BLADE RUNNER 2049

Οκτ 04, 2017 Κινηματογράφος 0

Στις 5/10/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου που παρατίθενται μετά από αυτό το κείμενο.

ΣΥΝΟΨΗ

Όντα που είναι ανάμεσα στον άνθρωπο και τα ρομπότ, εργάζονται σε μία βιομηχανική αυτοκρατορία. 30 χρόνια μετά, η ιστορία συνεχίζεται και τα ανδροειδή είναι πιο εξελιγμένα. Συμπλοκές, αισθήματα, υπαρξιακά συμπλέγματα φτιάχνουν ένα γοητευτικό μεταμοντέρνο παραμύθι. (Διαβάστε το ρεπορτάζ για την ταινία εδώ)

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

της Παρασκευής Γιουβανάκη

Πριν μιλήσουμε για το κινηματογραφικό θαύμα με τον τίτλο «Blade Runner 2049», δε γίνεται να μην αναφερθούμε σε εκείνο το παλιό, πολυαγαπημένο και άκρως γοητευτικό, φιλμ από το οποίο ξεκίνησαν όλα.

Το 1982, ο Ridley Scott, εμπνευσμένος από το βιβλίο «Ηλεκτρικό πρόβατο» («Do Androids Dream of Electric Sheep?»), του Philip K. Dick, παρουσίασε στο κοινό μία από τις πιο εμβληματικές ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου: το διορατικό «Blade Runner». Ένα φιλμ που εγκαινίασε περίτρανα ένα νέο κινηματογραφικό είδος, το νέο-νουάρ επιστημονικής φαντασίας, με πρωτόγνωρες εικόνες, πανκ αναφορές και ανεξίτηλα ερωτήματα για την ανθρώπινη φύση και μοίρα.

Αυτό που μπορούμε να πούμε με μια δόση σιγουριάς είναι πως ο σκηνοθέτης Denis Villeneuve (τον αγαπήσαμε από τα «Prisoners» και «Sicario», ενώ πέρυσι έπλασε την καλύτερη ταινία της χρονιάς, το «Arrival»,) έδειξε απόλυτο σεβασμό προς την πρωτοτυπία και το κύρος  του πρώτου αριστουργήματος («Blade Runner») και τώρα, μας παρουσιάζει το δικό του όραμα για τη συνέχεια του, το «Blade Runner 2049». Ένα ακόμη πράγμα που μπορούμε να πούμε με την ίδια σιγουριά είναι πως οποιαδήποτε προσπάθεια/σκέψη προς σύγκριση των δύο  φιλμικών κειμένων θα ήταν άκρως περιττή αλλά και γελοία.

Βρισκόμαστε 30 χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, ένας νέος blade runner, ο αστυνομικός Κ, ξεσκεπάζει ένα παλιό μυστικό που μπορεί να οδηγήσει ό,τι έχει απομείνει από την κοινωνία στο απόλυτο χάος. Η ανακάλυψη αυτή τον οδηγεί στην αναζήτηση του Rick Deckard (Harrison Ford), έναν άλλο blade runner της αστυνομίας του Λος Άντζελες, που έχει εξαφανιστεί τα τελευταία 30 χρόνια.

Ξεκινώντας από το υποκριτικό κομμάτι, ο Ryan Gosling/ αστυνομικός Κ, δίνει την καλύτερη ερμηνεία της μέχρι τώρα καριέρας του-όχι αυτή του «La La Land» δεν ήταν η καλύτερη του. Ο Gosling περιφέρεται επιβλητικά ανάμεσα στις σκηνές, ψάχνοντας για την αλήθεια, τόσο την ατομική όσο και τη συλλογική. Η ενδυματολογία τον έχει ντύσει με ένα επιβλητικότατο μακρύ, μαύρο πανωφόρι, που τονίζει τη μυστηριώδη και μοναχική παρουσία του. Οι Robin Wright και Harrison Ford παραμένουν πιστοί και ειλικρινείς με τους ρόλους τους. Ο Jared Leto, ο απειλητικός της ιστορίας, πείθει μεν υποκριτικά αλλά ο ρόλος του δεν του δίνει περαιτέρω περιθώρια για κάτι παραπάνω έτσι όπως χάνεται μέσα στις φλύαρες φιλοσοφίες του που τείνει να προκαλέσει το απόλυτο μηδενικό ενδιαφέρον.

