filmandtheater Η ΠΙΟ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΩΡΑ

Η ΠΙΟ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΩΡΑ

Ιαν 20, 2018 Κινηματογράφος 0

DARKEST HOUR

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 18/1/2018 στις κινηματογραφικές αίθουσες.

ΣΥΝΟΨΗ

Η στιγμή που ο Τσόρτσιλ αναλαμβάνει την πρωθυπουργία στην Αγγλία, με εντολή να αντιμετωπίσει τη ναζιστική απειλή, αποτυπώνεται σε αυτή την ταινία που δεν είναι μόνο μία προσωπογραφία αλλά και η απόδοση της ιστορικής αλήθειας με δραματικό τρόπο.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Σκεφτόμενοι τις ταινίες που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ιστορικά δράματα, μπορούμε να συγκρίνουμε την «Πιο σκοτεινή ώρα», του Joe Wright, με το «Μόναχο», του Steven Spielberg. Διαφορετικές ταινίες πετυχαίνουν όμως το στόχο τους, να δείξουν πτυχές της ιστορίας με έναν απόλυτα μυθοπλαστικό τρόπο. Στην ταινία του Wright θα βρούμε τον πολύ καλό Gary Oldman να ενσαρκώνει τον Τσόρτσιλ, μία ερμηνεία που δεν αφήνει πίσω τη σκηνοθεσία, το σενάριο, τη μουσική και τη φωτογραφία. Η ταινία δείχνει τις ποιότητές της σε όλους τους τομείς.

Με διαφορετικούς τρόπους, η ταινία του Wright θα συναντήσει αυτή του Christopher Nolan, τη «Δουνκέρκη», όσον αφορά στο διδακτισμό τους, με διαφορετικούς σκοπούς και προσανατολιζόμενες σε διαφορετικό κοινό. Στην ταινία του Nolan τα βρετανικά στρατεύματα αποβιβάζονται από τη Γαλλία για την Αγγλία, στριμωγμένα από τα γερμανικά τάγματα, αυτό δείχνεται με τέτοιο τρόπο που μεταδίδεται μόνο η αίσθηση, μην αναφέροντας σχεδόν τίποτε για το ιστορικό γεγονός. Ενώ στη «Δουνκέρκη» έχουμε περισσότερο δράση παρά λόγο, στην «Πιο σκοτεινή ώρα» έχουμε την επικράτηση του λόγου, ο λόγος σαν αφήγηση και σα δράση, μας δίνει την αίσθηση του κόσμου. Μας προκαλεί να εμπλακούμε ιδεολογικά και όχι οπτικά.

Ως ένα ιστορικό μάθημα θα τη βλέπαμε, είναι όμως από αυτά που «παίζουν» με το θρίλερ. Όντως, αυτή η στιγμή της μεγάλης απόφασης που έπρεπε να πάρει ο Τσόρτσιλ, αν θα ήταν μαζί ή απέναντι στο Χίτλερ, ήταν το κρίσιμο σημείο που θα καθόριζε την έκβαση της ιστορίας όλης της ανθρωπότητας. Αυτό που γίνεται λαμβάνει χώρα ανάμεσα 8 Μαΐου και 4 Ιουνίου 1940 και διαδραματίζεται ανάμεσα στην ατμόσφαιρα στη Βουλή των Κοινοτήτων και στην αναστάτωση του λόγου του Τσόρτσιλ. Ο Βρετανός ηγέτης γίνεται Πρωθυπουργός γιατί είναι το μόνο μέλος του κόμματός του που μπορεί να γίνει αποδεκτός από την αντιπολίτευση, άρα ο μόνος που θα μπορέσει να οδηγήσει τη χώρα σε ένα πόλεμο, αφού και οι άλλοι πολιτικοί θα αγωνισθούν μαζί του και όχι εναντίον του.

Στην προσπάθειά μας να καταλάβουμε το τι είχε γίνει τότε, έχουμε αρκετές δυσκολίες γιατί δεν είναι εύκολο να δούμε τι έκανε ο κόσμος τότε. Οι Γερμανοί είχαν καταλάβει αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, η γενοκτονία των Εβραίων δεν ήταν αυτό που βάρυνε τότε, αλλά, περισσότερο, έβλεπαν το Χίτλερ ως ρυθμιστή των πραγμάτων, παρά ως έναν τρελό μακελάρη. Η αρετή του Τσόρτσιλ ήταν να δει αυτή τη στιγμή την αλήθεια πιο καθαρά, σε αντίθεση με τους άλλους, και να καταλάβει την απόλυτη αναγκαιότητα και την τρομερή δυσκολία να πολεμήσει τα στρατεύματα των Ναζί μέχρι το τέλος.

