JEAN-PIERRE JEUNET ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ιούλ 17, 2014 Κινηματογράφος 0

ΑΝΗΣΥΧΟΣ

ΕΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

Ο Jean-Pierre Jeunet είναι η δημιουργική ιδιοφυία πίσω από τρεις σημαντικές ταινίες, «Delicatessen», «City of lost children» και «Amelie». Είναι αυτοδίδακτος σκηνοθέτης, από πολύ μικρή ηλικία ενδιαφέρθηκε για τον κινηματογράφο, έχοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο φανταστικό κινηματογράφο, του οποίου η φόρμα είναι σημαντική σαν αντικείμενο γι’αυτόν.

Ξεκίνησε με τη σκηνοθεσία διαφημιστικών ταινιών για την τηλεόραση. Αυτή την εποχή συνάντησε το σχεδιαστή και σκιτσογράφο Marc Caro, με τον οποίο έκανε δύο ταινίες μικρού μήκους ανιμέισιον, «L’evasion» και «Le manege», αυτή η τελευταία κέρδισε ένα Cesar για την καλύτερη ταινία μικρού μήκους. Μετά απ’αυτές τις δύο επιτυχημένες ταινίες, οι Jeunet και Caro δούλεψαν για περισσότερο από ένα χρόνο φτιάχνοντας κάθε λεπτομέρεια, σενάριο, κοστούμια, σχεδιασμό παραγωγής, για την τρίτη τους ταινία μικρού μήκους, «The bunker of the last gunshots» (1981). Αυτή η ταινία συνδυάζει τα στοιχεία επιστημονικής και ηρωικής φαντασίας σε μία οπτικά ξέφρενη ιστορία που αφορά στην αναπτυσσόμενη παράνοια σε παγιδευμένους κάτω απ’τη γη στρατιώτες. Με αυτή την ταινία κέρδισαν αρκετά βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ στη Γαλλία. Σε αυτή την ταινία ήταν η πρώτη συνεργασία του με το Gilles Adrien, ο οποίος αργότερα έγραψε το σενάριο για τις δύο ταινίες τους μυθοπλασίας.

Μετά απ’αυτή ο Jeunet σκηνοθέτησε άλλες δύο ταινίες μικρού μήκους, χωρίς τη βοήθεια του Caro, «Pas de repos pour Billy Brakko» και «Things I like, things I don’t like» (1989) όπου είδε τον Dominique Pinon, ο οποίος, αργότερα, θα έχει επίσης μία συνεχή συνεργασία με το Jeunet. Όλες οι ταινίες του μικρού μήκους κέρδισαν πολλά βραβεία στη Γαλλία και σε άλλες χώρες, με τη «Things I like, things I don’t like» κέρδισε το δεύτερο Cesar του, το 1989.

Το 1991, οι Jeunet και Caro έκαναν τα πρώτα τους βήματα στην ταινία μυθοπλασίας μεγάλου μήκους, το «Delicatessen», το 1991. Ήταν τέτοια η επιτυχία που κέρδισαν τέσσερα Cesar, συμπεριλαμβανομένων σε αυτά του καλύτερου νέου σκηνοθέτη και του καλύτερου σεναρίου. Σε αυτή την ταινία ξεχώρισαν τις αρμοδιότητές τους. Ο Jeunet κράτησε την καθοδήγηση των ηθοποιών και ο Caro το συντονισμό των καλλιτεχνικών δράσεων. Ο Jeunet προσκάλεσε πάλι τον Dominique Pinon, αλλά και τους Jean-Claude Dreyfus και Ticky Holgado, οι οποίοι εμφανίζονται πάλι στις επόμενες ταινίες του, αλλά και το Maurice Lamy, ο οποίος είχε ήδη ένα μικρό ρόλο στο «Things I like, things I don’t like». Η επιτυχία της ταινίας «Delicatessen» εξέπληξε ακόμα και τους ίδιους τους δημιουργούς της, αλλά είχαν πλέον το πλεονέκτημα να κάνουν το εγχείρημά τους που είχαν σχεδιάσει πριν δέκα χρόνια.

