ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ

Ιούν 24, 2017 Κινηματογράφος 0

LE GRAND BLEU

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 22/6/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Ο Ζακ και ο Ένζο είναι δύο παιδικοί φίλοι με πάθος για τις καταδύσεις, οι οποίοι απομακρύνονται μεγαλώνοντας. Παγκόσμιος πρωταθλητής της ελεύθερης κατάδυσης, πλέον, ο Ένζο θα αναζητήσει το Ζακ και θα το φέρει στην Ταορμίνα για μία αναμέτρηση που θα δοκιμάσει τα όριά τους. Τα στοιχεία που επικρατούν είναι το φολκλόρ, το χιούμορ και η αισθητική του γρήγορου ρυθμού, ο οποίος δεν επιβάλλει το λόγο του στο θεατή. Είναι η ταινία που ανέδειξε το Luc Besson και του επέτρεψε να κάνει αργότερα άλλες επιτυχίες, όπως τις «Νικίτα» και ειδικά το «Πέμπτο στοιχείο».

Η ταινία γυρίστηκε το 1988, είναι η τρίτη μεγάλου μήκους του Besson, την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία τη γύρισε το 1983, ενώ το 1981 ξεκίνησε με τη μικρού μήκους ταινία «L’avant dernier». Από την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους μέχρι το «Απέραντο γαλάζιο» παρεμβάλλεται άλλη μία ταινία μεγάλου μήκους, «Μία νύχτα στον υπόγειο» (1985), και τρεις ταινίες μικρού μήκους σε βίντεο. Το «Απέραντο γαλάζιο» («The big blue») τον καθιέρωσε στον ποιοτικό εμπορικό κινηματογράφο, ανέδειξε επίσης τον κλασικό πλέον Γάλλο ηθοποιό σε ταινίες περιπέτειας, το Jean Reno.

Σε κάποιο σημείο της ταινίας βλέπουμε το Jean-Marc Barr, ο οποίος παίζει τον ξεχωριστό και άπιαστο δύτη, να δείχνει το πορτοφόλι του σε ένα φίλο. Μέσα θα δούμε μία όμορφη φωτογραφία από ένα δελφίνι. «Αυτή είναι η οικογένειά μου», του λέει, για να κάνει, στη συνέχεια, την κρίσιμη ερώτηση: «Ποιο είδος ανθρώπου έχει μία τέτοια οικογένεια;». Αμέσως μπαίνουμε στο κλίμα της ταινίας.

Η ερώτησή αυτή όμως δε θα μείνει αναπάντητη. Θα ανακαλύψουμε την απάντησή της μέσα στην ταινία. Εντωμεταξύ, συμβαίνουν και άλλα πράγματα, τι θα μπορούσε να συμβεί αν δύο άντρες θα προσπαθήσουν να εξασκήσουν την τεχνική της ελεύθερης κατάδυσης, χωρίς μπουκάλες αερίου, να μοιραστούν ένα μπουκάλι σαμπάνιας κάτω από τη θάλασσα; Το κρασί μπαίνει στα ποτήρια χωρίς να αναμειγνύεται με το νερό. Αυτό το στοιχείο της φόρμας μας βάζει στη σκέψη, πόσα πράγματα είναι όντως ρεαλιστικά ή ποια είναι η διαφορά μεταξύ του ρεαλιστικού και του φαντασιακού; Άρα ωθεί το θεατή να κάνει μία δεύτερη ανάγνωση της ταινίας, με τα δικά του πλέον αφηγηματικά στοιχεία, από τοασυνείδητό του.

Στην ταινία ακούγονται γαλλικά, ιταλικά και αγγλικά, γυρισμένη από ένα Γάλλο, σπάει το ταμπού της γλώσσας, που εκείνη την εποχή ήταν στο φόρτε του, αλλά μας βάζει επίσης στη διαδικασία να ανακαλύψουμε μία άλλη γλώσσα, αυτή των δελφινιών, ένα λόγο που λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο με την κίνηση. Θα δούμε ότι ο τρόπος της επικοινωνίας στην ταινία είναι πολύ γοητευτικός, εύκολος και προφανής. Οι σκηνές πλησιάζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά και δεν πληγώνουν το θεατή.

Το χρώμα με το οποίο η ταινία αρχίζει είναι το γκρι. Δείχνει το νεαρό αγόρι να κάνει καταδύσεις σε μία παραλία στην Ελλάδα, ένα μεγάλο μέρος της γυρίστηκε στην Αγία Άννα και στην Αμοργό και ένα άλλο στην Κορσική. Στην ταινία βλέπουμε τη θάλασσα από ψηλά, από ελικόπτερο, το οποίο κάνει την επιφάνεια του νερού να πάλλεται. Όταν αυτό το αγόρι έχει μεγαλώσει πλέον έρχεται όλο το χρώμα, η ταινία ταξιδεύει από το Περού στη Ριβιέρα, από τη Νέα Υόρκη στη Σικελία, για να δείξει την απεραντοσύνη της θάλασσας.

