filmandtheater JIMMY’S HALL

JIMMY’S HALL

Νοέ 30, 2014 Κινηματογράφος 1

ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ

Η τελευταία ταινία του Ken Loach, «Jimmy’s hall», βρήκε το σκηνοθέτη σε λυρική, αλλά τυπικά ακόρεστη φόρμα. Μιλά για την πραγματική ιστορία του Jimmy Gralton, έναν Ιρλανδό που εκπατρίστηκε απ’τη χώρα του, χωρίς δίκη, το 1933. Το έγκλημά του ήταν ότι διατηρούσε μία δημόσια αίθουσα στο County Leitrim, όπου κάποιος μπορούσε να εκπαιδευτεί, να παρακολουθήσει δημόσιες εκδηλώσεις, μουσικές παρουσιάσεις, τόσο όσον αφορά στην παραδοσιακή όσο και στη τζαζ μουσική. Ο Gralton ήταν σοσιαλιστής και δραστηριοποιόταν στην τοπική κοινωνία ενάντια στην αδικία και στην κοινωνική ανισότητα.

Η ταινία αυτή βρίσκεται κάποια σκαλιά κάτω απ’την ταινία «Άνεμος χορεύει το κριθάρι». Οι διάλογοι είναι επεξηγηματικοί όπως στα παλιά πολιτικά θέατρα, κάτι που συμβαίνει όταν ο σκηνοθέτης συνεργάζεται με το σεναριογράφο Paul Laverty, ο οποίος, παρόλα αυτά, τον περισσότερο χρόνο στην ταινία κρατά στιβαρά στα χέρια του την αφήγηση. Η προσέγγιση ακολουθεί κυρίως τη διαλεκτική, ανάγλυφα παρουσιάζεται η θέση και η αντίθεση, όπως, για παράδειγμα η θέση του ιερέα και ο πολιτικός χαρακτηρισμός της. Η ερμηνεία του Jim Norton είναι πολύ δυνατή ως γκρινιάρη, επιθετικού και σκληροπυρηνικού πατέρα Σέρινταν, οποίος περισσότερο τρομοκρατεί και δε διοχετεύει έστω λίγο καυστικό χιούμορ.

Το δίδυμο Loach και Laverty, που έχουν δώσει στο παρελθόν δυνατούς χαρακτήρες («Γλυκά 16», «Το τραγούδι της Κάρλα»), εδώ μας δίνει χαρακτήρες που είναι φορτισμένοι από έντονα πολιτικά μηνύματα. Η δραματική σύγκρουση είναι ευνόητη: η καλή και η κακή τάξη. Όμως όλο αυτό χάνει μέρος του φορτίου του όταν έρχεται σε επαφή με το κοινωνικό πεδίο. Μας κάνει να αναρωτηθούμε γιατί αναφέρεται σε αυτό, γιατί το λέει τώρα; Προτείνουν ο Τζίμι να είναι ο άνθρωπος που έρχεται αντιμέτωπος με την εξουσία, που θα πρέπει να φύγει πάση θυσία, που είναι κάτι σαν ένα σημερινό κυνηγημένο απ’την εξουσία, όμως αυτοί οι παραλληλισμοί δε λειτουργούν τόσο δυνατά όσο σε παλιότερές τους αφηγήσεις.

Πηγαίνουμε πίσω στο 1929, στην οικονομική κρίση, στο κραχ της Γουόλ Στρήτ, ένα σύστημα που δημιουργεί ψεύτικες προσδοκίες, εκρήξεις και είναι αδηφάγο. Αυτό μας φέρνει στο σήμερα ή, καλύτερα, στην αρχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Σε αυτό το πήγαινε-έλα της ιστορίας έχουμε τις πολύ καλές ερμηνείες, την αληθοφανή μεταφορά των γεγονότων, για να μεταφερθούμε στις παλιότερες επικές ταινίες του σκηνοθέτη.

