ΜΙΑ ΝΕΑ ΓΥΝΑΙΚΑ

Απρ 01, 2018 Κινηματογράφος 0

JEUNE FEMME

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 29/3/2018 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αξιολόγηση 6,8/10 στο www.imdb.com από 779 χρήστες.

ΣΥΝΟΨΗ

Μία νέα γυναίκα, όμορφη και γοητευτική, έρχεται πίσω στην πόλη όπου μεγάλωσε, στο Παρίσι, μετά από πολλά χρόνια απουσίας, από ένα ταξίδι σε όλο τον κόσμο, στους έρωτες που ήθελε να γευτεί. Θα προσπαθήσει να σταθεί όρθια, ξεκινώντας, στην κυριολεξία, από την αρχή. Μέσα από αυτή τη διαδρομή θα ανακαλύψουμε τα πάθη της ψυχής του ανθρώπου και την επιθυμία του για μία αληθινή και ελεύθερη ζωή.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Στο τελικό πλάνο της ταινίας «Μία νέα γυναίκα» («Jeune femme»), μία λαμπερή και φρέσκια νεαρή γυναίκα, η Πάουλα, στέκεται κατ’ευθείαν στην κάμερα, κοιτάζει με πράσινα και ανοιχτόχρωμα μάτια, σα να είχε πολύτιμες πέτρες εκεί. Δεν μπορείς να αντέξεις ένα τόσο έντονο βλέμμα κάθε μέρα, το ίδιο μπορούμε να πούμε για το πνεύμα της Πάουλα. Είναι μία εξαίρεση στον κανόνα. Μία ατίθαση γυναίκα που έχει πάει εδώ και εκεί, έρχεται μετά από μία δεκαετή σχέση και, τώρα, παλεύει για να επιζήσει στο Παρίσι.

Με χαμηλό προϋπολογισμό, αλλά με πολύ καλές ιδέες, ένας συνδυασμός που οδήγησε την ταινία στη Χρυσή Κάμερα, στο Φεστιβάλ Καννών, ένα βραβείο που κέρδισε η Leonor Serraille. Στην ταινία πρωταγωνιστεί μία όμορφη ηθοποιός, η Laetitia Dosch, με τρεις μόλις ταινίες στο ενεργητικό της, συμπεριλαμβανομένης και αυτής. Η παρουσία μιας δυνατής, ικανής γυναίκας, μιας γυναικείας ομάδας, πίσω από την κάμερα, δίνει ένα άλλο χρώμα στο γαλλικό κινηματογράφο.

Η Laetitia Dosch έρχεται από την ταινία «La bataille de Solferino», παίζει την Πάουλα, της οποίας η ταραχώδης ζωή και η προσωπικότητά της ανεβάζει και κατεβάζει τη διάθεση του θεατή τόσο συχνά, σε σημείο που μπορεί να σε τρελάνει. Κάνει λάθη, δεν καταστρώνει σχέδια, ζει, στιγμή προς στιγμή, την επιβίωσή της και δεν έχει άλλο στόχο από το να εξυπηρετήσει τις ατομικές της ανάγκες, κάτι που την κάνει να φαίνεται πλούσια, αφού υπηρετεί με επιτυχία την ολοκλήρωσή της, γίνεται αντικείμενο γοητείας, ειδικά μετά την πολύ όμορφη υποκριτική της.

Η Serraille σπούδασε λογοτεχνία πριν να μεταβεί στον κινηματογράφο. Η θέλησή της είναι να δίνει μεγάλη προσοχή στις λεπτομέρειες, κάτι που φαίνεται σε αυτή την ταινία. Αυτό το κορίτσι παλεύει με τον τρόπο του, τόσο στον έρωτα όσο και στην κοινωνική του θέση, με την πίεση που δέχεται σε αυτό που έχει να κάνει με τη σχέση της, προσπαθεί να φτιάξει την ταυτότητά της και να μείνει σε αυτή. «Δεν είμαι τόσο λαμπερή, αλλά είμαι τίμια» είναι το πρώτο που η Πάουλα λέει, αφού έχει επιστρέψει στο Παρίσι, μετά από μία μακριάς διάρκειας απουσία. Είναι 31 ετών και δεν έχει οικονομική άνεση, δεν έχει ένα συγκεκριμένο σχέδιο για το μέλλον, έχει φτάσει στο όριο της όταν καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να βρει καταφύγιο σε ένα παλιό έρωτά της, έναν φωτογράφο που έκανε τη φήμη του με φωτογραφίες της, όμως αυτός δε δέχεται ότι της χρωστά κάτι. Αυτή συνειδητοποιεί ότι είναι η στιγμή να αναλογιστεί τι έχει γίνει λάθος και τι σωστό.

Η Serraille και η Dosch δομούν το χαρακτήρα τους με όμορφο τρόπο, ανάμεσα στην ελαφρότητα και την οικονομική άνεση, κατόπιν ανάμεσα στο άγχος και τη δράση, ακολουθώντας την οδό των καλών προθέσεων. Αυτή η ταινία μας προσφέρει κάτι το άσκοπο και το αναποφάσιστο, κύρια χαρακτηριστικά του κεντρικού χαρακτήρας της, αυτό που θα προταθεί στους θεατές, ακόμη το πείσμα και την τιμιότητα που φτάνει στο σημείο να περιφρονεί κάποιον που δε θέλει να προσφέρει τη βοήθειά του. Η στάση της είναι αταλάντευτη. Ακόμα και όταν πάει στο σπίτι ενός άντρα που συνάντησε το ίδιο βράδυ σε ένα πάρτι, όταν αυτός θα προσπαθήσει να την αγκαλιάσει, αυτή θα του αντιτείνει να αγκαλιάσει τον ίδιο τον εαυτό του. Είναι πληγωμένη, πρώτα από τον έρωτά της, που τέλειωσε, και μετά από την κοινωνία.

