ΤΟ ΑΥΤΌ

Σεπ 29, 2017 Κινηματογράφος 0

IT

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 28/9/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου που παρατίθενται μετά από αυτό το κείμενο.

ΣΥΝΟΨΗ

Ένας κλόουν σκοτώνει παιδιά με ένα παράξενο τρόπο. Η πόλη είναι καταραμένη, λένε, κάπου υπάρχει κάτι το δαιμονικό. Που όμως; Στην πόλη ή στους ανθρώπους; Και ο κλόουν ποιος είναι; Τα παιδιά, οι ψυχές που πάνε; Που είναι ο εαυτός μας; Που είναι το αυτό; Ο King δεν απαντά, είναι η σειρά μας να συμπληρώσουμε την αφήγηση.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Είναι απίστευτο να σκεφτείς ότι μετά την πληθώρα των μεταφορών των ταινιών του Stephen King, όλα αυτά τα χρόνια, αυτή τη χρονιά έχουμε πέντε, η ιστορία τρόμου του «Αυτό» («It») μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη με μεγάλη επιτυχία. Το 1990 αυτό το μυθιστόρημα είχε γίνει μία μικρή τηλεοπτική σειρά με τον ίδιο τίτλο, «It», σκηνοθετημένη από τον Tommy Lee Wallace, η οποία κέρδισε ένα σημαντικό αριθμό βραβείων. Τώρα ο Andy Muschietti αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία σε αυτή την κινηματογραφική μεταφορά. Στην τηλεοπτική μεταφορά ο κλόουν ήταν ο Tim Curry, εδώ είναι ο Bill Skarsgård. Ο Andres ή Andy Muschietti κάνει το σενάριό του έτσι που θα μείνετε έκπληκτοι, είναι η πιο σκοτεινή, η πιο έντονη και σίγουρα η πιο άξια από όλες τις μεταφορές του King στον οπτικοακουστικό χώρο.

Χρησιμοποιώντας τις σκοτεινές λήψεις του Chung-Hoon Chung και τα τεχνικά μέσα που θα μας θυμίσουν τη πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους «Μαμά» (2013), αλλά και τη μικρού μήκους εκδοχή της, το 2008, με όμορφο και σοφό τρόπο αιχμαλωτίζει την ουσία από το υλικό του και αφήνει το διακριτικό αποτύπωμά του. Το 1989, ένα χρόνο μετά την εξαφάνιση του μικρού Τζόρτζι, ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Μπιλ, δεν απελπίζεται και δε σταματά να ψάχνει. Πάντως ο Τζόρτζι δεν είναι το μόνο παιδί που εξαφανίστηκε και, αφού όλο και περισσότερα θύματα υπάρχουν, ο Μπιλ και οι φίλοι του Μπέβερλι, Μπεν, Ρίτσι, Σταν, Μάικ και Έντι, γνωστοί ως «Η λέσχη των χαμένων», αρχίζουν να βλέπουν τα τρομακτικά γεγονότα που γίνονται από ένα κλόουν που ονομάζεται Πενιγουάιζ.

Πολλοί ξέρουν την ιστορία, αλλά αυτή η αφήγηση είναι πραγματικά τρομακτική, σκοτεινές σκηνές, αργές λήψεις και τέλεια σχεδιασμένα σκηνικά. Όπως το «Stand by me», του Rob Reiner, το «Evil dead», του Sam Raimi, το «Insidious», του James Wan, κα το «A nightmare on Elm street», του Wes Craven, πιθανότατα η μεγαλύτερη επιρροή, εδώ έχουμε κάτι παραπάνω, είναι ίσως η μεγαλύτερη παραγωγή των στούντιο, σε ταινία τρόμου, για αυτή τη δεκαετία. Όχι μόνο για τα ανατριχιαστικά πλάνα, αλλά, ίσως, για την προσοχή σε όλο το εγχείρημα, τους γρήγορους παλμούς στην καρδιά μέσα από τα πλάνα, τις δαιμονικές εξωτερικές λήψεις, τέτοιας αισθητικής που μπορεί να συγκριθεί μόνο με το καταπληκτικό «The Texas chainsaw massacre», του Tobe Hooper.

