60ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ-CARTE BLANCHE JOHN WATERS

Οκτ 06, 2019 Κινηματογράφος 0

60^ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

31/10-10/11/2019

Ο κορυφαίος cult σκηνοθέτης John Waters επιλέγει ταινίες

Μία τριήμερη εμπειρία με το John Waters θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει το κοινό του 60^ού Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (31/10-10/11/2019). Ο τολμηρός σκηνοθέτης και θρυλικός εκπρόσωπος του cult cinema θα βρεθεί στη Θεσσαλονίκη από τις 6 μέχρι τις 8 Νοεμβρίου 2019 και με μεγάλη χαρά το Φεστιβάλ θα του απονείμει Χρυσό Αλέξανδρο για την προσφορά του στον κινηματογράφο.

Ο «Πάπας του Τrash», όπως τον χαρακτήρισε ο Γουίλιαμ Μπάροουζ, παίρνει από το 60ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης carte blanche για να επιλέξει 10 αγαπημένες του ταινίες. Πρόκειται για εξωφρενικά ξεκαρδιστικές ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ που αντικατοπτρίζουν την αγάπη του για το ακραίο στην τέχνη και ειδικότερα στις ταινίες exploitation.

O John Waters θα παρουσιάσει το one-man show «This filthy world» στον κινηματογράφο Ολύμπιον, κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ. Αυτή η standup comedy παράσταση είναι αφιερωμένη στο εμμονικό του γούστο, τις παράλογες συμβουλές του και την επαγγελματική του καθοδήγηση για το πώς να γίνει κανείς ένας επιτυχημένος και ευτυχισμένος νευρωτικός.

Ο σκηνοθέτης θα μοιραστεί, επίσης, την «κηλιδωμένη του σοφία» -γνώριμη και στο νέο του βιβλίο «Mr. Know-It-All: the tarnished wisdom of a filth elder») σε ένα masterclass ανοιχτό για το κοινό. Απευθυνόμενος σε σινεφίλ, φανατικούς του σινεμά και θαυμαστές του κινηματογραφικού trash, θα μιλήσει για το πώς να βρεις χρηματοδότηση για τις ταινίες σου, πώς να επιβιώσεις στο Χόλιγουντ και πώς να αποτύχεις, οποιοδήποτε επαγγελματικό δρόμο και αν επιλέξεις.

Ακόμη, νεαροί κινηματογραφιστές θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ένα αποκλειστικό workshop με το σκηνοθέτη. Όπως αναφέρει ο Άλαν Κάμινγκ στην κριτική του νέου βιβλίου του Waters στους New York Times, ο σκηνοθέτης συνεχίζει «να μεταδίδει την «ανώμαλη», αλλά απολύτως συνετή (συνήθως) σοφία του στις νεότερες γενιές που δεν είχαν καν γεννηθεί όταν έγινε διάσημος». Περισσότερες πληροφορίες για τον τρόπο συμμετοχής στο workshop θα ανακοινωθούν σύντομα.

Τέλος, το 60ό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης θα τιμήσει το  John Waters με τον Χρυσό Αλέξανδρο σε μία ειδική εκδήλωση.

Ο JOHN WATERS

Σκηνοθέτης, σεναριογράφος, συγγραφέας, καλλιτέχνης, ο John Waters έχει γράψει ιστορία στον ανεξάρτητο αμερικάνικο κινηματογράφο. Ο δημιουργός από τη Βαλτιμόρη έγινε γνωστός για το ασυγκράτητο χιούμορ του, την αγάπη του για το κακό γούστο και την διαστρέβλωση των παραδοσιακών ηθικών αξιών.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 ξεκίνησε και η συνεργασία του με την Divine, το διαχρονικό ίνδαλμα της διαφορετικότητας, της τόλμης και του αχαλίνωτου χιούμορ, η οποία πρωταγωνίστησε στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη «Mondo trasho» (1969). To 1972, ο Τζον Γουότερς σκηνοθετεί το «Pink flamingos» που ανακηρύσσεται cult αριστούργημα και αποτελεί την πρώτη ταινία μιας «trash τριλογίας» -ακολουθούν οι «Female trouble», το 1974, και «Desperate living», το 1977. To 1981 σκηνοθετεί το «Polyester», αλλά η μεγάλη του εμπορική επιτυχία υπήρξε το «Hairspray» (1988), το οποίο αποκτά τη δική του ζωή και εκτός της μεγάλης οθόνης, μετατρέπεται σε μιούζικαλ και ανεβαίνει σε σχολικές σκηνές στις ΗΠΑ.

Το 1990, ο John Waters σκηνοθετεί τον Τζόνι Ντεπ στο μιούζικαλ «Cry-Baby». Η ταινία «Serial mom», με πρωταγωνίστρια την Kathleen Turner, βγήκε στις αίθουσες το 1993 και παραμένει μία από τις αγαπημένες ταινίες του John Waters. Το 1998 γυρίζει το «Pecker», μία παρωδία για τον κόσμο της τέχνης με τους Έντουαρντ Φέρλονγκ και Κριστίνα Ρίτσι. Το «Cecil B. DeMented», μία ταινία κινηματογραφικής τρομοκρατίας, βγήκε στις αίθουσες το 2000 και ακολούθησε η sexploitation παρωδία «A dirty shame» το 2004.

CARTE BLANCHE

Ο John Waters θεωρείται εμβληματική φιγούρα της αμερικανικής καλλιτεχνικής σκηνής -«εθνικό θησαυρό» τον χαρακτήρισαν οι New York Times. Ο ίδιος σημειώνει στο βιβλίο του «Mr. Know-It-All: the tarnished wisdom of a filth elder», το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα: «Μου συνέβη το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί σε έναν δημιουργικό άνθρωπο· με αποδέχτηκαν».

