filmandtheater ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Απρ 06, 2018 Κινηματογράφος 0

CLOSENESS

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 5/4/2018 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αξιολόγηση 7,0 στο imdb.com από 900 χρήστες.

ΣΥΝΟΨΗ

Μία οικογένεια Εβραίων ζει κοντά στον Καύκασο. Ο πατέρας είναι μηχανικός αυτοκινήτων. Ο γιος έχει αρραβωνιαστεί και, ένα βράδυ, κάποιοι απάγουν αυτόν και την αρραβωνιαστικιά του. Η οικογένεια δεν έχει να πληρώσει τα λύτρα. Από εκεί ξεκινά ένα δράμα που δοκιμάζει την ύπαρξη του καθενός χωριστά και τη συνοχή αυτής της οικογένειας.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Σε όλη την ταινία παρακολουθούμε το δράμα μιας οικογένειας. Είναι Εβραίοι, ζουν σε ένα περιβάλλον που είναι εχθρικό για αυτούς. Αυτό δηλώνεται με τον ξεκάθαρο τρόπο, μέσα από τους διαλόγους, τα βλέμματα, τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Αυτό το κλίμα έχει δημιουργήσει μία ψυχική κατάσταση σε κάθε μέλος αυτής της οικογένειας που δεν μπορεί να πει κανείς ότι τη χαρακτηρίζει πλέον η συνοχή. Το μέρος όπου ζουν είναι πολύ κοντά στο πεδίο των μαχών των αυτονομιστών Τσετσένων. Η επικαιρότητα μεταφέρει τη βία της στο χωριό τους.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η οικογένεια είναι μία αναπαράσταση, σε μικρή κλίμακα, της Σοβιετικής Ένωσης. Όλοι είναι ενωμένοι, μέχρι να εμφανιστεί η πρώτη σοβαρή πληγή και να αρχίσουν οι τάσεις αποδόμησης να διαλύουν αυτό που πιστεύαμε ότι ένα γερά δεμένο σύνολο. Στο τέλος όμως θα ενωθούν πάλι, είναι η μοίρα της Ρωσίας -σε οποιαδήποτε μορφή της- να επιπλέει και να επιζεί, έχοντας σαν πρωτότυπο την άλλοτε παντοδύναμη τσαρική αυτοκρατορία.

Ο πατέρας είναι μηχανικός αυτοκινήτων. Δεν είναι πλούσιος. Ζει με το μεροκάματό του και θα έρθει η στιγμή που θα αρραβωνιάσει το γιο του. Αυτό είναι το πρώτο σημείο «αποχώρησης» και από εκεί και έπειτα θα αρχίσουν τα δεινά αυτής της οικογένειας. Ο σκηνοθέτης της μας φέρνει τη δεύτερη ταινία του μεγάλου μήκους, έχοντας ακόμη δύο μικρού μήκους, ένα ντοκιμαντέρ και μία μυθοπλασία. Εδώ μας βάζει μέσα στην πληγή της Ρωσίας, έτσι όπως αυτή παρουσιάζεται με τις αποσχιστικές τάσεις να φουντώνουν. Το γεωγραφικό μέρος όπου εξελίσσεται η αφήγηση είναι κοντά στα πεδία μαχών, η βία του πολέμου μεταφέρεται, μέσω της τηλεόρασης, σε αυτή τη μικρή κοινότητα και φανατίζει τους κατοίκους της.

Η κόρη θέλει να ακολουθήσει τη δική της πορεία. Δεν συμφωνεί με την τάση να παντρευτεί ομοεθνείς της και αγαπάει ένα Ρώσο, ο οποίος τη σέβεται και την αφήνει να ενταχθεί στην παρέα του, εκεί όπου φαίνεται καθαρά η ωμή βία, ο φανατισμός, ο εθνικισμός, η εκμηδένιση της προσωπικότητας του ανθρώπου. Όταν θα γίνει η απαγωγή του αδελφού της και της γυναίκας που πρόκειται αυτός να παντρευτεί, τότε φαίνονται τα πρώτα σημάδια ζήλειας και μίσους -που στην αρχή είναι παράξενα-, τα οποία με το χρόνο θα χάσουν τη δύναμή τους και θα τη φέρουν πάλι πίσω στην οικογένεια, για να διατηρηθεί, μέσω αυτής, η οικογενειακή ιστορία, όπως ορίζει ο εβραϊκός νόμος.

Ο γιος είναι αυτός που ακολουθεί την παράδοση και θα είναι, κατά συνέπεια, ο στόχος, αφού αυτή η παράδοση, η συνέχεια της ιστορίας θα πρέπει κάπου να σταματήσει για να έχουμε ένα νέο ρώσικο πολιτικό τοπίο, μία νέα ταυτότητα της ρώσικης κοινωνίας, για να μπορέσει έτσι να επιβιώσει και να κερδίσει την παλιά της θέση. Αυτή η απαγωγή θα αναδείξει την κόντρα των δύο παιδιών και το αίτημα για αγάπη και φροντίδα από την κόρη προς τη μάνα της, στην αρχή, και, κατόπιν, προς τον πατέρα της.

Η διαδικασία της εύρεσης των λύτρων είναι αργή και βασανιστική. Κυριαρχεί ο εξευτελισμός του ανθρώπου, από ομοεθνείς και μη, η ωμή βία, η απαξίωση του ανθρώπου σαν ιδιαίτερη αξία, η καταπίεση αυτών των ατόμων, πρώτα από το φανατισμό και τον εθνικισμό και μετά από τις συντηρητικές τάσεις αυτής της κοινωνίας. Οι ασφυκτικοί χώροι εντείνουν αυτό το συναίσθημα της καταπίεσης. Η εκτόνωσή του θα έρθει με το αίσιο τέλος της ιστορίας και, μαζί με αυτή, η συνοχή της οικογένειας, με άλλα λόγια η συνοχή της ρώσικης κοινωνίας που πλέον είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει όλες τις απειλές.

Οι υποκριτικές είναι πολύ καλές και αποδίδουν με ακρίβεια αυτά τα συναισθήματα. Η φωτογράφηση είναι εξαιρετική, έχει γίνει υπό πολύ δύσκολες συνθήκες φωτός και σε μικρούς χώρους. Η κίνηση της κάμερας είναι ομαλή, δε δημιουργεί τη ναυτία των υστερικών καταστάσεων που έχουν δημιουργηθεί και αναπτύσσονται, άρα η πορεία αυτών των ψυχικών στοιχείων από το ασυνείδητο προς το συνειδητό υπονοείται. Η ανάπτυξη των χαρακτήρων μας δίνει την αίσθηση αυτού του υπαρξιακού δράματος, προετοιμάζει την υστερία του κάθε ατόμου, δημιουργεί ψυχωτικές καταστάσεις, έχει όμως μέσα της το σημείο της αμφισβήτησης αυτής της ψυχοπαθογένειας, το δρόμο από όπου θα βγουν σε ένα πιο υγιές τοπίο, γνωρίζοντας πλέον την υπόστασή τους, άρα και τη δύναμη που διαθέτουν, θεραπεύοντας, κατά κάποιο τρόπο, τις πληγές τους.

Έρχεται με το βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών, στο Φεστιβάλ Καννών, με το πρώτο βραβείο από το Φεστιβάλ της Χάιφα, με βραβεία από το Φεστιβάλ της Λισαβόνας, του Μόντρεαλ, του Φεστιβάλ Ταρκόφσκι, το βραβείο των Ρώσων κριτικών κινηματογράφου κ.ά.