Στην πραγματικότητα αυτά τα παιδιά δολοφονήθηκαν, τους επιτέθηκαν και τα καρατόμησαν, αλλά το κλειδί της επιτυχίας της ταινίας είναι ο δυνατός τρόπος να διηγείται. Οι στιγμές είναι σκληρές για να τις δει κάποιος, η άγρια αφήγηση για τα θύματα και τα τυφλά χτυπήματα, αλλά η ελπίδα δε μαραζώνει και το σενάριο αφήνει τον κάθε χαρακτήρα να ανθίζει, παρά τις κακίες, η αδικία είναι σκληρή για να αποφύγουν όσοι η μοίρα τους είναι να υποκύψουν.

Έχουμε να κάνουμε με μία ταινία που βλέπει το μέλλον και όχι το παρελθόν, διαπραγματεύεται την απώλεια, τον πόνο και το άγχος. Το σενάριο των Cary Fukunaga, Gary Dauberman, Chase Palmer τρομάζει επειδή ενδιαφέρεται για αυτούς τους χαρακτήρες, αλλά και για το κοινό, λειτουργεί έτσι ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη. Όμως αυτή η καλή σκηνοθεσία και το στιβαρό σενάριο απέδωσαν καρπούς χάρις των προσπαθειών μιας εξαιρετικής ομάδας. Οι νεαροί ηθοποιοί έγιναν δεκτοί με ενθουσιασμό, είναι καλοί και δένουν στις σκηνές και, το πιο σημαντικό, μιλούν στο θεατή. Οι υποκριτικές τους έχουν ακρίβεια και προσδιορίζουν, ο Lieberher θλίβει, ως αρχηγός της «Λέσχης των χαμένων», ο Taylor φέρνει το διερευνητικό Μπεν, ο «Παράξενα πράγματα» Wolfhang μας φέρνει κάποια κωμικά στοιχεία, ως χαρισματικός Ρίτσι, ενώ ο Oleff είναι μεγαλειώδης ως Στάνλεϊ, ως πιεστικός γιος, ο Jacobs είναι ένας προβληματικός αλλά πολύ δυνατός Μάικ, ο Grazer παίζει εξαιρετικά τον υποχόνδριο Έντι, που μιλά γρήγορα, και η Lillis κάνει έντονη την παρουσία της ως Μπέβερλι, λανσάρει το πνεύμα της ελαστικότητας.

Οι νεαροί ηθοποιοί είναι ένα καταπληκτικό δυναμικό για την ταινία, αυτό επιτρέπει στα θέματα να αναπτύσσονται περισσότερο, να ξεσπούν στην παράδοση των ψυχών από τον κλόουν, σε εντυπωσιακές σκηνές. Και αυτό δεν είναι παρά ένα μικρό μέρος του δυναμικού του Skarsgård, με την παραδειγματική υποκριτική του ως κλόουν, «αγκαλιάζει» τη ζωώδη μορφή του χαρακτήρα και φτάνει μέχρι το μεδούλι μιας παγκόσμιας λάμψης. Σαν ένα συνδυασμό του Τζόκερ και του Σπάιντερμαν, ο κλόουν βουτά στο ρόλο και δίνει το φρικιαστικό τόνο, το τέρας που σκοτώνει τα παιδιά, για να δομήσει μία ολοκληρωμένη οντότητα, παράξενη στη οθόνη, από το «The thing», του John Carpenter. Ενώ η πόλη είναι ένα μικρό δαιμονικό μέρος, απογοητευμένη από τη γλοιώδη και γλυκιά αναξιοπιστία, δρα σαν ένας κλειστός κόσμος όπου δεν υπάρχει η αλήθεια, κυνηγά το δαίμονα που κρύβεται μέσα και στα πέριξ.

