Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ

Δεκ 03, 2017 Κινηματογράφος 0

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 30/11/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου που παρατίθενται μετά από αυτό το κείμενο.

ΣΥΝΟΨΗ

Η Σοφία κατάγεται από τη Ρωσία και έχει έλθει στην Ελλάδα όπου παντρεύτηκε έναν Έλληνα μεγαλύτερης ηλικίας από αυτήν. Ο γιος της θα έρθει στην Ελλάδα, όταν διεξάγονται οι Ολυμπιακές Αγώνες. Αυτός θα περάσει την αλλαγή της ζωής του δύσκολα, παίρνοντας μαθήματα του πως θα διαχειριστεί τη ζωή του.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Η Ελίνα Ψύκου κάνει μία ταινία για τα προβλήματα της εφηβείας. Η μητέρα αγαπά το παιδί της, ο πατριός του, με τον τρόπο του, ενδιαφέρεται για αυτόν, κυρίως να το μεγαλώσει με σωστές αρχές. Εδώ αντιμάχονται δύο διαφορετικές κατευθύνσεις. Η πρώτη είναι η συντηρητική ματιά του πατριού που κουβαλά τις αξίες της εποχής του, τα «πρέπει» με τα οποία τον έχουν ποτίσει και έχει αυτός μεταφέρει στις τηλεοπτικές και εκπαιδευτικές εκπομπές του. Από την άλλη, η μητέρα βλέπει το παιδί σα μία αδιαμόρφωτη ψυχή που καλείται να βρει μόνη της το δρόμο από τις αντίπαλες αξίες, με τις οποίες παλεύει, Ρωσία, Ελλάδα, ξένη χώρα, πατριός, άλλη γλώσσα, απουσία των φίλων του.

Είναι λογικό το μικρό παιδί να έχει χαθεί  στην απροσδιοριστία. Ψάχνει μέσα από αυτές τις αντιξοότητες να βρει αυτά τα στοιχεία της ταυτότητάς του, τα οποία θα το βοηθήσουν να μεγαλώσει και να βρει τον εαυτό του. Απέναντί του έχει έναν άνθρωπο μεγάλης ηλικίας που έχει κολλήσει στις παλιές αξίες και μία μητέρα που είναι παθητική. Δουλεύει και θα πρέπει να προσέχει το παιδί της. Αυτό πολύ γρήγορα θα βρει παρέες, μόνο που αυτές δεν είναι οι πρέπουσες, σύμφωνα με τις αξίες του πατρίου του. Αυτός αδιαφορεί για αυτό και θέλει να δοκιμάσει τις δυνάμεις του. Μπλέκει και δημιουργεί πρόβλημα όταν ο πατριός του παθαίνει εγκεφαλικό και έχει ελεύθερο πεδίο.

Η ταινία μας μιλά για αυτό το πρόβλημα, δε δείχνει ένα δρόμο που θα μας οδηγούσε σε μία λύση. Βλέπει το πρόβλημα με τη γλυκιά και χιουμοριστική του πλευρά, αν και αυτό το χιούμορ δεν μπορεί παρά να είναι πικρό και μαύρο. Η σκηνοθεσία της είναι προσεγμένη, αποφεύγει τα λάθη που θα είχε μία κλασική αφήγηση. Δεν τολμά να κάνει κάτι που θα παραβεί το κλασικό, θα δείξει το τραγικό και θα το αποδομήσει για να προσφέρει κάτι το καινούργιο, αυτό που θα συνάδει με τη σύγχρονή μας ελληνική κοινωνία, με καμβά ένα πρόβλημα που είναι επίκαιρο σήμερα παρά τότε.

