ΜΗΤΕΡΑ!

Οκτ 22, 2017 Κινηματογράφος 0

MOTHER!

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 19/10/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου που παρατίθενται μετά από αυτό το κείμενο.

ΣΥΝΟΨΗ

Ένα ζευγάρι ζει ήρεμα στο μεγάλο και επιβλητικό σπίτι τους, σχετικά μακριά από την πόλη. Αυτή η ηρεμία θα σπάσει όταν ένας απρόσκλητος επισκέπτης θα εισβάλλει στην οικογενειακή τους εστία, θα δοκιμαστεί, τότε, η σχέση τους.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Το ζευγάρι ζούσε σε ένα μεγάλο, παλιό, βικτωριανό σπίτι, στο μέσο ενός λιβαδιού που είναι γεμάτο δέντρα. Οι εργασίες για τη βελτίωση του σπιτιού, οι μικροδουλειές πέφτουν στη νεαρή σύζυγο. Ο άντρας της, ο οποίος έμενε στο σπίτι περισσότερο παρά αυτή, ήταν αφοσιωμένος στη δουλειά του. Είναι ποιητής και το βάσανο της δημιουργίας τον αποσπά από τις ανάγκες του, μερικές φορές η ερμηνεία του εαυτού του τον οδηγεί στο να ξεχάσει την παρουσία της. Είναι βουτηγμένοι στην ανωνυμία.

Η σύζυγος περπατά με τη νυχτικιά της, μόνη και μπερδεμένη, ειδικά όταν ο άντρας της φέρνει καλεσμένους στο σπίτι τότε έχει τη μεγαλύτερη αναστάτωση. Ποτέ δεν έπαιρνε μία σαφή απάντηση για αυτούς τους ανθρώπους, μπορεί να είναι κάποιοι φανατικοί της ποιητικής δημιουργίας του, για κάποιο χρονικό διάστημα η αμηχανία της μεταβιβάζεται στους άλλους. Αλλά, τουλάχιστον, έτσι μπορούμε να αναλύσουμε όλα αυτά τα στοιχεία που είναι διαθέσιμα και μας δείχνουν ποιος είναι ποιος, συμπεριλαμβανομένου του ποιητή και της γυναίκας του. Αν δεν καταφέρνουμε ακριβώς να βρούμε αυτά τα σημεία, τουλάχιστον μπορούμε να κάνουμε μία προσέγγιση. Αυτή η ταινία που είναι σκηνοθετημένη και γραμμένη από τον Darren Aronofsky μπαίνει στο πεδίο του ψυχολογικού θρίλερ, αφιερώνει αρκετό χρόνο για να μιλήσει για τον προσωπικό χώρο των χαρακτήρων, μπορεί να μιλήσει αλληγορικά.

Ανάμεσα στον πρώτο βίαιο θάνατο και το επεισόδιο στην κουζίνα, τότε συνειδητοποιείς ότι κάτι άλλο γίνεται. Ως γνωστό αυτός ο σκηνοθέτης έχει τη συνήθεια να δομεί ερμηνευτικά την αφήγησή του, εξιστορώντας τι γίνεται χωρίς να αναφέρει τι έχει γίνει. Το σασπένς που υπάρχει σε αυτή την ταινία είναι όμορφο, μπορεί να είναι έντονο και διαλυτικό, γίνεται όμως για να δουλευτεί και να αποδοθεί η κεντρική ιδέα. Που πηγαίνει όμως η ταινία; Η απάντηση είναι ότι ακολουθείτε η διαδρομή από τη γέννηση στην ανάσταση και το αντίστροφο. Το σπίτι συμβολίζει τον παράδεισο, σχεδόν από την αρχή της ταινίας. Έτσι καταλήγουμε στην Αποκάλυψη.

Οι επιρροές του, σε αυτή την ταινία, είναι εμφανείς. Ο Roman Polanski, ο Stanley Kubrick, ο Gaspar Noe, αλλά θα δούμε μέσα στοιχεία από τη λογοτεχνία και τη ζωγραφική. Ο ίδιος όπως και ο διευθυντής φωτογραφίας μελέτησαν το φως και τις σκιές, ειδικά στην τέχνη της Αναγέννησης. Θα δούμε στα καρέ της τις γραμμές μιας Παναγίας και τις πινελιές του Ελ Γκρέκο. Η ατμόσφαιρα θα μας θυμίσει τον Ιερώνυμο Μπος, στα έργα του που έχουν να κάνουν  με την Κρίση.