Ο τίτλος της ταινίας είναι ακριβής. Τα γερμανικά στρατεύματα έχοντας στριμώξει τα βρετανικά και αφού βοήθεια δεν επρόκειτο να έρθει από τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο βρέθηκε σε μία σκοτεινή στιγμή της ιστορίας του, μόνο του και στριμωγμένο στη γωνία. Οι αντίπαλοι του Τσόρτσιλ, στη βρετανική αρένα, έβλεπαν πιο πολύ τις διαπραγματεύσεις με το Μουσολίνι, για να δημιουργήσουν ένα ρήγμα στο Χίτλερ, παρά μία καθαρή ρήξη με τη Γερμανία. Ακόμα και ο βασιλιάς Γεώργιος ΣΤ΄, πριν να συμπορευθεί με το Τσόρτσιλ, ήθελε να διαπραγματευθεί με το διάβολο.

Στην ταινία δε βλέπουμε το Τσόρτσιλ με ένα καρτουνίστικο προσωπείο, όπως τον είδαμε στο «Churchill», στην ταινία που αποκήρυξαν οι ιστορικοί, αλλά στην ταινία του Wright παρατηρούμε τη σκοτεινή πλευρά του ηγέτη, χωρίς να μπούμε στο ψυχολογικό πεδίο, μένοντας στη γνωστική πλευρά του θέματος. Η «Πιο σκοτεινή ώρα» μας δείχνει το πρωταγωνιστή της με την άγρια όψη του, υποστηριζόμενος από τη γυναίκα του, τη Κλέμι, και τη νεαρή γραμματέα του, την Ελίζαμπεθ. Αυτό που προσφέρει η ταινία είναι η δραματική οξύτητα και η ιστορική ακρίβεια του σεναρίου του Anthony McCarten, το οποίο μας δείχνει το Τσόρτσιλ σε τραγικές πράξεις υπό τη σκιά του δαίμονα του Χίτλερ.

Αφού έχει χαρτογραφήσει τα επικίνδυνα πολιτικά εδάφη, θα πρέπει να σχεδιάσει το πως θα κερδίσει την υποστήριξη της κυβέρνησής του, αυτό που στην ταινία θα δραματοποιηθεί όταν ο Τσόρτσιλ, πηγαίνοντας στη Βουλή, θα ακούσει την υποστήριξη του κόσμου και από αυτούς θα πάρει δύναμη, μία σκηνή που ανατρέπει τις αντίρροπες δυνάμεις και βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Μπορεί να φαίνεται ότι είναι ένα λαϊκίστικος τρόπος αφήγησης, μας δείχνει όμως την υποστήριξη στο πρόσωπό του, δομεί αυτό το χαρακτήρα από υποστηρικτικές δομές και τον προσδιορίζει με ακρίβεια. Ο Gary Oldman εδώ είναι απολαυστικός και υπέροχος.

Θα πρέπει να δούμε ακόμη την πολύ καλή συνεργασία του Wright με το φωτογράφο του, Bruno Delbonnel, που θα δώσουν μία ισορροπημένη ατμόσφαιρα στην ταινία, ανάμεσα στο φως και στη σκιά, στις προφανείς κινήσεις και στις μεσολαβητικές στάσεις. Δε θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι η φωτογράφηση του Delbonnel είναι η καλύτερη της χρονιάς. Ο λυρισμός, ακόμη, του Dario Marianelli, στη μουσική, είναι εντυπωσιακός.

