Η ΛΕΠΙΔΑ ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΤΟΥ

Οκτ 05, 2017 Κινηματογράφος 0

BLADE OF THE IMMORTAL

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 5/10/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου που παρατίθενται μετά από αυτό το κείμενο.

ΣΥΝΟΨΗ

Ένας μικρός υπερήρωας με μία μικρή κοπέλα θα ενώσουν τις δυνάμεις τους, θα πολεμήσουν το κακό, θα αρχίσουν να εξοντώνουν τους πολεμιστές που τάσσονται με το δαιμονικό στοιχείο και θα πάρουν εκδίκηση φτάνοντας στον αρχηγό της σχολής-συμμορίας που καταδυναστεύει όλους τους άλλους.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Σε αυτούς που τους αρέσει ο τρόπος της υπηρεσίας της Wolverine, το αγόρι, σαν κεντρικό πρόσωπο, είναι το θέμα της «Λεπίδας του Αθανάτου» («Blade of the immortal»). Βασισμένη στο μάνγκα του Hiroaki Samura, με τον ίδιο τίτλο, ακολουθεί το Μάντζι, κατά τη διάρκεια της εποχής Σογκουνάτε, των σαμουράι, ο οποίος δεν μπορεί να πεθάνει. Κλασικό θέμα των κόμικ, ο ήρωας να μη γερνάει και να είναι πάντα νέος, το πρότυπο του αθανάτου, αυτό με το οποίο ο αναγνώστης θα ταυτιστεί.

Τον τρυπάς και αιμορραγεί, το σουβλίζεις με ένα σπαθί και θα αρχίσει να γουργουρίζει, αλλά μετά από λίγο, χωρίς κάποιο γιατρικό, τακτοποιεί τον οργανισμό του, γίνεται καλά, έτσι όπως θα έπρεπε να είναι, είναι ικανός  πλέον να συνεχίσει να μάχεται τους εχθρούς του. Με άλλα λόγια ένας σούπερ ήρωας που θα μπορούσε να ήταν ο καθένας, ένα είδος σωτήρα, που ζει και μένει στο φαντασιακό μας ή, καλύτερα, στο ασυνείδητό μας.

Αυτό το ιδιόμορφο δώρο, οφείλεται σε ένα μεταλλαγμένο γονίδιο επειδή ένας απόγονος είχε εξουσιοδοτηθεί από μία μυστηριώδη γυναίκα, με τις ευλογίες του Λάμα, όταν πέθανε σε ένα πεδίο μάχης, παίρνοντας εκδίκηση μέσω μίας μικρής κοπέλας. Αυτό που αυτή έκανε είναι ανοικτό σε κάθε ερμηνεία, τίποτε δεν είναι σίγουρο. Αντίθετα, υπάρχουν πολλοί αντίπαλοι που διεκδικούν μερίδιο σε αυτό το λάφυρο.

Μπορεί κάποιος εύκολα να καταλάβει το πνεύμα του ζεν σε αυτή την ταινία του Takashi Miike. Το 2017 ο σκηνοθέτης έχει γυρίσει τρεις ταινίες, αυτή είναι η προτελευταία του, ενώ ακόμα μία είναι στο στάδιο της προπαραγωγής, η 102^η του. Έχει πάρει, μέχρι τώρα 32 βραβεία, τα περισσότερα από φεστιβάλ ταινιών φαντασίας. Σε αυτή την ταινία έχουμε το γνωστό μοτίβο του φαντάσματος που παίρνει εκδίκηση ή αποδίδει δικαιοσύνη. Ένα θέμα που το μάνγκα το κληρονόμησε από τα θέατρα καμπούκι και νο. Αυτό το πνεύμα έρχεται μπροστά από το φακό, φανερώνεται, μπορεί να πληγωθεί, αλλά δρα έντονα, κατόπιν. Έρχεται στο προσκήνιο και η ζωή συνεχίζεται, μόνο που η δική του ποτέ δεν πλήττεται.

Μετά από πενήντα χρόνια με ασπρόμαυρες απεικονίσεις, περνάμε στο χρώμα, όπου το κόκκινο φαίνεται περισσότερο. Ο ήρωάς μας ήταν φυλακισμένος από τη Ριν, ένα προεφηβικό πνεύμα, του οποίου ο πατέρας σκοτώθηκε και η μητέρα του πιάστηκε και εκτελέστηκε από τον Ανότσου, ένα δάσκαλο πολεμικών τεχνών. Το ζητούμενο είναι αν ο Μάντζι θέλει να προστατέψει και να πιάσει αυτό το δαιμονικό άνθρωπο. Η απάντηση είναι θετική και έτσι δημιουργείται ένα πεδίο δράσης, όπου οι φάρσες είναι εδώ και εκεί, το χιούμορ υπάρχει σε ικανοποιητικές δόσεις, θεραπεύει, διώχνει το κακό. Ξέρουμε αυτές τις συμπλοκές, μας αρέσουν οι χορευτικές κινήσεις, ο χαμός, το αναπάντεχο, κάτι που αφήνει χώρο στην εξέλιξη της αφήγησης.

