ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΛΕΙΣΤΕΣ ΠΟΡΤΕΣ

Δεκ 08, 2013 Θέατρο 0

ΤΟ ΨΥΧΟΔΡΑΜΑ

ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Τι γίνεται σε μια οντισιόν; Τι γίνεται όταν η πόρτα κλείνει και μένει ο ηθοποιός, άντρας ή γυναίκα, με το σκηνοθέτη και το βοηθό του; Και, πολύ περισσότερο, τι είναι τέλος πάντων μια οντισιόν; Ερωτήματα στα οποία μπορούν να δώσουν απάντηση μόνο αυτοί που έχουν «περάσει» από μία οντισιόν, αλλά, και πάλι δε θα μπορέσουν παρά να μιλήσουν μόνο για τη δική τους εμπειρία. Κάθε οντισιόν είναι μοναδική, ακόμα και στον ίδιο σκηνοθέτη, γιατί ο κάθε ηθοποιός έχει τη δική του οντότητα.

Το έργο «Πίσω από τις κλειστές πόρτες», που έγραψε ο Αχιλλέας Ψαλτόπουλος και η Νατάσα Κοντελετζίδου, δε φιλοδοξεί να δώσει απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Τότε δε θα είχαμε να κάνουμε με ένα θεατρικό έργο αλλά με ένα δοκίμιο ή μια παράσταση παράθεσης δεδομένων, ας πούμε ένα ντοκιμαντέρ. Τεντώνουν το τόξο τους και στοχεύουν μέσα βαθιά στην ψυχή του ανθρώπου. Οι απαντήσεις στις ερωτήσεις που θέσαμε στην αρχή θα είναι ένα παράπλευρο γεγονός, θα απαντάει παρεμπιπτόντως, όχι με ευθύ τρόπο, αφού το πραγματολογικό θα δομηθεί αφού χτιστούν πιο μπροστά οι πρωτεύοντες και δευτερεύοντες χαρακτήρες, έτσι ώστε να καταφέρουμε να έχουμε μια δομημένη ιστορία.

Στην παράσταση μας ενδιαφέρουν τρία πρόσωπα: ο σκηνοθέτης, η τελευταία κοπέλα που θα περάσει από οντισιόν και η Βιολέτ, η οποία έχει ήδη περάσει, δε γουστάρει, αλλά, για κάποιο λόγο επανέρχεται. Τα υπόλοιπα κορίτσια φτιάχνουν το έδαφος για να φυτρώσει αυτός ο σπόρος που ο σκηνοθέτης και η τελευταία κοπέλα θα ρίξουν. Έτσι έχουμε στην αρχή άτονες παρουσιάσεις, οι οποίες δε θέλουν τίποτε άλλο από το να μας δείξουν τι μπορεί να γίνεται σε μια οντισιόν. Τα διάφορα «κομμάτια», οι διαφορετικές περιπτώσεις των κοριτσιών, θα φτιάξουν ένα παζλ. Θα αφήσουν όμως ένα κενό για να έχουμε το χώρο να φτιαχτεί το ψυχόδραμα.

Και πάλι όμως. Αυτή η τελευταία περίπτωση αρχίζει υποτονικά. Στην αρχή ή καλύτερα στο δεύτερο μισό της συνάντησης του σκηνοθέτη με την τελευταία κοπέλα, μόνοι τους με κλειστές τις πόρτες, πάλι θα έχουμε μια υποτονική αφήγηση που πολύ γρήγορα ανεβάζει το ρυθμό της. Εντάσεις θα δημιουργηθούν μέχρι να αποκαλυφθεί η αλήθεια, η οποία θα είναι μια μεγάλη ανατροπή. (Όχι, δε θα την αποκαλύψω, κυρίως για να μη σας χαλάσω το σασπένς και να γκρεμίσω τη γοητεία της αφήγησης. Θα προσπαθήσω, με πλάγιο τρόπο, να τη χαρακτηρίσω.) Αυτή η ανατροπή θα είναι μια μπουνιά που θα ρίξει το σκηνοθέτη και θα το γκρεμίσει από το υψηλό βάθρο του.

Έχουμε προλάβει όμως να δούμε αυτό το δράμα της ψυχής που δεν μπορεί να θεραπευτεί ούτε ακόμα από τη δροσερή εμφάνιση της Βιολέτ, η οποία προσπαθεί να φτιάξει τη διάθεση. Οι χαρακτήρες πατούν βαθιά στη γη. Δεν έχουν να κάνουν με τη σόου μπιζ, αλλά με την ίδια την κοινωνία μας. Έχουν να μιλήσουν για εμάς ή για εσάς. Βάζουν το θεατή μέσα στη σκηνή και τον αφήνουν να βιώσει αυτό το δράμα, σα να ήταν δικό του. Με ένα ανάλογο τρόπο, μόνο στον κινηματογράφο του Ντράγιερ ή του Μπέργκμαν, στο θέατρο του Μπέκετ ή του Μπρεχτ, στο γερμανικό εξπρεσιονισμό, μπορούμε να δούμε ανάλογες αναλύσεις και συνθέσεις χαρακτήρων.

Οι ηθοποιοί παίζουν όπως ακριβώς πρέπει, άλλοι υποτονικά, άλλοι δυνατά, άλλοι με αυξανόμενη ένταση. Ο κλήρος έχει πέσει στην τελευταία κοπέλα που καλείται να δώσει τη μεγαλύτερη ένταση, στο δεύτερο μέρος του έργου. Πολύ κουραστική η δουλειά του σκηνοθέτη, Αχιλλέα Ψαλτόπουλου, ο οποίος κρατά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η μουσική συνοδεύει, τονίζοντας το ρυθμό και δεν επιβάλλεται καθόλου. Τα φώτα δημιουργούν ατμόσφαιρα, έτσι όπως πρέπει για να έχουμε μια καλή αντίληψη, φωτίζεται περισσότερο ο χώρος της οντισιόν, λιγότερο αυτός του βοηθού σκηνοθέτη και ακόμα λιγότερο του σκηνοθέτη, διότι δε μας ενδιαφέρουν οι αντιδράσεις του. Τα πράγματα αντιστρέφονται στο δεύτερο μέρος όταν ο σκηνοθέτης βγαίνει στην επιφάνεια και φαίνεται, δείχνεται και αποκαλύπτει το χαρακτήρα του, τότε έχουμε ένα απαλό στην αρχή, έντονο μετά φωτισμό, όταν η ένταση κορυφώνεται. Πολύ ευρηματικός ο αντανακλαστήρας, στο πίσω μέρος της σκηνής που δημιουργεί μια φουτουριστική ατμόσφαιρα.