Το θεατρικό έργο του Donal O’Kelly, για έναν ιρλανδό κομμουνιστή, είναι η πρώτη δυσκολία του σκηνοθέτη και του σεναριογράφου. Θα πρέπει να κάνουν τη μετωνυμία των θεατρικών κωδίκων στον κινηματογραφικό λόγο. Τα καταφέρνουν. Κατόπιν θα πρέπει να κρατήσουν ίσες αποστάσεις απ’τους πολέμιους και τους υπερασπιστές της Εκκλησίας. Επίσης εδώ τα καταφέρνουν ικανοποιητικά. Δεν μπορεί όμως να παραλληλίσει τις δύο ιστορικές περιόδους έτσι ώστε να υπάρχει ο παραλληλισμός των πυρήνων των δύο κρίσιμων ιστορικών περιόδων και, με διαλεκτικό τρόπο, να βγει, μεταφορικά, μία ιδεολογική θέση. Μας προτρέπει όμως να το κάνουμε και αυτό έχει τη μεγάλη σημασία του στο βάλτο της σύγχρονής μας κινηματογραφικής αφήγησης.

Ας ελπίσουμε ότι αυτή η ταινία δε θα είναι η τελευταία του, όπως δήλωσε στις Κάννες, γιατί έχει ακόμα πολλά να προσφέρει με την καθαρότητα του λόγου του, με το κριτικό βλέμμα των 78 ετών του και των 49 εργασιών του που, οι περισσότερες απ’αυτές, τοποθετούνται στον αριστερό-αυτόνομο χώρο, με άποψη και με πυγμή.

Γιάννης Φραγκούλης

JIMMY’S HALL

Σκηνοθεσία: Ken Loach

Σενάριο: Paul Laverty, Donal O’Kelly

Φωτογραφία: Robbie Ryan

Μοντάζ: Jonathan Morris

Μουσική: George Fenton

Ήχος: Rowena Wilkinson

Μοντάζ ήχου: Kevin Brazier, Robert Brazier, Andrew Caller, Ian Tapp

Καλλιτεχνική διεύθυνση: Stephen Daly

Κοστούμια: Eimer Ni Mhaoldomhnaigh

Μέικαπ: Audrey Doyle

Κομμώσεις: Linda Gannon

Κάστινγκ: Kahleen Crawford

Παίζουν: Barry Ward (Τζέιμς Γκράλτον), Simone Kirby (Όναφ), Andrew Scott (πάτερ Σίμους), Jim Norton (πάτερ Σέρινταν), Brian F. O’Byrne (Ο’Κιφ), Shane Cullen (φύλακας), Sorcha Fox (Μόλι), Aisling Franciosi (Μαρί), Karl Geary (Σον), Denise Gough (Τες), Aileen Henry (Αλίς), Seamus Hughes (Ρουάιρι), Martin Lucey (Ντίζι),Chris MacManus (Τάιγκ), Francis Magee (Μόσι), Mikel Murfi (Τόμι), Shane O’Brien (Φιν),John O’Dowd (Χίγκινς), Donal O’Kelly (Σιάν), Rebecca O’Mara (Νόρα Ο’Κιφ)

Σχεδιασμός παραγωγής: Fergus Clegg

Διεύθυνση παραγωγής: Rebecca O’Brien

Εταιρείες παραγωγής: Sixteen Films, Element Pictures, Why Not Productions, Wild Bunch

Χώρες παραγωγής: Αγγλία, Ιρλανδία, Γαλλία

Γλώσσα: αγγλικά

Τόποι κινηματογράφησης: Killanymmery, The Mall, Drumsna (Ιρλανδία)

Χρώμα: έγχρωμη

Ήχος: dolby digital (dolby 5.1)

Aspest ratio: 1.85:1

Κάμερα: Arricam LT, Arricam ST

Εργαστήριο: EFilm

Αρνητικό φορμά: 35 mm