ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

Οκτ 06, 2017 Κινηματογράφος 0

A FANTASTIC WOMAN

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 5/10/2017 κινηματογραφικές αίθουσες. Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου που παρατίθενται μετά από αυτό το κείμενο.

ΣΥΝΟΨΗ

Μία γυναίκα τρανς αγαπά έναν άντρα, χωρισμένο, ο οποίος ξαφνικά πεθαίνει. Μόνη της βιώνει τις απορριπτικές συμπεριφορές της κοινωνίας, στριμώχνεται, καταφέρνει όμως να αρχίσει ξανά τη ζωή της. Πολιτική και εκπαιδευτική νότα σε μία ταινία που εγγράφει με ενσυναισθητικό τρόπο το περιθώριο της κοινωνίας.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Πολλαπλοί καθρέπτες, από το ένα κάδρο στο άλλο της ταινίας «Μία φανταστική γυναίκα» («A fantastic woman»), κατ’επανάληψη αντανακλούν τη γυναίκα που αναφέρεται στον τίτλο, τη νέα, όμορφη, και ισχυρογνώμονα Μαρίνα, όλα επικεντρώνονται σε αυτήν, μία εκπληκτική δόξα. Μπορεί να φανεί προβλέψιμο, ένα κλισέ, η οπτική αναζήτηση του πολυμήχανου Χιλιανού σκηνοθέτη, Sebastian Lelio, που επικεντρώνεται σε ένα σημείο, μέχρι αυτό να γίνει κατανοητό: παίρνουμε οποιαδήποτε ευκαιρία να δούμε και να αντιληφθούμε τη Μαρίνα, έτσι όπως είναι.

Γιατί, λοιπόν, κάνουμε τόσες ενέργειες για να πετύχουμε τον ίδιο σκοπό; Σε αυτό το εξαίσιο και παθιασμένο πορτρέτο μιας γυναίκας τρανς που πενθεί για τη χαμένη της αγάπη, βλέπουμε να περιτριγυρίζεται από ατομικές και κοινωνικές προκαταλήψεις, ο Lelio σχεδιάζει ίσως την πιο οργανωμένη και ενσυναισθητική αναφορά στα καθημερινά εμπόδια μιας μεταμορφωμένης γυναίκας μετά από τη δουλειά του Kimberly Peirce, «Boys don’t cry»,το 1999. Μία επιδιωκόμενη και αγχωτική νουάρ ατμόσφαιρα, όπως υπάρχει στις περισσότερες ταινίες του Almodovar, κάνει μία ταινία που ξεχωρίζει και έχει πάρει διανομή από τη Sony Pictures Classics, έχει κάνει το γύρο της σε φεστιβάλ, σε κινηματογραφικές λέσχες και σε καλλιτεχνικές αίθουσες.

Στυλιστικά, η ταινία είναι μία ήρεμη και δύσκολη αναφορά περισσότερο από την προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη, «Gloria», που αναφερόταν στην ανανέωση που γίνεται στη μέση ηλικία. Το φως είναι πότε ζεστό και πότε ψυχρό, δίνει έμφαση στα σκηνικά, η διάθεση αλλάζει με την ηλεκτρονική μουσική του Matthew Herbert που αναμιγνύει τις ψυχρές στιγμές με τις πολύτιμες σιωπές. Η μουσική δημιουργεί ανησυχίες, είναι αινιγματική από την πρώτη σκηνή μέχρι το εμβληματικό τοπίο του Ιγκαζάου, του πολύ γνωστού καταρράκτη στα σύνορα Αργεντινής και Βραζιλίας. Σε αντίθεση, στο φόντο υπάρχει ένα ρομαντικό σχέδιο για διακοπές που ποτέ δε θα γίνει.

Κάθε στιγμή της ταινίας δημιουργεί μία αναστάτωση. Ο Ορλάντο, ένας 57 χρόνων χωρισμένος άντρας, είναι σε μία σάουνα και, στη συνέχεια, θα ψάξει κάποια σημαντικά χαρτιά, μέχρι να συναντήσει τη νεαρή φίλη του, τραγουδίστρια σε ένα μπαρ, τη Μαρίνα, την οποία ενσαρκώνει η τρανς ηθοποιός Daniela Vega που εντυπωσιάζει αμέσως, αυτοί θα βγουν για ένα γεύμα γενεθλίων. Αυτό το απόγευμα θα αποκαλυφθεί ότι ο Ορλάντο πάσχει από ανεύρισμα. Η Μαρίνα συνειδητοποιεί ότι ο αδελφός του πέθανε στο χειρουργικό κρεβάτι. Θα πάει πανικόβλητη στο νοσοκομείο. Ο πανικός, η αγωνία, η αστυνομία, ο θόρυβος των τακουνιών της, που δημιουργεί μία αναστάτωση, μας φέρνει στις υποψίες και το δεικτισμό που έχουν οι άλλοι για την Μαρίνα.