Θα περιμέναμε να μας δείξει το αδιέξοδο και, μέσα από αυτό, μία λύση που μπορεί να υπάρξει. Μπαίνοντας μέσα στο πρόβλημα, αναλύοντας τους χαρακτήρες, δείχνοντας τις αντιξοότητες, τις αντιθέσεις, αλλά και τις θέσεις που η ίδια κοινωνία προσφέρει σαν πολιτισμός, Ιστορία και φιλοσοφία. Αυτά δεν υπάρχουν. Θα πίστευε κανείς, βλέποντας την ταινία, ότι αυτή η κοινωνία είναι άγονη και αδιάφορη, σε όλο της το πλάτος και το μήκος. Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι έτσι. Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει αυτός ο διάλογος και η διαμάχη μεταξύ των αντίπαλων απόψεων είναι διφορούμενη. Η σκηνοθεσία δεν παίρνει θέση και είναι κρίμα.

Οι υποκριτικές δεν τολμούν να εκφράσουν το ανείπωτο, με εξαίρεση τη Σοφία και το γιο της. Όλοι οι υπόλοιποι καταναλώνονται στα τετριμμένα, σε μία διαχείριση του προβλήματος, όχι στην ανάδειξή του. Θα περιμέναμε από μία νέα γυναίκα, την Ελίνα Ψύκου να τολμήσει να φύγει και να σπάσει τις αλυσίδες του ελληνικού κινηματογράφου που δεν τολμά, στις περισσότερες περιπτώσεις, να σπάσει τους τοίχους, να δει το κοινωνικό πεδίο έτσι όπως είναι. Το μοντάζ είναι γραμμικό. Λείπουν οι αντιθέσεις και οι σοβαρές ανατροπές, οι πρώτες για να παράξουν ένα άλλο, υπονοούμενο, νόημα, οι δεύτερες για να κρατήσουν το ενδιαφέρον του θεατή ζωντανό. Δυστυχώς οι πολύ γνωστές στιγμές, των σκανδαλιών των παιδιών των μεταναστών, ρίχνουν την ταινία σε ένα συνηθισμένο τερέν από το οποίο δεν μπορεί πλέον να βγει.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα)

Αν και ο κ. Νίκος μοιάζει υπερβολικά γραφικός ως σύμβολο της σύγχρονης αντιδραστικής πατριδολατρίας, η σχέση του με τον λιγομίλητο Μίσα, τη στωική Σοφία και τα κάθε λογής παραμύθια είναι πολυδιάστατη και απρόβλεπτη. Η σκηνοθεσία αποδίδει λιτά την κλειστοφοβική αίσθηση, ο σχολιασμός της αόρατης βίας που κυοφορεί η οικογενειακή πραγματικότητα είναι εύστοχος, το σεναριακό στήσιμο της δραματικής κορύφωσης όμως είναι φανερά αδύναμο, αφήνοντας μια αμήχανη μεν, γλυκά αισιόδοξη δε τελική αίσθηση… Όλη η κριτική εδώ

Κριτική Πάνος Γκένας (cinemagazine.gr)

Με μία καταναγκαστική οικογενειακή συνθήκη που δεν τον αφορά, και χωρίς πηγαίο ενδιαφέρον να μάθει πράγματα για τη νέα πατρίδα που τον έχει προδικάσει ως ξένο, ο Μίσα αποφασίζει να βγει στον έξω κόσμο εν μέσω του Ολυμπιακού ονείρου. Εκεί το σενάριο ακολουθεί τον ανήλικο πρωταγωνιστή σε μερικές κοινότοπες διαδρομές κοινωνικής καταγραφής, αλλά η νεανική ορμή του Αρτέμη Havalits στο ρόλο του Βίκτορ και το υπόλοιπο καστ εξομαλύνουν τα όποια ολισθήματα με την ενέργειά τους. Άλλωστε ο «Γιος της Σοφίας» έχει βασικό πρωταγωνιστή ένα μικρό παιδί και ευτυχώς δεν το ξεχνά, ειδικά στις δραματικές κορυφώσεις του φινάλε. Παράλληλη ευχάριστη έκπληξη αποτελούν οι διάσπαρτες χιουμοριστικές πινελιές, με βασική αρωγό την απολαυστική Υβόννη Μαλτέζου, αλλά και η δημιουργική αντιπαραβολή δυο τηλεοπτικών σειρών, μιας ρώσικης και μίας ελληνικής, ένα κλείσιμο του ματιού στην υπεραπλούστευση των ιστορικών προσώπων και συμβόλων όταν σερβίρονται για λαϊκή κατανάλωση… Όλη η κριτική εδώ

