ΡΙΤΖΙ ΜΑΡΙΤΑ

Δεκ 05, 2013 Θέατρο 0

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΑΝ ΥΠΟΤΑΓΗ

Μιλήσαμε με τη Μαρίτα Ρίτζι. Ο λόγος για τη θεατρική παράσταση που ανεβάζει στην Αθήνα και πρόκειται, απ’ότι μας είπε, να την παρουσιάσει και στην υπόλοιπη Ελλάδα, σε περιοδείες. Το θέμα είναι ασυνήθιστο. Πολλοί θα περίμεναν ο θεατής να σοκαριστεί, όμως, όπως μας είπε η πρωταγωνίστρια, αντίθετα είδαν, μέσα από την παράσταση, πολλά πράγματα του εαυτού τους. Όπως συμβαίνει άλλωστε σε ανάλογες παραστάσεις του Στρίνμπεργκ και σε λογοτεχνικά ή θεατρικά έργα του Μαρκήσιου ντε Σαντ, ειδικά στη «Φιλοσοφία του μπουντουάρ». Ας δώσουμε το λόγο στην ηθοποιό.

Ποια είναι η διαδικασία, στον ψυχικό κόσμο των ανθρώπων, κατά την άποψή σας για να έχουμε μια ερωτική έκφανση από τον κλασικό τρόπο του ερωτισμού σε αυτόν της υποταγής;

Πολλές φορές οι άνθρωποι φτάνοντας σε κομβικά σημεία στη ζωή τους, έχουν την πεποίθηση πως έχουν ξεγυμνώσει, ξεσκεπάσει, απελευθερώσει το εκείνο τους, δηλαδή τα σεξουαλικά και επιθετικά τους ένστικτα. Ουσιαστικά όμως παραμένουν δέσμιοι του υπέρ-εγώ τους, δηλαδή των κοινωνικών κανόνων και του πρέπει. Τι θα πει συνείδηση και συνειδητός έρωτας τελικά; Τι θα πει άκριτη κριτική στον έρωτα; Ο έρωτας ήταν ο πρώτος θεός αλλά γεννήθηκε μαζί με τη συνείδηση. Και τελικά η συνείδηση αλλιώς λέγεται σοφία. Και η σοφία αξιοποιεί τα πάντα για το καλό. Όλη τη μυστική δύναμη αυτού του κόσμου. Πίστεψε στο τι μπορούν να πετύχουν δύο άνθρωποι μαζί! Αυτό θα πει πίστη στον έρωτα!… Αυτό είναι Αγάπη…

Πιστεύετε ότι η υποταγή και η πειθαρχία μπορεί να περιέχουν ένα μεγάλο ποσό αγάπης, και πως; Όταν η υποταγή είναι κοινή συναινέσει, τότε η αγάπη εκφράζεται από το ένα άτομο στο άλλο;

Αν την υποταγή και την πειθαρχία την τοποθετείς στη σφαίρα της σεξουαλικής επιθυμίας, τότε αναζητάς μόνο την σεξουαλική ικανοποίηση και δεν υπάρχει αγάπη. Όταν όμως αγαπάς κάποιον τότε αγαπάς και τις σεξουαλικές του επιθυμίες, οπότε, του προσφέρεις τη σεξουαλική ικανοποίηση εκείνη που αυτός θέλει. Ο σκλάβος έχει την ανάγκη να εξουσιάζεται από μια αφέντρα. Θέλει να την υπηρετεί, να την υπακούει τυφλά, να την πιστεύει, και τις πρωτοβουλίες να τις παίρνει η αφέντρα. Η αγάπη είναι αμοιβαία καθώς και η σεξουαλική ικανοποίηση.

Θεωρείτε ότι αυτό το θεατρικό έργο είναι πρωτοποριακό για τον ελληνικό χώρο;

Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται το θέμα της υποταγής και της κυριαρχίας σε ελληνική θεατρική σκηνή, με πλήρη ανάλυση της ψυχολογικής πλευράς των χαρακτήρων. Αν και τους τελευταίους μήνες το BDSM έχει γίνει της μόδας. Μέχρι και η Φαίη Σκορδά ντύθηκε αφέντρα με τον Λιάγκα σκλάβο σε διαφημιστικό της εκπομπής τους. Πρόσφατα το είδαμε και στην εκπομπή του Φώτη και Μαρίας, μάλιστα τα γυρίσματα έγιναν στο σκηνικό μας θέατρο. Το μαστίγιο, τα δερμάτινα, οι ψηλοτάκουνες γόβες, είναι φετίχ . Ο όρος φετίχ συνδέθηκε σταθερά με το φύλο και την έλξη ορισμένων τμημάτων του θηλυκού σώματος ή συγκεκριμένα μέρη της θηλυκής ενδυμασίας. Τα παραδείγματα των μερών σωμάτων, που προσελκύουν το φετιχιστή, περιλαμβάνουν πόδια, μαλλιά, γλουτούς, και στήθη, τα αντικείμενα περιλαμβάνουν γάντια, εσώρουχα, δέρμα, στηθόδεσμους, κ.τ.λ.