Οι ίσκιοι, που σαν όγκοι καταπιέζουν, τα δερμάτινα ρούχα, που υπονοούν, θα μας οδηγούσαν σε αυτό που δεν είναι η Μαρίνα, μία μοιραία γυναίκα. Τίποτε σχετικά με την ταυτότητά της ή τη σχέση της με το θανόντα δεν είναι ανυποχώρητο ή ανόητο. Ακόμα και όταν παλεύει για να κρατήσει κάτι, καταλαβαίνει ότι τη θεωρούν ως αγύρτη: οι άνθρωποι του νοσοκομείου που έχουν εμμονή με την ταυτότητα της γέννησής της, η γυναίκα ντετέκτιβ της αστυνομίας, από το Τμήμα Ηθών, που την αναγκάζει σε μία βασανιστική σωματική έρευνα, τελικά η οικογένεια του Ορλάντο και η πρώην γυναίκα του, η Σόνια, που διεκδικούν τα δέοντα από το νεκρό, βλέπουν τη Μαρίνα σα μία χίμαιρα. Κουρασμένοι από τη φασαρία και την κηδεία, κανένας δε θέλει να αφουγκραστεί τον ψυχικό κόσμο της Μαρίνας, η οποία βρίσκει τη δύναμη να τους αποχαιρετήσει και να κάνει μία νέα αρχή.

Όπως έκανε και στη «Gloria», ο Lelio δίνει ένα διαφορετικό τόνο, χρησιμοποιεί διαφορετικά οπτικά και ηχητικά σήματα για να μιλήσει για το μέλλον και προσπαθεί να μπει στον εσωτερικό κόσμο μιας γυναίκας που τόσο εύκολα την περιθωριοποιούν, μέσα σε μία πατριαρχική και καθωσπρέπει κοινωνία.

Ο φωτογράφος Benjamin Echazarreta «ζωγραφίζει» τα κάδρα, τη φωτίζει έτσι που δημιουργεί συμπαθητικούς πίνακες που τοποθετούνται ανάμεσα στο νατουραλισμό και την απροσδιόριστη τέχνη, η κάμερα δημιουργεί ένα φλου που αντικατοπτρίζει όχι μόνο την τεμαχισμένη ταυτότητά της, στα μάτια του κόσμου, αλλά και τον αντικρουόμενο κόσμο, στον οποίο αυτή ζει. Σε ένα εκστατικό χορό, στο νυχτερινό κέντρο για ομοφυλόφιλους, η εικόνα της αντικατοπτρίζεται πολλαπλά σε τέτοιο σημείο που εγείρει τη φαντασία μας, δημιουργεί την εικόνα μιας γυναίκας που είναι ποθητή, ιδανική, ένα κατασκεύασμα του μυαλού μας. Η Μαρίνα είναι ένα προϊόν του ονείρου μας. Η μουσική της δίνει έναν άλλο προσδιορισμό, το τραγούδι που μιλά για μία φυσική γυναίκα, δίνει την αντίθεση, ενώ οι νότες της κλασικής μουσικής της αποδίδουν ξανά τη χάρη της.

Η ταινία μπορεί να χρησιμοποιηθεί από την κοινότητα των ομοφυλόφιλων, ειδικά αφού έχει μία τρανς που παίζει, όμως δε θα πρέπει να μείνουμε σε αυτό. Ο σκηνοθέτης θέλει, μέσα από αυτό το στρώμα της κοινωνίας, να εγγράψει συμπεριφορές που είναι πολιτικές, να δείξει τα πολλά επίπεδα της κοινωνίας, να μην εκβιάσει τον οίκτο, να μη φτάσει στο σημείο να δείξει τη Μαρίνα απελπισμένη, αλλά μόνο στριμωγμένη από συμπεριφορές που υπαγορεύουν οι πολιτικές και εκπαιδευτικές πρακτικές. Η «Φανταστική γυναίκα» δεν είναι παρά μία ηρωίδα που έχει αποκτήσει με σκληρό τρόπο τη δική της ταυτότητα.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα)

