Η ΠΑΝΣΙΟΝ

Ιούλ 18, 2022 Κινηματογράφος 0

ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

RETIEREMENT HOME

Η πανσιόν: γράφει ο Κώστας Πετρόπουλος

Ο θρύλος του γαλλικού σινεμά Ζεράρ Ντεπαρντιέ («Συρανό ντε Μπερζεράκ») πρωταγωνιστεί σε μία πρωτότυπη και συγκινητική κωμωδία. Διαδραματίζεται σε έναν οίκο ευγηρίας. Όλοι οι ηλικιωμένοι ένοικοι έχουν έντονη προσωπικότητα. Η επαφή τους με τον νεαρό Μιλάν, που αναγκάζεται να τους φροντίσει, θα σχηματίσει μία αυτοσχέδια και θεότρελη οικογένεια. Στις 28 Ιουλίου 2022 στους κινηματογράφους.

Η ΠΑΝΣΙΟΝ: ΣΥΝΟΨΗ

Για να γλιτώσει τη φυλακή, ο Μιλάν (Κεβ Άνταμς) πρέπει να συμπληρώσει 300 ώρες κοινωφελούς εργασίας σε έναν οίκο ευγηρίας. Στην αρχή, η κατάσταση είναι σκέτη κόλαση, μέχρι που οι συνταξιούχοι οικότροφοι αποφασίζουν να τον «υιοθετήσουν».

Η ΠΑΝΣΙΟΝ:: Ο ΚΕΒ ΑΝΤΑΜΣ

Η συνάντηση σας με τον Κεβ Άνταμς πυροδότησε αυτή την ταινία…

Ναι, ήθελα να συνεργαστώ μαζί του για καιρό. Του είχα προτείνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα σενάριο που δεν προχώρησε τελικά. Είχαμε συναντηθεί τότε και η συμπάθεια ήταν αμοιβαία. Αργότερα, ήταν εκείνος που με κάλεσε για την «Πανσιόν» και μου είπε ότι ήθελε να τη σκηνοθετήσω εγώ. Μου μίλησε για το σενάριο που είχε γράψει με την Κατρίν Ντιαμάν και συμφωνήσαμε να προχωρήσουμε μαζί.

Στην ταινία η σύνδεση από γενιά σε γενιά παίζει σημαντικό ρόλο. Ένας νεαρός άντρας μαθαίνει από τους ηλικιωμένους. Και είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε ένα γύρισμα με διαφορετικές γενιές.

“Η πανσιόν: Μου αρέσει να φέρνω

τους ήρωες αντιμέτωπους με άλλους.”

Αυτό είναι κάτι που με ενδιαφέρει και οι ηθοποιοί δέχτηκαν τους ρόλους αυτούς γιατί ήθελαν ανάμεσα στα άλλα να συνεργαστούν με τον Κεβ. Αποζητούσαν αυτή την αντιπαράθεση, που διατρέχει την ταινία. Αυτό είναι που κάνει συναρπαστική την ταινία. Αυτές οι διαφορετικές γενιές που έρχονται αντιμέτωπες και όλα τα επακόλουθα.

Η ΠΑΝΣΙΟΝ: Η ΑΛΛΑΓΗ

Στην ταινία παρακολουθούμε έναν χαρακτήρα που καλείται να αλλάξει…

Εντελώς. Μου αρέσει να φέρνω τους ήρωες αντιμέτωπους με άλλους, για να δημιουργήσουν τη δική τους ταυτότητα. Η κοινωνία, ένα διαφορετικό περιβάλλον. Αναπάντεχες συναντήσεις: όλα αυτά μπορούν να μας αλλάξουν ριζικά.

Είναι η πιο σημαντική της μέχρι τώρα καριέρας μου, λέει ο Κεβ Άνταμς. Τη δούλεψα για 4 χρόνια, μίλησα με έναν φίλο μου που εργαζόταν σε οίκο ευγηρίας και μου είπε πολλά περιστατικά, αστεία και συγκινητικά… Δανείστηκα πολλά στοιχεία, τον ηλικιωμένο που ξεχνά κάθε μέρα, την ηλικιωμένη που είναι μάλλον νυμφομανής κ.τ.λ.