Πηγαίνοντας στους ηθοποιούς θα δούμε κάποιους συμβολισμούς για να αποδοθεί η έννοια της ανθρώπινης πραγματικότητας, η σάρκα, το αίμα και το συναίσθημα. Στον Bardem μπορούμε να δούμε την αφαίρεση και τη σπουδαιότητα της τρυφερότητας. Ο αινιγματικός του χαρακτήρας σε αυτή την ταινία του επιτρέπει να αποδώσει την ηρεμία, να είναι χαρισματικός και να εξαφανισθεί. Ο Harris και ειδικά η Pfeiffer αναδεικνύονται έντονα και συγχρόνως παίζουν με χαμηλό τόνο, κάτι που κάνει κρότο όταν πλέον δεν υπάρχουν. Η Lawrence έχει ειδικό βάρος, είναι παθητική, αντιδραστική πρωταγωνίστρια, κρυπτογραφική και, με τη στενή έννοια του όρου, μία εικόνα. Η φιγούρα της αντιπροσωπεύει όλες τις γυναίκες, πηγαίνει όμως παραπέρα, πέρα από την ανθρώπινη υπόσταση, σε μία οντότητα που εκπέμπει έντονο συναίσθημα.

Αυτό που έχουμε, σα φιλμικό προϊόν, είναι η υπερβολική αίσθηση και η έντονη διανοητική ενέργεια. Ο Aronofsky είναι βιρτουόζος της αίσθησης και του χρόνου, ένας καλός μελετητής της φόρμας και αξιόπιστος εικονογράφος. Αλλά όσο άγριες και προκλητικές είναι οι εικόνες του κάτι λείπει, το στοιχείο του παράξενου, της δυσκολίας, της έμπνευσης που πάει πέρα από την εξυπνάδα. Σε αυτή την ταινία έχει δημιουργήσει έναν κωμικό τρόμο. Δωρίζει στον κινηματογράφο την κλιμάκωση, ειδικά στο δεύτερο μισό που η δράση γίνεται πιο έντονη, το ρυθμό που αρθρώνει το λόγο του.

Θα ήθελε να ήταν ένας Kubrick, αλλά ίσως του αρκεί να είναι ένας Blake Edwards. Όταν στον κινηματογράφο έχουμε το συμβίωση του λεκτικού και του ψυχικού χαρακτήρα, τότε πολλές φορές όλα χάνονται, όμως στον Aronofsky όλα γίνονται με σοφό μέτρο, κρατώντας την ισορροπία και επιτρέποντας την υπέρβαση.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα)

Με μια επιθετική σκηνοθετική βιρτουοζιτέ κι ένα σενάριο το οποίο φορτώνει διαρκώς αλληγορικές υπερβολές, προσπαθεί απεγνωσμένα να εντυπωσιάσει, σχολιάζοντας ταυτόχρονα κάθε πιθανή φιλοσοφική ιδέα από… καταβολής κόσμου. Πομπώδης και αμετροεπής, από ένα σημείο και μετά παραδίνεται ολοκληρωτικά στο γκροτέσκο, όμως συνεχίζει με σπασμένα τα φρένα μέχρι το ανυπόφορο, κάνοντας το «Ρέκβιεμ για Ένα Όνειρο» να μοιάζει μπροστά του με ταινία του Μάικ Λι.. Περισσότερα

Κριτική Γιάννης Ζουμπουλάκης (Το Βήμα)

Ταινία τρομερής έντασης, βαριάς ατμόσφαιρας, δυσάρεστων σκηνών (υπάρχει και το στοιχείο της ανθρωποφαγίας), η παρακολούθησή του «Mother!» σε κάνει να αισθάνεσαι – τουλάχιστον – άβολα και αμήχανα. Ομως ο Αρονόφσκι δεν σου επιτρέπει ποτέ να στρέψεις αλλού τη ματιά σου και αυτό αποδεικνύει (για ακόμη μία φορά) το πόσο υποβλητικός σκηνοθέτης είναι… Περισσότερα

Κριτική Γιώργος Καραλιάς (filmakias.gr)

Οι προθέσεις του ήταν καλές, αλλά η εκτέλεση ήταν πολύ χοντροκομμένη, οι αλληγορίες πολύ προφανείς. Οι εικόνες είναι όμορφες, η ταινία είναι βαθιά προσωπική από έναν αναπολογητικό σκηνοθέτη, αλλά μέχρι εκεί. Αν αυτή ήταν η ιστορία που ήθελε να πει, τότε απέτυχε παταγωδώς… Περισσότερα

Κριτική Κωστής Μπίτσιος (apotis4stis5.com)

Στο σκοτεινό σύνολο ανθρώπινων ψυχών και στο δυσοίωνο περιβάλλον ο Aronofsky ρίχνει φως μόνο όταν κινηματογραφεί τον έρωτα, την γέννηση και τον θάνατο. Μόνο τότε οι άνθρωποι λάμπουν. Για τον δημιουργό της ταινίας μόλις εκλείψει η Μούσα του Ποιητή, έρχεται ο Πόλεμος. Κατά τον σκηνοθέτη ο Δημιουργός μπορεί και να μην εποίησεν τα πάντα εν σοφία. Ο σεναριογράφος πιστεύει πως μόλις φύγει η έμπνευση ή εξαφανιστεί η Αγάπη, ακολουθεί το τέλος του κόσμου. Για αυτό το τέλος τραγουδά στο φινάλε του φιλμ η Patti Smith… Περισσότερα

