ΜΑΤ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Ιαν 24, 2023 Θέατρο 0

ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΘΕΑΤΡΟΥ

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΣΤΟΥΝΤΙΟ ΚΥΨΕΛΗΣ

Ματ στο χρόνο: γράφει ο Νίκος Θωμόπουλος

Ένας γάμος ενός άντρα που έχει σύμπλεγμα κατωτερότητας με μια όμορφη μετανάστρια. Η αντιπαλότητα με την αδελφή του και οι συμπλεγματικές καταστάσεις που τους βασανίζουν. Στο τέλος έρχεται η συντριβή, στην παράσταση «Ματ στο χρόνο».

ΜΑΤ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ: Η ΣΥΥΓΡΑΦΕΑΣ

Η Μαρίνα Σωτηροπούλου έχει ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία, τη διδασκαλία γαλλικών, τη δημοσιογραφία και τη ζωγραφική. Παράλληλα έχει παρακολουθήσει μαθήματα κινηματογράφου. Έχει γράψει ποιήματα, διηγήματα καθώς και μυθιστορήματα.

Τα δυο πρώτα θεατρικά της έργα «Χαμένος μονόλογος» και «Κορσάζ» δημιουργήθηκαν από τη διασκευή του βιβλίου της «Χαμένος μονόλογος και αλλά διηγήματα» (εκδόσεις Όστρια 2017) αναφέρονται στο Αλτσχάιμερ και τη στη γυναίκα αντίστοιχα. Το επόμενο έργο της «Σκιές πολέμου» είναι διασκευή από το ομώνυμο βιβλίο της (εκδόσεις Όστρια 2018). Βασίζεται σε αληθινή ιστορία που συνέβη στη Λήμνο. Ανασύρει μνήμες από ιστορίες από την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου.

Εστιάζει στα βαθύτερα ψυχολογικά δεινά που προκαλεί ο παραλογισμός του πολέμου και η ενστικτώδης βαρβαρότητα που γεννιέται τόσο στο κατακτητή όσο και στο κατακτημένο. Στο τέλος η ατομική ελευθερία ανασύρεται μέσα από το συναίσθημα και το ένστικτο χωρίς να υπάρχουν νικητές και νικημένοι.

Στη συνέχεια γράφει το μυθιστόρημα «Σπίτι με τ’αγκάθια» (εκδόσεις Όστρια 2018). Το διασκευάζει ως ομώνυμο θεατρικό. Πρωταγωνιστής είναι το σπίτι όπου με έντονο σασπένς φωτογραφίζονται διάφορες εποχές, άνθρωποι και δέντρα. Είναι έντονη η νοσταλγική ματιά κάτω από ένα ατμοσφαιρικό πλαίσιο μυστηρίου.

Το 2022 ανεβαίνει το έργο της «Παντρεύω τον μπαμπά». Μια κωμωδία με κέντρο αφήγησης τις ψυχολογικές συνέπειες της περιόδου της καραντίνας λόγω επιδημίας του ιού covid. Σε μια οικογένεια με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις .

Οι φανερές αντανακλάσεις της βιωματικής επίγνωσης σε όλα τα κείμενα της συγγραφέως λειτουργούν με αμεσότητα κεντρίζοντας το ενδιαφέρον του θεατή.

ΜΑΤ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ: Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Κάπου στο σύγχρονο κόσμο ζει ένας ευκατάστατος νέος άντρας με σύμπλεγμα κατωτερότητας. Πιστεύει ότι είναι άσχημος. Παντρεύεται μια όμορφη, φτωχή μετανάστρια λόγω ψυχαναγκαστικού έρωτα. Η αδερφή του τον πιέζει καταπιεστικά να αποφύγει αυτό τον γάμο.

Τον φέρνει κοντά της απομονώνοντάς τον σ’ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Με εικονική αφορμή ένα ατύχημα του άντρα. Μια ατέλειωτη παρτίδα σκάκι που παίζουν μαζί νοηματοδοτεί την αέναη κι αγωνιώδη μάχη με το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου και την κυρίαρχη αίσθηση της ματαιότητας.