Η ταινία είναι αφιερωμένη στον παππού μου που έφυγε από τη ζωή ξαφνικά το 2020. Έχω χάσει και τον άλλο παππού μου, αλλά έχω δύο γιαγιάδες και μιλάω μαζί τους στο τηλέφωνο τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. Μου αρέσει να τις ακούω να μου λένε ιστορίες από άλλες εποχές.

“Η πανσιόν: οι έμπειροι ηθοποιοί

χρειάζονται έναν σκηνοθέτη με πείρα.”

Έγραψα την πρώτη εκδοχή, αλλά δεν έμεινα ευχαριστημένος γιατί ήταν πολύ κωμική. Ήθελα να είναι και συγκινητική η ταινία. Να μιλάει για μια ανταλλαγή ανάμεσα σε διαφορετικές γενιές. Τότε συνάντησα την Κατρίν Ντιαμάν, η οποία προσέδωσε τρυφερότητα και βάθος στο σενάριο. Συμπληρώσαμε ο ένας τον άλλον ιδανικά.

Η ΠΑΝΣΙΟΝ: Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ

Γιατί επιλέξε τον Τόμας Ζιλού να σκηνοθετήσει την ταινία; Γιατί δεν αναλάβε ο ίδιος τη σκηνοθεσία;

«Πάντα ήθελα να συνεργαστώ μαζί του», λέει. «Ήξερα, για να είμαι ειλικρινής, ότι χάρη στον Τόμας θα είχαμε πρόσβαση στους ηθοποιούς που ονειρευόμασταν. Οι έμπειροι ηθοποιοί χρειάζονται έναν σκηνοθέτη με πείρα, με αυτοπεποίθηση. Ξέρω ότι ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ δε θα δεχόταν αν δεν σκηνοθετούσε ο Τόμας Ζιλού».

Ο Μιλάν είναι λίγο χαμένος και δε θέλει να αλλάξει πολλά… Θέλει τη βολή του, θέλει να συνεχίσει να κάνει μικροαπατεωνιές. Είναι ένα χαμένο κορμί με στυλ. Θα θέλαμε να τον κάνουμε παρέα. Μπορεί να του μοιάζω και λίγο, αλλά εγώ τουλάχιστον δίνω τις μάχες μου.

Ήθελα να απολαύσω τον χαρακτήρα και τον φαντάστηκα με ελαττώματα και τραύματα. Ο Μιλάν έχει πολλά μαθήματα να πάρει από τη ζωή. Είναι ένας νέος άντρας με την καρδιά ενός αιώνιου, πληγωμένου παιδιού. Σε ένα ταξίδι κάποτε, συνάντησα έναν τύπο που μου είπε για την παιδική του ηλικία σε ένα ορφανοτροφείο. Μου είπε ότι επειδή ποτέ δεν γνώρισε τους παππούδες του, δεν τον συγκινούσαν οι ηλικιωμένοι. Με άγγιξε αυτή η ιστορία.

“Η πανσιόν: καταλήγει να γνωρίσει

την οικογένεια που δεν είχε ποτέ.”

Αν μεγαλώσεις με έναν παππού ή μία γιαγιά που αγαπάς, σου μεταδίδουν πράγματα, αξίες. Όταν βλέπεις μία γιαγιά στον δρόμο, τότε σκέφτεσαι τη δικιά σου και νιώθεις συμπάθεια. Αν δεν έχεις αυτή την εμπειρία, είναι πιο δύσκολο να το νιώσεις αυτό. Έτσι έχτισα το χαρακτήρα του Μιλάν, έναν άντρα που είναι εκ διαμέτρου αντίθετος με αυτούς που πρέπει να φροντίσει. Σε κάποια φάση μάλιστα λέει ότι τον αηδιάζουν. Μετά, τους γνωρίζει καλύτερα και αποκτά μια οικογένεια.