Κριτική Θόδωρος Γιαχουστίδης (moviesltd.gr)

Θέλω να πω, σοφόν το σαφές. Θέλω να πω, καλός ο μαξιμαλισμός, αλλά κάπου γκόσαμε. Θέλω να πω, έτρεμα με την ιδέα ότι στο πλαίσιο του τεχνητού «είμαστε με τους καταπιεσμένους μετανάστες και εναντίον του εθνικόφρονα, παπάρα γέρου» περίμενα πως κάποιο από τα καλόπαιδα, ιδίως ο Βίκτωρ, θα… βίαζε τον ημιπαράλυτο παππού. Όπως ακριβώς από τη σκηνή του φόνου και μετά στον «Παρασκευά» χάνει το παιχνίδι, έτσι κι εδώ την παθαίνει με τον ίδιο τρόπο! Κρίμα. Το θετικό είναι πως ταλέντο υπάρχει… Όλη η κριτική εδώ

Κριτική Έλενα Χριστοπούλου (Πρώτο Θέμα)

Εκεί που η φαντασία συναντά την καθημερινότητα, το όνειρο την αγγαρεία και ο φόνος την αγάπη, ο «Γιος της Σοφίας» αξιοποιεί το μαγικό ρεαλισμό για να εκφράσει πολύ απτές πραγματικότητες – για τις διαφορετικές μορφές αγάπης, τις γκρίζες περιοχές ανάμεσα στο καλό και το κακό και την αιώνια αναζήτηση της οικογένειας των ονείρων μας. Μια αληθινή, γλυκόπικρη διαδρομή… Όλη η κριτική εδώ

Συνέντευξη Ελίνας Ψύκου στην Έλενα Χριστοοπούλου (Πρώτο Θέμα)

Μετά από μια φοβερή πορεία στα διεθνή φεστιβάλ και έχοντας κερδίσει το Βραβείο Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας στο Φεστιβάλ της Τραϊμπέκα, όπου και έκανε την πρεμιέρα του, «Ο γιος της Σοφίας» έρχεται επιτέλους στην Ελλάδα. Η σκηνοθέτις Ελίνα Ψύκου έχει αποδείξει ήδη από την πρώτη της μεγάλου μήκους μυθοπλασίας («Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά») και το ταλέντο αλλά και τις δυνατότητες της φαντασίας της… Όλη η συνέντευξη εδώ

Κριτική Θοδωρής Δημητρόπουλος (oneman.gr)

Η πρώτη πράξη της ταινίας είναι σχεδόν θαυματουργή μες στους αναγνωριστικούς χαμηλούς τόνους. Καθώς η ιστορία ενηλικίωσης περνά σταδιακά μέσα από εικόνες απόδρασης και παραμυθιού (τα κουστούμια της Μάρλις Αλειφέρη είναι κανονικότατα οσκαρικού επιπέδου) οι τόνοι της ιστορίας δεν είναι πάντα απολύτως ευθυγραμμισμένοι, και το φινάλε είναι μάλλον αμήχανο, όμως μιλάμε σε κάθε περίπτωση για μια πανέμορφη, σκληρή αποτύπωση της ενηλικίωσης από την οπτική των outsiders, σε μια Ελλάδα που δεν είχε καν καταλάβει τι της ερχόταν… Όλη η κριτική εδώ

Κριτική Λήδα Γαλανού (Εφημερίδα των Συντακτών)

