ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ

Απρ 25, 2019 Θέατρο 0

Ο Αχιλλέας Δημητριάδης συνομιλεί με το Γιάννη Φραγκούλη

Σχεδόν 50 χρόνια στο θέατρο δεν είναι μικρό πράγμα. Το να έχεις μεγαλώσει μέσα στο θέατρο είναι κάτι σπουδαίο. Ο ηθοποιός Αχιλλέας Δημητριάδης μας μίλησε για τη θεατρική του ζωή, για το θέατρο, για το παιδικό θέατρο, για τη σχέση θεάτρου-κινηματογράφου, για το πώς ξεκίνησε αυτό το μαγευτικό ταξίδι στον κόσμο του θεάτρου.

Ξεκίνησες εννέα χρονών να κάνεις θέατρο. Με ποια αφορμή έγινε αυτό;

Τότε υπήρχε στη Θεσσαλονίκη το μοναδικό παιδικό θέατρο, η Μαίρη Σοΐδου, μουσικός, κονφερασιέ, γνωστή show woman της εποχής, είχε δημιουργήσει αυτό το παιδικό θέατρο και στεγαζόταν, τότε, στο στρατιωτικό θέατρο εκεί όπου είναι σήμερα το δημαρχείο της Θεσσαλονίκης. Κάθε Κυριακή πρωί είχε παράσταση για παιδιά. Με πήγαινε ο πατέρας μου ή η μητέρα μου κάθε Κυριακή σχεδόν. Μία Κυριακή, όταν γύρισα σπίτι, μοναχοπαίδι γαρ, μοναχογιός, απαίτησα να παίξω και εγώ στο θέατρο.

Σου είχε κάνει εντύπωση.

Μου είχε κάνει εντύπωση, ναι. Γιατί αυτά τα παιδάκια μπορούσαν να παίξουν, γιατί ο θίασος αποτελούταν από παιδιά, αυτή είναι η έννοια του παιδικού θεάτρου, ο θίασος που απαρτίζεται από παιδιά για παιδιά, θα πω μετά τι σημαίνει αυτό. Οπότε με πιάνει η μάνα μου, με πάει σε μία δραματική σχολή, τότε ήταν επί της Αγίας Σοφίας η Σχολή Σταυράκου…

Η Σχολή Σταυράκου; Αυτή που είναι στην Αθήνα;

Ναι. Τώρα είναι στην Αθήνα μόνο.

Δεν ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη…

Είχε υποκατάστημα και εδώ.

Ήταν και θεάτρου και κινηματογράφου;

Τότε ήταν και θεάτρου, τώρα είναι μόνο  κινηματογράφου. Ανεβαίνουμε πάνω στη γραμματεία. Η μητέρα μου λέει ότι ο γιος της θέλει να γίνει ηθοποιός. Με κοιτάει η γραμματέας, ήταν το 1969, από τότε έχω τη φάτσα της στο μυαλό μου, τη μίσησα. Με κοιτάει και μου λέει «Α, όχι,  θα πρέπει να τελειώσει το δημοτικό, το εξατάξιο γυμνάσιο, να δώσει εξετάσεις, να μπει στη Σχολή, να δώσει εξετάσεις για να πάρει το πτυχίο». Εγώ ήθελα άμεσα. Φεύγουμε από τη σχολή και, βγαίνοντας, πέφτουμε πάνω στη Μαίρη Σοΐδου, η μάνα μου την ήξερε. Της λέει η μητέρα μου ότι ήθελα να παίξω στο θέατρο. Μου λέει, «θέλεις να παίξεις στο θέατρο;», είχα χοντρή φωνή από τότε, της λέω «ναι», «έλα το απόγευμα στη Σχολή μου», μου απάντησε. Είχε στην Πρίγκιπα Νικολάου τη Σχολή της. Και έτσι έγινε. Πήγα στη Σχολή και πήρα το ρόλο του βασιλόπουλου στη Σταχτοπούτα. Ήρθε η πρεμιέρα μας, στο στρατιωτικό θέατρο, το οποίο ήταν κατάμεστο πάντα. Για να καταλάβετε την εποχή η τιμή εισιτηρίου είχε 4 δραχμές. Έρχεται η πρεμιέρα και δε βγαίνω εγώ στη σκηνή. Σοκ, τρακ. Με πιάνει, θυμάμαι, ο σκηνοθέτης και με σκουντάει. Βγήκα κουτροβαλόντας στη σκηνή. Ήταν τρία λεπτά υπόθεση. Από τότε και μετά, ανελλιπώς, βρίσκομαι στο σανίδι.