H Sylvia Hoeks όμως είναι αυτή που κάνει την τεράστια διαφορά υποδυόμενη το μοχθηρό, τυφλά πιστό στον αφέντη του, ανδροειδές. Μια ηθοποιός που ενώ δεν γνωρίζαμε πολλοί-ες από πριν, με αυτή την εμφάνιση μας προκαλεί να τη μάθουμε.

Συνεχίζουμε με τη σκηνοθεσία. Ο Denis Villeneuve καταφέρνει να χτίσει έναν κόσμο, το λιγότερο υποβλητικό, υπνωτιστικό και συνάμα υπνωτισμένο, ενώ δε διστάζει να παρουσιάσει έντονα τις επιρροές του οι οποίες ποικίλουν όσον αφορά τα είδη: ανάμεσα στον υγρό και σκοτεινό κόσμο του «2049» βρίσκουμε στοιχεία από το animation «Wall-e», του Andrew Stanton, μέχρι και το «Her», του Spike Jonze. Γίνονται φανερές και ομοιότητες με την «Άφιξη» του ως προς την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία δένονται και χάνονται οι σκηνές -μια ατμόσφαιρα ηδονικά απειλητική αλλά και απείρως θελκτική. Και εδώ, στο «2049», η ματιά του Villeneuve παραμένει προσηλωμένη στην ανθρώπινη ύπαρξη που μοιάζει με μινιατούρα μπροστά στο χάος του σύμπαντος.

Σκηνοθεσία, φωτογραφία και μοντάζ παρουσιάζουν ένα εικονικό mindfuck παραλήρημα γεμάτο αντιθέσεις. Η σκηνοθεσία δένει άρτια με τη διεύθυνση φωτογραφίας του Roger Deakins, που από τις ζεστές, κίτρινες αποχρώσεις μας μεταφέρει απότομα σε απόλυτα ψυχρές διαστάσεις, όπου βασιλεύουν το μπλε και το μωβ, καταφέρνοντας έτσι να εμβαθύνει σε υπαρξιακά θέματα και να φανερώσει το φόβο της προς ένα ζοφερό μέλλον όπου η ανθρωπότητα πολτοποιείται μπροστά σε μεγάλους κινδύνους όπως το να χαθούν οι πραγματικές έννοιες της ανθρωπιάς, του έρωτα, της ψυχής. Απειλητική ομίχλη, σκοτεινές παρουσίες, ελπιδοφόρες σταγόνες βροχής και συγκίνηση (απίστευτες οι σκηνές με τις προσωπικές στιγμές του κεντρικού χαρακτήρα «Κ») σε όλο το εύρος της ταινίας.

Τέλος, δε γίνεται να παραλειφθεί το soundtrack, το οποίο γράφτηκε από τους Hans Zimmer και Benjamin Wallfisch. Ήχοι που εισβάλουν στα αφτιά όπως ακριβώς και οι αντίστοιχες σκηνές που λειτουργούν σαν μαχαιριές στο οπτικό σου πεδίο αλλά και στην καρδιά σου. Ήχοι σκοτεινοί, ελκυστικοί, ατμοσφαιρικοί αλλά σε σημεία μονότονοι και άτολμοι. Ίσως η πρώτη επιλογή για τη δημιουργία του soundtrack, που ήταν ο Johann Johannsson, να έδινε κάτι πολύ παραπάνω, όπως ακριβώς έκανε και στην “Άφιξη”.

Ταινία-εθισμός.

