42ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ ΣΑΒΒΑΤΟ

Νοέ 24, 2019 Κινηματογράφος 0

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ ΣΑΒΒΑΤΟ

γράφει ο Γιάννης Φραγούλης

Λίγο πριν κλείσουν οι προβολείς της φετινής διοργάνωσης του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους, έπεσε η αυλαία στο αίθριο για τις παρουσιάσεις των σκηνοθετών. Ο καιρός, και πάλι φθινοπωρινός αλλά επιχειρώντας να κλέψει λίγο παραπάνω ήλιο από το καλοκαίρι, έκανε το χατίρι του κοινού που γέμισε ασφυκτικά το χώρο. Αξίζει να σημειωθεί πως για μία ακόμη μέρα ο Δήμαρχος Δράμας Χριστόδουλος Μαμσάκος παρευρέθηκε στο κοινό,  μετρώντας ελάχιστες απουσίες από τις παρουσιάσεις των σκηνοθετών, κάτι που δεν είχαμε συνηθίσει στις προηγούμενες διοργανώσεις.

«Vitiligo», σκηνοθέτης Soraya Milla.

Vitiligo, είναι η ασθένεια αποχρωματισμού το δέρματος. Η ταινία, που φλερτάρει με το είδος της visual art, εξερευνά την αναζήτηση της γυναικείας ταυτότητας μέσα από το χρώμα των πρωταγωνιστριών της, παρακολουθώντας την εσωτερική τους αμφισβήτηση που πηγάζει από την φυλετική τους ποικιλομορφία. Η ταινία καλεί το θεατή να δει την οπτική δύο γυναικών που ψάχνουν το βαθύτερο εγώ τους.

«Grandma’s birthday», σκηνοθέτης Delphine Poudou.

Ισορροπώντας μεταξύ δράματος και κωμωδίας, η σκηνοθέτρια έφτιαξε μια ταινία με αφετηρία «τα μυστικά που σκοτώνουν τις οικογενειακές σχέσεις». «Συχνά ξεχνάμε πως και οι γονείς μας και οι παππούδες μας υπήρξαν και αυτοί νέοι και παιδιά», είπε η σκηνοθέτης η οποία έγραφε επί 7 χρόνια την ταινία και προκειμένου να τη γυρίσει κατέφυγε στο crowdfunding.

«Για χρόνια πλάγιαζα νωρίς», σκηνοθέτης Ιάκωβος Παναγόπουλος.

Μετά από επίπονη έρευνα αλλά κι ένα πολύ προσωπικό βίωμα -μικρός είχε πέσει σε κώμα-, ο σκηνοθέτης της ταινίας θέτει το ζήτημα της Νόσου του Κινητικού Νευρώνα (από την ίδια ασθένεια έπασχε ο Στίβεν Χόκινγκ). Οι έρευνες κράτησαν περίπου 2 χρόνια με το σκηνοθέτη να έρχεται σε επαφή με οικογένειες οι οποίες είχαν μέλη που νοσούσαν. Ένας πατέρας κατάκοιτος, μία κόρη που αδυνατεί να το αποδεχθεί και μία μητέρα που σηκώνει όλο αυτό το βάρος, με φόντο την Ελλάδα της οικονομικής κρίσης. Ο σκηνοθέτης μόλις ολοκλήρωσε την διδακτορική του διατριβή.

«Γραίγος», σκηνοθέτης Αλέξανδρος Κόντος.

Το τεράστιο ζήτημα της μετανάστευσης των Ελλήνων στο εξωτερικό κατά τη δεκαετία του ’70 και τα επακόλουθα του πραγματεύεται η ταινία του Αλέξανδρου Κόντου. Ο πρωταγωνιστής επιστρέφει στην Ελλάδα από τη Γερμανία  και βρίσκεται στη γειτονιά που είχε αφήσει εδώ και χρόνια μετά το θάνατο της μητέρας του. Το λόγο πήρε και ο πρωταγωνιστής της ταινίας, ο Δημήτρης Πετρόπουλος ο οποίος αναφερόμενος στη θερμή συνεργασία με το σκηνοθέτη παρατήρησε πως «εγώ το στηρίζω στα πρώτα του βήματα και αυτός με στηρίζει στα τελευταία μου».

«Κλεονίκη», σκηνοθέτης Άννα Αντωνοπούλου.

Ταινία βασισμένη σε πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα, που διαδραματίζεται στην ορεινή Ευρυτανία. Μέσα από γυρίσματα που διήρκησαν ένα χρόνο, παρουσιάζεται η ζωή και οι αναμνήσεις μιας ηλικιωμένης γυναίκας, ετών 101, η οποία πάσχει από Αλτσχάιμερ. Μαζί με τη μνήμη της σβήνει ίσως και μία άλλη Ελλάδα, των προηγούμενων ετών. Η γυναίκα δεν ζει πια…

«Στο δωμάτιο», σκηνοθέτης Γεωργία Σωτήρχου.

