ΠΙΚΑΔΕΡΟ

Σεπ 16, 2017 Κινηματογράφος 0

PIKADERO

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 14/9/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου που παρατίθενται μετά από αυτό το κείμενο.

ΣΥΝΟΨΗ

Ένα νεαρό ζευγάρι, δηλαδή δύο νέοι, αγόρι και κορίτσι,  που δε ζουν μαζί, όμως προσπαθούν να αναπτύξουν τον έρωτά τους, να βρουν μέρος να κάνουν έρωτα, σε ένα χωριό στη χώρα των Βάσκων. Ο σκηνοθέτης με αφορμή αυτή την ερωτική ιστορία προσπαθεί να χαρτογραφήσει αυτό το τοπίο, σκηνοθετεί με απλό τρόπο, λίγο αποσπασματικό, χωρίς το μεσογειακό ταπεραμέντο που θα περιμέναμε.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Έχουμε ένα ζευγάρι στο βασκικό τοπίο. Οι δομές της κοινωνίας είναι συντηρητικές, ο τοπικισμός είναι σε έξαρση, η αντιπαλότητα με τους Ισπανούς, σε πρώτη θέση. Σε αυτό το διαλυμένο κοινωνικό τοπίο δύο νέοι προσπαθούν να ανακαλύψουν τον έρωτά τους, να βρουν χώρο για το δομήσουν. Στην ταινία βλέπουμε το αστικό τοπίο να εναλλάσσεται με το εικαστικό. Αφορμή είναι η κοπέλα που σπουδάζει την τέχνη, ενώ το αγόρι είναι ανειδίκευτος εργάτης.

Η επικοινωνία δεν είναι και η καλύτερη. Θέλουν να βρουν κάπου να κάνουν έρωτα, να δοκιμάσουν τη συνύπαρξή τους στη συνουσία. Αυτό όμως είναι δύσκολο στη συντηρητική κοινωνία που ζουν και ανακόπτεται η προσπάθεια να βρουν την απόλαυση, άρα και μία αιτία να είναι μαζί. Ιδού το πρώτο ρήγμα στη σχέση τους, κάτι που δεν είναι στο χέρι τους να το κανονίσουν, άρα ένα σοβαρό κοινωνικό ρήγμα που δοκιμάζει, γενικά, την κοινωνική συνοχή.

Το επόμενο θέμα είναι η οικογένειά τους. Οι δύο νέοι ζουν σε ένα τοπίο που δεν τους αφήνει να αναπτυχθούν. Οι συντηρητικές δομές της κοινωνίας, οι εχθρικές απόψεις που στρέφονται εναντίον αυτών που προσδοκούν την ανάπτυξη, άρα την ειρηνική συνύπαρξη, είναι στείρο έδαφος για κάποιον που θέλει να αναπτύξει τα αισθήματά του, ιδίως τα ερωτικά, όπως τα νεαρά άτομα που πρωταγωνιστούν σε αυτή την ταινία.

Το τελευταίο θέμα είναι ο κοινωνικός περίγυρος, οι φίλοι τους, οι οποίοι φεύγουν μετανάστες σε άλλες χώρες όπως η Γερμανία. Το νέο που πρόκειται να παλέψει με το παλιό φεύγει, δε δίνει τη μάχη, ξέρουν ή υποψιάζονται ότι ήδη την έχουν χάσει. Δείκτης των «επιπτώσεων» είναι ο ανειδίκευτος εργάτης που παρακολουθεί τα τεκταινόμενα σαν παρατηρητής. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι όλη η ταινία είναι γυρισμένη μέσα από τα μάτια του. Είναι ο άξονας όπου όλα γυρίζουν γύρω από αυτόν και αναφέρονται σε αυτόν.