Ο δαίμονας εδώ έχει τη ρίζα του στον Ανότσου και στη σχολή του, εκεί όπου οι πολεμικές τέχνες είναι ένας τρόπος ζωής. Μάχονται με οποιοδήποτε τρόπο, αμύνονται από τους εχθρούς τους. Οι γονείς της Ριν είχαν μία σχολή που αναφερόταν σε ένα ειδικό, τοπικό στιλ. Αντίθετα με τις ταινίες όπου φαίνεται η φιλοσοφία αυτών των πολεμικών τεχνών, σε αυτή δεν υπάρχουν πολλές οπτικές εξηγήσεις αυτών των φιλοσοφικών διαφοροποιήσεων. Υπάρχουν τα υπέροχα κοστούμια, όπου το άσπρο κυριαρχεί, κάτι που φαίνεται ότι αρέσει στο Miike.

Η ταινία μπορούμε να πούμε ότι απαρτίζεται από μία σειρά από επεισόδια κόμικ, των οποίων ο σούπερ ήρωας μπορεί να έχει βγει από ένα στούντιο του Χόλιγουντ. Ο συνδυασμός είναι τέλειο, η δύναμη του Μάντζι με την ηλικία της Ριν. Ο Ανότσου δε σταματά να στέλνει μαθητές του να σταματήσουν το Μάντζι, οι διάλογοι είναι κωμικοί, αλλά ποτέ δε γίνονται γελοίοι. Το πολύ χιούμορ βρίσκεται στις σκηνές έντονης συμπλοκής, όταν τα σπαθιά διασταυρώνονται, χορευτικές κινήσεις, παράξενα σχήματα, αλυσίδες, διάφορα άλλα αξεσουάρ που δίνουν μία κωμική χροιά στη μάχη. Αυτός είναι ο χώρος που τα αντανακλαστικά πρωταγωνιστούν, τα όπλα και τα κοστούμια δίνουν μία άλλη ατμόσφαιρα, ο θυμός και η ένταση παντρεύονται για να δημιουργήσουν ένα θέαμα.

Η ταινία επαναλαμβάνεται, ίσως γιατί ο σκηνοθέτης συνθέτει ουσιαστικά την ταινία στο μοντάζ. Ίσως επειδή βασίζεται στον κεντρικό ήρωα και χτίζεται γύρω από αυτόν. Παρόλα αυτά, η ταινία μοιάζει πολύ με αυτά τα έργα του στιλ σαμουράι.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα)

Ακόμη και η χορογραφία των μαχών έχει ιδιαίτερο στιλ, εν μέρει αποστασιοποιημένο, ενώ οι βγαλμένοι από ασιατικό παραμύθι διάλογοι εμπεριέχουν μια φιλοσοφική βαρύτητα που κάνει τους αρχετυπικούς χαρακτήρες πιο γήινους, πιο ευάλωτους και τελικά πολύ πιο ανθρώπινους από τους μονοδιάστατους καλούς ή κακούς που κυριαρχούν στο είδος. ­Είδος το οποίο φημίζεται για την ακατάπαυστη δράση και τις θεαματικές μονομαχίες του, οι οποίες εδώ ξεπερνούν κάθε αιματοβαμμένο προηγούμενο… Περισσότερα

Κριτική Τάσος Μελεμενίδης (Lifo)

Το υπερστυλιζάρισμα, πάντως, δύσκολα θα ενοχλήσει και τους υπόλοιπους, σε αντίθεση με το επαναληπτικό στοιχείο των σκηνοθετικών του τρικ που μετατρέπεται σε αφηγηματικό, συμβάλλοντας στη «βαριά» διάρκεια της ταινίας, μέρος και αυτό μιας ηθελημένης υπερβολής… Περισσότερα

Κριτική Τατιάνα Καποδίστρια (tospirto.net)

Με συμμάχους την λαμπρή φωτογραφία του Νομπουγιάσου Κίτα, την υποβλητική μουσική του Κότζι Έντο, και το υποδειγματικό μοντάζ του Κέντζι Γιαμασίτα, ο Μίικε εμπλουτίζει το αιματοβαμμένο ιαπωνικό είδος εισάγοντας νέα απίθανα όπλα, ακόμη πιο ωμούς σκοτωμούς και υπέροχα χορογραφημένες μονομαχίες μεταξύ υπέροχα ντυμένων μυθικών πολεμιστών. Βέβαια, η πλούσια «φιλοσοφία» πίσω από τους χάρτινους ήρωες του Σαμούρα δεν πολυαναπτύσσεται στην ταινία, αλλά οι φαν του εν λόγω κινηματογραφικού είδους δεν θα χαλαστούν, εικάζω… Περισσότερα