Με διαρκώς παρούσα, όπως και στην «Gloria», την αίσθηση της αστικής αλλοτρίωσης (η αρχιτεκτονική «σκιά» του Σαντιάγκο στοιχειώνει τα ατμοσφαιρικά πλάνα), οι μελοδραματικοί τόνοι της ταινίας μάς φέρνουν σε γνώριμα, αλμοδοβαρικά νερά, στα οποία ο Λέλιο πλέει με σιγουριά, ενώ τονίζει τις έννοιες του διχασμού, του αυθεντικού και του ψεύτικου, της απόκρυψης και της παραπλάνησης. Αν και δεν διαθέτει το πάθος που δονεί τις εικόνες του Ισπανού δασκάλου του, χτίζει με μαεστρία (βραβείο σεναρίου στο Βερολίνο) έναν μεστό ρόλο γεμάτο αιχμές και τον παραδίνει στην ασυγκράτητη Ντανιέλα Βέγκα, μια πραγματική ερμηνευτική αποκάλυψη… Περισσότερα

Κριτική Τατιάνα Καποδίστρια (tospirto.net)

Εκείνη, σοκαρισμένη, υπακούει κρατώντας μια πετσέτα μπροστά της. Κι όταν ο αστυνόμος επιμένει να ρίξει την πετσέτα, η κάμερα παραμένει σθεναρά στο πρόσωπο της Μαρίνα χωρίς να χαμηλώσει ούτε εκατοστό. Αλλά και πέρα από αυτό καθαυτό το θέμα, ή τη σύγκρουση τη ηρωίδας με την «αηδιασμένη» οικογένεια του νεκρού, ο Λέλιο –και ο διευθυντής φωτογραφίας του, Μπενχαμίν Ετσαθαρέτα– διανθίζουν διαρκώς την εικόνα με εύγλωττες συμβολικές λεπτομέρειες (καθρέφτες, δεινόσαυροι), που φωτίζουν με τόλμη, αλλά και ευγένεια αυτή την καθόλου συμβατική, «φανταστική γυναίκα»…. Περισσότερα

Κριτική Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος (Lifo)

Η Μαρίνα είναι η γραφή και ο φακός, το σενάριο και η κάμερα, και με τον τρόπο που εξελίσσεται στο στόρι αποκαλύπτει σταδιακά την ανθρώπινη διάστασή της, απαντώντας στην κυνική αστυνομικό που την επιβλέπει και την εξετάζει αλλά και στους υπόλοιπους που με μοχθηρία την απορρίπτουν ως ένα αταξινόμητο αξιοπερίεργο, αποδεικνύοντας πως διαθέτει προσωπικότητα ικανή να συνέλθει, να πενθήσει και να αντεπεξέλθει, περισσότερο ως εκδοχή της αυτόνομης Στρέλλας και όχι ως μια ετερόφωτη παραλλαγή της Ντιλ από το Παιχνίδι των Λυγμών… Περισσότερα

Κριτική Λήδα Γαλανού (filx.gr)

Συγκινητικό και καθαρτήριο, το «Una Mujer Fantastica» δεν είναι απλώς μια κινηματογραφική φαντασμαγορία με ευαίσθητη πολιτική συνείδηση. Είναι κάτι πολύ πιο αληθινό. Η επιβεβαίωση, μαζί με την «Gloria», ότι ο Σεμπαστιάν Λέλιο, ικανότατος και γενναιόδωρος δημιουργός, έχει μια αισιόδοξη κοσμοθεωρία, μια πίστη στον άνθρωπο (ειδικά αν αυτός είναι γυναίκα), έστω κι αν όχι στους ανθρώπους. Και, το καλύτερο, με τις ιστορίες του κοντεύει να πείσει κι εμάς… Περισσότερα

Κριτική Κατερίνα Ανδρεάκου (freecinema.gr)