Παίζεις, πόσα χρόνια, συνεχώς.

Είχα κάποια κενά, είχα ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι έτσι πρέπει να είναι ο παιδικός θίασος, να αποτελείται από παιδιά. Γιατί όταν ο θεατής είναι παιδί αλλιώς εισπράττει αυτό που του λέει ένα άλλο παιδί πάνω στη σκηνή και αλλιώς εκλαμβάνει αυτά που του λέει ένας που κάνει το παιδί, φορώντας ένα κοντό παντελονάκι, σε ένα έργο και να φαίνονται στα πόδια του οι τρίχες. Δεν μπορεί το παιδί να συνδυάσει ότι αυτός που είναι εκεί επάνω κάνει το ρόλο ενός μαθητή του δημοτικού, άλλη χημεία έχουν τα παιδιά με τα παιδιά και άλλη τα παιδιά με τους μεγάλους.

Ο κινηματογράφος πως, πότε ήρθε;

Ο κινηματογράφος ήρθε τα τελευταία χρόνια. Έπαιξα σε μία ταινία του Μισέλ Πικολί, «Το λάθος», του Σαμαράκη, το 1975, ούτε κομπάρσος μπορώ να πω ότι ήμουν, σε σκηνές που γυρίζονταν στη Θεσσαλονίκη, σε κάποια σημεία. Πριν από λίγα χρόνια, έχοντας γνωριστεί με τη Γεωργία Βλάχου, η οποία έχει σπουδάσει εδώ, στο Πανεπιστήμιό μας κινηματογράφο, είναι και θεατρολόγος, μου πρότεινε να συμμετάσχω σε κάποιες ταινίες μικρού μήκους που ήθελε να κάνει. Αυτές πήγαν και στο διαγωνιστικό τμήμα σε φεστιβάλ, στη Λάρισα, στη Δράμα.

Είχες συμμετάσχει και σε ταινίες του Σταύρου Παρχαρίδη…

Βέβαια, με το Σταύρο έχω συνεργαστεί δέκα χρόνια, κυρίως σε περιοδείες.

Με το Σταύρο έχεις συνεργαστεί και στο θέατρο και στον κινηματογράφο, γιατί σε θυμάμαι στην «Όμορφη πόλη», στην ταινία του Σταύρου Παρχαρίδη.

Το ξέχασα, είμαι θεατρικός ηθοποιός πιο πολύ.

Έχεις κάνει θέατρο και κινηματογράφο. Μπορείς να μας πεις ποιες είναι οι διαφορές των δύο τεχνών, έχοντας υπηρετήσει και τα δύο;

Παίζοντας το ίδιο έργο στον κινηματογράφο και στο θέατρο, για τον ίδιο ηθοποιό, είναι πιο εύκολη σα δουλειά αυτή στον κινηματογράφο. Στον κινηματογράφο συγχωρούνται τα λάθη. Αν κάνεις κάποιο λάθος, σταματάς, το κόβεις, το ξαναπαίρνεις. Στο θέατρο, επί σκηνής, τα λάθη δε συγχωρούνται. Δεν έχεις περιθώριο να διορθώσεις κάτι. Θα πρέπει να είσαι πανέτοιμος και να προσέχεις αυτό που κάνεις. Στον κινηματογράφο παίζει το πρόσωπο, στο θέατρο παίζει το σώμα, το πρόσωπο ο θεατής στο βάθος δεν το βλέπει, διακρίνει το σώμα πιο πολύ για να καταλάβει το έργο. Στον κινηματογράφο εστιάζεται το πρόσωπο για να βγαίνει το συναίσθημα. Υπάρχουν και άλλες διαφορές, και τεχνικές, αλλά κυρίως αυτή είναι η διαφορά τους.