Η ταινία καταφέρνει να κρατήσει αποστάσεις από το Χίτλερ και από το Τσόρτσιλ, να μην εκθειάζει το Βρετανό και να κατακρίνει το Γερμανό, να βλέπει αυτούς τους ανθρώπους έτσι όπως είναι, για να φτιάξει τους χαρακτήρες της που θα είναι αληθινοί, άρα θα ανταποκρίνονται στην ιστορική τους απόδοση και η ταινία έτσι δε χάνει τη σχέση της με την ιστορία αποφεύγοντας την υπερβολή.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα)

Ισορροπώντας ανάμεσα σε μια ευφυή κι ετοιμόλογη περσόνα και σε μια εύθραυστη ψυχολογία που κρύβεται έντεχνα πίσω της, ο Γκάρι Όλντμαν μένει πιστός στη γνωστή μας εικόνα για τον Τσόρτσιλ και την ίδια ώρα κάνει εντελώς δικό του τον ρόλο ενός ανθρώπου ο οποίος καλείται να κοιτάξει στα μάτια την Ιστορία. Κάνει εύκολα δική του και την ταινία, τέλειο παράδειγμα ερμηνευτικού one-man-show… Διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος (Lifo)

Και αν η παραπάνω υπόθεση δικαίως μπορεί να εκληφθεί ως ακροβατική ή σχήμα λόγου, η ικανότητά του να ανασυνθέτει τις λέξεις που ενέπνευσαν και να κινητοποιεί το συντακτικό της ελπίδας ως έναυσμα για επίθεση, ανατρέποντας το στωικό συλλογικό consensus για ειρήνη (προβλέποντας πως θα αποδεικνυόταν καταστροφικό για τη χώρα παρά τις νωπές μνήμες του τραυματικού Α’ Παγκοσμίου Πολέμου), οφείλονται στο ταλέντο και τη μεθοδική απόδοση του Όλντμαν που κατάφερε να φωτίσει τις σκιές του νομπελίστα λογοτεχνίας, να βρει τις αμφιβολίες ενός τέρατος αυτοπεποίθησης και να βγάλει το χιούμορ στα δύσκολα, ποντάροντας σε μια αέναη εσωτερική πάλη. Άριστα και με θαυμαστικό!.. Διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Γιώργος Κρασσακόπουλος (flix.gr)

Δεν είναι παράξενο να διαβάζεις ότι σε αρκετές προβολές του φιλμ στην Μεγάλη Βρετανία το κοινό σηκώνεται όρθιο και χειροκροτά στον τελικό λόγο του Τσόρτσιλ στην βρετανική Βουλή. Η ταινία προφανώς χαϊδεύει τα αυτιά, το ηθικό (και τα ματιά) των θεατών της και προφανώς δεν έχει κανένα πρόβλημα να ιδωθεί ως ένα ενθαρρυντικό χτύπημα στον ώμο σε καιρούς που η βρετανική υπερηφάνεια δεν βρίσκεται ακριβώς στο υψηλότερο σημείο της… Διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Γιώργος Καραμάνος (filmboy.gr)

Αλλά το θέμα δεν είναι το παιδαριώδες σενάριο ή οι αόρατοι εξωγήινοι που επιτίθενται με βιοηλεκτρικά κύματα ενεργείας (ναι, σοβαρά μιλάω), αλλά οι ατάκες που ξεστομίζουν όλοι ανενόχλητοι. Ό,τι πιο κιτς μπορείτε να ακούσετε, εδώ θα το βρείτε. Όποια Αμερικανιά μπορούσαν να πουν …οι Ρώσοι, την είπαν. Και όλα αυτά ενώ κινδυνεύουν να πεθάνουν και προσπαθούν να σώσουν ο ένας τον άλλο. Και μην φανταστείτε κανένα τεράστιο αγώνα επιβίωσης, γιατί οι ήρωες μας ξεθαρρεύουν γρήγορα και αρχίζουν να σκοτώνουν τους αόρατους εχθρούς… Διαβάστε όλη την κριτική εδώ

iefimerida.gr

Με σαιξπηρική διάθεση εκστομίζει τους εμβληματικούς λόγους του ήρωά του, αναδεικνύοντας τη ρητορεία του, με χιούμορ ενσαρκώνει το βρετανικό του φλέγμα και δεν αφήνει ούτε ένα δευτερόλεπτο ανεκμετάλλευτο για να σκιαγραφήσει τις εσωτερικές του συγκρούσεις. Ταυτόχρονα, ενώ το σενάριο δεν του δίνει πολλά πατήματα, εκείνος αποκαλύπτει και την πιο σκληρή πλευρά του Βρετανού πρωθυπουργού, καταθέτοντας την πιο σημαντική ερμηνεία της καριέρας του, που θα ήταν άδικο να μην τον οδηγήσει κι αυτή τη φορά στο Όσκαρ… Διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Λουκάς Κατσίκας (cinemagazine.gr)

