THE POST: ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ

Ιαν 10, 2018 Κινηματογράφος 0

THE POST

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 11/1/2018 στις κινηματογραφικές αίθουσες.

ΣΥΝΟΨΗ

Η ιστορία της πολύ γνωστής εφημερίδας στις ΗΠΑ που αποκάλυψε το σκάνδαλο της αμερικάνικης κυβέρνησης που είχε να κάνει με τον πόλεμο του Βιετνάμ. Κεντρικό πρόσωπο η ιδιοκτήτρια αυτή της εφημερίδας, της Washington Post, η οποία ήταν το πρόσωπο-κλειδί, ενώ αισθανόταν ως ο θεματοφύλακας της ίδιας της δημοκρατίας.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Αν ήσασταν παιδί στις δεκαετίες του 1960 ή του 1970, ίσως και στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και αν οι γονείς σας διάβαζαν μία εφημερίδα, πολύ πιθανόν θα βλέπατε αυτό το φυλλάδιο ως ένα σπουδαίο πράγμα. Αυτό συνέβαινε όταν οι ενήλικες θεωρούσαν σημαντικά τα νέα που αναφέρονταν στον κόσμο και εμπιστεύονταν αυτά τα δημοσιεύματα. Από τότε, οι εφημερίδες ακολουθούν μία φθίνουσα πορεία και οδηγούνται προς το θάνατό τους.

Αυτό το απίστευτο γίνεται σιγά-σιγά και όλοι ξέρουμε το λόγο: ο παλιός τρόπος ενημέρωσης δεν είναι βιώσιμος, στην εποχή του διαδικτύου, υπάρχει όμως με μεταλλαγμένο τρόπο. Κανένας όμως δεν μπορεί να μιλήσει για το τι θα πρέπει να κάνουν οι δημοσιογράφοι. Η ταινία «The Post», του Steven Spielberg, αναφέρεται στην απόφαση της εφημερίδας Washington Post να δημοσιεύσει τα περίφημα Pentagon Papers, το 1971, είναι ένα παράδειγμα του κινηματογράφου της παλιάς σχολής, με κάποιες μοντέρνες πινελιές. Είναι μία σκέψη για όλα αυτά που μπορεί να χάσουμε εφόσον δημοσιεύσουμε κάτι, ειδικά όταν αυτό είναι συνταρακτικό, όπως εδώ η αναφορά στο πρόσωπο του Προέδρου, το οποίο μπορεί να συντριβεί. Είναι η ιστορία μιας γυναίκας, της Katharine Graham, επικεφαλής αυτής της εφημερίδας, που εδώ την ενσαρκώνει με ωραίο τρόπο η Maryl Streep, η οποία θα πολεμήσει για το σεβασμό που οφείλουν οι άλλοι σε ένα ντοκουμέντο που διαθέτει. Οι στόχοι της είναι υψηλοί, η ταινία δημιουργεί ψυχαγωγική ατμόσφαιρα με αφορμή αυτό που δε φαντάζεσαι ότι μπορεί να συμβεί. Θα μπορούσαμε να τη δούμε ως ένα υπερήρωα της καθημερινής ζωής.

Όταν ο Daniel Ellsberg, εκείνη την εποχή αναλυτής στο Υπουργείο Στρατιωτικών, έδωσε απόρρητα ντοκουμέντα που αφορούσαν στον πόλεμο του Βιετνάμ, στην εφημερίδα New York Times, ο Λευκός Οίκος, επί προεδρίας Nixon, είχε τόσο αναστατωθεί που αυτό έκανε θόρυβο, έχοντας σα συνέχεια τον πόλεμο σε αυτή την εφημερίδα. Το σενάριο της ταινίας έχει γραφτεί από τη σεναριογράφο Liz Hannah και το Josh Singer, αναφέρεται με λεπτομέρειες στο ρόλο της εφημερίδας Washington Post, από την αρχή αυτής της ιστορίας μέχρι το τέλος της, δοκιμάζοντας τους θεσμούς αυτού του κράτους.

Στο κέντρο αυτού του κυκλώνα ήταν η Katharine Graham, η οποία διοικούσε την εταιρεία από τη στιγμή που ο άντρας της, ο Philip Graham, είχε αυτοκτονήσει οκτώ χρόνια πριν, και ο εκδότης Ben Bradlee, που τον ενσαρκώνει πολύ καλά ο Tom Hanks, είχε τσακωθεί με το Philip Graham και είχε εκδιωχθεί, όντας ένα στέλεχος εφημερίδων για πολλά χρόνια. Από τις πρώτες σκηνές, όταν οι δύο τους είχαν συνάντηση και για πρωινό, η ατμόσφαιρα δονείται από τις ευχάριστες αμφιβολίες τους. Ο Bradlee παραπονείται για την προσπάθειά της να επιβάλλεται, αυτή υποχωρεί με ένα ύφος λες και την έχεις «πιάσει στα πράσα» και δεν ανακατεύεται καθόλου. Αυτή μπορεί να αξιολογήσει την πρόσκαιρη υποχώρηση.

Το μεγάλο δράμα ξεκινά όταν ο Bradlee εκδηλώνει την έντονη δυσαρέσκειά του για την επιτυχία των New Yok Times, τότε κανείς δε γνώριζε το ρόλο του Ellsberg. Προσπαθεί να βάλει τους συναδέλφους του στη θέση που θα έπρεπε να έχουν, ξέροντας ότι όλοι αισθάνονται τα ίδια συναισθήματα ντροπής, θυμού και φιλοδοξίας, όπως τα γνωρίζουμε σε όλους τους δημοσιογράφους. Ο μόνος που έχει μία έμπνευση είναι ο Ben Bagdikian, αυτός που θα ανακαλύψει τα Pentagon Papers, από τον ίδιο άνθρωπο. Μία από τις πιο δραματικές και κωμικές σκηνές παίζεται σε ένα τηλεφωνικό πόστο, όπου ο Bagdikian προσπαθεί να ψαρέψει αυτό που θέλει.