Συνδεδεμένα σαν παζλ, τα παραμύθια των παιδιών, των ενηλίκων, των χωρών, των θρησκειών, της παράδοσης, της ελληνικής φιλοξενίας, του τρόμου στήνουν το σκηνικό για ένα δράμα πανέμορφο αισθητικά και σκληρό, με μια ενδιαφέρουσα απαλότητα. Και μαζί, μιλούν για το απίθανο ψηφιδωτό της σημερινής Ελλάδας και της «υποδοχής του ξένου», έναν άλλο ελληνικό μύθο. Με εσωτερική μελαγχολία και μια τρυφερότητα που δοκιμάζει τα όριά της, στον κινηματογραφικό κόσμο μιας αδιαμφισβήτητα, πια, εμπνευσμένης και τολμηρής σκηνοθέτριας… Όλη η κρτική εδώ

Συνέντευξη Βάλερι Τσεπλάνοβα (πωταγωνίστρια, Σοφία) στη Λήδα Γαλανού (Εφημερίδα των Συντακτών)

Η Ρωσίδα Βάλερι Τσεπλάνοβα, εδώ και χρόνια κάτοικος Γερμανίας, είναι από τις πιο αναγνωρίσιμες πρωταγωνίστριες του γερμανικού θεάτρου, μάλιστα έχει έρθει δύο φορές στην Ελλάδα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Το 2017 πρωταγωνίστησε στην παράσταση του «Φάουστ» που ανέβηκε στη Volksbühne από τον Φρανκ Καστόρφ, ενώ στο σινεμά άφησε τη σφραγίδα της στο «Ουίσκι με βότκα» του Αντρέας Ντρέζεν… Όλη η συνέντευξη εδώ

Κριτική Γιάννης Ζουμπολάκης (Το Βήμα)

Η φαντασία είναι η μόνη του διέξοδος και οι σκηνές των παραμυθένιων οραμάτων του μοιάζουν με οάσεις μέσα στον εφιάλτη της πραγματικότητας που είναι αναγκασμένο να βιώνει καθημερινά. Το γεγονός ότι κάποια στιγμή οι ρόλοι θα αντιστραφούν δίνει στην ιστορία μια έξυπνη τροπή, χωρίς βεβαίως να αλλοιωθεί η ουσία της, που είναι η ελαφρότητα με την οποία κάποιοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν μεγάλα ζητήματα όπως, για παράδειγμα, η ανατροφή ενός παιδιού… Όλη η κριτική εδώ

Κριτική Ηλίας Φραγκούλης (freecinema.gr)

Ανίκανη να αποδράσει από αυτό το κλειστοφοβικό και «κούφιο» σύμπαν που δημιούργησε, η Ψύκου έχει μονάχα μια επιλογή: να «απογειωθεί» με όχημα τον… μαγικό ρεαλισμό. Φοβούμαι πως (και πάλι) ελάχιστοι θα είναι εκείνοι που θα την ακολουθήσουν σε αυτό το «ανυψωτικό» φινάλε. Είμαι μαζί τους… Όλη η κριτική εδώ

Κριτική Αλέξης Κυριαζής (filmboy.gr)

Χαρακτήρες καρικατούρες χωρίς δεμένες προσωπικότητες, σενάριο που αποφεύγει να δώσει απαντήσεις σε ερωτήσεις που δε μπορεί να ταιριάξει κάπου, και ένας κεντρικός ήρωας που δε ξέρουμε αν θέλει αγάπη ή ψυχίατρο… Όλη η κριτική εδώ

Κριτική Αγγελική Στελλάκη (cinepivates.gr)

Παράλληλα, μέσα από τους συμβολισμούς του παραμυθιού μιλά για τη δύσκολη διαδικασία της ενηλικίωσης και τη βία. Άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με ψυχρό τρόπο, οι χαρακτήρες της ταινίας τοποθετούνται στο μικροσκόπιο και ανατέμνονται. Υπάρχουν κάποιες σεναριακές ασάφειες και υπερβολές, αλλά η ταινία επικεντρώνεται περισσότερο στο να χτίσει μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα που δεν έχει απαραιτήτως σχέση με τον ρεαλισμό (αντίστοιχη ήταν η προσέγγιση της σκηνοθέτιδος στις σκηνές στο ξενοδοχείο στην προηγούμενη ταινία της, Η Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά)… Όλη η κριτική εδώ

