ΕΡΩΤΑΣ ΑΛΑ ΙΤΑΛΙΚΑ

Αυγ 08, 2019 Κινηματογράφος 0

LITTLE ITALY

του Γιάννη Φραγκούλη

Μία μικρή καναδέζικη ταινία, στο τέλος ενός ζεστού καλοκαιριού ψάχνει να βρει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του κοινού. Μας πάει στον Καναδά, στο Τορόντο, σε ένα μικρό μέρος αυτής της πόλης, στη Μικρή Ιταλία. Η ταινία «Little Italy» μας ξεναγεί, με το δικό της τρόπο, σε ένα χώρο όπου οι συμπεριφορές διαμορφώνουν το αστικό τοπίο, του δίνουν έναν διαφορετικό χαρακτήρα.

Βρισκόμαστε στο Τορόντο, στον αγγλόφωνο Καναδά, σε μία μεγαλούπολη που δεν είναι πολύ διαφορετική από μία αμερικάνικη πόλη. Σε μία γειτονιά μένουν πολλοί Ιταλοί, ονομάζεται Μικρή Ιταλία. Είναι συνηθισμένο οι μετανάστες μιας χώρας να μένουν ο ένας κοντά στον άλλον, να βοηθούν, να είναι αλληλέγγυοι, να έχουν τη ψευδαίσθηση ότι είναι στη χώρα τους. Το αστικό τοπίο δεν είναι πολύ διαφορετικό από αυτό της Νέας Υόρκης. Έχουμε την εντύπωση της αδιάψευστης χημείας μεταξύ αυτών των δύο ανθρώπων που βρίσκονται στον αφηγηματικό πυρήνα της ταινίας της Νίκι Ανιόλι (Emma Roberts) και του Λέο Κάμπο (Hayden Christensen), δύο φιγούρες που είναι σαν καρικατούρες, όπως εμφανίζονται στην ταινία.

Πρακτικά είναι σα να μας παρακαλούν να τους προσεγγίσουμε, για να αγοράσουμε τα προϊόντα τους, για να μπούμε στον κύκλο τους. Σε ένα χώρο όπου τα αγγλικά μπερδεύονται με τα ιταλικά, στην ταινία κυριαρχεί το ρομάντζο και η κωμωδία, γίνεται προσπάθεια να μεταφερθούμε στο 1985, τη δεκαετία που είχε κορυφωθεί το μεταναστευτικό κύμα και που οι Ιταλοί κυριαρχούσαν στη βόρεια αμερικάνικη ήπειρο.

Ο σκηνοθέτης Donald Petrie ξέρει να βαδίζει το σκληρό τοπίο της ρομαντικής κωμωδίας στο Χόλιγουντ, αφού με τις δουλειές του, «Miss Congenniality» και «How to lose a guy in 10 days», μας έχει δήξει ένα δείγμα αναπαράστασης του ρομαντισμού στο κωμικό πεδίο, μία αφήγηση που άξιζε την προσοχή μας. Όμως στην «Little Italy» αξίζει να παρατηρήσουμε την προσπάθεια του αυτοσαρκασμού, μία υποκειμενική πορεία, όπου θα διακρίνουμε ίχνη καλλιτεχνικής ειρωνείας που θα μας βοηθήσουν να δούμε αυτά που δύσκολα θα παρατηρούσαμε και θα μας έκαναν να καταλάβουμε καλύτερα το σύγχρονό μας κόσμο.

Η ταινία δε βυθίζεται στο ιταλικό στοιχείο, σε αυτά που θα όριζαν στερεοτυπικά τον ιταλικό κόσμο. Όμως, ο ίδιος όπως και οι σεναριογράφοι, με τους οποίους συνεργάστηκε, ανατρέχουν στις παλιές ταινίες, στην εποχή του βίντεο, στα στερεότυπα που αυτές είχαν, χωρίς να υπάρχει η ψυχή αυτών των παλιών αφηγήσεων, μη μπορώντας να ζωντανέψουν αυτά τα αφηγηματικά μοτίβα και να τα μεταφέρουν στο σύγχρονο κοινωνικό τοπίο, κάνοντας έτσι μία παραβολή.