του Γιάννη Φραγκούλη

Με την ξέφρενη οπτική του ταχύτητα, ο σκηνοθέτης Denis Villeneuve μας οδηγεί σε ένα τοπίο επιστημονικής φαντασίας, όπου μέσα σε αυτό διεκδικεί χώρο και το θρίλερ. Είναι ένα εθιστικό θέαμα, της απόκοσμης και απερίσκεπτης απεραντοσύνης, το οποίο γίνεται σατιρικό, τραγικό και ρομαντικό.

Είναι η δεύτερη ταινία, η πρώτη είχε γυριστεί το 1982, πάλι επιστημονικής φαντασίας, σκηνοθετημένη από το Ridley Scott και βασισμένη στο μυθιστόρημα του Philip Dick, «Do androids dream of electric sheep?», όπου πρωταγωνιστούσε ο Harrison Ford, ως blade runner, ένας μπάτσος του μελλοντικού κόσμου, του οποίου η δουλειά είναι να εντοπίζει και να σκοτώνει κάθε ανυπάκουο, σχεδόν ανθρώπινο ανδροειδές, τα οποία είναι γνωστά ως ρεπλίκες. Η συνέχεια της ταινίας τα 2017 δε θα μπορούσε παρά να ήταν μία εκπληκτική διεύρυνση και βελτίωση.

Οι συναισθηματικές, οι εγκεφαλικές, οι γρήγορες για την αντίδραση του ανθρώπου εικόνες έρχονται για να προκαλέσουν δέος, ένα είδος έκστασης και απελπισίας στην ιδέα ενός μετα-ανθρώπινου μέλλοντος, τι σημαίνει αυτό, να φανταστούμε το ναυάγιο της τρέχουσας εικόνας του homo sapiens; Η ανάπτυξη ακόμα δεν έχει τελειώσει και μάλλον δε θα τελειώσει 100.000 χρόνια μετά. Τόσο στον κινηματογράφο όσο και στη λογοτεχνία θυμόμαστε ότι η επιστημονική φαντασία είναι εδώ για να μας βάζει μεγάλες ιδέες και να κάνει τις ρεαλιστικές αφηγήσεις να φαίνονται κινηματογραφικές και παρωχημένες. Αυτή η ταινία προσφέρει καθαρά παραισθησιογόνες και τρελές εικόνες που μπορούν να σας ρίξουν.

Ο σεναριογράφος Hampton Fancher είναι στο σενάριο της «Blade runner 2049», όπως και στην πρώτη ταινία. Υπάρχουν δυνατά θέματα που ανακαλούν τη μνήμη, προκαλούν αισθήματα λύπης και συγκίνησης, περάσματα στην πόλη όπου ακούγονται διάφορες γλώσσες -ρώσικα, ιαπωνικά, ινδικά, κορεάτικα-, διαφημίσεις για την «υψηλή κοινωνία», εταιρικά λογότυπα που αναβοσβήνουν και αφορούν μεγάλες εταιρείες, όπως τις αεροπορικές. Αυτό είναι κάτι μελαγχολικό και χειραγωγήσιμο, σχετικά με το δράμα, είναι κάτι που σπάνια το βλέπουμε στον κινηματογράφο.

Παραπέμπει σε ταινίες όπως το πρώτο «Blade runner», αλλά και σε επιρροές όπως το «The terminator», του Cameron, το «Al artificial intelligence», του Spielberg, το «The dark knight», του Nolan, το «Wall-e», του Andrew Stanton, και το «Her», του Spike Jonze. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τις ανάλογες ταινίες του Kubrick, αλλά και κάποιες απομονωμένες στιγμές του «Planet of the Apes». Μας μοιάζει με ένα αρχέγονο εργαστήριο και μία αλυσίδα που φέρνει από αυτές τις παλιές φιγούρες στις σημερινές μορφές. Στην πραγματικότητα, η δεύτερη ταινία εμβαθύνει στις στιγμές νουάρ της πρώτης ταινίας, χάρη σε κάτι πιο γιγαντιαίο και μονολιθικό, διατηρώντας το πολύ ελεγχόμενο ρυθμό, όπως είχε κάνει ο Ridley Scott, στην πρώτη ταινία.  Επί πλέον, είναι κάτι που δίνει μεγαλύτερο συναίσθημα και έλεγχο, σχετικά με το δράμα, κάνοντας κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί στον κινηματογράφο.