Να σταθούμε λίγο στον κλόουν. Μπορεί να φαίνεται μία χαζή και ηλίθια φιγούρα, αλλά δεν είναι. Το θέμα είναι στη μάσκα. Είναι αυτός, το «αυτό», και είναι, συγχρόνως εκείνος, το «εκείνο». Με άλλα λόγια το Εγώ και ο Άλλος, κατά Λακάν, ή το συνειδητό και το ασυνείδητο. Αυτός ο δυισμός δίνει το απροσδιόριστο που θα πρέπει να το προσδιορίσουμε, με άλλα λόγια να εμπλακούμε στην αφήγηση και από, τεχνηέντως αφηρημένη, να την κάνουμε αυστηρά προσδιορισμένη, βάζοντας τα δικά μας στοιχεία, από τον ψυχισμό μας. Στην αφήγηση του King και της ταινίας αριστουργηματικά αφήνεται ελεύθερο θέμα προς κάθε μετάφραση. Εκεί έχουμε μία ακόμα δύναμη που βρίσκεται ανάμεσα στο φαντασιακό και το πραγματολογικό. Ο κλόουν μπορεί να είμαι εγώ ή εσείς ή κάποιος άλλος, ποιος ξέρει;

Βάζουμε ειδικό βάρος για να βυθίσουμε το «Αυτό» μέσα στον τρόμο, επειδή ο τρόμος πάει μαζί με την εμπιστοσύνη, τη φροντίδα, την αγάπη για τους χαρακτήρες και το αφηγηματικό υλικό. Τα αντικείμενα μας οδηγούν στον αφηγηματικό χώρο, όπως το κόκκινο μπαλόνι, όλα αυτά κάνουν ένα τέλειο σύνολο που θα μας θυμίσει παλιές ταινίες τρόμου που έχουν μείνει στη μνήμη μας ως αριστουργήματα.

Το «Αυτό» είναι ένα τέρας, δηλώνει τη δύναμή του, δείχνεται, φαίνεται ότι είναι μία από τις καλύτερες ταινίες του 2017. Έχει νόημα, δύναμη, πυγμή και είναι δομημένο με ασφάλεια και προσεχτικά. Θα βυθιστείτε και εσείς, θα πολεμήσετε και θα μισήσετε το δόλιο κλόουν!

Αν δούμε λίγο καλύτερα το γρίφο του King, όπως μεταφέρεται με επιτυχία σε αυτή την ταινία, παντού είναι διάχυτη η απόλαυση. Αυτή η απόλαυση, βασικό απαιτούμενο για την ψυχική ισορροπία του ανθρώπου, βρίσκεται στα παιδιά, όταν είναι έτοιμα να αποκτήσουν αυτό που τόσο θέλουν. Αυτό όμως το συναίσθημα είναι απαγορευμένο για το δυτικό και μονοθεϊστικό κόσμο. Η απόκτησή της ή, ακόμα, η σκέψη ότι μπορεί κάποιος να την έχει, είναι μία αμαρτία. Η αμαρτία είναι απόλαυση; Φαίνεται να ρωτά ο King, απαντά και με το αντίστροφο, η απόλαυση είναι αμαρτία. Άρα θα πρέπει να τιμωρηθεί. Αυτό όμως είναι παράλογο και, ταυτίζοντας την άποψη με την επικούρεια ή την ταοϊστική άποψη, σατιρίζει αυτή τη «λογική» που στόχο μόνο έχει να δημιουργεί ψυχικά ασθενείς στον κόσμο, τουλάχιστον όσους ακολουθούν τις «λογικές» των μονοθεϊστικών θρησκειών ή των δυτικών ηθικών. Ο κλόουν είναι ο παράλογος τιμωρός των παραβατών, οι οποίοι εδώ είναι οι αγνές παιδικές ψυχές.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα)

Ο σατανικός Πένιγουαϊζ είναι γέννημα αυτής της καταπίεσης και παίρνει δύναμη από το φόβο των θυμάτων του, σε μια κοινωνικοπολιτικά τολμηρή παραβολή για τα χολιγουντιανά δεδομένα, που είναι ταυτόχρονα και μια υποβλητικά σκηνοθετημένη, «κεντημένη» στις οπτικές λεπτομέρειές της ταινία τρόμου. Το παράδοξο για μια τέτοια παραγωγή, πάντως, είναι πως πάσχει στο πρώτο, «ρεαλιστικό» για τα δεδομένα της επίπεδο: η πλοκή είναι γεμάτη αυθαιρεσίες, οι χαρακτήρες των ενηλίκων σκέτες καρικατούρες, ενώ η ύπαρξη του Πένιγουαϊζ, η συμπεριφορά και η διαρκής επιστροφή του δεν δικαιολογούνται ποτέ επαρκώς… Περισσότερα

