ΡΑΦΤΗΣ

Μάι 23, 2021 Κινηματογράφος 0

ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΩΝ

Ράφτης | γράφει ο Γιάννης Φραγκούλης

Μία ταινία για την κρίση. Η αφήγησή της εστιάζει στον επιχειρηματικό κόσμο της Ελλάδας, προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται. Τελικά προτείνει μία άλλη λογική για να βγούμε από την κρίση.

ΣΥΝΟΨΗ

Ένα μαγαζί που πουλά ρούχα δεν πάει καλά. Είναι έτοιμο να κλείσει. Ο πατέρας δεν μπορεί να βρει ένα σχέδιο για να αναπτύξει την επιχείρησή του. Ο γιος του μπορεί να δει λίγο πιο μακριά. Βγάζει το μαγαζί του έξω και προσπαθεί να βρει το κοινό του. Να κάνει την αντίστροφη πορεία. Αυτή που ο επιχειρηματικός κόσμος δε γνώριζε μέχρι τώρα.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Η Σόνια Λίζα Κέντερμαν είναι Ελληνογερμανίδα σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Έχει σπουδάσει κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, κινηματογράφο στη Σχολή Σταυράκου και στο London Film School. Με αυτή την ταινία κάνει πρεμιέρα στο χώρο του κινηματογράφου, των ταινιών μεγάλου μήκους.

Στην ταινία ο «Ράφτης» πρωταγωνιστής είναι ο Δημήτρης Ήμελλος. Ένας ηθοποιός που, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, είχε συνδέσει την παρουσία του με ταινίες δράσης και αστυνομικής υπόθεσης. Εδώ παίζει έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα.

Είναι ο γιος ενός εμπόρου ενδυμάτων που απλά βλέπει να φθίνει η επιχείρησή του. Είναι έτοιμη να κλείσει. Όλα αυτά τα βλέπει σα να είναι μία αφήγηση ενός άλλου ανθρώπου. Σε μία άλλη χώρα και εποχή. Αυτό τον αποστασιοποιημένο άνθρωπο υποδύεται ο εξαιρετικός Θανάσης Παπαγεωργίου. Η απόδοσή του είναι απόλυτα πειστική. Είναι ένας τυπικός χαρακτήρας της εποχής του.

Ο γιος του, ο Νίκος, καταφέρνει να δει τα πράγματα ως έχουν. Η επιχείρηση είναι έτοιμη να κλείσει. Χρωστούν παντού. Την κλείνει, τυπικά. Ουσιαστικά την ανοίγει στο κοινό, στον κόσμο. Κάνει πράξη αυτή τη σκέψη. Σιγά σιγά αναπτύσσεται και καταφέρνει να φτιάξει ξανά την οικογενειακή επιχείρηση, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον πατέρα του.

ΡΑΦΤΗΣ | ΑΝΑΠΤΥΞΗ-ΜΙΑ ΟΥΤΟΠΙΑ

Η διαδικασία στην ταινία «Ράφτης» αποτυπώνεται με τρόπο απλό και γραφικό.

Ξεκινά με έναν πάγκο, για να πουλά τα ρούχα του μαγαζιού. Αυτό τον πάγκο το σέρνει στους δρόμους της Αθήνας. Μέχρι να φτάσει στους εμπορικούς δρόμους, στην αρχή, στις λαϊκές, κατόπιν. Βγάζει κάποια λεφτά και διαμορφώνει το ιδιότυπο μαγαζί του.

Στην αρχή σέρνει το καρότσι του. Μετά το σέρνει με ένα ποδήλατο. Μετά με μία μοτοσυκλέτα. Ακολούθως αγοράζει ένα αυτοκίνητο. Στήνει το πρόχειρο εργαστήριό του στις λαϊκές. Δίνει ακόμα και στις φτωχές μέλλουσες νύφες τη δυνατότητα να ράψουν το δικό τους νυφικό, φτηνά.

Με αυτό τον τρόπο ανασταίνει την επιχείρησή του. Είναι γλυκός και συνεργάζεται με τη γειτόνισσά του. Όλα πάνε καλά. Οι δουλειές έρχονται και το ηθικό του ανεβαίνει.

