filmandtheater LINES - filmandtheater

LINES

Νοέ 18, 2017 Κινηματογράφος 0

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 16/11/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου που παρατίθενται μετά από αυτό το κείμενο.

ΣΥΝΟΨΗ

Η Ελλάδα σήμερα. Μία κοινωνία σε κατάρρευση. Επτά διαφορετικοί άνθρωποι που φτάνουν στα όριά τους, καταρρέουν μαζί της. Αν και υπάρχουν ανάμεσά τους εμφανείς συγγενικές, φιλικές, αλλά και τυχαίες συνδέσεις, πιο πολύ τους ενώνει όλους η ίδια πράξη: ένα τηλεφώνημα σε ένα κέντρο ψυχολογικής υποστήριξης, στη «Γραμμή Ζωής». Εκεί ψάχνουν το όριο της ζωής και του θανάτου, το όριο της επικοινωνίας και της ελπίδας.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Μετά τις ταινίες του «Το χρήμα, μία μυθολογία του σκότους» (1998), «Guilt» (2009) και «10^η μέρα» (2012), ο Βασίλης Μαζωμένος φέρνει την ταινία του «Lines» (2016) που συνεχίζει την ίδια θεματική της «10^ης μέρας», κατά κάποιο τρόπο, προεκτείνει την συλλογιστική του «Χρήματος», αναφέρεται στην Ελλάδα της κρίσης που τη βλέπει από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Η αισθητική του Μαζωμένου δεν έχει αλλάξει. Το εικαστικό ψάχνει να βρει τη νοηματοδότηση, η μορφή θα προσπαθήσει να ταιριάξει με το νόημα.

Τα αποσπάσματα της ταινίας είναι σα μικρές αυτόνομες ταινίες μικρού μήκους που δε συνδέονται σε τέτοιο βαθμό μεταξύ τους έτσι ώστε να δώσουν μία ενιαία μορφή αφήγησης. Ο αφηγηματικός άξονας είναι η Ελλάδα της κρίσης, αλλά αυτός δε φτάνει για να μας προσφέρει το πλήρες νόημα και την αίσθηση των θεμάτων. Δεν μπορεί να δομήσει χαρακτήρες γιατί οι γραμμές που θα συνέδεαν αυτούς μεταξύ τους απλά δεν υπάρχουν. Ο θεατής, στην προσπάθειά του να αναγνώσει το φιλμικό κείμενο, χάνεται σε ένα αφηγηματικό χάος, ενώ δεν του δίνεται καμία ευκαιρία, ένα βοήθημα για να φτιάξει αυτό το παζλ που η ταινία του υπόσχεται.

Το εικαστικό αποτέλεσμα είναι καλό. Ευχαριστεί το μάτι του θεατή. Τα κάδρα είναι ισορροπημένα, οι αντιθέσεις άσπρου και μαύρου λειτουργούν για να δίνουν οπτικό ρυθμό. Όσον αφορά στο ρυθμό μέσα στη σεκάνς, αυτός είναι αργός, προφανώς για να μπορέσει να δομήσει τους χαρακτήρες. Όντως αυτό το καταφέρνει μέσα σε κάθε απόσπασμα, όμως επειδή δεν υπάρχουν αυτές οι συνδέσεις, ανάμεσα στα αφηγηματικά αποσπάσματα, τελικά αυτός ο ρυθμός είναι αδικαιολόγητα αργός, αν εκτιμήσουμε την ταινία συνολικά. Οι υποκριτικές είναι αξιόλογες, κάπως στυλιζαρισμένες, μας δείχνουν ότι ο σκηνοθέτης θέλει να ακολουθήσει το δρόμο του εξπρεσιονισμού.

Η προσπάθεια του Βασίλη Μαζωμένου έχει τα στοιχεία των ταινιών του Κώστα Σφήκα, ο οποίος ήταν ο δάσκαλός του, αλλά δεν ακολουθεί τη διαδρομή του Σφήκα όσον αφορά στη σύνδεση της μορφής με το νόημα. Θα πρέπει να κάνει περισσότερη δουλειά σε αυτό τον τομέα και, ελπίζουμε το επόμενο έργο του, με αυτή τη λογική να είναι ολοκληρωμένο, να μπορεί να σταθεί δίπλα σε μεγάλες ταινίες του γερμανικού εξπρεσιονισμού ή σε αυτές του Dreyer. Αλλά για να γίνει αυτό έχει ακόμα δρόμο. Αυτό που λείπει είναι η τοποθέτηση αφηγηματικών στοιχείων που θα συνδεθούν μεταξύ τους, στα διαφορετικά αφηγηματικά μέρη, έτσι ώστε η ταινία να είναι ένας ενιαίος οργανισμός, χωρίς να κάνει προφανείς αυτές τις συνδέσεις.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα)