Κριτική Μαρία Ιωάννου (filmakias.gr)

Είναι μια ταινία που δεν θα βρεις τον τρόμο που θες ή που έχεις συνηθίσει τόσο καιρό να βλέπεις στις ταινίες του είδους. Αυτό συμβαίνει γιατί η ταινία στα περισσότερα λεπτά δεν δίνει καθόλου ανατριχίλα ούτε κατά διάνοια. Πετάγεσαι και τρομάζεις (λέμε τώρα) με τον κλόουν μόνο. Είναι σαν να βλέπεις το «Stand by me – 1986 » που είναι πάλι του Stephen King, αλλά με λίγες δόσεις φόβου. Ναι, θα τολμήσω να πω φόβου και όχι τρόμου, είναι ο πιο σωστός χαρακτηρισμός… Περισσότερα

Κριτική Χρήστος Μπακατσέλος (flix.gr)

Αμελητέες ατέλειες για αυτό που μπορεί να είναι η καλύτερη κινηματογραφική μεταφορά βιβλίου του Κινγκ; Σίγουρα, ωστόσο, μια από τις καλύτερες, γεμάτες ψυχή και πάθος, και πιο πιστές κινηματογραφικές μεταφορές που βασίζονται σε κάποιο βιβλίο του μαιτρ του τρόμου, που έχουμε δει εδώ και πολύ καιρό… Περισσότερα

Κριτική Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος (Lifo)

Το Αυτό δεν διαθέτει υπέρβαση ή απόγνωση, αλλά μοτίβα, αναφορές και μια συμπαγή ατμόσφαιρα. Είναι μια καλοκουρδισμένη μηχανή που ποντάρει στην κοινωνική διάσταση του κλισέ και χαρίζει απλόχερα ανατριχίλες. Έπεται συνέχεια… Περισσότερα

Κριτική Βαρβάρα Κοντονή (freecinema.gr)

«Το Αυτό» δεν είναι μια τέλεια ταινία, έχει σεναριακά ψεγάδια και μερικές φορές καταφεύγει σε υπερβολικά εύκολες λύσεις προκειμένου να τρομάξει, παρόλα αυτά το ήδη σαρωτικό του πέρασμα από το παγκόσμιο box-office ίσως μαρτυρά και κάτι διαφορετικό: μια επιστροφή στο σινεμά των παιδικών μας χρόνων, των μεγάλων μας φόβων και των καλύτερων φίλων που είχαμε τότε. Γι’ αυτό, την επόμενη φορά που θα αναρωτηθείς αν τούτη η ταινία είναι πραγματικά τρομακτική, δες για λίγο τον εαυτό σου μέσα από τα παιδικά σου μάτια, φέρε στο νου σου τον χειρότερό σου φόβο και δες τον να… παίρνει σάρκα και οστά μπροστά σου. «Το Αυτό» είναι αιώνιο. Αργά ή γρήγορα, πάντα επιστρέφει… Περισσότερα

Κριτική Γιώργος Νυκταράκης (filmboy.gr)

Το τελικό αποτέλεσμα είναι αρκετά καλό ως ένα μεταφυσικό θρίλερ, ατμοσφαιρικό και αγωνιώδες, έχοντας στιγμές τρόμου αλλά όχι (μόνο) με τη χρήση splatter σκηνών. Τραβάει λίγο παραπάνω σε διάρκεια, έχει τις υπερβολές του, αλλά αν αναλογιστούμε το είδος που αντιπροσωπεύει μπορούμε εύκολα να τα ξεπεράσουμε, και να σταθούμε στο πολύ προσεγμένο και καλοστημένο σύνολο… Περισσότερα

Κριτική Γιώτα Τσιορβά (cinepivates.gr)