Πρόκειται για μια ξεκάθαρα πατροναριστική και λαϊκίστικη επινόηση (κανένα τέτοιο συμβάν δεν έλαβε χώρα στην πραγματικότητα), που μοιάζει περισσότερο με νοσταλγία και φαντασίωση για τις εποχές των bigger than life ηγετών και των φλογερών ρητορειών οι οποίες μπορούσαν να υπνωτίσουν ολόκληρα έθνη. Και που φαντάζει εντελώς παράταιρη ως σκέψη στις επικίνδυνες μέρες που διανύουμε… Διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Σταυρούλα Λούρου (athens24.gr)

Πάνω απ ‘όλα, αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο στην ταινία είναι το γεγονός ότι είναι «αστεία» σε αρκετά σημεία. Δεν είναι σε καμία περίπτωση κωμωδία, αλλά μέσα σε ένα τόσο δύσκολο ιστορικό δράμα θα ήταν πολύ δύσκολο για την ταινία να πετύχει χωρίς μια δόση χιούμορ. Ειδικά, για τις εκκεντρικότητες του βασικού χαρακτήρα, που αναμφισβήτητα αποτελούν μέρος του χαρακτήρα του Churchill… Διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Άγγελος Πολύδωρος (aggelospolidoros.blogspot.gr)

Μια εξαιρετική ιστορική ταινία καταστάσεων που συγκρούονται δραματικά και αθόρυβα, με χαρακτήρες που βρίσκουν την ιδανική τους έκφραση στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Πρέπει να τη δείτε…

Διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Ηλίας Φραγκούλης (freecinema.gr)

Δύο μικρές, σχεδόν επιπόλαιες στιγμές της «Πιο Σκοτεινής Ώρας» είναι εκείνες που μου έχουν καρφωθεί στο μυαλό. Είναι τα traveling της εικόνας από το παράθυρο του αυτοκινήτου του Τσόρτσιλ, του κόσμου που περπατά σε πεζοδρόμια του Λονδίνου. Άνθρωποι συνηθισμένοι, στην καθημερινότητά τους, που δείχνουν να ζουν σχεδόν χωρίς να καταλαβαίνουν πόσο κοντά τους βρίσκεται ο πόλεμος. Σε μια ηλιόλουστη και σε μια βροχερή μέρα. Απλές στιγμές που ο Ράιτ τις μετατρέπει σε σινεμά. Με τη δύναμη να σε πηγαίνει εκεί. Το κάδρο είναι η ίδια η ζωή. Και η ζωή γίνεται μεγάλο σινεμά… Διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Γιάννης Ζουμπουλάκης (Το Βήμα)

Χάρη κυρίως στον Γκάρι Ολντμαν (που έχει το Οσκαρ ήδη στο τσεπάκι του), η ταινία αναδεικνύει όλα τα παραπάνω χαρίσματα του μοναδικού αυτού πολιτικού. Ο έμπειρος 60άρης ηθοποιός σε παίρνει κοντά του με το καλημέρα, σε κερδίζει ολοκληρωτικά, αδιαπραγμάτευτα, όπως θα σε κέρδιζε ο ίδιος ο Τσόρτσιλ… Διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Αγγελική Στελλάκη (cinepivates.gr)

Ο Τζο Ράιτ φαίνεται να νοσταλγεί μία εποχή, όπου οι πολιτικοί ήταν άνθρωποι της δράσης και του οράματος -στοιχεία που διέκριναν τον Τσώρτσιλ. Και επιθυμεί να αναπτύξει αυτή την πτυχή της πολιτικής σε μια ταινία με διάρκεια μεγαλύτερη των δύο ωρών. Φαντάζει υπερβολική για μία βιογραφία όπως αυτή, μία βιογραφία που έχει πολύ καλούς ερμηνευτές και μπόλικη δόση χιούμορ, αλλά λίγη φρεσκάδα… Διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Κωνσταντίνος Καϊμάκης (Athens Voice)

