42ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ ΤΡΙΤΗ

Σεπ 29, 2019 Κινηματογράφος 0

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ ΤΡΙΤΗ

του Γιάννη Φραγκούλη

Με αναφορά σε έναν πρωταγωνιστή του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, τον αείμνηστο  Τάκη Σπυριδάκη, ξεκίνησε στο Αίθριο του Φεστιβάλ, η παρουσίαση των Ελλήνων σκηνοθετών των οποίων οι ταινίες προβλήθηκαν την Κυριακή και τη Δευτέρα στις αίθουσες της 42ης διοργάνωσης του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Οι κριτικοί κινηματογράφου Κώστας Κωνσταντινίδης και Κωνσταντίνος Καϊμάκης, μέσα από τις ερωτήσεις τους, κατάφεραν να αναδείξουν τα κρυφά, πέρα από τα προφανή, νοήματα των ταινιών και τις σκέψεις των σκηνοθετών, κατά τη διάρκεια της δημιουργίας των έργων τους.

ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

«Μαύρη Αλήθεια», σκηνοθέτης Γιώργος Μπισδίκης.

Την εκπλήρωση του ονείρου ζωής, μέσα από τις δυσκολίες της καθημερινότητας ενός βοσκού, παρουσίασε ο  κ. Μπισδίκης μέσα από την ταινία του. Έχοντας, όπως σημείωσε, ως ερέθισμα τη γοητεία της φολκλορικής ατμοσφαίρας που ακόμη υπάρχει στην ελληνική ύπαιθρο και παράλληλα τον καθημερινό μας αγώνα για την επίτευξη του ακατόρθωτου στόχου, εκείνου του μεγάλου «αν»… Ο ήρωας της ταινίας του, ένας βοσκός, εγκλωβισμένος στη ρουτίνα του, πέφτει για ύπνο κάθε βράδυ, έχοντας ως ονείρωξη του, να ανέβει στο πάλκο και να πει  ένα τραγούδι σε ένα πανηγύρι, κάτι που ίσως και να του άλλαζε τη ζωή αν γινόταν. Το τραγούδι τον συντροφεύει από το πρωί έως το βράδυ, σε κάθε στιγμή της ζωής του. Εκτός από το απόγευμα. Τότε, κουρασμένος από το άρμεγμα, δεν τραγουδάει πλέον. Παρ’όλα αυτά, όπως ειπώθηκε κατά τη διάρκεια της παρουσίασης, υπάρχει πάντα το Όνειρο. Αυτή είναι η «Μαύρη αλήθεια».

«Sable noir» («Μαύρη άμμος»), σκηνοθέτης ο Θανάσης Τρουμπούκης.

Θολωμένη ανάμεσα στα όρια πραγματικότητας και ονείρου, η ηρωίδα της «Μαύρης άμμου», η Αλίκη, προσπαθεί να ανακαλύψει, κάπου στο γαλλικό Βορρά, τον αποστολέα κασετών ήχου, που περιέχουν τις αφηγήσεις εφιαλτών που οι ίδιοι οι αφηγητές έχουν βιώσει. Επηρεασμένος ο σκηνοθέτης από το βιβλίο της Σαρλότ  Μπεράντ «Τα όνειρα στο Γ΄ Ράιχ», δείχνει την Αλίκη να βυθίζεται σε ένα όνειρο για να συνεχίσει να ζει σε μία πραγματικότητα η οποία στην συνέχεια κλιμακωτά, μετατρέπεται και αυτή σε όνειρο.

«I am Mackenzie», σκηνοθέτης η Άρτεμις Αναστασιάδου.

Μια διαδρομή ενός έφηβου κοριτσιού που προσπαθεί να ισορροπήσει μέσα από τα βιώματα της και την φυσική της καταβολή, και να φτάσει στη σεξουαλική της ενηλικίωση κάνοντας σεξ για πρώτη φορά στο φορτηγάκι του πατέρα της. Αυτό δε σημαίνει ότι πέτυχε το στόχο της, καθώς η βιασύνη της και η τοξική της αρρενωπότητα την οδηγούν στο να «ρίξει» μπουνιά στον ερωτικό της σύντροφο.  Όπως παρατήρησε και η κα. Αναστασιάδου, η πρωταγωνίστριά της, «ένα αγοροκόριτσο που του αρέσει να κάνει σκέιτ, ψάχνει μέσα από την ανασφάλεια της να ανακαλύψει τον εσωτερικό της κόσμο».

«Χίμαιρα», σκηνοθέτης η Μελπομένη Λουκανίδου

Βαθιά επηρεασμένη από τον ιρανικό κινηματογράφο και τους Αλμπέρ Καμύ και Φράντς Κάφκα, η «Χίμαιρα» είναι μία ταινία για τη μοναχική διαδρομή, μία εσωτερική περιπέτεια και ένα ταξίδι προς τη συνειδητοποίηση  των συναισθηματικών μεταβιβάσεων. Γυρισμένη σε περιοχές έξω από τη Θεσσαλονίκη, εκμεταλλεύεται πλήρως την ομορφιά του φυσικού τοπίου. Μία ταινία που για μία ακόμη φορά θέτει το ερώτημα αν το έπαθλο είναι η διαδρομή ή το τέλος της. Εξάλλου, όπως παρατήρησε η σκηνοθέτης, «δεν είναι λίγες οι φορές που οι δισταγμοί και η δειλία δε μας αφήνουν να ολοκληρώσουμε το δρόμο μας και επιστρέφουμε».