Το Αυτό πετυχαίνει μ’ ένα απολύτα ταιριαστό καστ να αποτελέσει μια ταινία τρόμου για θεατές που προτιμούν να σκέφτονται παρά να τινάζονται στο κάθισμα τους. Με μια γλυκόπικρη ανάμειξη νοσταλγίας και φρίκης καταφέρνει να σου μεταδώσει μια ανησυχία που θα σε ακολουθεί και μετά τους τίτλους τέλους… Περισσότερα

Κριτική Μαριάννα Τσότρα (cinefreaks.gr)

Κατά τον King, ο Pennywise κάνει την εμφάνισή του κάθε 27 χρόνια, για να κορέσει την πείνα του. 27 χρόνια πριν, το Αυτό ανασύρθηκε από του υπονόμους, μεγαλώνοντας μία γενιά θεατών. Σήμερα, 27 χρόνια μετά, ανασύρεται για δεύτερη φορά και μαζί του φέρνει το θρίλερ της χρονιάς, για να μάθουν οι νεότεροι και να μην ξεχάσουν οι γηραιότεροι, ότι όλοι επιπλέουν εκεί κάτω… Περισσότερα

Κριτική Γιώργος Ζερβόπουλος (moviesltd.gr)

Το όχι αμιγές και ούτε καθαρόαιμο αυτό horror movie, με τις μεταφορικές σοσιολογικές του προεκτάσεις, έστω και ανολοκλήρωτο, δεν είναι έκπληξη πως κερδίζει με άνεση και κατά κράτος το – έτσι κι αλλιώς χαμηλού βεληνεκούς – ομώνυμο τηλεοπτικό. Είναι όμως άξιο σεβασμού το γεγονός πως ένας όχι μπαρουτοκαπνισμένος σκηνοθέτης, τιγκαρισμένος στην έμπνευση, με επαγγελματισμό και επιμονή στο να κάνει πράξη τις ιδέες του, άγγιξε με τόσο σεβασμό το πρωτότυπο, βγάζοντας ΄στο πανί, κατά ένα συντριπτικό ποσοστό, όλα όσα σκεφτόταν ο King, ζωγραφίζοντας με λέξεις το δαιμονικό φλιπ σάιντ του Stand By Me… Περισσότερα

Κριτική moveitmag.gr

Συμπεραματικά, το “It” φτιάχτηκε για νέα ζευγάρια ματιών, με λογική να αρέσει και να γίνει ένα νέο franchise. Αποφεύγει το απόλυτο σκοτάδι, δεν δείχνει βίαιους θάνατους, κανείς από τη λέσχη των “χαμένων” δεν βγάζει τρόμο και απόγνωση. Απλά μια ιδέα. Ο Μουσκιέτι μαζί με το σενάριο θέλουν -και πετυχαίνουν- να δώσουν την αίσθηση του τρόμου και της ανησυχίας, αλλά δεν μπορούν (;) να το κάνουν πρωτότυπα και απόλυτα κινηματογραφικά. Πολλές φορές σκέφτεσαι πόσο καλύτερα θα λειτουργούσε ως μια μίνι σειρά, και ναι, η επιτυχία του “Stranger things” είναι δεδομένη, βλέποντας και εδώ τα 80s να ξαναγυρνούν… Περισσότερα

Κριτική Κωνσταντίνος Καϊμάκης (Athens Voice)

Το φιλμ όμως δεν περιορίζεται μόνο σε αυτά. Αποκτά κι άλλους συμβολισμούς (η δύναμη της παιδικότητας, οι φροϋδικές αναφορές, η φιλία και η γενναιότητα ως αντίδοτα στο σκοταδισμό, η περιθωριοποίηση κ.ά.) με τη σκηνοθεσία να πηγαινοέρχεται έντεχνα μεταξύ της παιδικής αθωότητας και της ανατριχίλας λες και το «Στάσου πλάι μου» συναντάει τη «Λάμψη» σε μια άψογη ισορροπία, για να θυμηθούμε και δύο άλλα διάσημα έργα του Κινγκ. Ασύλληπτα τρομακτική η ερμηνεία του Μπιλ Σκάρσγκαρντ ως Πένιγουαϊζ, προορίζεται να γίνει κλασική και σημείο αναφοράς στο σινεμά του μεταφυσικού τρόμου… Περισσότερα

