filmandtheater DOLPHIN MAN

DOLPHIN MAN

Ιαν 30, 2018 Κινηματογράφος 0

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 1/2/2018 στις κινηματογραφικές αίθουσες (Αξιολόγηση 7.2/10 στους 28 στο imdb.com).

ΣΥΝΟΨΗ

Ένα ντοκιμαντέρ που αφορά στο Ζακ Μαγιόλ, τον άνθρωπο που έκανε ρεκόρ καταδύσεων, πρωταγωνιστή στην ταινία «Απέραντο γαλάζιο».

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Το ντοκιμαντέρ του Λευτέρη Χαρίτου είναι όντως μία υπερπαραγωγή. Ο θεατής ξεναγείται στο κόσμο που βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια του νερού, κάτι που εξάπτει τη φαντασία μας και μας προκαλεί δέος. Κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είχαμε την ευκαιρία να την παρακολουθήσουμε σε δύο διαφορετικές εκδοχές: στην αίθουσα, όπως και όλες τις άλλες ταινίες, αλλά και σε virtual reality. Η δεύτερη θέασή της ήταν όντως μία εμπειρία, στην οποία θα αναφερθούμε σε άλλο δημοσίευμά μας, σε αυτό τον ιστοχώρο.

Η κάμερα είναι περιγραφική. Μας ξεναγεί σε αυτό τον άγνωστο χώρο. Ξεναγός είναι, υποτίθεται, ο Ζακ Μαγιόλ αλλά στην ουσία είναι η ίδια η κάμερα που, με υποκειμενικό πλάνο μας βάζει μέσα σε έναν κόσμο που είναι δύσκολο να γνωρίσουμε. Με αυτό τον τρόπο, η ταινία λειτουργεί νατουραλιστικά. Βλέπει το τοπίο ως εξωτικό, σχετικά με το δικό μας κόσμο, τον ανώγειο. Τα θαλάσσια όντα ταξιδεύουν προς εμάς, αφού η κάμερα είναι το μάτι του αφηγητή (υποκειμενικό πλάνο), άρα εμείς είμαστε η κάμερα και, κατά συνέπεια, συναντάμε αυτά τα θαλάσσια όντα που από τη μία μας γοητεύουν και από την άλλη μας φοβίζουν.

Ο φόβος αυξάνει την αδρεναλίνη στο θεατή, ο ρυθμός μέσα στο πλάνο είναι πολύ έντονος. Με άλλα λόγια, μπορεί η κάμερα να μην κινείται με γρήγορες κινήσεις, όμως μέσα στο κάθε πλάνο υπάρχει έντονη κίνηση, γεγονότα που συμβαίνουν κάθε δευτερόλεπτο και το ενδιαφέρον του θεατή, όπως και η ματιά του είναι συνέχεια επικεντρωμένη στην οθόνη. Όσο όμως βλέπει και καταλαβαίνει αυτό τον κόσμο, τόσο καταλαβαίνει και την ανάγκη αυτό το τμήμα της γης να διατηρηθεί ως έχει, να μη διαταραχθεί η ισορροπία του.

Ο νατουραλισμός της ταινίας μεταλλάσσεται και γίνεται μία κραυγή οικολογική. Αυτό όμως σε δεύτερο επίπεδο. Η ταινία λειτουργεί πολυεπιπεδικά και απλώνεται σε πολύ μεγαλύτερο κοινό από αυτό ενός απλού ντοκιμαντέρ. Δεν μπαίνει μέσα στο παράλογο, στην καταστροφή, για να δει αυτή τη «λογική» της οικολογικής απώλειας. Έτσι θα μπορούσε να μείνει στο ασυνείδητο του ανθρώπου και η ταινία να είναι μία καταγραφή που θα μείνει ανεξίτηλη για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Έχουμε λοιπόν ένα καλό ντοκιμαντέρ που δεν ξεπερνά πολύ την κλασική μορφή αυτού του κινηματογραφικού είδους, όπως το έχουμε δει πολλές φορές στο κινηματογράφο αλλά και στην τηλεόραση. Ο Λευτέρης Χαρίτος επέστρεψε στην κινηματογραφική παραγωγή με μία μεγάλη διεθνή παραγωγή που απλώνει τα φτερά της σε όλο τον κόσμο. Δε φτάνει όμως το επίπεδο του ανθρωπολογικού ντοκιμαντέρ ούτε αυτό του δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ. Πάντως μία παραγωγή που, περιορισμένα, τη χαιρετίζουμε.