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

«Η σιωπή του δάσους», σκηνοθέτης  η Βαλεντίνα Τζιάλλι.

Μετά από δύο  χρόνια η κα. Τζιάλλι πήρε την απόφαση να υλοποιήσει τις σκέψεις της, στο πλαίσιο της πτυχιακής της εργασίας. «Παίζοντας» μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας αφήνει ένα ανοιχτό παράθυρο στο όνειρο του ήρωα της. Ενός άντρα μόνου του στο δάσος, που η πραγματικότητά του μπερδεύεται με τη φαντασία. «Και η σοφία με την αλήθεια και την αναζήτησή της», όπως χαρακτηριστικά είπε η σκηνοθέτης.

«Ο δίκαιος», σκηνοθέτης ο Χρήστος Πυθαράς

Ο Χρήστος Πυθαράς, όπως και μερικοί άλλοι, έκανε και αυτός το βήμα της επιστροφής. Από τις ταινίες μεγάλου μήκους, επέστρεψε στις ταινίες μικρού μήκους. Βασισμένη σε μία πραγματική εικόνα, ένα περιστατικό που βίωσε ο ίδιος ο δημιουργός, και με φόντο το σκηνικό της γειτονιάς του, η ταινία του προβληματίζει. Ως προς το που αρχίζει το δίκαιο και πως ορισμένες φορές μετατρέπεται σε άδικο. Εκεί ο σκηνοθέτης βάζει ίσως το θεατή να σκεφτεί τι θα γινόταν αν ήταν στη θέση ενός εκ των πρωταγωνιστών. Και πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα το ερώτημα «τι θα γινόταν αν», που πολλές φορές παραμένει ρητορικό.

«Keygrip», σκηνοθέτης ο Νάσος Γκατζούλης

Τελικά ποιος είναι αυτός που αισθάνεται την μεγαλύτερη ικανοποίηση σε έναν χωρισμό; Αυτός που παραδίδει τα κλειδιά, ή αυτός που τα παίρνει; Αυτός που τα ζητάει ή αυτός που τα δίνει; Και αυτό μάλιστα μέσα σε μία φανταστική διάσταση. Μέσα σε ένα όνειρο, όπως βιώνει το χωρισμό του το ζευγάρι της ταινίας. Κάνοντας χρήση ενός υπέρμετρου σουρεαλισμού «ήθελα να δείξω πώς μπορεί να βιώσει ένα ζευγάρι το χωρισμό του με απόλυτα ψυχεδελικό και σαδιστικό τρόπο…», σημείωσε μεταξύ άλλων ο Νίκος Γκατζούλης.

«Γιαζίντι», σκηνοθέτης ο Έκτωρας Σακάρογλου.

Το τεράστιο ζήτημα του μεταναστευτικού δε θα μπορούσε και φέτος να απουσιάζει από το Φεστιβάλ… Ένας πυγμάχος, που ανήκει στην φυλή των Γιαζίντι, φτάνει στην Ελλάδα και παλεύει για να ζήσει με το μοναδικό τρόπο που ξέρει. Ετοιμάζεται να ξεκινήσει τη νέα του ζωή σε μία άλλη χώρα της κεντρικής Ευρώπης, όμως ο παράνομος διακινητής μεταναστών που τον μεταφέρει στα σύνορα, δίνει μία άλλη διάσταση στην ταινία: κάνει τον κλόουν για παιδιά στις ελεύθερες ώρες του. Επηρεασμένος τόσο από την ιστορία των Γιαζίντι όσο και από το γεγονός ότι είναι και ο ίδιος απόγονος προσφύγων από τη Μικρά Ασία, ο σκηνοθέτης θέλησε να δώσει ένα άλλο στίγμα στο προσφυγικό.

«Το βάρος της θάλασσας», σκηνοθέτης ο  Κωστής Αλεβίζος.

Κλειστές πόρτες που φοβόμαστε να ανοίξουμε, ενώ ξέρουμε ότι πίσω από αυτές βρίσκονται τα πραγματικά μας προβλήματα για τα οποία δεν μπορούμε να δώσουμε κάποια λύση. Συνεχίζουμε να φροντίζουμε όμως αυτόν που αγαπάμε και ας ξέρουμε ότι θα τελειώσει, θα πεθάνει. Η φροντίδα, όπως υπογράμμισε ο Κωστής Αλεβίζος, μέσα από την καθημερινότητα της ζωής ενός προσώπου γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας της ύπαρξης του προσώπου αυτού. Το ίδιο συμβαίνει με την πρωταγωνίστριά της ταινίας του η οποία είναι γυρισμένη σε φιλμ.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝ

• Φεστιβάλ Δράμας