Πότε με περήφανη αξιοπρέπεια, πότε με αυτοκαταστροφική ηττοπάθεια, πότε αψηφώντας τα πάντα με ατίθαση θέληση, η Βέγκα ανάγει το ρόλο σε έναν από τους πιο σημαντικούς του σύγχρονου σινεμά, σίγουρα εγχέοντάς του και προσωπικές, αληθινές της εμπειρίες. Το γεγονός πως και στην πραγματικότητα είναι μια σπουδαία οπερετική τραγουδίστρια «αποθεώνει» την τελική σκηνή, σε μια ταινία που εξυμνεί τη φράση (η οποία υπάρχει και στην ταινία) «ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό»… Περισσότερα

Κριτική Παύλος Κάγιος (frafilemag.gr)

Τι θα αντικρίσουν οι θεατές όταν δουν τη Μαρίνα; Θα δουν ένα πλάσμα που αλλάζει συνεχώς μορφές, που κυλάει, που πάλλεται και μεταβάλλεται συνεχώς. Αυτό που βλέπουν δεν είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται, η Μαρίνα είναι μια δίνη που εξιτάρει τη φαντασία και την επιθυμία του θεατή, προσκαλώντας τον να δοκιμάσει τα όρια της δικής του ενσυναίσθησης»… Περισσότερα

Κριτική Γιάννης Ζουμπουλάκης (Το Βήμα)

Ομως το βασικότερο όπλο της Mαρίνα, το οποίο οι άλλοι δεν έχουν, είναι η αξιοπρέπεια. Και το βασικότερο όπλο του Λέλιο είναι ότι πιστεύει τυφλά σε αυτό που γυρίζει. Γι’ αυτό και καταφέρνει να μας δώσει μια ταινία που υπερασπίζεται όχι τόσο τη διαφορετικότητα αλλά την ανθρωπιά, ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει κανείς μέσα στην άβυσσο των προκαταλήψεων, της μισαλλοδοξίας και του κοινωνικού ρατσισμού… Περισσότερα

Κριτική blog.athensweekly.gr

Ο Λέλιο έφτιαξε μια ταινία για να τα σούρει στην κοινωνία. Έλα τώρα… Αυτά είναι εύκολα μονοπάτια και κινηματογραφικά περπατούνται αέρα. Λίγο τσαγανό στην σκηνοθεσία να έχεις, ο Λέλιο το έχει, κι έβγαλες super duper θέμα για να σε χειροκροτήσουν και να πάρεις τα μπράβο και τα βραβεία. Το σπυρί με το πυώδες μολυσματικό υγρό είναι αλλού. Είναι σαν τα άφθονα τατουάζ που σημαδεύουν τα σώματα τους οι ανεγκέφαλοι κι όταν ενηλικιωθούν κτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο για την βλακεία της νιότης τους. Αυτό είναι αναπηρία. Όταν κάνεις κάτι που σε σημαδεύει μια ζωή πρώτα τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, κι έπειτα το επιχειρείς, αγνοώντας τους πάντες και τα πάντα, όσο συγκρουσιακό κι αν είναι το περιβάλλον που βιώνεις. Απλά τα πράγματα. Οι σκηνές της αμφισβήτησης της ηρωίδας στο σενάριο δηλώνουν και την αδυναμία της ταινίας. Χαμηλό το ανάστημα της «Φανταστικής Γυναίκας», υπέροχη η Ντανιέλ Βέγκα… Περισσότερα

Κριτική iefimerida.gr

Επηρεασμένος από τις πιο σκοτεινές ταινίες του Αλμοδόβαρ, ο Χιλιανός σκηνοθέτης, αφήνοντας στην άκρη την εκκεντρικότητα που συχνά προσάπτουν στα διεμφυλικά άτομα, παρουσιάζει την δική του Μαρίνα ως μια γυναίκα που με αξιοπρέπεια αντιστέκεται, διεκδικώντας με ήρεμη δύναμη το δικαίωμά της να ζήσει… Περισσότερα

Κριτική Απόστολος Κίτσος (moveitmag.gr)

Ενισχύει με πλάνα ονειρικής ποίησης την πολύ καλή ερμηνεία της Daniela Vega, ενός πρώην άνδρα που έχει κάνει εγχείρηση αλλαγής φύλου στην πραγματικότητα, σε κρίσιμα σημεία της πλοκής επιδεικνύει την απαραίτητη αυτοσυγκράτηση αν και τον διακατέχει μια τάση υπερεξηγηματικότητας, θα μπορούσε πάντως να αποφύγει ορισμένες σκηνές με αίσθηση επαναληπτικότητας, ενώ μοιάζει σαν να μην έχει αποφασίσει πως θα (πρωτο)τελειώσει την ταινία του… Περισσότερα