Η ΠΑΝΣΙΟΝ: ΟΙΚΟΙ ΕΥΓΗΡΙΑΣ

Είναι αλήθεια αυτό, καταλήγει να γνωρίσει την οικογένεια που δεν είχε ποτέ. Μία οικογένεια που έχει το αντίθετο πρόβλημα με εκείνον: Οι ηλικιωμένοι θέλουν να επιστρέψουν στον έξω κόσμο, να βγουν έξω.

Στο σημείο αυτό νομίζω ότι το θέμα μας γίνεται συναρπαστικό: είναι αποκλεισμένοι από τον κόσμο. Εκτός από καμία επίσκεψη πού και πού. Ονειρεύονται να μπουν τα νιάτα στον χώρο τους. Μοιάζει με έναν συνηθισμένο οίκο ευγηρίας, με φροντιστές, με ειδικές δραστηριότητες… Πού είναι το πρόβλημα, λοιπόν; Λίγο λίγο, όλα μοιάζουν παράξενα, ακόμα και ύποπτα.

Βασιστήκαμε σε μία μελέτη που εκδόθηκε στις αρχές του 2010 που έδειχνε ότι πολλοί ηλικιωμένοι έχουν πέσει θύματα απάτης. Είχαν υπογράψει συμβόλαια που εκχωρούσαν τις ιδιοκτησίες τους στη διεύθυνση του οίκου ευγηρίας. Φριχτές καταστάσεις!

Πέρασα κάποιο διάστημα σε οίκο ευγηρίας για να γράψω το σενάριο και άκουσα πολλά: παιδιά που αφήνουν τους γονείς ή τους παππούδες και δεν επιστρέφουν ποτέ. Για να μην αναφέρω, φυσικά, τη σωματική και ψυχολογική βία…

Η ΠΑΝΣΙΟΝ: ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΜΠΛΟΚΗ

Στα 10 χρόνια που κάνω ταινίες, δε νομίζω ότι έχω υπερασπιστεί μία ταινία με τόσο πάθος. Έχω συνυπογράψει το σενάριο, είμαι ένας από τους παραγωγούς, πρωταγωνιστώ. Ήμουν παρών στο μοντάζ. Νιώθω ότι η ταινία είναι το μωρό μου. Αντανακλά την προσωπικότητα μου και όλων όσων με συγκινούν. Οπότε ναι, η κωμωδία είναι μερικές φορές λίγο παιδική, αλλά και συγκινητική την ίδια στιγμή. Και το μήνυμα της ταινίας, στα δικά μου μάτια, δίνει μία λύση για το γεφύρωμα ανάμεσα στις γενιές.

Η ΠΑΝΣΙΟΝ: ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ

Ζεράρ Ντεπαρντιέ (Λινό)

Ο Ζεράρ έχει έντονο ένστικτο, είτε σε συμπαθεί από την αρχή είτε όχι. Δεν είναι στο χέρι σου! Είμαι τυχερός γιατί ταιριάξαμε από την αρχή. Στην ταινία υποδύεται έναν πρώην μποξέρ, μία πατριαρχική φιγούρα. Το αφεντικό του οίκου ευγηρίας. Ο Ντεπαρντιέ ξέρει να παίζει τα πάντα, δραματικούς και κωμικούς ρόλους. Είναι ένα θηρίο, μία δύναμη της φύσης. Εκφράζει όλα όσα αγαπάω.

“Η πανσιόν: ήταν ο πιο νεαρός

ηθοποιός της παρέας των ηλικιωμένων.”

Όταν του είπα για την ταινία, κατάλαβε αμέσως το θέμα της μετάδοσης από γενιά σε γενιά. Μου μίλησε για μερικές φράσεις που είχε σημειώσει, όπως: «Μέσα σε κάθε νέο άνθρωπο υπάρχει ένας γέρος που αναρωτιέται τι έγινε» ή «Είναι ένας ορφανός, όπως όλοι μας».