Τρεις πρωταγωνιστές  -και οι τρεις θύματα των συνθηκών. Ο πατέρας που μετά από ένα εγκεφαλικό δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί, η κόρη του που έχει χάσει στα 45 τη δουλειά της και θεωρεί πως δεν μπορεί να βοηθήσει τον πατέρα της και η νεαρή κοπέλα που προσέχει τον ασθενή και κατανοεί μέσα από την επαφή μαζί του τα θέλω και τις ανάγκες του. Μετά από την αποκάλυψη ότι ο η κόρη θέλει να κλείσει τον πατέρα της σε  ίδρυμα, η νεαρή αποφασίζει να δώσει μια λύση την ημέρα των γενεθλίων του λυτρώνοντας έτσι τον κατάκοιτο ασθενή.

«Η απόσταση ανάμεσα στον ουρανό κι εμάς», σκηνοθέτης Βασίλης Κεκάτος.

Επηρεασμένος από την εικόνα των βενζινάδικων στις ΗΠΑ, τα οποία μοιάζουν να  αιωρούνται πολλές φορές στη μέση του πουθενά, ο Βασίλης Κεκάτος τοποθέτησε την ταινία του σε ένα παλιό βενζινάδικο κάπου στην Εθνική Οδό. Εκεί γίνεται η συνάντηση δύο ανθρώπων: ο ένας χρειάζεται λεφτά για να πάει στην Αθήνα και πλησιάζει τον άλλο προκειμένου να εξασφαλίσει τα απαραίτητα ναύλα. Μέσα από λεκτικές αντιπαραθέσεις, οι δύο αυτοί άνθρωποι έρχονται κοντά. «Ήθελα να μιλήσω για την απόσταση που μας χωρίζει από όλα όσα ιδανικά θα θέλαμε», εξήγησε ο βραβευμένος με Χρυσό Φοίνικα στις Κάνες Βασίλης Κεκάτος ο οποίος αποκάλυψε στο κοινό της Δράμας πως όλη η ταινία του «χτίστηκε» πάνω στην τελευταία σκηνή…  Η μικρού μήκους του θα εξελιχθεί σε ταινία μεγάλου μήκους με τους ίδιους πρωταγωνιστές.

«Η θάλασσα», σκηνοθέτης Μιχάλης Χαπέσιης.

Ο Κύπριος δημιουργός χαρακτήρισε την ταινία αυτή ως την πιο προσωπική του: πρόκειται για μία αλληγορία με πολιτικό υπόβαθρο την οποία εμπνεύστηκε ακούγοντας στο ραδιόφωνο πως υπάρχει πιθανότητα κάποιοι από τους αγνοούμενους της Κύπρου να είναι ζωντανοί. Πρωταγωνιστής ένας αγνοούμενος Κύπριος κάπου στη βαθιά και ορεινή Τουρκία ο οποίος ονειρεύεται να επιστρέψει στο νησί του, μέσα από τη θάλασσα.  Έχοντας στα αυτιά του τον ήχο από τη θάλασσα της Κερύνειας.

«Off guard», σκηνοθέτης Ντάϊνα Παπαδάκη.

Για την κυπριακή ταινία μίλησε ο διευθυντής φωτογραφίας της, Γιώργος Φρέντζος. Δύο άντρες φρουρούν ένα μυστηριώδες  κτήριο, μέχρι τη στιγμή που ο ένας αποφασίζει να μπει μέσα. Ένα περίεργο θρίλερ, όπως αναφέρθηκε. Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στην φωτογραφία της ταινίας και σε λεπτομέρειες που αφορούσαν τεχνικά ζητήματα.

«Identity», σκηνοθέτες Πάνος Παππάς-Δέσποινα Χαραλάμπους.

Πολιτική αλληγορία μέσα από μία ταινία επιστημονικής φαντασίας που φανερώνει τη διαφορετικότητα σε αντίστιξη με τη μαζική κουλτούρα. Εμπνευσμένη από τα κόμιξ και την πολιτική, κάνοντας υπερβολική χρήση του λευκού χρώματος -που συχνά είναι το δαιμονικό χρώμα στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας-, φανερώνει με τον τρόπο της πως κάθε αντίσταση σε οποιοδήποτε καθεστώς έχει και αυτή τα επακόλουθά της για’ αυτόν που αντιστέκεται. Αξίζει να σημειωθεί πως οι σκηνοθέτες ετοιμάζουν και ταινία  μεγάλου μήκους.

«Cloud», σκηνοθέτης Μιχάλης Δημητρίου.

Στην εποχή της επικοινωνίας μέσω διαδικτύου και κοινωνικά μέσα δικτύωσης ο καθένας βλέπει την ευκολία που προσφέρουν οι σύγχρονοι τρόποι που έχουν αναπτυχθεί, όμως ποτέ δεν ξέρει πραγματικά ποιος μπορεί να είναι στην άλλη άκρη της γραμμής. «Το διαδίκτυο ήρθε και ήρθε για μείνει και μέσα από αυτό ο καθένας μας προβάλλει το προσωπείο που θέλει», υπογράμμισε ο σκηνοθέτης ο οποίος επιχείρησε μία αναπαράσταση της Αθήνας ταυτόχρονα με την αποτύπωση ενός οικογενειακού δράματος.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝ

• Φεστιβάλ Δράμας