Ποια ήταν η αντίδραση του κοινού, όπου έχει παρουσιαστεί;

Είναι μια ολοκληρωμένη θεατρική παράσταση. Ένα έργο με αρχή, μέση, τέλος κι όχι απλά ένα παιχνίδι σαδομαζοχισμού. Είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία ενός υποτακτικού άνδρα και αυτό είναι το ενδιαφέρον. Μέσα από τους διαλόγους και τις σκηνές, βλέπεις κάποια σημεία του εαυτού σου, ιστορίες κρυφές, σκοτεινές που ξεκινούν σε μικρά σκοτεινά μέρη και τελειώνουν ακατανόμαστα γιατί είναι εφιάλτες που τελικά γίνονται πραγματικότητα. Τα ζευγάρια, δεν απελευθερώνονται, δε μιλάνε μεταξύ τους, κρύβουν τα θέλω τους μέσα στα πρέπει τους και χάνονται. Τις περισσότερες φορές αυτό που ψάχνουμε, το έχουμε δίπλα μας και δεν το βλέπουμε. Το χειροκρότημα σε κάθε παράσταση είναι ζεστό. Ο κόσμος συγκινείται και οι περισσότεροι έχουν δει πάνω από μία φορά τη παράσταση και αυτό είναι το αξιοπερίεργο. Δεν έρχονται μόνο για μία φορά, ότι πιο τέλειο για έναν δημιουργό.

Νομίζετε ότι το κοινό σοκάρετε από αυτές τις σκηνές ή τις εκλαμβάνει σαν ένα διαφορετικό τρόπο ερωτισμού;

Αυτό που ίσως να σοκάρει, με την έννοια ό,τι δεν το περιμένουν, είναι το αληθινό ξύλο και το μαστίγωμα καθώς και το κερί σε μέρη του σώματος του σκλάβου. Όμως είναι τόσο έντονο το στοιχείο της ψυχικής δομής του κειμένου που δεν αφήνει και μεγάλα περιθώρια για αντιδράσεις. Οι θεατές βιώνουν μαζί μας το κείμενο, την κάθε ατάκα και σκηνή. Συμμετέχουν ανενεργά στη δράση και τα δικά μας συναισθήματα γίνονται και δικά τους. Είναι μεγάλη ικανοποίηση για μας όλους τους συντελεστές της παράστασης τα θετικά σχόλια από το κόσμο και μεγαλύτερη βέβαια όταν μας αγκαλιάζουν με το χειροκρότημά τους σε κάθε παράσταση. Θεωρώ πως το «Strap» αρέσει και θα συνεχίσει να αρέσει για πολλά χρόνια.

Το έργο αυτό θα παρουσιαστεί και σε άλλες πόλεις, εκτός της Αθήνας;

Ναι, με πρώτο σταθμό τη Θεσσαλονίκη, για ορισμένο αριθμό παραστάσεων και στη συνέχεια θα κάνουμε περιοδεία σε μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Θα θέλαμε να δουν το «Strap» όλοι, γιατί πιστεύω κι εγώ και οι συνεργάτες μου, πως είναι ένας ύμνος στην απελευθέρωση του ανθρώπινου μυαλού, που συνεπάγεται με ότι καλύτερο υπάρχει στην ψυχική ηρεμία και αυτοεκτίμηση του εγώ μας, μέσα από τις σεξουαλικές μας επιθυμίες. Έρωτας σημαίνει σκλάβος από μόνος του. Όταν μια σχέση ξεκινά, τις περισσότερες φορές δεν ξέρεις που θα καταλήξει. Το παιχνίδι μιας βραδιάς, ίσως γίνει ο έρωτας της ζωής σου. Ας είμαστε ειλικρινείς για να σκοτώσουμε τη μοναξιά της ψυχής μας.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια, στο θέατρο και στον κινηματογράφο;

Μετά το «Strap»; Δύσκολη ερώτηση. Δεν μπορώ να σκεφτώ την επόμενη θεατρική παράσταση γιατί ακόμη είναι νωρίς, δεν έχω χορτάσει το «Strap». Έχουμε να δώσουμε πολλά στο έργο κι εκείνο σε εμάς. Όταν με το καλό κατέβει η παράσταση θα κάνω κωμωδία. Το «Strap» είναι ψυχοθεραπεία σκέτη. Μια κωμωδία λοιπόν θα ήταν αυτό που θα διάλεγα στο θέατρο. Όσον αφορά τον κινηματογράφο, τέλειωσαν τα γυρίσματα της «Green fish420», ταινίας μεγάλου μήκους του Γιάννη Παρασκευόπουλου που θα βγει στις αίθουσες τον Απρίλιο. Είναι η πρώτη οικολογική ελληνική ταινία που θα συμμετέχει στο φεστιβάλ Καννών. Ακολουθεί το «Strap» σε μεγάλου μήκους, που, όπως αναφέραμε, είναι αληθινή ιστορία.

Γιάννης Ιωαννίδης