Η ιστορία διαδραματίζεται στο Λος Άντζελες, 30 χρόνια αργότερα. Η βιομηχανία που φτιάχνει τις ρεπλίκες, πρόκειται να κάνει μία επανάσταση που κάνει μία παράξενη αυτοκρατορία που διοικείται από το Νιάντερ Βαλάς, μία γκροτέσκο προσωπικότητα που ανησυχεί για το πώς θα φτιάξει εργαζόμενους-ρεπλίκες, σε ικανοποιητική κλίμακα για την αυτοκρατορία του. O Ryan Gosling ενσαρκώνει τον Κ, ένα στέλεχος με περιορισμένη διάρκεια ζωής που θέλει να καταστρέψει την πρώτη γενιά των μοντέλων, τα οποία μπορούν να ζήσουν τόσο όσο οι άνθρωποι και που παράνομα υπάρχουν έξω. Ο Κ ζει γοητευτικά, στην εικονική πραγματικότητα, με τη φίλη του, τη Τζόι, με την οποία πιστεύει ότι είναι ερωτευμένος, αν και ξέρει  ότι αυτός και αυτή είναι κατασκευασμένα αντικείμενα.

Αφού κάνει μία αισθησιακή ανακάλυψη, ο Κ αναλαμβάνει μία επικίνδυνη αποστολή, αυτός, το αφεντικό του και ο Βαλάς έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για την ανακάλυψη αυτής της αποστολής. Ο Βαλάς στέλνει τη βοηθό του, η Sylvia Hoeks την ενσαρκώνει τέλεια, η οποία έχει τη συνήθεια να κλαίει όταν φτάνει στο σημείο να μη δείχνει κανένα ανθρώπινο συναίσθημα. Ένα φροϊδικό σύμπλεγμα, με το Ρικ Ντεκάρντ, τον περιθωριακό μπάτσο, όπως και στην πρώτη ταινία, με έναν κουρασμένο και μισάνθρωπο Harrison Ford.

Η απόλυτη ηλεκτρική παραδοξότητα του κάθε γεγονότος καταγράφεται. Κάθε φορά ο Κ τελειώνει μία αποστολή, απαντά σε ερωτήματα που επιβεβαιώνουν την ύπαρξή του. Είναι υποκείμενο σε ένα διάλογο του στιλ καλώ-απαντώ, ο οποίος ανταποκρίνεται σε λέξεις κλειδιά που βοηθούν στην επιβεβαίωση αν η ανθρώπινη και η ανδροειδής ταυτότητά του βρίσκονται σε μία ισορροπία. Είναι μία διαδικασία παράξενη, εντελώς περίπλοκη, αλλά και κανονική σε αυτό το αποξενωμένο περιβάλλον του. Υπάρχουν σκηνές μαχών, όπου εμπλέκονται και όπλα χαμηλής τεχνολογίας, που εξιτάρουν, δίνουν ρυθμό και τροφή στη φαντασία του θεατή.

Ο σχεδιασμός της παραγωγής Από τον Dennis Gasner και η κινηματογράφηση του Roger Deakins είναι εκπληκτικές δουλειές, όπως και η ηλεκτρονική μουσική των Benjamin Wallfisch και Hans Zimmer, οι οποίες δίνουν την ηλεκτρική ατμόσφαιρα: το άγχος, την ένταση, το θόρυβο της μηχανής. Είναι ένα απίστευτα γοητευτικό παραμύθι. Στην κινηματογραφική αίθουσα η προβολή του παίρνει άλλη διάσταση, αφήνει μία πικρή γεύση στο κινηματογραφικό αισθητήριο του θεατή.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα)