Είναι ένας φουτουριστικός τρόπος για να προτείνεις έναν άλλο, διαφορετικό, δρόμο για την εθνική ανάπτυξη. Το θέμα είναι να δει κάποιος τι έχει να κάνει με τον εαυτό του πρώτα. Μετά τη συνεργασία του με τον κοινωνικό περίγυρο. Αν δεν έχει λύσει τα δικά του προβλήματα πως θα μπορούσε να λύσει αυτά των άλλων; Φαίνεται να ρωτά η σκηνοθέτης.

Δίνει την απάντηση με την πρόταση που η ταινία της αποτυπώνει. Σχηματική, φυσικά, αλλά είναι μία πρόταση. Τουλάχιστον βλέπει τον άνθρωπο σα μία οντότητα και όχι σαν ένα νούμερο. Σα μία λογιστική μονάδα.

Φωτογρφία από τα γυρίσματα της ταινίας.

ΡΑΦΤΗΣ | ΓΡΑΜΜΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ

Η ήρεμη δύναμη που ενσαρκώνει ο Ήμελλος φαίνεται να νικά. Η πρόταση, βέβαια, είναι ουτοπική. Δε λαμβάνει υπόψη της τα προβλήματα που θέτει το ίδιο το Κράτος. Τη γραφειοκρατία. Όμως είναι ένα ερέθισμα. Φαίνεται να ρωτάει: μπορούμε να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας; Πως;

Αφήνει ανοιχτή την απάντηση. Ο καθένας μπορεί να δώσει τη δική του εκδοχή. Μία όμορφη ταινία που η αφήγησή της είναι τουλάχιστον γοητευτική. Αφήνει να φανεί η ελπίδα. Έστω σε ουτοπικό πεδίο.

Η σκηνοθεσία στη «Ράφτης» χαρακτηρίζεται από τη γραμμικότητά της. Δεν έχει εξάρσεις και ανατροπές. Αφηγείται μία ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, με αυτή τη σειρά. Ολοκληρώνει όμως την αφήγησή της χωρίς κενά.

Οι ηθοποιοί παίζουν αρκετά καλά το ρόλο τους. Ειδικά ο Θανάσης Παπαγεωργίου, η Ταμίλα Κουλλίεβα και ο Δημήτρης Ήμελλος. Διεκπεραιώνουν μία αφηγηματική διαδικασία με τον πιο καλό τρόπο. Δεν πηγαίνουν παρά πέρα, αφού το σενάριο δεν τους δίνει άλλες προοπτικές.

ΡΑΦΤΗΣ

Σκηνοθεσία: Σόνια Λίζα Κάντερμαν

Σενάριο: Σόνια Λίζα Κάντερμαν, Tracy Sunderland

Φωτογραφία: Γιώργος Μιχελής

Μοντάζ: Δημήτρης Πεπονής

Μουσική: Νίκος Κηπουργός

Ήχος: Δημήτρης Ρουχίτσας, Περσεφόνη Μήλιου

Καλλιτεχνική διεύθυνση: Δάφνη Κούτρα, Πηνελόπη Βαλτή

Παραγωγή: Melanie Andernach, Ιωάννα Μπολομύτη, Tanja Georgieva, Σόνια Λίζα Κάντερμαν, Isabelle Truc

Παίζουν: Δημήτρης Ήμελλος (Νίκος), Ταμίλλα Κουλίεβα (Όλγα), Θανάσης Παπαγεωργίου (Θανάσης), Στάθης Σταμουλακάτος (Κώστας), Δάφνη Μιχοπούλου (Βικτώρια), Samuel Akinola (Φράνσις), Γεωργία Αλεξοπούλου (Κική), Παναγιώτα Μπιπλή (Χριστίνα)

Χώρα παραγωγής: Ελλάδα, Γερμανία, Βέλγιο

Χρώμα: έγχρωμη

Έτος παραγωγής: 2020

Διάρκεια: 100΄

Είδος: κομεντί

Έξοδος στις αίθουσες: 6/2021

Εταιρεία διανομής: Tanweer.

Για να δείτε περισσότερες πληροφορίες για τους συνετελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά πηγαίνετε εδώ.