Οι τραγικές εξελίξεις που ακολουθούν τους φέρνουν αντιμέτωπους με την επώδυνη πραγματικότητα. Συνέπεια είναι να βιώσουν την απόλυτη συντριβή αφού μεσολαβεί ένα κωμικοτραγικό γεγονός εφήμερης σεξουαλικής συνεύρεσης του θείου τους.

ΜΑΤ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ: ΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Ο κεντρικός ήρωας της παράστασης «Ματ στο χρόνο» αντιπροσωπεύει μια ευάλωτη συναισθηματικά αντρική φιγούρα. Παραδομένη στη παθογόνο νοοτροπία του «βολέματος». Βιώνει παθητικά και διαχρονικά τη συντηρητική, μικροαστική κοινωνία .Έτσι εύκολα ευνουχίζεται ψυχικά από την επιβλητική και πανέξυπνη αδερφή του.

Αυτή σφύζει από αυτοπεποίθηση με ένα ισχυρό Εγώ. Την ακολουθεί υπάκουα σ’ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Ζει μαζί της χωρίς τροφή και νερό για μέρες σε μια νιρβάνα όπου χάνει την αίσθηση του χρόνου με σπασμωδικές αντιστάσεις. Θεωρεί τον εαυτό του ανίκανο να σηκώσει το βάρος των υποχρεώσεων του απέναντι στη γυναίκα του και το μωρό του που γεννήθηκε με αφορμή τον τραυματισμό του στο πόδι από ένα εργατικό ατύχημα.

Παράλληλα η γυναίκα του, θύμα της αδικίας μιας απάνθρωπης καπιταλιστικής κοινωνίας, παραληρεί ενοχικά με ύφος τραγωδού αρχαίου δράματος. Έχει πλήρη επίγνωση της ένδειας που τη συντρίβει

.Η κυρία Ρούλα τέλος σε μια σύντομη ανολοκλήρωτη ερωτική σκηνή απεικονίζει με έμφαση, με ανατρεπτική εικόνα μαύρου χιούμορ τη ματαιότητα των σαρκικών απολαύσεων.

ΜΑΤ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ: Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΑΣ

Η σκηνοθεσία του έργου υποστηρίζει πειστικά την αφηγηματική δομή του ομώνυμου βιβλίου. Κρατεί τον αναπόσπαστο, με τη ροη της αφήγησης, ρυθμό που μου προκάλεσε αμείωτο το ενδιαφέρον.

Το μινιμαλιστικό και υποβλητικό σκηνικό εντάσσεται χρωματικά στα πρωτοποριακά κοστούμια των ηρώων της παράστασης. Υπογραμμίζει την αίσθηση ενός σταματημένου χρόνου με τον ανάλογο φωτισμό μιας παρακμιακής ατμόσφαιρας.

Η διαταραγμένη καθημερινότητα της ζωής του ζευγαριού περιγράφεται με φλας μπακ, ανατρέποντας τη χρονική σειρά των γεγονότων. Δημιουργεί έτσι το σασπένς στον θεατή. Βλέπουμε στο πρώτο μέρος της παράστασης μια παροδική ελαφρά υποτονική παρουσία χαμηλών εσωτερικών κραδασμών στο ρόλο του συζύγου πρωταγωνιστή.

Νομίζω, γενικότερα, ότι η αξιοπρόσεκτη σωματοποίηση όλων των ρόλων της παράστασης αποφεύγει έντεχνα μελό ξεσπάσματα. Εκφράζει ρεαλιστικά και ισορροπημένα τις ψυχικές μεταπτώσεις τους στην αγωνιώδη κι άνιση μάχη με την αόρατη σκηνικά ανήθικη όψη της κοινωνίας. Αυτή είναι αρκούντως απειλητική με μια υπαινικτική διάσταση σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Το μουσικό μοτίβο, τέλος, υποβάλει την ψυχική ανάταση των θεατών στο πέρασμα ενός χρόνου που στοιχειώνει καθηλωτικά τη ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.