Οπότε ο Ζεράρ μπήκε στο πετσί του ρόλου από την πρώτη στιγμή. Κάθε μέρα, αυτός ο θρύλος της κινηματογραφικής βιομηχανίας, περίμενε για ώρα μέχρι να του βάψουν τα μαλλιά του λευκά, γιατί παραδόξως ήταν ο πιο νεαρός ηθοποιός της παρέας των ηλικιωμένων. Αυτό το γύρισμα, ήταν μία από τις πιο όμορφες ιστορίες της καριέρας μου…

Η ΠΑΝΣΙΟΝ: ΣΙΜΟΝ

Μιλέν Ντεμονζό (Σιμόν)

Το κοινό την αγαπάει πολύ. Στην ταινία, η Μιλέν είναι με κάποιο τρόπο η μητέρα που δεν είχε ποτέ ο νεαρός πρωταγωνιστής της ιστορίας. Είναι μία πρώην δασκάλα την οποία εγκατέλειψε ο άντρας της μετά από 40 χρόνια. Την ημέρα που εκείνη πήρε σύνταξη. Έχασε αυτόματα την επαγγελματική, οικογενειακή και κοινωνική της ζωή.

Η Σιμόν δεν είχε παιδιά. Ο πρώην άντρας της έγινε πατέρας με τη νέα του σύντροφο. Δίδασκε λογοτεχνία και διατηρεί ακόμα τις αναμνήσεις της και τη σχέση της με τα βιβλία.

Είναι ένας ενδιαφέρων χαρακτήρας γιατί ζει στις σκιές του παρελθόντος. Στο πρόσωπο του νεαρού πρωταγωνιστή, η Σιμόν βρίσκει το παιδί που δεν είχε ποτέ. Είναι η πρώτη που καταλαβαίνει ότι παρά την ανοησία του, ο Μιλέν είναι καλός. Η Σιμόν είναι μία δύναμη της φύσης, δεν είναι αυτή που ακολουθεί, αλλά αυτή που καθοδηγεί. Μου άρεσε πολύ το γύρισμα μαζί της, γιατί είναι μαχήτρια. Είχε αρρωστήσει με Covid, αλλά ανασκουμπώθηκε και ολοκλήρωσε την ταινία.

Μάρθα Βιγιαλόνγκα (Κλοντίν)

Μέσα στην εβραϊκή κοινότητα, η Μαρτ είναι θρυλική ηθοποιός. Η Μαρτ συμφώνησε γρήγορα να κάνει την ταινία. Της άρεσε ο ρόλος της ηλικιωμένης που ήταν και λίγο άτακτη! Ο χαρακτήρας της δίνει σεξουαλική χροιά σε αυτούς τους γέρους.Χωρίς να τους κάνει χυδαίους. Επίσης, το σεξ ανάμεσα σε ηλικιωμένους και ειδικά σε οίκους ευγηρίας είναι ένα πραγματικό κοινωνικό ζήτημα.

“Η πανσιόν: το μόνο που της απομένει

είναι αυτή η ερωτική ιστορία.”

Είναι μία χαριτωμένη ξελογιάστρα. Βαθιά ερωτευμένη με τον Αλφρέντ (Ντανιέλ Πρεβό). Είναι συγκινητικό που εκμεταλλεύεται το αλτσχάιμερ του αρραβωνιαστικού της για να επινοεί μία διαφορετική ταυτότητα κάθε νύχτα: Μέρλιν, Μαντόνα, Μόνικα Μπελούτσι… Η ίδια βέβαια υποφέρει που μετά από κάθε νύχτα που περνάνε μαζί, ο Αλφρέντ ξεχνάει ποια είναι. Είναι μία χήρα. Κανείς δεν πηγαίνει να την επισκεφτεί: το μόνο που της απομένει είναι αυτή η ερωτική ιστορία. Είναι ένας τρυφερός, ευγενικός χαρακτήρας που με συγκινεί ιδιαίτερα.