Η σημειολογία του κάδρου είναι προσεγμένη στη λεπτομέρειά της, οι χώροι διαθέτουν δραματική σημασία, αλλά οι μικρού μήκους ιστορίες είναι εντελώς άνισες μεταξύ τους, αναγκασμένες λόγω του μεγέθους τους να αναπτυχθούν σχηματικά. Ακόμη και η ιδέα του τηλεφωνητή σε γραμμή βοήθειας, που προσπαθεί να δώσει κουράγιο στους ήρωες, δεν λειτουργεί πειστικά ως δραματουργικός συνδετικός κρίκος των επιμέρους ιστοριών, οι οποίες επιχειρούν φιλότιμα μα διδακτικά να προσωποποιήσουν αριθμούς και στατιστικές… Περισσότερα

Κριτική Τάσος Μελεμενίδης (Lifo)

Παρά τους πομπώδεις διαλόγους και το σκοτεινό περιβάλλον μιας πόλης όπου βασιλεύει η νύχτα, επιλογές που περισσότερο εκβιάζουν συναισθήματα και λειτουργούν διδακτικά, μια σειρά από διάσπαρτες ποιητικές εικόνες που συνοδεύουν τις περισσότερες ιστορίες μαρτυρεί την πηγαία ανησυχία πίσω από αυτό το εγχείρημα, ως ένα ίχνος ελπίδας σε μια δυσάρεστη κατάσταση που θα συνεχίζεται άγνωστο μέχρι πότε. Περισσότερα

Κριτική Βικτώρια Μιχαήλ (freecinema,gr)

Κάποια από τα μινιμαλιστικά baroque εικαστικά περιβάλλοντα, τα ατμοσφαιρικά θέματα των DNA και η πρέπουσα υπηρέτηση από τους φωτισμούς και την κάμερα του Γιώργου Παπανδρικόπουλου του μερικά εκτελεσμένου εμφανούς πλανοθετικού σχεδίου τού Μαζωμένου (να φυλακίσει τη δράση, τα πρόσωπα κι εμάς σε μονοπλάνα) έχουν συνδράμει ξεχωριστές στιγμές. Ρολιστών (ο Νούσιας, ο Πάνου – κυρίως χάρη στα μέσα και το ένστικτό τους), του χρωστήρα (μια περιφρακτική παράκρουση α λα Τζον «Τα Σταφύλια της Οργής» Φορντ) ή της πένας (ένα twist αρσενικής «Βιριδιάνας» στο… κανιβαλιστικότερο). Αλλά, μπλέξαν (απλοϊκά) οι γραμμές μας, κι είναι (ακόμα…) κι ISDN. Πάλι τοπική χρέωση κι αναπάντητη; Δε λέει… Περισσότερα

Κριτική Αντώνης Γκούμας (cinepivates.gr)

Η ταινία θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποτελείται από μικρά σκετς, στην προσπάθεια των δημιουργών να καλύψουν όλη την γκάμα της σημερινής Ελλάδας, τον άστεγο, τον μικρομεσαίο, τον αγρότη, τον αστυνομικό, το στέλεχος, τον διευθυντή, τον πολιτικό, προσπαθώντας να δείξουν ότι όλοι ασφυκτιούν, ο καθένας με το δικό του τρόπο. Ίσως εκεί γίνεται μια άτυπη εξίσωση όλων, στην υπερβολή της φυσικά, που ίσως ενοχλήσει κάποιους καθώς χάνει σε ρεαλισμό και δείχνει τη πρόθεση της ταινίας να προκαλέσει, όπως φαίνεται και στον τρόπο που χειρίζεται και παρουσιάζει κάποιες ερωτικές σκηνές. Ανεξαρτήτως αν συμφωνεί κανείς με τον τρόπο παρουσίασης ή όχι, δε μπορεί να μην αναγνωρίσει στο δημιουργό ότι πλησιάζει με την ίδια τρυφερότητα όλους τους χαρακτήρες του, ενώ επιλέγει να κλείσει με ένα ιδιαίτερο τρόπο, που δίνει έδαφος για πολύ συζήτηση… (Διαβάστε επίσης τη συνέντευξη του σκηνοθέτη) Περισσότερα

Κριτική Στράτος Κερσανίδης (left.gr)

Συγκλονιστικό φινάλε που θυμίζει έντονα τη πρόσφατη Ιστορία. Λέει: «γαμώ τη Βουλή και το Σύνταγμα. Εμείς είμαστε ελέφαντες και η Ελλάδα είναι ψύλλος. Αν ο ψύλλος συνεχίσει να ενοχλεί τον ελέφαντα, τότε εκείνος θα τον λιώσει με την προβοσκίδα του». Και λίγο μετά: «αν ο πρόεδρός σας συνεχίσει τις μαλακίες για τη Βουλή, τη Δημοκρατία και το Σύνταγμα, ίσως αυτά να μη διαρκέσουν και πολύ». Η ταινία του Μαζωμένου κατορθώνει να παρουσιάσει την κρίση με μια ποιητική διάσταση. Είναι ένα απελπισμένο κινηματογραφικό ποίημα, μοιάζει με την ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη… Περισσότερα