Κριτική Κωνσταντίνος Καϊμάκης (Athens Voice)

Η σύγκρουση των δύο κόσμων έχει πολλά επίπεδα (η αναζήτηση της αγάπης και της αποδοχής σε ένα σκληρό, ανταγωνιστικό περιβάλλον όπου τα μαθήματα ιστορίας και οι βίαιες εκφάνσεις της ορίζουν τους νέους κανόνες) αλλά κυρίως σοκάρει με τον τρόπο που ένας πολιτισμός προσπαθεί να «σβήσει» έναν άλλο με τέτοια ευκολία… Όλη η κριτική εδώ

Κριτική Γιώργος Noir Παπαϊωσήφ (blog.athensweekly.gr)

Η βροντερή σιωπή της παιδικής αθωότητας, που υπομένει τα πάνδεινα αποκαλύπτει το παγωμένο πρόσωπο της δικαίωσης και η ταινία παίρνει φωτιά. Οι ερμηνείες, τόσο του πρωτοεμφανιζόμενου μικρού Ουκρανού Βίκτορ Κόμουτ και της Ρωσίδας ηθοποιού του κινηματογράφου και του γερμανικού θεάτρου, Βάλερι Τσεπλάνοβα, αλλά και του μπριλάντε Θανάση Παπαγεωργίου καταφέρνουν να αποδώσουν στο ακέραιο τους ήρωες ενός ρεαλιστικού, σύγχρονου παραμυθιού, γεμάτο τρυφερότητα, αναζήτηση, αγάπη και λύτρωση, όπως ο Πινόκιο ή ο Τζάκ και η Φασολιά του. Φανταστικό! Η ιστορία της Ελίνας Ψύκου είναι ότι πιο φρέσκο και αισιόδοξο ανατέλλει στο χέρσο λιβάδι της ελληνικής κινηματογραφίας... Όλη η κριτική εδώ

Κριτική Στράτος Κερσανίδης (kersanidis.wordpress.com)

Με μία ένσταση στα κομμάτια των ονείρων, τα οποία λειτουργούν αρνητικά για τη αφήγηση, η ταινία έχει ρυθμό και ακολουθεί μια πορεία διογκούμενης έντασης. Ο νεαρός Βίκτορ Κόμουτς στο ρόλο του Μίσα είναι συγκλονιστικός. Αγέλαστος, ανέκφραστος και με ένα απειλητικό βλέμμα από την αρχή ως το τέλος, κερδίζει τις εντυπώσεις… Όλη η κριτική εδώ

Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ

Σκηνοθεσία: Ελίνα Ψύκου

Σενάριο: Ελίνα Ψύκου

Φωτογραφία: Διονύσης Ευθυμιόπουλος

Μοντάζ: Nelly Ollivault

Παραγωγοί: Borislav Chouchkov, Γιώργος Καρναβάς, Μαρία Κοντογιάννη, Κωνσταντίνος Κοντοβράκης, Janja Kralj, Μιχαήλ Σαραντινός

Παίζουν: Victor Khomut (Μίσα), Valery Tscheplanowa (Σοφία), Θανάσης Παπαγεωργίου (Νίκος), Αρτέμιος Χάβαλιτς (Βίκτορ), Αρετή Σεϊδαρίδου (Νίνα), Υβόννη Μαλτέζου (Άννα), Μαρία Φιλίνη (κυρία), Μαρίνος Βεσλεμές (Ανδρέας), Χρήστος Στέργιογλου (Αντώνης)

Χώρα παραγωγής: Ελλάδα, Βουλγαρία, Γαλλία

Έτος παραγωγής: 2017

Γλώσσα: ελληνικά, ρώσικα

Διάρκεια: 111΄

Είδος: δράμα

Ημερομηνία εξόδου: 30/11/2017

Εταιρεία διανομής: One From The Heart.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

• Κριτικές ταινιών