Από το κατεστραμμένο Λας Βέγκας μέχρι τα ολογράμματα από το παρελθόν, όλες οι σεναριακές και οπτικές λεπτομέρειες ενισχύουν το παιχνίδι ανάμεσα στην αλήθεια, στο ψέμα, το αυθεντικό και το κατασκευασμένο, με την πορεία του Κ. προς την αυτογνωσία να αποδεικνύεται ένας καφκικός εφιάλτης (η κατάκτηση της γνώσης ως σωματικός πόνος) και ταυτόχρονα λυτρωτική εμπειρία. Ακριβώς όπως εκείνη του Ντέκαρντ, του οποίου η κινηματογραφική κληρονομιά περνάει σε άξια χέρια… Περισσότερα

Κριτική Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος (Lifo)

Σε ένα εμπνευσμένο καστ, ο Ράιαν Γκόσλινγκ με τα ασύμμετρα μάτια, τη σταθερά καλή μυϊκή κατάσταση και την παιγνιώδη έκφραση του προσώπου του ενσωματώνει ένα συναρπαστικό δραματικό οξύμωρο, ενώ ο Ντέκαρντ του Φορντ εμφανίζεται δυναμικά από το πουθενά, όχι ως διασταύρωση του Σαμ Σπέιντ με τον Φίλιπ Μάρλοου, όπως βαρύθυμα, μαγκιόρικα και απολαυστικά παρέπεμπε στο original, αλλά ως υπενθύμιση ενός αυθεντικού αντιήρωα που δεν πέφτει αμαχητί σαν τα ολογράμματα του Φρανκ Σινάτρα και του Έλβις Πρίσλεϊ, σε μια σκηνή που φέρνει στον νου περιέργως τη σεκάνς με τους καθρέφτες στον Κίτρινο πράκτορα του Χονγκ Κονγκ με τον Μπρους Λι! «Το λες επειδή δεν έχεις δει να ξετυλίγεται μπροστά σου ένα θαύμα» λέει ο Μόρτον στον Κ στο ξεκίνημα και, όντως, ένα μικρό κινηματογραφικό θαύμα εκτυλίσσεται στις σχεδόν τρεις ώρες που διαρκεί το Blade Runner 2049. Αναλογικά, δεν είναι παράτολμο να παραδεχτώ πως αποτελεί τον Νονό 2 της επιστημονικής φαντασίας, και μάλιστα από άλλον σκηνοθέτη. Ευτυχώς, οι μπάλες μένουν στον αέρα και έπεται συνέχεια… Περισσότερα

Κριτική Δημήτρης Αποστολόπουλος (gr.ign.com)

Συνολικά, το νέο Blade Runner έχει προβλήματα, έχει όμως και αρκετά να πει. Οι κατεστραμένες ανθρώπινες σχέσεις, η κυριαρχία των μηχανών, η εγκεφαλική αποχαύνωση, η άγνοια της αίσθησης κινδύνου, παράγοντες που οδηγούν στην έλλειψη ταυτότητας και μεταλλαγμένες υπάρξεις, όπως ο ήρωας του φιλμ,ενώ προμηνύουν ένα σκιώδες μέλλον… Περισσότερα

Κριτική Γιώργος Καρταλιάς (filmakias.gr)

Αρκετές εικόνες θα είναι γνώριμες στους φαν της ταινίας του 1982, ενώ στοιχεία της πλοκής έχουν περάσει και «δέσει» αρκετά κομψά. Το Blade Runner 2049 είναι σαφέστατα -και λογικά- επηρεασμένο από τον πρόγονό του και του αποτίει φόρο τιμής. Όμως, δε νομίζω να μπορεί να πει κανείς ότι καπηλεύεται τη νοσταλγία του παρελθόντος. Αναρωτιέσαι τι θα κατάφερνε ο Villeneuve άμα είχε απόλυτη ελευθερία στο υλικό, αλλά ανεξάρτητα από αυτό, το 2049 είναι μια ταινία που στέκεται μόνη της… Περισσότερα