Κριτική Αγγελική Στελλάκη (cinepivates.gr)

Με υπέροχη φωτογραφία, εικόνες και μουσική -χαρακτηριστική (και συμβολική) είναι η σκηνή που η Μαρίνα αντιστέκεται στον άνεμο που απειλεί να παρασύρει την ύπαρξή της, η ταινία του Λέλιο διαθέτει και υψηλή κινηματογραφική αξία. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι σε κάνει να συμπάσχεις με την ηρωίδα, μιλώντας για αξίες που φαίνεται να λείπουν από τη σύγχρονη κοινωνία: την αποδοχή και την ανθρωπιά… Περισσότερα

Κριτική Καλλιόπη Πουτούρογλου (cinephilia.gr)

Η φανταστική γυναίκα του Lelio δεν καταφεύγει σε ρητορικές υπεράσπισης, αλλά παρά τις προσβολές  περνάει γρήγορα στην αντεπίθεση χωρίς καμία τύψη ή ενοχή. Το χάος μαίνεται γύρω της, αλλά όχι μέσα της. Το «παράξενο» δεν κρύβεται τελικά στην ταυτότητα ή στο όνομά της, αλλά στη δική μας προκαθορισμένη αντίληψη, στο δικό μας υποκειμενικό βλέμμα που την παρατηρεί. Στην περιέργεια του οποίου δεν  υποκύπτει ποτέ ο σκηνοθέτης στις επίμαχες σκηνές της ταινίας. Και ίσως ένα από τα εν δυνάμει στοιχεία που ανατρέπουν αυτή την προκατάληψη να είναι τελικά η φωνή της. Μια φωνή που την απογειώνει σε μία υπερβατική διάσταση, πέρα από έμφυλες διακρίσεις, στην εξαιρετική σκηνή του τέλους… Περισσότερα

Κριτική Κωνσταντίνος Καϊμάκης (Athens Voice)

Ο αγώνας που δίνει η ηρωίδα (μια θαυμάσια Ντανιέλα Βέγκα) δεν είναι απλώς ένας ύμνος στη διαφορετικότητα, που τιμήθηκε με την Αργυρή Άρκτο Σεναρίου στο τελευταίο φεστιβάλ Βερολίνου. Είναι ένας ύμνος στην ίδια τη ζωή… Περισσότερα

Κριτική Στράτος Κερσανίδης (kersanidis.wordpress.com)

Η Μαρίνα είναι τρανσέξουαλ και ο αγώνας που πρέπει να κάνει για να κερδίσει τα αυτονόητα είναι πολλαπλάσιος. Αυτό είναι το θέμα της ταινίας, δηλαδή ο αγώνας μια γυναίκας να αποδείξει πως είναι αυτό που επιθυμεί… Περισσότερα

ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

(A FANTASTIC WOMAN)

(UNA MUJER FANTASTICA)

Σκηνοθεσία: Sebastián Lelio

Σενάριο: Sebastián Lelio, Gonzalo Maza

Φωτογραφία: Benjamín Echazarreta

Μοντάζ: Soledad Salfate

Μουσική: Matthew Herbert

Παραγωγοί: Maren Ade, Fernanda Del Nido, Jonas Dornbach, Janine Jackowski, Juan de Dios Larraín, Pablo Larraín, Sebastián Lelio, Gonzalo Maza

Παίζουν: Daniela Vega (Μαρίνα), Francisco Reyes (Ορλάντο), Luis Gnecco (Γκάμπο), Aline Küppenheim (Σόνια), Nicolás Saavedra (Μπρούνο), Amparo Noguera (Αντριάνα), Trinidad González (Βάντα), Néstor Cantillana (Γκαστόν), Alejandro Goic (γιατρός)

Χώρα παραγωγής: Χιλή, Γερμανία, Ισπανία, ΗΠΑ

Έτος παραγωγής: 2017

Γλώσσα: ισπανικά

Διάρκεια: 104΄

Είδος: δράμα

Ημερομηνία εξόδου: 5/10/2017

Εταιρεία διανομής: Seven Films/Strada Films.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

• Κριτικές ταινιών