Κριτική Νικόλ Φιλιπποπούλου (filmboy.gr)

Επειδή, όμως, το σινεμά ήταν, είναι και θα είναι, κατά κύριο λόγο, συναισθήματα και βιώματα, ίσως, στο τέλος της ημέρας, η συζήτηση για τη «Μητέρα!» του Aronofsky να είναι εκείνη που θα ανακαλέσουν δυο φίλοι του μέλλοντος, πίνοντας κρασί σε μια κινηματογραφική λέσχη, πριν την έναρξη της νυχτερινής τους προβολής, θυμώμενοι το πυρετώδες εκείνο βράδυ του 2017, που βγήκαν απ’ την αίθουσα λες και ξύπνησαν από έναν οπτικοακουστικό εφιάλτη… Περισσότερα

Κριτική moviesltd.gr

Ξεκάθαρα ωσάν ο Εξολοθρευτής Άγγελος του Μπουνιουέλ, με τα τελευταία 30’ να βάζουν το θαυμαστικό, θριαμβευτικά, σπαραχτικά, αγγίζοντας το γελοίο και το αυτοακυρωτικό μαζί σε ένα άναρχο, βιβλικό, βαθιά οικολογικό, πικρά φεμινιστικό φλεγόμενο άρμα που σαμποτάρει την όποια λογική αποδόμησης ενός κάθιδρου ονείρου που συνεγράφη εντός 5 ημερών και τιτλοφορήθηκε αρχικά Day 6. Η Lawrence θα αδικηθεί βραβευτικά για μια ερμηνεία – αυτοθυσία, συνεπικουρούμενη από τη μεφιστοφελική νωχέλεια του Bardem και τους κόντρα ρόλους των Harris -Pfeiffer… Περισσότερα

Κριτική Γιώργος Κρασσακόπουλος (flix.gr)

Εν τούτοις και παρά αυτό το εξαιρετικά ουσιώδες (σχεδόν αξεπέραστο) πρόβλημα, το «mother!» είναι μια ταινία που μπορείς να απολαύσεις αν αφήσεις στην άκρη κάθε προσπάθεια να αναλύσεις τις ατάκτως εριμμένες ιδέες του για την αδιέξοδη φύση των σχέσεων, την εμμονική ανάγκη για δημιουργία, το φλερτ μας με την αυτοκαταστροφή και το κακό που ο άνθρωπος εμπεριέχει. Εκτός κι αν είσαι η Τζένιφερ Λόρενς βεβαίως –η οποία μάλλον θα έπρεπε να σκεφτεί δυο φορές την σχέση της με τον Αρονόφσκι μετά από αυτό το φιλμ- αλλά όλοι οι υπόλοιποι μπορεί να είστε ήσυχοι… Περισσότερα

Κριτική Δημήτρης Κωστάρας (artic.gr)

Από τον επιτυχημένο και βραβευμένο σκηνοθέτη Ντάρεν Αρονόφσκι, έρχεται η πιο αμφιλεγόμενη ίσως ταινία της χρονιάς. Η ταινία «Μητέρα», ήδη από το trailer, παρουσιάζει στοιχεία της κινηματογραφικής του ματιάς, που εμπεριέχονται σε προηγούμενες παραγωγές. Οι σχέσεις των πρωταγωνιστών κινούνται στα όρια, τα οποία τοποθετούνται και αναιρούνται από τους ίδιους. Παράλληλα ένα cast σπουδαίων ηθοποιών εμψυχώνουν τους κινηματογραφικούς χαρακτήρες. Εκτός των δύο πρωταγωνιστών, οι Εντ Χάρις (Ed Harris) και Μισέλ Φάιφερ (Michelle Pfeiffer) συμπληρώνουν μοναδικά την παραγωγή… Περισσότερα

Κριτική Ηλίας Φραγκούλης (freecinema.gr)

Ο Αρονόφσκι, άλλωστε, τούτη τη φορά… «τον τελειώνει». Και για τα end credits σοφά έχει επιλέξει το «The End of the World», την επιτυχία της Σκίτερ Ντέιβις από το 1962. «How life goes on the way it does», διερωτάται σε μια νέα διασκευή του τραγουδιού η Πάτι Σμιθ, αφήνοντάς σε στο κενό για να διαλογιστείς στον χρόνο που (μας) μένει… Περισσότερα

Κριτική Γιώτα Τσιορβά (cinepivates.gr)