Οι πράξεις της αντανακλούν τις πραγματικές επιθυμίες της, τις διαθέσεις της, τις τάσεις της να αναβάλλει αυτά που δεν είναι ουσιώδη για την επόμενη μέρα. Ακολουθώντας αυτή τη λογική, η διάθεση που δημιουργείται και από τη μουσική της Julie Roue είναι εντελώς απροσδιόριστη, μένει σταθερά στο αφηρημένο και θέλει τη μελαγχολία, υπογραμμίζει πως η Πάουλα μπορεί να ζει σε έναν κόσμο που είναι εχθρικός ως προς την παρουσία της. Όσοι θα σταθούν στο πλευρό της Πάουλα, αυτοί από τους θεατές θα μάθουν καλύτερα να βλέπουν τον πραγματικό άνθρωπο, αυτόν που κρύβεται πίσω από ένα προσωπείο.

Σιγά σιγά τα πράγματα θα αλλάξουν όταν η πρωταγωνίστρια θα βρει μια στέγη, θα έχει μία δουλειά σαν νταντά, τότε μπορούμε να δούμε ότι υπάρχει ελπίδα για μία αλλαγή, αφού όλες οι μαμάδες δε θέλουν να έχουν μία νταντά με εμπειρία και προϋπηρεσία. Η επόμενη εργασία της θα είναι πωλήτρια, στο τμήμα εσωρούχων, ενός καταστήματος. Η σχέση της, μετά την αλλαγή της, με την εξάχρονη Λίλα, είναι μία κατάσταση που κρύβει μέσα της το χιούμορ, αφού ανακαλύπτουμε στον ψυχισμό της το παιδί και, συγχρόνως, το ενήλικο άτομο, το οποίο έχει επιφορτισθεί από υπευθυνότητες. Είναι οι αντικρουόμενες τάσεις που υπάρχουν στον άνθρωπο και βγάζουν από μέσα του τον πραγματικό εαυτό του. Γοητεύεται από έναν φύλακα, αλλά αυτή η έλξη δεν είναι τίποτε άλλο από την τάση της να αντιταχθεί στην επιθυμία της να πιστέψει στα ψέματα που ξεπηδούν από εδώ και από εκεί, αυτά που έρχονται να της επιβληθούν.

Είναι σαφές ότι η Serraille έχει κάνει ένα πορτρέτο ενός ιδιαίτερου ανθρώπου, περιγράφει, επίσης, σε γενικές γραμμές, τη γενιά της. Οι γυναίκες των 30 ετών θα πρέπει να το παλεύουν τόσο έτσι ώστε να έχουν τις πιο καλές σπουδές, τις ευκαιρίες για ταξίδια σε όλο τον κόσμο, να έχουν μπροστά τους μία δεκαετία για να το γλεντήσουν. Επανέρχεται ο χαρακτήρας του μποέμ, όπως τον ξέραμε παλιότερα. Μιλά για τη γενιά που θέλει να γεύεται τη στιγμή, όπως λέει η Πάουλα, «νοσταλγώ τα πράγματα που δεν έχω κάνει ακόμα». Σε αυτό το σημείο βλέπουμε μία άλλη θεώρηση: οι ελευθερίες που εμείς τις έχουμε πιστέψει, στην πραγματικότητα δημιουργούν μία άλλη φυλακή που αναδεικνύει τις πραγματικές επιθυμίες του ανθρώπου. Όλα αυτά στην Πάουλα δομούν ένα πρόσωπο που είναι το αναφερόμενο της ελεύθερης γυναίκας, της σύγχρονης μποέμισας.

Μία ανάλαφρη ταινία που έχει ένα μεγάλο φορτίο σοβαρών προτάσεων για τη διαχείριση της ζωής του ανθρώπου, φέρνοντας ως παράδειγμα μία γυναίκα. Η ομορφιά και η γοητεία τονίζουν αυτές τις προτάσεις, δε λειτουργούν ηδονοβλεπτικά, μας μιλούν για αυτή την ομορφιά που αντέχουμε, την εσωτερική, αυτή της ψυχής και όχι της βιτρίνας ενός ανθρώπου.

ΜΙΑ ΝΕΑ ΓΥΝΑΙΚΑ

(JEUNE FEMME)

Σκηνοθεσία: Léonor Serraille

Σενάριο: Clémence Carré,  Bastien Daret,  Léonor Serraille

Φωτογραφία: Emilie Noblet

Μοντάζ: Clémence Carré

Μουσική: Julie Roué

Παραγωγοί: Sandra da Fonseca

Παίζουν: Laetitia Dosch (Πάουλα), Souleymane Seye Ndiaye (Ουσμάν), Grégoire Monsaingeon (Γιοασίμ), Jean-Christophe Folly (γιατρός στα επείγοντα), Nathalie Richard (μητέρα της Πάουλα), Arnaud de Cazes (νοσηλευτής), Ahmed Zirek (μανάβης), Philippe Lasry (Ισπανός επισκέπτης), Marie Rémond (Άννα), Jean-René Lemoine (επισκέπτης αγρότης)

Χώρα παραγωγής: Γαλλία

Έτος παραγωγής: 2017

Γλώσσα: γαλλικά

Διάρκεια: 97΄

Είδος: δράμα

Ημερομηνία εξόδου: 29/3/2018

Εταιρεία διανομής: One From the Heart.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

• Κριτικές ταινιών