ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ-ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ

Ιούλ 23, 2018 Κινηματογράφος 0

ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος

Είναι γνωστό ότι ο Γιώργος Κωνσταντίνου είναι ένα πολύπλευρα ταλέντο. Εκτός από το αναμφισβήτητο υποκριτικό του ταλέντο διαθέτει αξιόλογες δυνατότητες και στη συγγραφή και στη σκηνοθεσία. Αυτό το απέδειξε από την καριέρα του όχι μόνο στο θέατρο, αλλά και στον κινηματογράφο, λιγότερο, κυρίως όμως στην τηλεόραση, όπου για αρκετές δεκαετίες έπαιζε, έγραφε και σκηνοθετούσε τις μεγάλες επιτυχίες του.

Όμως είναι παράξενο, αν σκεφτεί κανείς, πως αυτός ο τόσο σπουδαίος και πολυαγαπημένος ηθοποιός, εδώ και αρκετές δεκαετίες, με απίστευτα πολλές επιτυχίες, τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση, εντούτοις δεν ήταν από τους πολυαγαπημένους του παλιού ελληνικού κινηματογράφου! Ούτε πάρα πολλές ταινίες έχει να επιδείξει στο ενεργητικό του, ούτε τεράστιες επιτυχίες, παρόλο που έστω και αυτές οι σχετικά λίγες εμφανίσεις του είναι αξιοσημείωτες και σε όλες σχεδόν έχει βάλει τη δική του υπογραφή. Και είτε απλώς έπαιζε ένα μικρό ή ένα μεγάλο ρόλο είτε είχε ασχοληθεί ο ίδιος με το σενάριο και τη σκηνοθεσία της ταινίας.

Ο Γιώργος Κωνσταντίνου γεννήθηκε λίγο πριν τον πόλεμο στην Αθήνα από δύο δημοφιλείς ηθοποιούς της εποχής, πρωταγωνιστές της οπερέτας, το Μιχάλη Κωνσταντίνου και τη Νίτσα Φιλοσόφου. Παρόλο που από μικρός ακολουθούσε τους γονείς του από θέατρο σε θέατρο, από καμαρίνι σε καμαρίνι και από τουρνέ σε τουρνέ, σε όλη την Ελλάδα, συν το γεγονός ότι από την πρώιμη εφηβεία του, επειδή από μικρός ήταν ψηλός, οι γονείς του τον έβγαζαν στη σκηνή να παίζει διάφορα μικρά ρολάκια, δεν ήταν το όνειρό του να γίνει ηθοποιός. Τελειώνοντας το σχολείο πήγε στη Σχολή Πάλμερ για να γίνει ηλεκτροτεχνίτης. Και ήταν περισσότερο από προτροπή της μητέρας του που πήγε σε μία δραματική σχολή, στη Σχολή Μουζενίδη, και εκεί είχε συμμαθητές του τους κατοπινούς γνωστούς ηθοποιούς, Άννα Ματζουράνη, Μπεάτα Ασημακοπούλου και Κατερίνα Γώγου. Όμως αυτή η Σχολή που είχε κατεύθυνση το μουσικό θέατρο, έκλεισε γιατί ο Δήμαρχος της Αθήνας, ο Κοτζιάς, ο οποίος ήταν αυτός που την επιχορηγούσε, πέθανε και ο Γιώργος Κωνσταντίνου έδωσε εξετάσεις στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από την οποία τον απέρριψαν! Το δέχτηκε όμως ο Κάρολος Κουν στη Σχολή του, με το ένστικτο που το διέκρινε, και εκεί έκανε τις πρώτες του εμφανίσεις στο θέατρο, ανάμεσα σε άλλα τον Ερμή, στον «Πλούτο», του Αριστοφάνη.

Από θίασο σε θίασο και από παράσταση σε παράσταση, συν μία τουρνέ που πήγε με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τη σεζόν 1961-1962, με διάφορα έργα, είχε την τύχη το καλοκαίρι του 1962 να τον πάρει ο Μάνος Χατζιδάκις, μαζί με άλλους νέους ηθοποιούς εκείνη την εποχή, όπως ο Γιώργος Μαρίνος, ο Φαίδων Γεωργίτσης, ο Κώστας Καφάσης, η Βέρα Κρούσκα, ο Γιώργος Μεσσάλας κ.ά., στη θρυλική «Οδό ονείρων», όπου πρωταγωνιστούσαν ο Δημήτρης Χορν, η Ρένα Βλαχοπούλου και η Μάρω Κοντού.