Ο Ζακ, παγκόσμια αναγνωρισμένος πλέον δύτης, συναντιέται με το φίλο του Ένζο, εδώ ο Reno κάνει μία εκπληκτική εμφάνιση, και οι δύο μεγάλοι, έχουν ξεκινήσει μαζί τις καταδύσεις, αλλά ο πρώτος έχει πάρει πολύ μεγάλη απόσταση από το δεύτερο, είναι διάσημος, αλλά δεν ξεχνά την παιδική του ηλικία, τους εφηβικούς έρωτές του. Ιδού, λοιπόν, πως η θάλασσα, σαν ένα στοιχείο αφηγηματικό, συνδυάζεται με άλλα στοιχεία συμπεριφορών για να μπούμε σε μία βαθιά ανθρώπινη ιστορία. Όλα έρχονται με το χρόνο τους και ομαλά.

Η γυναίκα, η Γιοχάνα, παίζει αποφασιστικό ρόλο στην ταινία, όμως είναι το δεύτερο βιολί, δίνει όλο το χώρο στους άντρες να εκφράσουν το δικό τους λόγο. Είναι μία ταινία «αντρική», όλα είναι ιδωμένα από το βλέμμα του άντρα. Ο Ζακ είναι ερωτευμένος με το βυθό, όπως και ο Ένζο, άρα ο τρόπος που γλιστρούν μέσα στο νερό είναι τόσο αφηγηματικός -η αγάπη για το νερό, η αντρική φιλία, αυτό που τους ενώνει και δεν τους χωρίζει- όσο και μορφικός -ο τρόπος που μπαίνουν στο νερό, πως αυτό «χαϊδεύει» το σώμα τους, η είσοδος σε έναν άλλο κόσμο από τον καθημερινό-. Οι υποβρύχιες λήψεις είναι πολύ καλές, μας δείχνουν έναν άλλο κόσμο, εξωτικό, απόκοσμο, αλλά φιλικό στον άνθρωπο. Εδώ έρχεται πάλι η γοητεία της επικοινωνίας, αυτή τη φορά όμως του ανθρώπου με το ζώο, όταν ο Ζακ χαϊδεύει ένα δελφίνι, μία σκηνή που μας φέρνει κοντά στη φύση, όπως μία καλή ταξιδιωτική ταινία, με στοιχεία βιντεοκλίπ.

Το απέραντο και βαθύ γαλάζιο ενώνει όλες τις στεριές, γίνεται περιορισμένο, αλλά και ο συνδετικός κρίκος για να ενωθούν όλα αυτά τα αφηγηματικά κομμάτια που έχουν ως χώρο τη στεριά και ως κατάληξη τον άνθρωπο. Η Ελλάδα δεσπόζει, η ταινία λειτούργησε σα μία διαφήμιση για τη χώρα μας, το γαλάζιο ταυτίστηκε με τη Μεσόγειο, άρα και με τη Σικελία και με την Κορσική, ο αφηρημένος τόπος της ταινίας έγινε πιο συγκεκριμένος, τόσο που ο θεατής μπορεί να κάνει πλέον τη δική του ταύτιση.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα)

Φολκλόρ, χιού­μορ, ατμοσφαιρικό σάουντρακ (από τον Ερίκ Σερά ), εύκολος συναισθηματισμός κι εντυπωσιακά πλάνα συνθέτουν ένα γιγάντιο βιντεοκλίπ, το οποίο, εν πολλοίς βασισμένο σε μιαν αληθινή ιστορία, γνώρισε παγκόσμια επιτυχία, εκτόξευσε τον Λικ Μπεσόν («Νικίτα», «Πέμπτο Στοιχείο» ) στη δόξα και μετέτρεψε το καρτποσταλικό ντεκόρ της Αμοργού σε διεθνή τουριστικό προορισμό… Περισσότερα

Κριτική Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος (Lifo)

Η μάτσο, ορμονική διαταραχή μιας άδολης νεανικής φιλίας με μια γυναίκα, που δεν θα ενέπνεε και θάνατο εδώ που τα λέμε, κι ένα παγκόσμιο ρεκόρ βουτιάς χωρίς ανάσα, στην καρδιά της υπέρτατης κόντρας, διαρκεί όσο ένα μικρού μήκους ανέκδοτο κι εδώ τραβιέται στους πάγους και απλώνεται στα πελάγη με περισσή, φιλάρεσκη φωτογένεια από τον βασιλιά του cinema du look, τον Λικ Μπεσόν… Περισσότερα