Ο Spielberg και ο φωτογράφος του, Janusz Kaminski, καταφέρνουν να συλλάβουν τις οπτικές λεπτομέρειες που θα χαρακτήριζαν, ως ντεκόρ, εκείνη την εποχή. Όπως τα τσιγάρα, τα ρούχα, αυτά της Graham, δείχνουν μεγάλη φροντίδα, σεβασμό στη γυναίκα και αυστηρό προσδιορισμό της θέσης της. Στη δεκαετία του 1970, το ντύσιμο μιας γυναίκας έδειχνε τι ακριβώς ήθελε να κάνει. Στην «The Post», ότι κάνει η Graham έχει να κάνει με έναν άντρα ή, πιο συγκεκριμένα, με αυτόν που θέλει να κατακτήσει. Στην πραγματικότητα, η Graham ήτα πλούσια, η κόρη του ιδιοκτήτη της εφημερίδας, του Eugene Meyer. Όταν αυτός πέθανε άφησε όλη την επιχείρηση στο γαμπρό του και όχι στην κόρη του. Αυτό δεν ήταν ένα χαστούκι σε αυτήν, αλλά ήταν κάτι που θα έπρεπε να γίνει έτσι, τότε.

Βλέπουμε πως η Graham κινείται στην εφημερίδα, με τους φίλους της, με τον πρόεδρό της, στις συναντήσεις, όταν εξηγεί τους στρατηγικούς σκοπούς της, μόνη ανάμεσα σε μία ομάδα όπου συμμετείχαν μόνο άντρες. Βλέπουμε πως ο Υπουργός Άμυνας, ο Robert McNamara, προσπαθεί να τη χειριστεί, αν και είναι φίλος της, προσπαθώντας να προσδιορίσει την απόφασή της σχετικά με την αποκάλυψη αυτού του σκανδάλου. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τον ίδιο τον Πρόεδρο. Όλα αυτά όμως είναι δουλειά, μπίζνες. Κάθε φορά, υπάρχει ένας άντρας που τονίζει την εξουσία της.

Η Streep φαίνεται ότι είναι η μεγάλη κυρία, είναι όμως δροσερή και ενεργή επίσης στις κωμικές στιγμές. Η υποκριτική της είναι τρομερή γιατί φτάνει μέχρι το τέρμα. Δεν ξέρουμε πότε θα προσπαθήσει να επιβληθεί ή θα ξεσπάσει σε γέλια. Όταν δέχεται ένα σημαντικό τηλέφωνο, ενώ κάνει κάτι άλλο, εκεί φαίνεται ο δισταγμός της, εφόσον είναι σίγουρη ότι κάνει κάτι που είναι σωστό. Δημοσιεύοντας τα στοιχεία αυτού του σκανδάλου, η Graham αποφασίζει να πάρει τα ρίσκο της, επιτιθέμενη στο Πρόεδρο. Συγχρόνως δείχνει τον τρόπο που η αμερικάνικη κυβέρνηση σχετίζεται με τους πολίτες αυτής της χώρας.

Όταν η Streep, παίζοντας τη Graham, παίρνει μία σημαντική απόφαση, δεχόμενη ένα τηλεφώνημα, η φωνή της είναι σταθερή και ευλύγιστη συγχρόνως, δείχνει ότι ζυγιάζει τα πάντα για να μην κάνει λάθη. Σε τέτοιες στιγμές βλέπει το μέλλον, όσο μπορεί να εστιάσει σε αυτό το βλέμμα της. Η «The Post» είναι η ιστορία της κληρονομιάς και της κραυγής που συρρικνώνει. Για αυτήν, ήταν δύσκολο να κρατήσει τα ηνία της εφημερίδας, ήξερε όμως ότι η δημοσιογραφία έχει να κάνει με τη δημοκρατία. Στα έντυπα ή στα ηλεκτρονικά μέσα, σήμερα, συμβαίνουν παρόμοια πράγματα, αλλά όλο πιο σπάνια.

THE POST: ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ

THE POST

Σκηνοθεσία: Steven Spielberg

Σενάριο: Liz Hannah, Josh Singer

Φωτογραφία:  Janusz Kaminski

Μοντάζ: Sarah Broshar, Michael Kahn

Μουσική: John Williams

Παραγωγοί: Liz Hannah, Kristie Macosko Krieger, Rachel O’Connor, Amy Pascal, Steven Spielberg

Παίζουν: Meryl Streep (Κέι Γκράχαμ), Tom Hanks (Μπεν Μπράντλι), Sarah Paulson (Τόνι Μπράντλι), Bob Odenkirk (Μπεν Μπαγκτικιάν), Tracy Letts (Φριτς Μπίμπι), Bradley Whitford (Άρθουρ Πάρσονς), Bruce Greenwood (Ρόμπερτ Μακναμάρα), Matthew Rhys (Ντάνιελ Έλσμπεργκ), Alison Brie (Λάλι Γκράχαμ), Carrie Coon (Μεγκ Γκρίνφιλντ)

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ

Έτος παραγωγής: 2017

Γλώσσα: αγγλικά

Διάρκεια: 115΄

Είδος: δράμα, βιογραφία, ιστορία

Ημερομηνία εξόδου: 11/1/2018

Εταιρεία διανομής: Odeon.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

• Κριτικές ταινιών