Παράλληλα ο Ράιτ απεικονίζει με νεύρο όλο το παρασκήνιο στους πολιτικούς διαδρόμους αλλά και το τραγικό πρόσωπο του πολέμου στο πεδίο της μάχης, σε μια δημιουργία που ανακατεύει δεξιοτεχνικά την πολιτική βιογραφία με την ιστορική αλήθεια…

Διαβάστε όλη την κριτική εδώ

moviesltd.gr

Το Darkest Hour εμφιλοχωρεί καλλιτεχνικά στο ακάλυπτο χώρο της κατά Nolan Δουνκέρκης, ενώ κάλλιστα στέκεται ως sequel του παρεξηγημένου (γκούχου-γκούχου, εποχές Weinstein) The King’s Speech. Βίντατζ ιστοριόδραμα που ρουφιέται κεφάτα ωσάν εγγλέζικο βερμουτάκι. Γιατί το vermouth σε ακριβή μετάφραση σημαίνει «manly courage»… Διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Νίνος Φένεκ Μικελίδης (enetpress.gr)

Παρά την επιθυμία του ίδιου του Τσέμπερλεϊν και των περισσότερων συντηρητικών βουλευτών να δοθεί η πρωθυπουργία στον φιλόδοξο, και φίλο του βασιλιά Γεωργίου 6ου, Χάλιφαξ (ο οποίος περιέργως αρνείται να τη δεχτεί, τονίζοντας πως ακόμη δεν ήταν έτοιμος), η τελική επιλογή στρέφεται στον Τσόρτσιλ, που, με την προηγούμενη πολιτική του, είχε ήδη προκαλέσει την αντιπάθεια όχι μόνο των συναδέλφων του βουλευτών αλλά και του ίδιου του βασιλιά (εξαιτίας, όπως μαθαίνουμε της θετικής στάσης του Τσόρτσιλ απέναντι στο γάμο του βασιλιά Εδουάρδου με την κυρία Σίμπσον)… Διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Τατιάνα Καποδίστρια (tospirto.net)

Επίσης εξαιρετικός, ο Μέντελσον, που δίνει μια άλλη, λιγότερο φαντεζί, μα ίσως πιο ακριβή απόδοση της βραδυγλωσσίας του βασιλιά «Μπέρτι» από εκείνην του Κόλιν Φερθ στον οσκαρικό «Λόγο του βασιλιά». Δίπλα σε αυτές τις απολαυστικές ερμηνείες, η σκηνοθεσία του Ράιτ παρουσιάζεται στιβαρή, με χυμούς και ρυθμό, ενώ η ανασύσταση εποχής και η φωτογραφία προσθέτουν κι αυτές πόντους σε μια ταινία που, εν μέσω Μπρέξιτ, στοχεύει περισσότερο στο θυμικό, παρά στην ιστορική ακρίβεια. Μοναδική μου ένσταση, το ότι η ωραία μουσική του Ντάριο Μαριανέλι δεν σταματάει σχεδόν ποτέ…

Διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Η ΠΙΟ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΩΡΑ

(DARKEST HOUR)

Σκηνοθεσία: Joe Wright

Σενάριο: Anthony McCarten

Φωτογραφία: Bruno Delbonnel

Μοντάζ: Valerio Bonelli

Μουσική: Dario Marianelli

Παραγωγοί: Tim Bevan, Lisa Bruce, Eric Fellner, Anthony McCarten, Douglas Urbanski

Παίζουν: Gary Oldman (Ουίνστον Τσόρτσιλ), Kristin Scott Thomas (Κλέμι), Ben Mendelsohn (βασιλιάς Γεώργιος ΣΤ΄), Lily James (Ελίζαμπεθ), Ronald Pickup (Νέβιλ Τσαμπερλέιν), Stephen Dillane (Βίσκουντ Χαλιφαξ), Nicholas Jones (Σερ Τζον Σάιμον), Samuel West (Σερ Άντονι Έντεν), David Schofield (Κλίμεντ Ατλί), Richard Lumsden (στρατηγός Ισμάι)

Χώρα παραγωγής: Αγγλία

Έτος παραγωγής: 2017

Γλώσσα: αγγλικά, γαλλικά

Διάρκεια: 125΄

Είδος: βιογραφία, δράμα, ιστορία

Ημερομηνία εξόδου: 18/1/2018

Εταιρεία διανομής: UIP.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.