Οι διάλογοι είναι αργοί. Αυτό δικαιολογείται γιατί ο σκηνοθέτης θέλει να δομήσει τους χαρακτήρες του, όμως αυτό, αδικαιολόγητα, ισχύει για όλη την υπόλοιπη ταινία, εκεί όπου δεν έχουμε ανάγκη της δόμησης αλλά της ανάπτυξης, άρα ένα πιο γρήγορο ρυθμό για να συνδέσουμε τις επιμέρους ιστορίες μεταξύ τους πιο αποτελεσματικά. Μετά είναι το εικαστικό περιβάλλον. Εδώ ο σκηνοθέτης το παρατραβά. Με πρόσχημα την κοπέλα που σπουδάζει τέχνη, κάνει μεγάλη μνεία σε ζωγράφους, οι οποίοι δεν μπορούν να δέσουν με την αφήγηση της ταινίας.

Οι επιρροές του σκηνοθέτη είναι σαφείς. Το free cinema, ο βορειοευρωπαϊκός κινηματογράφος, με τα ψύχραιμα και σταθερά πλάνα του, ο γαλλικός κινηματογράφος, το κομμάτι του που ασχολείται με την αφήγηση της ζωγραφικής. Όμως όλα αυτά δεν αναπτύσσουν την ιστορία όπως θα περιμέναμε. Δε φτάνουν σε βαθιά κοινωνική ανάλυση ούτε προσπαθούν να εδραιώσουν μία mainstream περιγραφή της βάσκικης κοινωνίας. Οι αναφορές στην ψυχολογία -σχετικά με την απόλαυση, τη σεξουαλικότητα και τη δομή της κοινωνίας- απουσιάζουν εντελώς. Μένει να δούμε μία αφήγηση που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα)

Ιδεολογικά σαφής και κινηματογραφικά ευρηματικός, ο Σάροκ είναι ένας άξιος συνεχιστής της σχολής Τζάρμους – Καουρισμάκι. Λιτός, τρυφερός και την ίδια στιγμή ξεκαρδιστικός, ισορροπεί γοητευτικά­ ανάμεσα στο ρεαλισμό και στην υπέρβασή του, στο δράμα και στην κωμωδία, στη «μικρή» (προσωπική) και «μεγάλη» (κοινωνική) αλήθεια. Ταυτόχρονα υπογράφει μία από τις χαμηλότονες σινε-εκπλήξεις της χρονιάς, βραβευμένη σε πάμπολλα διεθνή φεστιβάλ (Εδιμβούργο, Ζυρίχη, Βρυξέλλες, Κίεβο)… Περισσότερα

Κριτική Λήδα Γαλανού (flix.gr)

Είναι, όμως, οι δυο πρωταγωνιστές τόσο ζεστοί και οικείοι, η ιστορία τους τόσο πραγματική και ρομαντική ταυτόχρονα, που η γλυκύτητα της ταινίας υπερβαίνει την αισθητική της, καταλήγοντας σ’ ένα φινάλε που απογειώνει τη συμπάθεια και τη ματαιότητα. Ο Γκόρκα και η Ανε είναι το ήσυχο τώρα, ένα δυνάμει ζευγάρι που βλέπει τις επιλογές ζωής του να καθορίζονται από τα χρήματα, συγκεκριμένα από την απουσία τους, στην Ευρώπη της αβεβαιότητας και της δυσκολίας. Κι ας εύχονται τα πράγματα να ήταν τουλάχιστον σαν παγωτό φράουλα: απλά, νόστιμα, αλλά όχι και βανίλια… Περισσότερα

Κριτική Θόδωρος Γιαχουστίδης (moviesltd.gr)

Κάποιες στιγμές το πράγμα κουράζει. Και το φινάλε με την καρτ – ποστάλ είναι περισσότερο μελοδραματικό απ’ όσο επιτρέπει η πορεία της ταινίας ως αυτό. Και είναι και λίγο παράταιρο – θέλω να πω, φαίνεται σαν ο σκηνοθέτης να θέλει να μας κάνει λιανά όσα έως τότε τα περνούσε σχεδόν αθόρυβα. Πάντως, τα λόγια της κοπέλας στο γράμμα από τη Σκοτία είναι πραγματικά υπέροχα. Γλυκιά ταινία, που σε όποιον κάνει κλικ, θα την αγαπήσει βαθύτατα… Περισσότερα