Κριτική cinefreak.gr

Επιστρέφοντας στο Παρίσι, ο Μπεσόν ανακαλύπτει πως ο κινηματογράφος ήταν ένα μέσο στο οποίο θα μπορούσε να διοχετεύσει το ενδιαφέρον του. Άρχισε λοιπόν να δουλεύει σε κινηματογραφικές παραγωγές, μετακόμισε για τρία χρόνια στην Αμερική και όταν επέστρεψε ξανά στη Γαλλία, ίδρυσε τη δική του εταιρία παραγωγής… Περισσότερα

Κριτική Δημήτρης Παπαδημητρίου (cinepivates.gr)

Για 132 λεπτά, ο Μπεσόν δίνει ένα ρεσιτάλ φωτογραφίας, μουσικής και έντονων συναισθημάτων στον θεατή, ο κόμπος στο λαιμό δεν φεύγει, το στομάχι σφίγγεται, τα δάκρυα έρχονται και τα λόγια για να περιγράψω αυτό που ένιωσα νομίζω πως είναι φτωχά… Περισσότερα

Κριτική Βαρβάρα Κοντονή (freecinema.gr)

Το «Απέραντο Γαλάζιο» αποτελεί την πιο ταιριαστή επιλογή αυτής της εβδομάδας για θερινό σινεμά, παρ’ όλα αυτά όποια συνειδησιακή ταύτιση με το ελληνικό καλοκαίρι, τις θάλασσες και το πατριωτικό συναίσθημα μάς κατακλύζει κάθε φορά που μια ταινία πραγματοποιεί γυρίσματα στη χώρα μας, μάλλον είναι καιρός να σταματήσει. Αν εξαιρέσει κανείς τις όμορφες τοποθεσίες και τη vintage (πια) αισθητική που αποπνέει η φωτογραφία του Κάρλο Βαρίνι, γίνεται εμφανές πως το φιλμ του Μπεσόν αποτελεί απλά ένα υπερεκτιμημένο κινηματογραφικό «αριστούργημα». Δεν θα αναφερθώ καν στηνσχετικά εξαντλητική διάρκεια διότι, ευτυχώς, θα προβληθεί το original και ελαφρώς συντομότερο cut… Περισσότερα

Κριτική Γιάννης Αποστολίδης (filmboy.gr)

Η ταινία μύθος που λατρεύτηκε όσο λίγες, επιστρέφει 30 χρόνια μετά την πρεμιέρα της στοΦεστιβάλ Κανών και ξυπνά την νοσταλγία για τα μακρινά πλέον 80’s. Ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα φιλμ της δεκαετίας του 80 που ενθουσίασε την συντριπτική πλειοψηφία του κοινού και αμφισβητήθηκε από τους κριτικούς, επανεκδίδεται σε νέα ψηφιακά αποκατεστημένη κόπια και μας περιμένει στις αίθουσες για να το ξανά αποθεώσουμε…(;) ή μήπως …για να το απομυθοποιήσουμε…; Περισσοτερα

Κριτική iefimerida.gr

Η  θρυλική  ταινία του Λικ Μπεσόν που έκανε διάσημη την Αμοργό παρουσιάζεται αποκλειστικά στο Σινέ Θησείον σε νέα ψηφιακή επανέκδοση.
Πραγματεύεται την  ιστορία δύο αγοριών, του Ζακ Μαγιόλ και του Έντζο Μολινάρι, που μεγαλώνουν στο νησί τη δεκαετία του 1960 και βάζουν ως πρόκληση αναμεταξύ τους την περισυλλογή ενός νομίσματος,  το οποίο έχει πέσει στον πυθμένα της θάλασσας και ο Ζακ χάνει… Περισσότερα

ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ

(LE GRAND BLEU/THE BIG BLUE)

Σκηνοθεσία: Luc Besson

Σενάριο: Luc Besson, Robert Garland, Marilyn Goldin, Jacques Mayol, Marc Perrier

Φωτογραφία: Carlo Varini

Μοντάζ: Olivier Mauffroy

Μουσική: Bill Conti, Éric Serra

Παραγωγοί: Patrice Ledoux, Luc Besson

Παίζουν: Rosanna Arquette (Γιοχάνα), Jean-Marc Barr (Ζακ), Jean Reno (Ένζο), Paul Shenar (Δρ. Λόρενς), Sergio Castellitto (Νοβέλι), Jean Bouise (θείος Λούις), Marc Duret (Ρομπέρτο), Griffin Dunne (Ντάφι), Αντρέας Βουτσινάς (ιερέας), Valentina Vargas (Μπονίτα), Kimberly Beck (Σάλι)

Χώρα παραγωγής: Γαλλία

Έτος παραγωγής: 1988

Γλώσσα: αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά

Διάρκεια: 168΄

Είδος: περιπέτεια, δράμα

Ημερομηνία εξόδου: 22/6/2017 (επανέκδοση)

Εταιρεία διανομής: Neo Films.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

• Κριτικές ταινιών