Κριτική Στράτος Κερσανίδης (kersanidis.wordpress.com)

Η μεταφορά στην οθόνη ενός μυθιστορήματος του Στίβεν Κινγκ είναι από μόνη της ένα γεγονός. Άρα η ταινία του αργεντίνου σκηνοθέτη, Αντρέ Μουσιέτι ξεκινά με ένα δυνατό πλεονέκτημα. Το οποίο ο σκηνοθέτης δεν αφήνει να πάει χαμένο, το αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο και καταλήγει σε ένα απολύτως ικανοποιητικό αποτέλεσμα… Περισσότερα

Κριτική Γιάννης Ζουμπουλάκης (Το Βήμα)

Οποτε λοιπόν τα παιδιά φαντάζονται τους εφιάλτες τους να ζωντανεύουν, ο κλόουν με έναν τρόπο δίνει το παρών και ο σκηνοθέτης φροντίζει να ενσωματώσει στην ταινία όλα τα κλισέ για να την κάνει όσο το δυνατόν πιο τρομακτική. Η δυνατή ξαφνική μουσική, οι σκιές που κινούνται απειλητικά στον χώρο, οι γκροτέσκες φιγούρες όλων των ωρίμων ανθρώπων του χωριού, το bullying από τη δυνατή παρέα παιδιών δημιουργούν ένα σύμπαν τρόμου και απειλής σε μια επαρχιακή Αμερική (η ιστορία τοποθετείται στην Πολιτεία του Μέιν, από όπου κατάγεται ο Κινγκ)… Περισσότερα

Κριτική Τατιάνα Καποδίστρια (tospirto.net)

Κατά τα άλλα, η ανασύσταση εποχής και η φαινομενικά ειδυλλιακή κωμόπολη του Ντέρι χτυπούν διάνα, οι ερμηνείες των μικρών πρωταγωνιστών πείθουν, ενώ η μουσική του Μπέντζαμιν Ουόλφις με τα πνευστά και τις πειραγμένες παιδικές φωνές επιτείνει την ζοφερή ατμόσφαιρα. Ιδιαίτερη, όμως, μνεία οφείλεται στην διεύθυνση φωτογραφίας του Νοτιοκορεάτη, Τσουνγκ-Χουν Τσουνγκ, που μέσα από ενδιαφέρουσες γωνίες και υποβλητικά ημίφωτα συλλαμβάνει όλον εκείνον τον παραλυτικό φόβο που λουφάζει στους υπονόμους του Ντέρι –γελώντας σαρδόνια και εκνευριστικά… Περισσότερα

ΤΟ ΑΥΤΌ

(IT)

Σκηνοθεσία: Andy Muschietti

Σενάριο: Chase Palmer, Cary Fukunaga, Gary Dauberman, Stephen King (μυθιστόρημα)

Φωτογραφία: Chung-hoon Chung

Μοντάζ: Jason Ballantine

Μουσική: Benjamin Wallfisch

Παραγωγοί: Seth Grahame-Smith, David Katzenberg, Dan Lin, Barbara Muschietti

Παίζουν: Jaeden Lieberher (Μπιλ), Jeremy Ray Taylor (Μπεν), Sophia Lillis (Μπέβερλι), Finn Wolfhard (Ρίτσι), Chosen Jacobs (Μάικ), Jack Dylan Grazer (Έντι), Wyatt Oleff (Στάνλεϊ), Bill Skarsgård (Πένιγουάιζ), Nicholas Hamilton (Χένρι), Jake Sim (Μπελχ)

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ, Καναδάς

Έτος παραγωγής: 2017

Γλώσσα: αγγλικά

Διάρκεια: 135΄

Είδος: τρόμος, δράμα, θρίλερ

Ημερομηνία εξόδου: 28/9/2017

Εταιρεία διανομής: Tanweer.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

• Κριτικές ταινιών