Οι ταινίες της carte blanche:

«Boom!», του Joseph Loseyι (ΗΠΑ, 1968)

Η Elisabeth Taylor και ο Richard Brurton πρωταγωνιστούν στην ταινία του Joseph Losey για τη σχέση ανάμεσα σε μία πολύ πλούσια, ετοιμοθάνατη γυναίκα και έναν φτωχό νεότερό της ποιητή που γίνεται ο «άγγελος του θανάτου» της. Η ταινία υπήρξε εμπορική αποτυχία, αλλά αποτελεί μία συναρπαστική μεταφορά έργου του Τένεσι Γουίλιαμς -ο ίδιος θεωρούσε, μάλιστα, την ταινία ως την καλύτερη μεταφορά θεατρικού του στη μεγάλη οθόνη.

«Mom and dad», του Brian Taylor (ΗΠΑ/Βρετανία, 2017)

Μία έφηβη και ο αδελφός της πρέπει να επιβιώσουν ένα 24ωρο βίας, στη διάρκεια του οποίου όλοι οι γονείς στις ΗΠΑ προσπαθούν να σκοτώσουν τα ίδια τους τα βλαστάρια. Ένα καθηλωτικό και αστείο b-movie, με πρωταγωνιστές τους Nicolas Cage και Selma Blair.

«The strange ones», των Cristopher Radcliff, Lauren Wolkstein (ΗΠΑ, 2017)

Ένας νεαρός άνδρας και ένα αγόρι ταξιδεύουν στην αμερικανική ύπαιθρο. Οι φαινομενικά ήρεμες διακοπές τους θα οδηγήσουν στην αποκάλυψη σκοτεινών μυστικών. Γεμάτο ονειρικά σύμβολα, το σκηνοθετικό ντεμπούτο των δύο νεαρών δημιουργών απέσπασε βραβεία στα Φεστιβάλ SXSW και Ρότερνταμ.

«Krisha», του Trey Edward Shults (ΗΠΑ, 2015)

Μία γεμάτη ένταση ταινία με ηρωίδα την Κρίσα, μία μεσήλικη γυναίκα που επιστρέφει στην οικογένειά της μετά από δεκαετή εγκλεισμό για εθισμό σε ουσίες και αλκοόλ. Στο οικογενειακό τραπέζι θα βρεθεί αντιμέτωπη με τους συγγενείς της, στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Trey Edward Shults που αντλεί έμπνευση από πραγματικές ιστορίες της οικογένειάς του.

«Tickled» των David Farrier, Dylan Reeve (Νέα Ζηλανδία, 2016)

Ο δημοσιογράφος και σκηνοθέτης David Farrier αποφασίζει να ερευνήσει μία περίεργη πληροφορία για έναν διαγωνισμό γαργαλήματος. Μία απίστευτη ιστορία για την ηδονή του γαργαλητού και τη σκοτεινή πλευρά του διαδικτύου.

«Who took Johnny», των David Beilinson, Suki Hawley, Michael Galinsky (ΗΠΑ, 2014)

Η επανεξέταση μιας διαβόητης υπόθεσης που συνέβη πριν από 30 χρόνια: της εξαφάνισης του Τζόνι Γκος, ενός αγοριού που μοίραζε εφημερίδες στην Άιοβα. Ήταν η πρώτη περίπτωση εξαφάνισης παιδιού που δημοσιοποιήθηκε στις χάρτινες συσκευασίες γάλακτος. Μία συναρπαστική πραγματική ιστορία.

«Hors Satan», του Bruno Dumont (Γαλλία, 2011)

Η σχέση ενός περιπλανώμενου άνδρα και μιας νεαρής γυναίκας που έχει υποστεί κακοποίηση. Ο Bruno Dumont χρησιμοποιεί όνειρα, εφιάλτες, το Θείο, την ομορφιά και τη βία για να καθηλώσει το κοινό με το δικό του μοναδικό τρόπο. Η ταινία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, εισπράττοντας τις καλύτερες και τις χειρότερες κριτικές.

«American animals», του Bart Layton (ΗΠΑ, 2018)
Τέσσερις νέοι άνδρες σχεδιάζουν την κλοπή ενός σπάνιου βιβλίου από τη βιβλιοθήκη του τοπικού πανεπιστημίου. Μία πραγματική ιστορία για μία τρελή ληστεία και ένα συναρπαστικό σχόλιο για το αμερικανικό όνειρο, με μία ομάδα νεαρών ηθοποιών.

«I, Olga», των Petr Kazda, Tomas Weinreb (Τσεχία, 2016)
Η ιστορία της 22χρονης Όλγκα Χεπνάροβα, η οποία υπήρξε θύτης μαζικής δολοφονίας, όταν το 1973 έπεσε με ένα φορτηγό πάνω σε μία ομάδα ανθρώπων στην Πράγα. Με ασπρόμαυρη φωτογραφία, η ταινία είναι μία ιστορία οργής και βίας, ένα συναρπαστικό πορτραίτο μιας δολοφόνου.

«The green fog», των Evan Johnson, Galen Johnson, Guy Maddin (ΗΠΑ, 2017)

Χρησιμοποιώντας εικόνες του Σαν Φρανσίσκο, το «The green fog» του Guy Maddin -με τη συνεργασία των Evan και Galen Johnson – είναι η εκδοχή τους πάνω στο «Vertigo», του Alfred Hitchcock και χρησιμοποιεί πλάνα από ταινίες και τηλεοπτικά προγράμματα. Μια πρωτότυπη ταινία που το περιοδικό Sight and Sound χαρακτήρισε ως «μία ευφυέστατη άσκηση στη μετα-αφήγηση».

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ ΑΡΘΡΩΝ

• Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης