ΚΥΡΙΑ ΧΑΪΝΤ

Απρ 10, 2018 Κινηματογράφος 0

MRS. HYDE

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 12/4/2018 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αξιολόγηση 5,6 στο imdb.com από 258 χρήστες.

ΣΥΝΟΨΗ

Μία καθηγήτρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δείχνει στην τάξη της το στριφνό πρόσωπό της. Στην πραγματικότητα είναι διαφορετική. Τα δύο διαφορετικά πρόσωπά της είναι το κακό και το καλό, οι δύο όψεις του νομίσματος, της εκπαίδευσης, της ίδιας της κοινωνίας. Μία κριτική του απολυταρχισμού που υπάρχει στη γαλλική -και όχι μόνο- κοινωνία.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Η Isabelle Hyppert αλλάζει ρότα και παίζει μία εγωίστρια και σκληρή γυναίκα, μπορεί όμως να διαχειριστεί αυτή την υπόθεση και να γίνει πιο ευαίσθητη, είναι θέμα χρόνου να μπει στη μία ή στην άλλη πλευρά του ρόλου. Στην παράξενη κωμωδία του Serge Bozon, «Κυρίας Χάιντ» («Mrs. Hyde»), μία μπερδεμένη καθηγήτρια της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης επιτίθεται όταν έχει τα νεύρα της, έχει δύναμη και μπορεί να φέρνει με ένα χτύπημά τις τρικυμίες στο βάλτο της κοινωνίας.

Είναι ένας όμορφος ρόλος σε μία ασυνήθιστη ταινία, η οποία έχει γοητευτικά χαρακτηριστικά, αινιγματική ανάπτυξη, διότι η Huppert δεν έχει ριζική μετατροπή. Έχει όμως ένα ρόλο που μόνο αυτή θα μπορούσε να αναλάβει. Στην ουσία όμως βρίσκει τον εαυτό της να πολεμά την εσωτερική της πίστη και είναι δύσκολο να πεις ποια πλευρά έχει το πάνω χέρι.

Αυτή η ταινία είναι μία παράξενη μεταφορά του μυθιστορήματος του Robert Louis Stevenson, «Dr. Jekyll and Mr. Hyde», και είναι η πιο δελεαστική ερμηνεία από αυτές που έχουν γίνει το 2017. Στην ταινία «The mummy», ο Russell Crowe κάνει έναν μανιακό που είναι διπολικός επιστήμονας, σε εξιτάρει, αλλά δεν είναι τόσο όμορφη η υποκριτική, μέσα στην ηρεμία, όπως αυτή της Huppert. Ο Bozon έρχεται με την πέμπτη του ταινία, δεν έχει το σενάριό του μία εκτεταμένη αναφορά σε αυτό το σύγχρονο μύθο. Ο τίτλος είναι συμβολικός και αναφέρεται στην κοινωνία που πιέζει τους διανοούμενους στην αυτοκαταστροφή και, με αυτή την έννοια, η ταινία είναι πολύ ακριβής στην τοποθέτησή της.

Πολλά από τα θέματα αυτής της ταινίας έχουν να κάνουν με το μύθο μιας καθηγήτριας που έχει «πέσει» σε ανυπάκουους μαθητές και, γενικώς, μας μεταδίδει τη συμπάθεια σε ένα χαμηλών τόνων εκπαιδευτικό που αγωνίζεται να βοηθήσει κάποιους άτακτους έφηβους να απορροφήσουν κάποια μαθήματα ζωής. Ο Bozon εγχέει το δικό του, τον ειδικό, τόνο στο υλικό του, αυτό που κάνει αυτή την ταινία διαφορετική.

Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να βάλει αυτό το χρώμα που ομορφαίνει και κάνει πιο ελκυστικές κάποιες αναπάντεχες στιγμές. Οι ιστορίες του χτίζονται γύρω από ένα σημείο, λίγο σκοτεινό, που θα μας θυμίσει τη θεματολογία του Jim Jarmousch και του Aki Kaurismaki, όπου ο υπερτόνος, η υπερβολή και ο υπερθεματισμός στο κινηματογραφικό κείμενο, είναι ένα στοιχείο της αφήγησης που κυριαρχεί. Θα θυμηθούμε ότι και σε προηγούμενες ταινίες του το κωμικό στοιχείο συνυπάρχει με το μυστήριο, το έγκλημα, τα ρατσιστικά στοιχεία, στη σύγχρονή μας Γαλλία. Σε αυτή την ταινία θα βρούμε μία καθηγήτρια που έχει δύο διαφορετικές όψεις στον ψυχισμό της, διαμετρικά αντίθετες η μία με την άλλη. Θα βρούμε και εδώ την πολυεθνικότητα, η οποία έρχεται σε αντίθεση με το σύστημα που καταπιέζει, έτσι ώστε να αποκτήσει αυτή μία ενότητα και όχι να αποτελείται από διάσπαρτα στοιχεία μέσα στην κοινωνία.