Εσένα πιο σε συναρπάζει περισσότερο;

Το θέατρο.

Για αυτά που είπαμε ή και για άλλα;

Παίζοντας στο θέατρο νομίζω ότι ζω σε μία άλλη ζωή, αυτό μου αρέσει. Η αμεσότητα με τον κόσμο, η προσπάθεια να μεταβιβάσουμε αυτό που βλέπει, να το νοιώσει, για να μπορέσει να το κρίνει, αυτή η προσπάθεια, αυτή η έκθεση με συναρπάζει. Ο κινηματογράφος είναι πιο ψυχρό πεδίο. Το θέατρο είναι ένας τρόπος ζωής για όσους κάνουν θέατρο.

Από το θέατρο είχες βιοποριστεί ή είχες κάνει και άλλο επάγγελμα;

Όχι, είχα δική μου επιχείρηση, τώρα είμαι στην κατάσταση που την έχω κλείσει και ευελπιστούμε κάποια στιγμή να πάρουμε τη σύνταξή μας. Για τροφή ψυχής είχα το θέατρο, για τροφή στομάχου είχα άλλη δουλειά.

Ότι έχεις κάνει από κινηματογράφο είναι στη Θεσσαλονίκη. Δεν έχεις πάει αλλού;

Όχι, μόνο εδώ.

[vsw id=”H4oKQ2kpUK4″ source=”youtube” width=”640″ height=”440″ autoplay=”no”]

Πως έτυχε και δε συνεργάστηκες με ανθρώπους του θεάτρου, όπως ο Αχιλλέας Ψαλτόπουλος;

Στη Θεσσαλονίκη συνεργάστηκα με αρκετούς, με τον Αχιλλέα Ψαλτόπουλο δεν έτυχε…

Γιατί ο Αχιλλέας είχε κάνει και ταινίες, εκτός από το θέατρο.

Είμαστε πολλά χρόνια με το Γιάννη Μαλούχο, που είχε το θέατρο «Αλέκος Σακελλάριος», στην Ολυμπιάδος. Παίζαμε κυρίως θέατρα του Αλέκου, αλλά και άλλων, όπως του Ψαθά, κωμωδίες ως επί το πλείστον. Επίσης συνεργάστηκα με τον Παρχαρίδη, αλλά και με θιάσους από την Αθήνα που κάναμε και παιδικό, με το Γιώργο Γρηγοριάδη, από την Αθήνα, παιδικό θέατρο έκανα μέχρι πριν από λίγα χρόνια. Και άλλα πολλά που θα έπαιρνε πολύ χρόνο για να τα πούμε όλα.

Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι έχεις ζήσει τη θεατρική ιστορία της Θεσσαλονίκης πολύ.

Και μόνο Θεσσαλονίκης. Δεν έφυγα, αν και θα μπορούσα. Δεν ξέρω αν ήμουν ή είμαι καλός ηθοποιός, νομίζω όμως ότι είμαι συνεπείς. Στο θέατρο μετράει πάρα πολύ η συνέπεια. Ένας ηθοποιός, μπορεί να είναι ο Αλ Πατσίνο. Αν δεν είναι συνεπείς το σύστημα τον καταργεί. Η συνέπεια είναι βασικός παράγων για να ασχοληθεί κάποιος με το θέατρο.

Δεν κάνεις παιδικό θέατρο;

Αυτή τη στιγμή, όχι, έχω ένα κενό. Με τη Γεωργία Πλάγκου έχουμε έναν  παιδικό θίασο, έχουμε ανεβάσει το «Τσικορλύνω τσικορδέλο», δεν μου πάει όμως να κάνω παιδικό θέατρο για παιδιά, γιατί δεν είμαι παιδί. Εν πάσει περιπτώσει, έχουμε ανεβάσει αυτό το παιδικό του ηθοποιού Χρήστου Σάββα, σε κάποια σχολεία, σε περιοδεία. Αυτός ο κύκλος τέλειωσε για αυτή τη χρονιά και θα ετοιμάσουμε κάτι άλλο για την επόμενη σεζόν.

