρα Γουόλς, και είναι στην ουσία αυτός που φροντίζει να δείχνει τις δυο όψεις του νομίσματος, ενώ η Ναόμι Γουότς ερμηνεύει εξαιρετικά την επικίνδυνη ονειροπόληση της μητέρας… Περισσότερα

Κριτική Σταυρούλα Λούρου (athens24.gr)

Ας επιστρέψουμε όμως στην ταινία… Δεν ήταν μόνο μια καλή ταινία τρόμου, ήταν επίσης μια καλή ταινία! Η γραμμή της ιστορίας ήταν σταθερή και με νόημα. Πολύ πιο τρομακτική από την αρχική ταινία Annabelle. Η ατμόσφαιρα που δημιουργούσε ήταν αρκετή – από μόνη της – να σε κάνει να αναπηδήσεις από το κάθισμα. Δεν υπήρχαν αργά και βαρετά μέρη και ο τρόπος που ο σκηνοθέτης συνδέει την πρώτη ταινία με την τωρινή είναι πραγματικά εκπληκτικός… Περισσότερα

ΓΥΑΛΙΝΟ ΚΑΣΤΡΟ

(THE GLASS CASTLE)

Σκηνοθεσία: Destin Daniel Cretton

Σενάριο: Destin Daniel Cretton, Andrew Lanham, Jeannette Walls (μυθιστόρημα)

Φωτογραφία: Brett Pawlak

Μοντάζ: Nat Sanders

Μουσική: Joel P. West

Παραγωγοί: Tami Goldman, Gil Netter

Παίζουν: Brie Larson (Ζανέτ), Woody Harrelson (Ρεξ), Naomi Watts (Ροζ Μαρί), Ella Anderson (νεαρή Ζανέτ), Chandler Head (μικρή Ζανέτ), Max Greenfield (Νταβίντ), Josh Caras (Μπράιαν), Charlie Shotwell (νεαός Μπράιαν), Iain Armitage (μικρός Μπράιαν)

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ

Έτος παραγωγής: 2017

Γλώσσα: αγγλικά

Διάρκεια: 127΄

Είδος: βιογραφία, δράμα

Ημερομηνία εξόδου: 14/9/2017

Εταιρεία διανομής: Σπέντζος Film.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

• Κριτικές ταινιών