Κριτική Βικτώρια Μιχαήλ (freecinema.gr)

Ο αντικομφορμισμός αυτού του σελιλοζικού ξεπαρθενιάσματος και το… τελείωμά του, δια στόματος Άνε, κάμπτουν τις αντιστάσεις. «Μωρό μου» θα αποκαλέσει τον Γκόρκα, παίρνοντάς τον στην αγκαλιά της πριν κάνει το αποφασιστικό και για τους δύο επόμενο βήμα. Θα ξεκολλήσει θέλοντας και μη απ’ το φουστάνι της – αλλά σ’ εκείνο της μάνας του, στην πατρική κληρονομιά των αλυσίδων του προλετάριου μεροκαματιάρη, στην πάππου προς πάππον στάση (#diplhs) ζωής του τι έχει ν’ αντιτάξει; Μέχρι μουστάκι (του χίψτερ) θα τον βάλουν να… αφήσει. Τι έχει να πει επ’ αυτού η προκήρυξη της ΕΤΑ;.. Περισσότερα

Κριτική Τατιάνα Καποδίστρια (tospirto.net)

Πιθανόν, γύρω στα μισά, να σας κουράσει ο ράθυμος αφηγηματικός ρυθμός, τα ατέλειωτα γκροπλάν που ζουμάρουν μέσα απ’ τα πρόσωπα στις ψυχές των δυο ηρώων… Μην παραιτηθείτε. Αυτή η παράδοξα παραβολική μικρή ταινία φωτίζει τόσα πολλά –και ουσιαστικά!– για την χωρίς προοπτικές ζωή στην επαρχία των Βάσκων. Με μια τύπου Μπάστερ Κίτον μελαγχολική κωμικότητα, ο υποσχόμενος Σάροκ φτιάχνει το πορτρέτο ενός τόπου –που κατοικείται από αρχετυπικά πρόσωπα-αερικά… Περισσότερα

Κριτική Αγγελική Στελλάκη (cinepivates.gr)

Ο σκηνοθέτης Μπεν Σάροκ εξερευνά το τι σημαίνει να είσαι νέος στην Ευρώπη του σήμερα και τις ελάχιστες επιλογές που απλώνονται μπροστά σου (ακόμα και όταν αυτές αφορούν απλά ένα μέρος για να απολαύσεις πιο ιδιωτικές στιγμές με τη σύντροφό σου). Η φυγή, η προσπάθεια να βρεις μόνιμη δουλειά, η ανάγκη να ζήσεις μόνος σου, μακριά από τους γονείς σου αποτελούν θεματικές που ο Σάροκ εξερευνά με έναν ανάλαφρο τρόπο. Κρίμα μόνο που μερικές φορές επικρατεί αμηχανία στον τρόπο που η κωμωδία και το δράμα ισορροπούν… Περισσότερα

Κριτική iefimerida.gr

Αν και φαίνεται πως ο σκηνοθέτης έχει επιρροές από τον Τζάρμους και τον Καουρισμάκι, δεν καταφέρνει να μετατρέψει την καθημερινότητα σε ποίηση κι έτσι από ένα σημείο και μετά τα πρόσωπά του χάνονται και ρουφιούνται από μια γενικότερη μελαγχολία που κυριαρχεί σε κάθε πλάνο… Περισσότερα

Κριτική Γιάννης Ζουμπουλάκης (Το Βήμα)

Βλέπουμε, για παράδειγμα, τους δύο νέους να κάθονται και να συζητούν πάνω σε ένα παγκάκι σε σταθμό τρένου. Η κάμερα τους παρακολουθεί με μια χαλαρότητα που σκλαβώνει. Κουβέντες για μετανάστευση στη Γερμανία. Κουβέντες για εικαστικούς και σκηνοθέτες. Ανθρωποι χαμηλών τόνων σε μια ταινία χαμηλών τόνων, που ενδιαφέρεται για τα βλέμματα τα οποία λένε πολύ περισσότερα από ό,τι τα στόματα… Περισσότερα