Αυτό το σχέδιο τους πήρε περισσότερο από τέσσερα χρόνια για να πραγματοποιηθεί, αλλά ήταν μια μεγάλη ταινία: «The city of lost children» (1995) ήταν μία μαύρη ιστορία και ήταν τόσο επινοητική, γι’αυτή τη χρονική περίοδο, που χρειάστηκαν να δημιουργήσουν νέα λογισμικά για τα ειδικά εφέ. Κράτησαν τις ίδιες υπευθυνότητες όπως στην προηγούμενη ταινία τους. Η ταινία είχε διεθνές κάστινγκ: τον Αμερικάνο ηθοποιό Ron Perlman, το γεννημένο στη Χιλή ηθοποιό Daniel Emilfork, τον Ιταλό διευθυντή φωτογραφίας Darius Khondji, με τον οποίο είχαν συνεργαστεί ήδη στο «Delicatessen», τον Ιταλοαμερικάνο συνθέτη Angelo Badalamenti και το Γάλλο σχεδιαστή κοστουμιών Jean-Paul Caultier. Η ταινία ήταν σχεδιασμένη για να προβληθεί σε παιδιά, ορισμένοι όμως τη βρήκαν «μαύρη», τόσο «μαύρη», σύμφωνα με τους Jeunet και Caro, όσο ο Πινόκιο.

Αυτές οι κριτικές δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν την ταινία να έχει τεράστια επιτυχία και, όταν η ταινία τράβηξε την προσοχή, ήταν η αφορμή για να τους καλέσει το Χόλιγουντ. Το 1997, λοιπόν, ο Jeunet άφησε τη Γαλλία για να κάνει μια πρόσκαιρη καριέρα στις ΗΠΑ, για το τέταρτο επεισόδιο της σειράς Alein, το «Alien: resurrection» (1997). Ο Marc Caro τον ακολούθησε και συνεργάστηκε σαν υπεύθυνος σχεδιασμού, ενώ ο Jeunet πήρε μαζί του ένα μικρό στρατό από τους συνήθεις συνεργάτες του, τον ηθοποιό Dominique Pinon, το Ron Perlman, τον Pitof, τον Darius Khondji, το μοντέρ Herve Schneid και, για πρώτη φορά, τον Alain Carsoux, ο οποίος, αργότερα, θα είναι ο υπεύθυνος για τα ειδικά εφέ, για τις επόμενες ταινίες του Jeunet.

Το 2000, μετά από δύο συνεργασίες με τον Caro και τους Αμερικάνους, ο Jeunet επιστρέφει στη Γαλλία για να κάνει μια πιο προσωπική ταινία, αν και ο Guillaume Laurant έγραψε το σενάριο μαζί με αυτόν. Χρησιμοποίησε διάφορες λεπτομέρειες, έγραψε ότι είχε ζήσει, ανακυκλώνοντας αφηγηματικά στοιχεία που είχε ήδη χρησιμοποιήσει, όπως στο «Things I like, things I don’t like», το 1989, και έκανε τα γυρίσματα κυρίως στο μετρό του Παρισιού, στη Μονμάρτη, όπου ζούσε. Το αποτέλεσμα ήταν η «Amelie», όπου έπαιζε η Audrey Tautou και ο Mathieu Kassovitz. Με αυτή την ταινία έκανε τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία, σε παγκόσμιο επίπεδο, στην ιστορία του γαλλικού κινηματογράφου. Ένα μαγικό ελιξίριο με το οποίο κέρδισε τέσσερα Cesar, ενώ ο ίδιος κέρδισε έτσι το πέμπτο και το έκτο του προσωπικό Cesar.

Αποφάσισε να μεταφέρει το μυθιστόρημα του Sebastien Japrisot, «A very long engagement», το 2004. Γι’αυτό το σκοπό κάλεσε την Audrey Tautou και τον Dominique Pinon πάλι, αλλά και πολλούς άλλους διάσημους Γάλλους ηθοποιούς, όπως και τη Jodie Foster. Ήταν ένας απ’τους μεγαλύτερους προϋπολογισμούς στη Γαλλία, στο γαλλικό κινηματογράφο, είχε πολύ καλή διεθνή επιτυχία, κέρδισε αρκετά βραβεία και υποψηφιότητες σε άλλα φεστιβάλ.

Επανήλθε το 2014 με την τελευταία του ταινία, για ένα παιδί που είναι ιδιοφυία, γυρισμένη στην αμερικανική ήπειρο, στον Καναδά, συμπαραγωγή Καναδά-Γαλλίας, ενώ σχεδιάζει την επόμενη ταινία του, για την οποία φυλά καλά κρυμμένα τα στοιχεία που αναφέρονται σε αυτήν.

Γιάννης Φραγκούλης