Αν κάτι δεν είναι το Μητέρα! αυτό είναι θρίλερ με την έννοια των multiplex που θέλουν το αίμα να στάζει στην οθόνη. Το Μητέρα! είναι μια κλειστοφοβική φρίκη που θα προσληφθεί με διαφορετικές οπτικές από τους θεατές. Κάθε σημείο της ταινίας εμπεριέχει ερμηνεία η οποία θα πρέπει να ανακαλυφθεί από τον θεατή ώστε να μπορέσει να κατανοήσει το περιεχόμενο. Δεν είναι μια εύκολη αλληγορία, όπου μπορείς να την χωνέψεις είτε όπως είναι είτε αν έχεις όρεξη να ψάξεις την δεύτερη ανάγνωση. Στο Μητέρα! αν μείνεις σ’ αυτό που παίζει στην οθόνη δεν θα έχεις δει τίποτα παρά έναν αχταρμά από αλλόφρονες ήρωες και ασυνάρτητη σκηνοθεσία. Γι’ αυτό το έργο πρέπει να προσπαθήσεις παραπάνω, αν δεν έχεις την διάθεση τότε δεν αξίζει τον χρόνο σου… Περισσότερα

Κριτική tospirto.net

Μην με διαβάσετε λάθος –όσο κι αν κάτι τέτοιο είναι ευκολάκι με τούτη την ταινία. Κάτι θέλει να πει ο ποιητής. Αλλά παίρνει τον εαυτό του και αυτό που θέλει να μας πει τόσο σοβαρά, φορτώνοντας το όλον με ένα κάρο αναφορές (από την κουλτούρα των σελέμπριτ,ι και την μάχη των φύλων, έως την… Βίβλο), που στο τέλος θέλεις και συ να τα βροντήξεις και να λακίσεις σαν την Μητέρα! Α, και μέσα σ’ όλα, βρήκα για πρώτη φορά θολή την ερμηνεία της Λόρενς. Μητέρα;.. Περισσότερα

Κριτική Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος (Lifo)

Η ταινία θέλει να πει πολλά, όλα αυτά που προανέφερα, ενδεχομένως κι άλλα, με μεικτή κινηματογραφική προσέγγιση, που αν πρέπει να περιγράψω με άλλες ταινίες, βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο What lies beneath του Ζεμέκις και το Jacob’s Ladder (Ξύπνημα στον εφιάλτη) του Λάιν. Η μετάβαση φαντάζει άτσαλη, αλλά πιστεύω πως ο Αρονόφσκι το κάνει επίτηδες για να αιφνιδιάσει, να εκνευρίσει, να ενοχλήσει, εν πάση περιπτώσει να υπερτονίσει το υπερβατικό του point. Νομίζω πως τη Μητέρα! θα την απορρίψουν πανηγυρικά όσοι θα προτιμούσαν να περιοριστεί ο σκηνοθέτης αποκλειστικά και αυστηρά στο genre. Δεν θα ήταν καθόλου κακή αυτή η υπόθεση, αλλά κι έτσι, η ολομέτωπη αυτή εμπειρία αξίζει την προσοχή, παρά την περίσσια επιθετικότητα στην εκτέλεση… Περισσότερα

Κριτική Στράτος Κερσανίδης (kersanidis.wordpress.com)

Ο Αρονόφσκι επιστρέφει με ένα κλειστοφοβικό θρίλερ, το οποίο με τις σουρεαλιστικές πινελιές, μοιάζει με φάρσα. Όλα τα μπλέκει ο σκηνοθέτης, ξεκινώντας από βιβλικές αναφορές, σχολιάζοντας τον υλισμό του σύγχρονου ανθρώπου, εστιάζει στις ανθρώπινες σχέσεις και καταλήγει –εάν καταλήγει- σε ένα εύρος εξηγήσεων και προσεγγίσεων… Περισσότερα

ΜΗΤΕΡΑ!

(MOTHER!)

Σκηνοθεσία: Darren Aronofsky

Σενάριο: Darren Aronofsky

Φωτογραφία: Matthew Libatique

Μοντάζ: Andrew Weisblum

Παραγωγοί: Darren Aronofsky, Scott Franklin, Ari Handel

Παίζουν: Jennifer Lawrence (μητέρα), Javier Bardem (αυτός), Ed Harris (άντρας), Michelle Pfeiffer (γυναίκα), Brian Gleeson (νεαρός αδελφός), Domhnall Gleeson (μεγαλύτερος γιος), Jovan Adepo (οινοχόος), Amanda Chiu (νεαρή κοπέλα)

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ

Έτος παραγωγής: 2017

Γλώσσα: αγγλικά

Διάρκεια: 121΄

Είδος: μυστήριο, τρόμος, δράμα

Ημερομηνία εξόδου: 19/10/2017

Εταιρεία διανομής: UIP.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

• Κριτικές ταινιών