Κριτική iefimerida.gr

Ο Ράιαν Γκόσλινγκ είναι καλύτερος από ποτέ, ο Χάρισον Φορντ φτιάχνει έναν από τους πιο ολοκληρωμένους ρόλους της καριέρας του, ενώ η υπόλοιπη διανομή που αποτελείται από πρωτοκλασάτους ηθοποιούς δημιουργούν απόκοσμους μυστηριώδεις χαρακτήρες, με απόηχους ανθρωπιάς. Tο «Βlade runner» υπήρξε προφητικό και σίγουρα αυτή εδώ η εκδοχή του Βιλνέβ, που στέκεται αυτόνομα και ως όχι απλώς ως μια συνέχεια, θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για τις επόμενες γενιές, δημιουργώντας τον δικό της θρύλο… Περισσότερα

Κριτική Μανώλης Κρανάκης (flix.gr)

Εκεί μια θυσία έριχνε τόνους βροχής πάνω στον ίδιο τον αφανισμό της ανθρωπότητας, εδώ μια άλλη θυσία καλύπτεται από το χιόνι πάνω στην ελπίδα της αναγέννησής της. Μια, σε κάθε περιπτωση, μεγαλειώδης επιλογή για μια μυθολογία που αποτελείται πλέον από σήμερα από δύο ταινίες και που στο κέντρο της βρίσκεται συνεχώς το ερώτημα του ποια είναι τελικά η αλήθεια που πρέπει να πιστέψει κανείς για να μπορέσει να επιβιώσει… Περισσότερα

Κριτική Γιάννης Ζουμπουλάκης (Το Βήμα)

Το «Blade Runner 2049» είναι πρώτα απ’ όλα μια ταινία επιστημονικής φιλοσοφίας και κατόπιν μια περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας. Και αυτό ακριβώς είναι που την κάνει μια σπουδαία ταινία (αρκετά ωραία κορίτσια περιστοιχίζουν τον Γκόσλινγκ, η Ανα Ντε Αρμάς, η Σίλβια Χοκς και η Μακένζι Ντέιβις)… Περισσότερα

Κριτική Αγγελική Αντωνίου (cinefesto.gr)

Δεν είναι σίγουρο ότι μπορείς να χαρακτηρίσεις το Blade Runner 2049 ως ταινία σταθμό, αλλά σίγουρα μπορείς να πεις ότι είναι μια από τις ποιο αξιοπρεπής συνέχειες παλιών ταινιών που έχουμε δει τελευταία. Χωρίς να αντιγράφει απροκάλυπτα το πρότυπο, δημιουργεί μια έντονη νοσταλγία και μια υπέροχη κινηματογραφική εμπειρία… Περισσότερα

Κριτική Ανιέτ Σενιέλ (the reviewer.eu)

Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις κάτι τόσο καλό από κάθε άποψη. Η ομάδα του Villeneuve κέρδισε το στοίχημα και δημιούργησε μια ταινία για την οποία θα μιλάμε για χρόνια. Βγαίνοντας από την αίθουσα χάρηκα που έζησα στην εποχή που το Blade Runner 2049 παιζόταν στο σινεμά. Δεν πρέπει να την χάσεις, ειδικά εάν είσαι λάτρης του sci-fi και των λίγο πιο έξυπνων ταινιών… Περισσότερα

Κριτική Αγγελική Στελλάκη (cinepivates.gr)

Στο ταξίδι αυτογνωσίας του «Κ» πολύ σημαντικό ρόλο παίζει η Τζόι (Άνα ντε Αρμάς), μια μελλοντική «Σίρι» θα λέγαμε, ένα ολόγραμμα – σύντροφος που τονίζει τη μοναξιά την οποία βιώνει ο «Κ», καθώς και τα αδιέξοδά του. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες προωθούν το υποτυπώδες μυστήριο (λίγα πράγματα συμβαίνουν στη διάρκεια αυτών των 2,5 ωρών που διαρκεί η ταινία), αλλά η παρουσία τους δεν είναι πάντα ικανοποιητική. Ο Χάρισον Φορντ έχει τις στιγμές του, αλλά ο Τζάρεντ Λέτο αποδεικνύεται μάλλον «λίγος» σε έναν ρόλο που δεν μοιάζει αρκετά ανεπτυγμένος. Προσωπικά διαφωνώ και με τη μουσική του Χανς Τσίμερ και συχνά είχα την αίσθηση ότι «καπελώνει» τις πανέμορφες εικόνες των Βιλνέβ και Ντίκινς. Και σίγουρα δεν μπορώ να τη συγκρίνω με τη δημιουργία του Vangelis που αποτελεί ένα από τα πλέον θρυλικά σάουντρακ στην ιστορία του σινεμά… Περισσότερα