Κριτική filmboy.gr

Μια ξεχωριστή,  αστεία όσο και ρομαντική κομεντί όχι μόνο των καιρών της κρίσης, αλλά βαθιά διαχρονική για την αιώνια σύγκρουση ανάμεσα στα νεανικά όνειρα και την πεζή, άχρωμη, πραγματικότητα… Περισσότερα

Κριτική Πάρις Μνηματίδης (cinefreaks.gr)

Υπάρχουν πολλά συναισθήματα κάτω από τη φαινομενικά ψυχρή επιφάνεια, τα οποία αν ο θεατής διατίθεται να αφουγκραστεί θα τον αποζημιώσουν και με το παραπάνω. Δεν είναι ένα τέλειο ντεμπούτο μεγάλου μήκους, ούτε καν εντελώς πρωτότυπο στη σύλληψή του, πρόκειται όμως για ένα αξιολάτρευτο δείγμα σινεμά εκτός συνταγών και μια ελπιδοφόρα υπόσχεση για το μέλλον για το δημιουργό του… Περισσότερα

Κριτική Νίνος Φένεκ Μικελίδης (enetpress.gr)

Ταινία δοσμένη με ζεστασιά, ανθρωπιά, χιούμορ, ενδιάμεσα με μια πικρή γεύση,  αλλά και κριτική ματιά πάνω στην πρόσφατη οικονομική κρίση που έχει πλήξει ιδιαίτερα τους νέους, αποσπώντας ταυτόχρονα δυο πολύ καλές ερμηνείες από το δίδυμο των ηθοποιών του… Περισσότερα

Κριτική Γιώργος Noir Παπαϊωσήφ (blog.athensweekly.gr)

Οι δύο νέοι θέλουν ολοένα και περισσότερο να κάνουν έρωτα και αφού δεν έχουν χρήματα για να πάνε σε ένα ξενοδοχείο, είναι αναγκασμένοι να ψάξουν δημοφιλείς δημόσιους χώρους που χρησιμοποιούνται για σεξ, τους οποίους οι ντόπιοι αποκαλούν «πικαδέρος». Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι ποτέ τόσο εύκολα όσο φαίνονται, και η σχέση τους περνάει και αυτή τη δική της κρίση καθώς οι δυο τους προσπαθούν να βρουν τρόπους διαφυγής από τα πολλαπλά «δεσμά» της οικογένειας, μιας ετοιμόρροπης οικονομίας και ενός αβέβαιου μέλλοντος… Περισσότερα

ΠΙΚΑΔΕΡΟ

(PIKADERO)

Σκηνοθεσία: Ben Sharrock

Σενάριο: Ben Sharrock

Φωτογραφία: Nick Cooke

Μοντάζ: Karel Dolak

Μουσική: Atzi Muramatsu

Παραγωγοί: Irune Gurtubai

Παίζουν: Bárbara Goenaga (Άνε), Zorion Eguileor (Τόμας), Joseba Usabiaga (Γκόρκα), Ylenia Baglietto (κορίτσι στο αυτοκίνητο), Víctor Benjumea (Μάξι), Lander Otaola (Ινάκι), Peio Arnáez (Άιτα), Itziar Lazkano (Άμα), Galder Pérez (αγόρι στο αυτοκίνητο)

Χώρα παραγωγής: Ισπανία, Αγγλία

Έτος παραγωγής: 2015

Γλώσσα: βάσκικα, ισπανικά

Διάρκεια: 98΄

Είδος: κομεντί

Ημερομηνία εξόδου: 14/9/2017

Εταιρεία διανομής: One from the Heart.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

• Κριτικές ταινιών