Κριτική Τάσος Χατζηευφραιμίδης (flix.gr)

Tο ίδιο ανελέητη, όμως, είναι και η ταινία του, αμετροεπής στα 140 λεπτά της και σχιζοφρενική, με την παντελή έλλειψη του μέτρου και την επαναληπτικότητα να υποβαθμίζουν το τελικό αποτέλεσμα, αλλά, από την άλλη πλευρά, μια μοναδική αίσθηση ανόθευτου fun και φυσικά την sui generis σκηνοθετική βιρτουοζιτέ του σκηνοθέτη να υπενθυμίζουν γιατί κατέχει τόσο ξεχωριστή θέση στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα… Περισσότερα

Κριτική Γιώργος Νυκταράκης (filmboy.gr)

Σεναριακά πάντως κάνει μια προσπάθεια να αξιοποιήσει τον ήρωα του πέρα από τις σκηνές δράσης, ανάλογα και με τους διαφορετικούς αντιπάλους που αντιμετωπίζει, ώστε να βλέπουμε κάθε φορά κάτι παραπάνω από τον χαρακτήρα του. Βασικός άξονας πάντα είναι οι τύψεις που κουβαλάει και ο πόνος που τον ακολουθεί από το παρελθόν, και όντας σχεδόν καταδικασμένος θα λέγαμε στην αθανασία, ψάχνει να βρει τη λύτρωση… Περισσότερα

Κριτική Άκης Καπράνος (Τα Νέα)

Πλάνα μεγάλης εικαστικής ομορφιάς εναλλάσσονται με φλασιές σκληρής βίας και βαθιάς τραγικότητας. Αυτή η περιγραφή νομίζω, για κάποιους, είναι ήδη αρκετή… Περισσότερα

Κριτική Αντώνης Γκούμας (cineepivates.gr)

Ο κεντρικός χαρακτήρας έχει την πλάκα του, θυμίζει ελαφρά τον Κάπτεν Σπάροου του Τζόνι Ντεπ στους Πειρατές της Καραϊβικής, που όμως δε βγαίνει αυτό όσο θα μπορούσε προς τα έξω. Ήθελε σίγουρα λίγο περισσότερο χιούμορ ή αν θέλετε «καφρίλα». Λείπει αυτό το κάτι, το τραβηγμένο ή το διαφορετικό που θα έδινε φρεσκάδα και ανανέωση στο είδος… Περισσότερα

Κριτική Βαρβάρα Κοντονή (freecinema.gr)

«Η Λεπίδα του Αθάνατου» λειτουργεί καλύτερα ως υβρίδιο δυο εκ των δημοφιλέστερων ειδών ιαπωνικού σινεμά, αυτό του chambara (ταινίες εποχής με samurai και σπαθιά) και αυτό του jidaigeki (δράμα περιόδου), παρά ως καθαρόαιμο φιλμ του Μίικε, δικαιολογημένα ίσως εξαιτίας του προϋπάρχοντος υλικού, που κάπου μοιάζει να περιορίζει την σκηνοθετική αγριάδα του master της βίας για χάρη μιας πιο «δυτικά» στρωτής αφήγησης… Περισσότερα

Η ΛΕΠΙΔΑ ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΤΟΥ

(BLADE OF THE IMMORTAL)

(MUGEN NO JUNIN)

Σκηνοθεσία: Takashi Miike

Σενάριο: Tetsuya Oishi, Hiroaki Samura (μάνγκα)

Φωτογραφία: Nobuyasu Kita

Μοντάζ: Kenji Yamashita

Μουσική: Kôji Endô

Παραγωγοί: Shigeji Maeda, Misako Saka, Jeremy Thomas

Παίζουν: Takuya Kimura (Μάντζι), Hana Sugisaki (Ριν/Μάτσι), Sôta Fukushi (Ανότσου), Hayato Ichihara (Σίρα), Erika Toda (Μάκι), Kazuki Kitamura (Σαμπάτο), Chiaki Kuriyama (Χιακουρίν), Shinnosuke Mitsushima (Τάιτο), Yôko Yamamoto (Γιαομπικούνι)

Χώρα παραγωγής: Ιαπωνία, Αγγλία

Έτος παραγωγής: 2017

Γλώσσα: ιαπωνικά

Διάρκεια: 140΄

Είδος: περιπέτεια, δράση

Ημερομηνία εξόδου: 5/10/2017

Εταιρεία διανομής: Odeon.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

• Κριτικές ταινιών