ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Φεβ 18, 2014 Κινηματογράφος 0

ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑΤΑ

Την τελευταία Τετάρτη πριν το νέο Περσικό έτος, ο λαός του Ιράν γιορτάζει με πυροτεχνήματα, όπως προβλέπει μια παλιά ζωροαστρική παράδοση. Η Ρούχι, περνάει τη μέρα της στην πρώτη της δουλειά, ανάμεσα σε άλλου είδους πυροτεχνήματα- το νέο της αφεντικό και τη γυναίκα του. Η Ρούχι εργάζεται προσωρινά ως καθαρίστρια, για να εξοικονομήσει χρήματα για τον επερχόμενο γάμο της…

Κλειστό, ασφυκτικό δράμα δωματίου που παίζει με τις ιρανικές παραδόσεις, τοποθετεί τη γυναίκα σε περίοπτη και δυναμική θέση (πάντα όμορφες, για μια ακόμη φορά, οι πρωταγωνίστριες του), και σπάζει τον τσαμπουκά, μεταμορφώνει τον χαρακτήρα και αντιπαραβάλλει τον ανδρικό ρόλο με το τοίχο που πια ορθώνεται μπροστά του.

Ο Φαραντί τα βάζει με την ισλαμική παράδοση και το φοβικό ιρανικό καθεστώς, δομώντας νέα ήθη βάσει δυτικών προτύπων (παίρνοντας τα καλά στοιχεία τους) και αποδομώντας τα κακώς κείμενα στα ενδότερα της ακραία συντηρητικής και οπισθοδρομικής κοινωνίας που ζει. Φουντώνει τα συναισθήματα, θολώνει τις πράξεις και ανακατεύει δεδομένα που αλλάζουν τα μυαλά, τις ψυχές και τα συναισθήματα των ηρώων του -οι οποίοι συντίθενται βάσει πραγματικών προτύπων που υπάρχουν στην ιρανική κοινωνία. Και πάλι βέβαια δεν κάνει λαϊκό σινεμά, δεν μπαίνει στις φτωχογειτονιές ούτε φτιάχνει λούμπεν ήρωες.

Αντιθέτως, παραμένει στο εσωτερικό της αστικής τάξης της χώρας του, όπου δημιουργεί μικροαστικούς χαρακτήρες ώστε να δηλωθούν και να τονιστούν οι εν γένει αντιθέσεις που προκύπτουν. Δεν τον ενδιαφέρει, με άλλα λόγια, να καταπιαστεί με τα άκρα και την πολεμική που αυτά ενέχουν. Πρόκειται για ένα σινεμά αριστουργηματικό. Όσα έχεις δει και αντιληφθεί για τον Φαραντί, τα βλέπεις και σε αυτή την ταινία του, ίσως πιο αγνά, αυθεντικά, ακόμη πρωτόλεια. Μαγεία και ουμανισμός, πραγματικότητα και ατόφιος συναισθηματισμός μαζί»