Στο σχολείο αυτή η καθηγήτρια δεν μπορεί να κάνει ένα διάλειμμα. Ακόμα όταν οι καθηγητές την προειδοποιούν για τις μεθόδους διδασκαλίας που ακολουθεί,  όπως κάνει και το συμβούλιο των μαθητών. Μόνο στο σπίτι της μπορεί να χαλαρώσει, κάτι που πετυχαίνει ο σύζυγος της που παίζει πιάνο, αυτό αρκεί για να την αποσυμφορήσει από τη βία που βιώνει στο σχολείο. Προσπαθεί να κάμψει την αντίσταση των μαθητών της, ενδιαφέρεται περισσότερο για το μαθητή της που έχει μία κάποια αναπηρία.

Η επιστήμη που διδάσκει δεν μπορεί να την ενδυναμώσει. Προσπαθεί να βρει κάτι άλλο. Το περπάτημα τη χαλαρώνει, η νύχτα βοηθά να βρει κάπως τον εαυτό της. Πολύ σωστά, η ταινία δεν πάει προς μία θεματολογία ταινίας δρόμου ή τρόμου, αλλά βουτά στο ονειρικό στοιχείο, εκεί ο θυμός της μπορεί να εκτονωθεί.

Τα μυστικά στοιχεία δεν κολλούν σε μία αληθοφανή ιδέα, είναι όμως μία γοητευτική αφηγηματική μορφή που δίνει μία σουρεαλιστική ροπή στην ταινία. Τελικά, αυτή η αφήγηση λειτουργεί σα μία κριτική στο εκπαιδευτικό σύστημα. Μία στιγμή πένθους θα είναι μία ευκαιρία για να φανερωθεί, στο σχολείο, η άλλη πλευρά αυτής της εκπαιδευτικού. Το μελαγχολικό της πρόσωπο είναι πίσω από το αυστηρό, δείχνει τη νευρωσική της κατάσταση που έχει επιβάλλει το σύστημα εκπαίδευσης που κρύβει μέσα του τον αυταρχισμό, την αποξένωση και την αλλοτρίωση, στοιχεία που επιστρέφουν σε αυτόν που τα εξασκούν, σαν ένα μπούμερανγκ.

Με αυτή την έννοια θα πρέπει να δούμε αυτή την ταινία σα μία προσπάθεια κριτικής πρώτα στο εκπαιδευτικό σύστημα, μετά σε όλη την κοινωνία, αφού βάζει βόμβα στο μηχανισμό της ιδεολογικής αναπαραγωγής της. Όμως τα όπλα της δεν είναι τόσο δυνατά ώστε να σπάσουν τις ρίζες αυτού που δημιουργεί την αποσάθρωση. Αμφισβητεί αλλά δεν έχει μία πρόταση να αντιπαραβάλλει, ο λόγος της είναι κριτικός και όχι δομικός.

ΚΥΡΙΑ ΧΑΪΝΤ

(MRS. HYDE)

(MADAME HYDE)

Σκηνοθεσία: Serge Bozon

Σενάριο: Serge Bozon

Φωτογραφία: Céline Bozon

Μουσική: Benjamin Esdraffo

Παραγωγοί: Olivier Père, Jean-Yves Roubin, David Thion,  Cassandre Warnauts

Παίζουν: Isabelle Huppert (Μαρί Γκεκίλ/κυρία Χάιντ), Romain Duris (γυμνασιάρχης), José Garcia (Πιέρ Γκεκίλ), Adda Senani (Μαλίκ), Guillaume Verdier (μαθητευόμενος), Patricia Barzyk (γειτόνισσα), Pierre Léon (επιθεωρητής), Roxane Arnal (επιμελήτρια) Angèle Metzger (επιμελήτρια), Jamel Barbouche (πατέρας του Μαλίκ)

Χώρα παραγωγής: Γαλλία, Βέλγιο

Έτος παραγωγής: 2017

Γλώσσα: γαλλικά

Διάρκεια: 95΄

Είδος: δράμα

Ημερομηνία εξόδου: 12/4/2018

Εταιρεία διανομής: Σπέντζος Film.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

• Κριτικές ταινιών