Κριτική Γιώργος Ζερβόπουλος (moviesltd.gr)

Οπότε μένει σε εκκρεμότητα το καίριο ερώτημα. Για ποιον ακριβώς λόγο φτιάχτηκε το 2049, αν δεν υπάρχει ούτε ένα παλιός θεατής που να το απαίτησε, ενώ οι νέοι είναι σχεδόν αδύνατο να το παρακολουθήσουν δίχως να έχουν γνώση του παλιού? Που αν την αποκτήσουν σήμερα θα έχει λάθος λογική, μιας και σε καμία ορθολογική σκέψη το μελλοντολογικό παραμύθι του Blade Runner δεν μπορεί να στηθεί…του χρόνου? Για να εξετάσουμε φτου κι από την αρχή τα ίδια θεωρήματα ζωής on screen, καταλήγοντας λίγο πολύ σε πανομοιότυπα συμπεράσματα? Για να ανεβεί ακόμη παραπάνω το σταρικό επίπεδο του Gosling? Για να καταγραφεί μια εισπρακτική φλόπα – με στοίχημα – στο καρνέ της Columbia? Ή για να νιώσουμε ακόμη και οι πιο δύσπιστοι πως βαθιά μέσα στις ρέπλικες, υπάρχει πηγαίο φίλινγκ, πάθος, όνειρο, φιλοδοξία, ζωή, με μια λέξη η ψυχή, που δεν καταλαβαίνει από δέρματα, κορμιά και τομάρια? Ας είχε λίγη παραπάνω από δαύτη το άριστα στυλιζαρισμένο σίκουελ και θα το συζητούσαμε πιο διεξοδικά… Περισσότερα

Κριτική Απόστολος Κίτσος (moveitmag.gr)

Συνοψίζοντας: μια καλοφτιαγμένη, εντυπωσιακή sci-fi περιπέτεια, με 2-3 σπάνιας ομορφιάς σκηνές, αχρείαστα μεγάλη σε διάρκεια, με ξεκάθαρα υπονοούμενα για sequel (που ΔΕΝ χρειάζεται), η οποία προσπαθεί να καλύψει τις αδυναμίες της υποδυόμενη “μπλοκμπαστερικό σκεπτικισμό” (όπως στην υπερεκτιμημένη, δυσανάγνωστη και αρκετά κουραστική “Άφιξη”, επίσης του Βιλνέβ), καταλήγει όμως μια απλή ρέπλικα του αρχικού φιλμ. Και όχι ιδιαίτερα εξελιγμένη… Περισσότερα

Κριτική athens24.gr

Ο χαρακτήρας του Ryan Gosling, ο K, προσπαθεί να λύσει το μυστήριο που περικλείει την αληθινή και την κατασκευασμένη ζωή και «περπατά» ακριβώς πάνω στα χνάρια της πρωτότυπης ταινίας, κάτι που καθιστά αυτόματα την νέα ταινία Blade Runner» τόσο πρωτότυπη και τόσο συναρπαστική. Ο ίδιος ο Gosling δίνει εδώ μια αξιοσημείωτη ερμηνεία, που ενισχύεται από τις δυνατές ερμηνειές του Jared Leto, της Ana De Armas, της Robin Wright και φυσικά του Harrison Ford. Ο ρυθμός της ταινίας είναι σκόπιμα ασθενής, δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι η ταινία διαρκεί 163 λεπτά, μέσα από όλο αυτό ο σκηνοθέτης θέλει να περάσει στο κοινό την μαγεία της παρατήρησης των λεπτομερειών και των μαγευτικών εικόνων… Περισσότερα