Η Νίκι, η οποία είναι σεφ, επιστρέφει στο μέρος που γεννήθηκε, περιμένει τα χαρτιά της για να δουλέψει, συναντά τον παιδικό της φίλο Λέο, με τον οποίο είχε μία απόσταση όταν οι γονείς της, λειτουργώντας ανταγωνιστικά, άνοιξαν ένα εστιατόριο στην ίδια γειτονιά. Μετά από λίγο καιρό ανακάλυψαν και οι δύο ότι ο ένας είχε γεννηθεί για τον άλλον, συμπληρώνοντας ο ένας το χαρακτήρα του άλλου, ενώ και οι δύο ζουν σε ένα χώρο ρομαντικό όπου το κωμικό στοιχείο υπερτερεί. Αυτό το «έδαφος» θα είναι πρόσφορο για να αναπτυχθεί η αγάπη, όπως έγινε στο «Big fat greek wedding», όπου υπήρχε μία άλλη διαδρομή, από την Αθήνα στις ΗΠΑ.

Δε γίνεται προσπάθεια να αποδομήσουμε τις ρομαντικές κωμωδίες που αναφέρονται στον περιορισμένο κόσμο των εθνικών μειονοτήτων, όπως στο «Crazy rich Asians», η ταινία περιορίζεται στο να επαναλαμβάνει κάποια κλισέ, όπως είναι η επανασύνδεση, η βραδιά που έχουμε ένα δείπνο για δύο, η τόλμη να κάνουμε αυτό που θέλουμε σε μία ερωτική σκηνή, κάτι που είναι μακριά από το «They came together», του David Wain.

Έχει καλές προθέσεις, θέλει να μιλήσει για τους οικογενειακούς δεσμούς, το πάθος για το ρομαντικό στοιχείο στους νέους, την όλο και πιο δυνατή απώλεια της γειτονιάς στο Τορόντο. Μπορεί, όμως, τελικά, οι δημιουργοί της ταινίας να ήθελαν να κάνουν ένα έργο για να δοκιμάσουν τις δυνάμεις και το ταλέντο τους ή για να αναφερθούν στο θολό τοπίο της ταινίας «Mystic pizza», όπου η Julia Roberts παίζει την Ντέιζι, σε μία ακόμη ρομαντική σκηνή εποχής, σκηνοθετημένη από το σκηνοθέτης αυτής της ταινίας το 1988. Μία επιστροφή που δεν μπορεί να προσεγγίσει το παρόν, δεν μπορεί να μιλήσει για το μέλλον.

[vsw id=”z8lDreq9le4″ source=”youtube” width=”640″ height=”440″ autoplay=”no”]

ΕΡΩΤΑΣ ΑΛΑ ΙΤΑΛΙΚΑ

(LITTLE ITALY)

Σκηνοθεσία: Donald Petrie

Σενάριο: Steve Galluccio,  Vinay Virmani,  Brent Cote

Φωτογραφία: Thom Best

Μοντάζ: Michele Conroy

Μουσική: Mateo Messina

Ήχος: Rob Bertola,  Dennis Alexander Nicholson

Παραγωγοί: Pauline Dhillon,  Ajay Virmani,  Vinay Virmani

Παίζουν: Emma Roberts (Νίκι Ανιόλι), Hayden Christensen (Λέο Κάμπο), Danny Aiello (Κάρλο Κάμπο), Andrea Martin (Φράνκα Ανιόλι), Adam Ferrara (Σαλ Ανιόλι), Gary Basaraba (Βινς Κάμπο), Alyssa Milano (Ντόρα Ανιόλι), Linda Kash (Αμαλία Κάμπο), Vas Saranga (Τζόγκι), Amrit Kaur (Τζέσι)

Χώρα παραγωγής: Καναδάς, ΗΠΑ

Γλώσσα: Αγγλικά, ιταλικά

Είδος: ρομαντική κωμωδία

Διάρκεια: 102΄

Ημερομηνία πρώτης προβολής: 8/8/2019

Εταιρεία διανομής: Σπέντζος Films.

• Κριτικές ταινιών