Η παράσταση έκανε πάταγο. Τον επόμενο χειμώνα η Αλίκη Βουγιουκλάκη το φώναξε στο θέατρο Ρεξ όπου θα ανέβαζε το «Καίσαρ και Κλεοπάτρα», σε σκηνοθεσία Σολομού και με το Μάνο Χατζιδάκι στη μουσική και τα τραγούδια. Εκεί ο Γιώργος Κωνσταντίνου είχε την ευκαιρία να αποδείξει ότι είχε κληρονομήσει από τους γονείς του μία υπέροχη φωνή, ο Μάνος Χατζιδάκις του εμπιστεύτηκε, τόσο στην παράσταση όσο και στο δίσκο, ένα υπέροχο τραγούδι, το «Ένα γαλάζιο φόρεμα». Το έργο κατέβηκε κακήν κακώς σε ένα μήνα και αντικαταστάθηκε ταχύτατα με την κωμωδία του Αλέκου Σακελάριου, «Χτυποκάρδια στα θρανία», όπου δόθηκε στο νεαρό ηθοποιό ο ρόλος του φτωχού φοιτητή που δίνει ιδιαίτερα μαθήματα στην Αλίκη και που περιγράφει σε ένα γκαρσόνι ένα προφιτερόλ.

Όπως έλεγε αργότερα και ο ίδιος, ήδη από τις πρόβες, οι παριστάμενοι ξεκαρδίζονταν στο γέλιο μαζί του και ο Σακελλάριος, σοφά ποιώντας, του ζήτησε να μην το πολυπαίζει στις πρόβες, αλλά να το παίξει απευθείας στην πρεμιέρα, ποιος ξέρει τι να φοβήθηκε από επαγγελματικές αντιζηλίες… Το θέμα είναι ότι ο Γιώργος Κωνσταντίνου στην πρεμιέρα έκανε πάταγο και στην ουσία καθιερώθηκε με αυτό το ρόλο και τη σπουδαία αυτή επιτυχία την επανέλαβε το επόμενο καλοκαίρι στην κινηματογραφική μεταφορά του έργου.

Από εκεί και πέρα τα πράγματα κύλησαν ταχύτατα, σε δύο χρόνια ήταν θιασάρχης, στην κωμωδία και στην επιθεώρηση, και μέχρι σήμερα δεν έπαψε να έχει μία ηγετική θέση στο ελληνικό θέατρο. Το ίδιο και στην τηλεόραση, όπου ξεκίνησε, στα μέσα της δεκαετίας του 1970 με τη σειρά «Ανθρώπινες ιστορίες» και μετά από το «Άσε τον κόσμο να γελάσει» τα όποια επεισόδια έγραφε, τα σκηνοθετούσε και πρωταγωνιστούσε σε αυτά. Αυτό το συνέχισε στην κρατική και στην ιδιωτική τηλεόραση, με μεγάλη επιτυχία.

Στον κινηματογράφο ήταν λίγες οι ταινίες του, αλλά ποιος μπορεί να ξεχάσει και το προφιτερόλ στα «Χτυποκάρδια» και το βλοσυρό Αντωνάκη στο «Η δε γυνή να φοβήται τον άντρα» που, απ’ότι λέει και ο ίδιος, είναι η αγαπημένη του ταινία. Έγραψε και σκηνοθέτησε ταινίες όπως τα «5.000 ψέματα», που γύρισε στη Φίνος και που, εκτός από την ταλαντούχα παρουσία του ως πρωταγωνιστής, με τη σκηνοθετική του ματιά μας δίνει τον αέρα της διαφορετικότητας, της καλλιτεχνικής του ιδιοσυγκρασίας.

Ο Γιώργος Κωνσταντίνου, γοητευτικός άνθρωπος και σπουδαίος καλλιτέχνης, έχει τη δύναμη να δίνει αξία στα μη σημαντικά και να τα κάνει να λάμπουν σαν ανεκτίμητα διαμάντια, με όσα καταπιάνεται.

Επιμέλεια: Γιάννης Φραγκούλης

Εισαγωγή Γιώργος Κωνσταντίνου

• Ηθοποιοί