Δεν έχεις προγραμματίσει κάτι για το καλοκαίρι;

Δυστυχώς όχι. Παλιότερα, το καλοκαίρι κάναμε περιοδείες, στους δήμους, κυρίως της Βορείου Ελλάδας, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων που έκαναν. Μας φιλοξενούσαν, είμαστε σε ένα Δήμο και για μία εβδομάδα, κάναμε περιοδεία μέσα στο Δήμο. Τώρα αυτά σταμάτησαν.

Αυτό σταμάτησε τα τελευταία χρόνια;

Ναι. Είναι οικονομικό το θέμα. Έκοψαν κάποιες οικονομικές δραστηριότητες, ανάμεσα σε αυτές και οι παραστάσεις.

Εκτός από ηθοποιός, έχεις σκηνοθετήσει θεατρικά έργα;

Ναι, έτυχε να σκηνοθετήσω και παιδικά και μεγάλα θεατρικά έργα. Αλλά δεν μου αρέσει, δε θέλω να σκηνοθετώ. Θέλω από άλλους να σκηνοθετούμε, για αυτό είμαι, πιστεύω, αρκετά συνεργάσιμος με όλους τους σκηνοθέτες που έχω συνεργαστεί και είναι αρκετοί.

Πως βλέπεις το μέλλον του ελληνικού θεάτρου, ζώντας στη Θεσσαλονίκη που είναι στην περιφέρεια της θεατρικής σκηνής;

Και όμως! Κάποτε ετοίμαζαν ένα έργο και την πρεμιέρα την έκαναν στη Θεσσαλονίκη. Ήξεραν ότι αν θα είχε επιτυχία στην πρεμιέρα, εδώ, θα έκανε επιτυχία και στην Αθήνα! Το κοινό μας είναι πολύ καλό, ενημερωμένο, αυστηρό θα έλεγα, αλλά, δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια ο κόσμος απομακρύνθηκε λίγο και αυτό έχει γίνει για οικονομικούς λόγους. Όπως βλέπουμε σήμερα, το Κρατικό Θέατρο έχει το εισιτήριο 5 ευρώ, βλέπουμε οι αίθουσες να γεμίζουν όταν είναι δωρεάν η είσοδος. Τα τελευταία δύο-τρία χρόνια, η εκτίμησή μου είναι ότι ο κόσμος άρχισε να επανέρχεται σιγά-σιγά στο θέατρο πάλι. Έχει αγάπη ο Θεσσαλονικιός για το θέατρο. Το έχει αποδείξει. Βέβαια, σημαντικό ρόλο παίζει και η επιλογή των έργων που θα ανεβάσει κανείς. Υπάρχουν πάρα πολλά και πάρα πολύ ωραία έργα, διαφορετικές θεματολογίες.

Τα επόμενα σχέδιά σου ποια είναι, τι κάνεις;

Τα τελευταία χρόνια ήμουν στην Πολιτεία Θεάτρου, έπαιζα με τη Μαρία Μπαλτατζή. Από το Μάρτιο του 2018 είμαι με το Βασίλη Τσικάρα, στο θέατρο Άρατος, κάναμε δύο έργα. Αυτή την περίοδο κάνω ένα διάλειμμα, γιατί κατεβαίνω στην πολιτική, είμαι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στο σχήμα «Θεσσαλονίκη Θετικά», στο Δήμο Θεσσαλονίκης.

Αυτό που μου αρέσει στη Θεσσαλονίκη είναι ότι δεν υπάρχει πληθώρα σκηνών, όπως είναι στην Αθήνα, κάτι που είναι αφύσικο.

Αναλογικά, θα λέγαμε, και εδώ οι θεατρικές σκηνές είναι αρκετές. Γεμίζουν. Τα τελευταία δύο χρόνια πάμε καλά από κόσμο. Μακάρι όλος ο κόσμος να  πηγαίνει στα θέατρα, να ασχοληθεί με το θέατρο -και ας μη γίνει ηθοποιός- είναι ένα εξαιρετικότατο και ολοκληρωμένο σχολείο, δεν είναι εξειδικευμένη μόρφωση.

Έτσι ή αλλιώς θέατρο παίζουμε σε όλη μα τη ζωή.

Ναι, είναι και αυτό.

• Συνεντεύξεις