Κριτική Χρήστος Σκυλλάκος (toperiodiko.gr)

Είμαστε ενάντια στον διδακτισμό – που το Blade Runner 2049 επιχειρεί δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό. Περιμένουμε εργαλεία συναισθήματος και μελέτης. Το πρώτο ερώτημα ταυτόχρονα το ακολουθεί ένα δεύτερο. Το να είσαι άνθρωπος σημαίνει να κρατάς ζωντανή μια ελπίδα; Αυτό άρα είναι η ανθρωπιά; Μια ελπίδα; Μα τι είναι η ελπίδα; Και εδώ λείπουν τα εργαλεία. Με αυτή την λογική δεν καταλήγουμε πουθενά. Ελλείψει εργαλείων δεν νοείται κουβέντα. Ας θεωρήσουμε εν τέλει πως άνθρωπος σημαίνει ελπίδα. Δεκτό. Είναι μια βολική απάντηση, μα καθόλου αξιόπιστη. Η πρώτη ταινία έθετε αυτό το ερώτημα. Και κεντρικός πυρήνας της προβληματικής του θετόταν κάπως έτσι: Ο άνθρωπος είναι παράγωγο των αναμνήσεων, παράγωγο των βιωμάτων του, παράγωγο της ιστορίας και της εποχής του. Οι αναμνήσεις δημιουργούνται μέσα στην εποχή μας, μέσα σε μια δοσμένη κοινωνία που παράγει όλο τον υλικό κόσμο για να τον βιώσουμε. Άρα μεταφορικά και αλληγορικά και όπως αλλιώς θέλουμε είναι πάντοτε τεχνητές παρά αληθινές. Είμαστε σκλάβοι της εποχής, μιας εποχής παρούσας, βαθιά δυστοπικής και καθόλου φαντασιακής. Ελπίδα και ανθρωπιά σημαίνει τέχνη. Μην χαθεί… στις συνέχειες… Περισσότερα

Κριτική Στράτος Κερσανίδης (left.gr)

Ένας νέος Μπλέιντ Ράνερ, ο Κ, ανακαλύπτει ένα μυστικό και ο ανθρώπινος πολιτισμός κινδυνεύει. Η ανακάλυψη αυτή τον οδηγεί στην αναζήτηση του Ρικ Ντέκαρντ, ενός συναδέλφου του ο οποίος έχει εξαφανιστεί εδώ και 30 χρόνια… Περισσότερα

Κριτική Άγγελος Πολύδωρος (aggelospolidoros.blogspot.gr)

Κριτική Ηλίας Φραγκούλης (freecinema.gr)

BLADE RUNNER 2049

Σκηνοθεσία: Denis Villeneuve

Σενάριο: Hampton Fancher, Michael Green, Hampton Fancher, Philip K. Dick (μυθιστόρημα)

Φωτογραφία: Roger Deakins

Μοντάζ: Joe Walker

Μουσική: Benjamin Wallfisch, Hans Zimmer

Παραγωγοί: Dana Belcastro, Broderick Johnson, Andrew A. Kosove, Carl Rogers, Cynthia Sikes, Steven P. Wegner, Bud Yorkin

Παίζουν: Ryan Gosling (Κ), Dave Bautista (Σάπερ Μόρτον), Robin Wright (Τζόσι), Mark Arnold (συνεντευξιαζόμενος), Vilma Szécsi (πεινασμένη γηραιά κυρία), Ana de Armas (Τζόι), Wood Harris (Ναντέζ), Jared Leto (Νιαντέρ Βαλάς), Sylvia Hoeks (Λαβ), Harrison Ford (Ρικ Ντέκαρντ)

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ, Αγγλία, Καναδάς

Έτος παραγωγής: 2017

Γλώσσα: αγγλικά

Διάρκεια: 163΄

Είδος: επιστημονική φαντασία, θρίλερ

Ημερομηνία εξόδου: 5/10/2017

Εταιρεία διανομής: Feelgood.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

• Κριτικές ταινιών