Η ΠΑΝΣΙΟΝ: ΦΛΕΡΕΤ

Φιρμίν Ρισάρ (Φλερέτ)

Μου αρέσει αυτός ο φλύαρος χαρακτήρας που δίνει ζωντάνια στον υποτονικό οίκο ευγηρίας. H Φλερέτ προσπαθεί συνεχώς να βελτιώσει τις ζωές των ενοίκων. Γνωρίζει καλά τι συμβαίνει, έχει απόλυτη συναίσθηση και ελπίζει ότι ίσως μια μέρα τα ανίψια της θα έρθουν να την επισκεφθούν. Η οικολογική της συνείδηση είναι έντονη και προσπαθεί να αφυπνίσει τους άλλους για το κακό που έχουμε κάνει στον πλανήτη. Η Φιρμίν έχει όλα τα χαρακτηριστικά του ρόλου της, την αγάπη για τη ζωή και τη ζωντάνια. Για αυτό είναι τέλεια για τον ρόλο.

“Η πανσιόν: σπάνια έχω

δει τέτοια ερμηνεία.”

Λιλιάν Ροβέρ (Σιλβέτ)

Για εμένα, ο χαρακτήρας αυτός εκπροσωπεί μία Γαλλία που όλοι αγαπάμε: Τη χώρα με τα παλιά μπιστρό, τις συζητήσεις, τα καφέ. Η Σιλβέτ είναι το όχημα για να μιλήσουμε για το πρόχειρο φαγητό. Παλιότερα είχε μία μικρή ζυθοποιία. Δεν αντέχει ούτε το κακό φαγητό που τους σερβίρουν στον οίκο ευγηρίας ούτε την έλλειψη καλού γούστου και καλών υλικών. Η Λιλιάν είναι έτσι ακριβώς!

Ντανιέλ Πρεβό (Αλφρέντ)

Είναι ένας ακόμα μύθος του γαλλικού σινεμά. Σπάνια έχω δει τέτοια ερμηνεία. Μόλις άκουγε το «action» άλλαζε βλέμμα και μεταμορφωνόταν σε έναν άνθρωπο με αλτσχάιμερ. Άδεια μάτια, χαμένο βλέμμα. Ο χαρακτήρας του έχει να κάνει με το ψέμα. Όλοι του εξομολογούνται τα πάντα, γιατί νομίζουν ότι θα τα ξεχάσει.

Ζαν-Λικ Μπιντό (Εντμό)

Στην ιστορία μας, ο χαρακτήρας του Εντμό μας δίνει την ευκαιρία να μιλήσουμε για την ομοφυλοφιλία. Ανήκει σε μία γενιά που δεν επέτρεπε σε κάποιον να είναι ο εαυτός του.

Η ΠΑΝΣΙΟΝ

(RETIEREMENT HOME)

Σκηνοθεσία: Thomas Gilou

Σενάριο: Kev Adams, Catherine Diament,  Romain Lévy

Φωτογραφία: Pierric Gantelmi d’Ille

Μοντάζ: Sandro Lavezzi

Ήχος  Philippe Lecoeur

Σκηνικά: Thierry Rouxel

Παραγωγή: Kev Adams,  Elisa Soussan

Παίζουν: Kev Adams (Μίλαν), Gérard Depardieu (Λινό), Daniel Prévost (Άλφρεντ ντε Κονζάκ), Mylène Demongeot (Σιμόν), Jean-Luc Bideau (Έντμοντ βαν ντε Βερ), Liliane Rovère (Σιλβέτ), Firmine Richard (Φλερέτ), Marthe Villalonga (Κλοντίν)

Χώρα παραγωγής: Γαλλία, Ελβετία

Έτος παραγωγής: 2022

Γλώσσα: γαλλικά

Χρώμα: έγχρωμη

Είδος: κωμωδία

Διάρκεια: 97΄

Εταιρεία διανομής: Tanweer

Ημερομηνία εξόδου: 28/7/2022.

Για περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά δείτε εδώ.

Διαβάστε για τις νέες ταινίες

• Κινηματογραφικά νέα